Lost but not forgotten

 Στη διάρκεια των ετών έχεις γνωρίσει κόσμο και κοσμάκι. Με κάποια άτομα έκανες στενή παρέα αλλά εδώ και πολλά χρόνια δεν έχεις επαφές. Είναι πιθανόν όμως όταν τους ξαναδείς να έχεις την ίδια οικειότητα. Σα να συνεχίζεις εκεί που είχες σταματήσει. Δεν χρειάζεται να ανατρέξεις για ποιο λόγο ξέκοψες- περασμένα/ξεχασμένα.

Χαρακτηριστικά, προχθές πέτυχα έναν συμμαθητή. Έχουν περάσει 24 χρόνια από τότε που κάναμε παρέα. Ολογράφως εικοσιτέσσερα. Το καμπανάκι για μένα ήταν ότι αντέδρασα λες και κάναμε παρέα μέχρι χθες. Σα να έχουν κολλήσει τα μυαλά σου, σα να μην έχεις εξελιχθεί, σα να μην έχεις ζήσει μια ολόκληρη ζωή από τότε. Γιατί με το που τελείωσε το σχολείο ξεκίνησε η ενήλικη-αυτόνομη ζωή.

ΥΓ. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πει το κλασσικό "να τα πούμε, να βγούμε". Τόσα χρόνια δεν είχες επαφή και δύσκολα θα ξαναέχεις. Νοσταλγία back off.

Αψεγάδιαστος

Βαριά λέξη και μπορεί εύκολα να μην ισχύει. Μέχρι στιγμής όμως τη δικαιώνει και μάλιστα σε μια εποχή που είναι κανόνας η υπερβολή και η βλακεία. 

Ο λόγος για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω του εδώ και πολλά χρόνια και παρόλαυτα δε λοξοδρόμησε. Έφτασε στην κορυφή όμως ούτε και τότε παραπάτησε. Δύσκολα να ξανασυναντήσεις τέτοια περίπτωση.

Δε θα γράψω κάτι περισσότερο για τα πεπραγμένα του, καθώς έχουν όλα γραφεί, απλά να σταθώ στο πόσο σημαντικές είναι οι βάσεις που πήρε. Τόσο στέρεες που σε συνδυασμό με τον χαρακτήρά του τον έφεραν εδώ που είναι. Μάλλον πρέπει να βγει κάποιο βιβλίο από την οικογένεια του με τον τρόπο ανατροφής, για να διδάσκεται στους μελλοντικούς γονείς.