Τα χω ξαναγράψει ότι όλα είναι θέμα οπτικής. Όλη η ιστορία είναι να μπορέσεις να αλλάξεις οπτική και να δώσεις αξία/σημασία στα πράγματα και να μην τα βλέπεις σαν αγγαρεία. Ωραία τα λέω αλλά εδώ και 2 μήνες που έχω αυτοφάει χώσιμο με τη δουλειά, δεν μπόρεσα να το δω εντελώς έτσι. Ίσως αν κρατήσω τα καλά (ανταπόκριση από το ακροατήριο, σημαντικότητα του νέου αντικειμένου που ασχολήθηκα) και τα εξελίξω τότε να αξίζει πραγματικά.
Πλέον φτάνω στο τέλος αυτής της φάσης και το ζητούμενο παραμένει το γνωστό και κλασσικό: να είμαστε καλά για να μπορούμε να δρέψουμε τους καρπούς. Ελπίζω το επόμενο post να είναι ταξιδιάρικο αλλά όχι μέσα από τούνελ αλλά από κανάλια ;)
