Οι Dimmu Borgir μπορεί να προκαλούν στους μη μυημένους αποστροφή στη θέα τους αλλά στο άκουσμα τους δεν τίθεται θέμα: είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Μπορεί πλέον το black metal στοιχείο τους να υπολείπεται του συμφωνικού αλλά αυτό δεν τους κάνει χειρότερους. Αντίθετα είναι ακόμα πιο προσβάσιμοι στο μεγάλο κοινό με αποτέλεσμα να γεμίσουν το Principal την Τρίτη το βράδυ. Μεγάλα και επικά τραγούδια και καλή επαφή με το κοινό. Το οποίο (αδικαιολόγητα) δεν κοπανιόταν ενώ (δικαιολογημένα) παραπονέθηκε για την πολύ μικρή διάρκεια. Δεν αντέχει η φωνή; Δεν αντέχει ο κόσμος πολύ ώρα αυτή τη μουσική; Είναι μεγάλοι; Δεν έχουν πολλά τραγούδια; Τίποτα από τα παραπάνω. Έτσι μείναμε με μια πίκρα αλλά η ποσότητα δεν είναι το κριτήριο. Ήταν μια όμορφη black metal συναυλία. Οξύμωρο να συνυπάρχει η λέξη όμορφος με το black metal. Το μη όμορφο είναι ότι σίγουρα όταν περάσουν οι μήνες δε θα τη μνημονεύω.
