Συνεχίζοντας στο ίδιο retro mood, ήταν σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια που είδα τους θεούς ζωντανά. Και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, έτσι ήταν τότε καθώς περίμενα μήνες μέχρι να έρθουν στο Θέατρο Δάσους να τους δω. Τα αυτιά μου βούιζαν για μέρες, ο Bayley δεν είχε τα ψηλά, εγώ χοροπηδουσα αγκαλιά με άγνωστους.
Σε καμιά περίπτωση δεν υπήρχε αυτή η αναμονή για την τωρινη κυκλοφορία δίσκου. Για πολλούς και προφανής λόγους. Και από τη μία αυτό είναι καλό γιατί είσαι προσγειωμένος και κρατάς μικρό καλάθι. Αλλά κάθε καινούργιο κομμάτι τους είναι σα να έρχεται από την πηγή της έμπνευσης.
Είδα δεκάδες κριτικές. Διθυραμβικές από ξένα έντυπα, γεγονός που με ξένισε αλλά ταυτόχρονα με χαροποιούσε γιατί δεν τους έθαβαν. Μετά ακραίες γνώμες για χάλια ήχο, βαρετό κλπ. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις να βγάλουν τα απίστευτα που έβγαζαν απλά να κρατάνε ψηλά τη σημαία. Μέχρι στιγμής δεν είμαι πολύ ενθουσιασμενος. Σίγουρα την χιλιοστή φορά που θα το ακούσω θα πορωθώ. Μέχρι τότε με χαλάνε τα τζαμαρισματα με το μπάσο του Harris που αργούν το κομμάτι να ξεκινήσει και οι στάνταρ δομές.
Το σίγουρο είναι ότι το βρήκα κατάλληλο για συνοδεία σε μεγάλες διαδρομές. Το ακούς ταξιδεύοντας αλλά από μόνο του δε σε ταξιδεύει ακούγοντας το. Το σίγουρο είναι ότι θα μεγαλώσει μέσα μου όπως και εγώ μεγάλωσα μαζί τους. Maiden δε ξαναβγαίνουν.
