Βιομηχανία "Η τύχη"

Έγινε και η κλήρωση του Joker και κέρδισαν 3 υπερτυχεροί. Μακάρι να ήμασταν στη θέση τους είναι η πρώτη σκέψη. Απο εκεί και ύστερα βρωμάει η όλη ιστορία. Και δεν ανήκω στον κλασσικό νεοέλληνα που πιστεύει ότι πίσω από όλα κρύβεται κάτι και εγώ είμαι ο ψιλιασμένος. Πως τυχαίνει όμως κάθε χρονιά τέτοιο καιρό να συμβαίνουν τόσα τζακ ποτ και να δίνονται τόσα λεφτά; Καταπληκτικό το timing. Και ήταν σίγουρο ότι δεν θα γινόταν και άλλο τζακ ποτ, όχι γιατί παίχτηκαν τόσα εκατομμύρια στήλες αλλά γιατί αυτή τη βδομάδα είναι και η κλήρωση του εθνικού λαχείου...
Εκτός από τη φρενίτιδα για το Joker προηγήθηκε και μάλιστα θα συνεχιστεί η ιστορία με το Deal. Και εκεί όλα καλά ε; Πως έτυχε ρε παιδί μου στις πρώτες εκπομπές μία κοπέλα να κερδίσει 100.000 ευρώ; Όχι οτι αυτό οφέλησε την προώθηση του. Ή σε μια εκπομπή Παρασκευή βράδυ, μια γκόμενα να κερδίσει 200.000 ευρώ. Εντελώς στην τύχη που ήταν prime time.

Seventh Album of a Seventh Album

Ένα καλό αυτής της εποχής είναι οι ανασκοπήσεις. Και όταν μιλάμε για μουσικές ανασκοπήσεις ακόμα καλύτερα. Και αν ο χρόνος που φεύγει έχει καλές κυκλοφορίες, κάτι που το 2006 είχε, τότε ακόμα καλύτερα. Ξεδιάλεξα αβίαστα τα επόμενα 7 άλμπουμ (τα οποία θα μπορούσαν να είναι και παραπάνω) και σας τα παρουσιάζω.


7. Queensryche – Operation Mindcrime II
Μόνο και μόνο που μπήκαν στη διαδικασία να δημιουργήσουν τον διάδοχο του θρυλικού άλμπουμ του 1988 φτάνει για να τους βάλει ανάμεσα στους κορυφαίους της χρονιάς. Μουσικά επανήλθαν οι θύμησες τους τότε και στιχουργικά ξεδιπλώθηκε η συνέχεια μιας συναρπαστικής ιστορίας

6. Moonspell – Memorial
Η μπάντα από την Finisterra κρατάει τη σημαία ψηλά και μετά το πολύ καλό Antidote, το Memorial είναι ένας δίσκος με τραγούδια και ύφος που θα μείνουν. Πραγματικά μπράβο τους.


5. Trivium – Crusade
Η ανερχόμενη δύναμη, η μπάντα που έχει απασχολήσει τον τύπο και τον κόσμο χωρίς να κάνει κάτι προκλητικό, με το Crusade γίνεται ακόμα πιο metal και δείχνει τις δυνατότητες της. Περισσότερο σαν τον προάγγελο του μεγάλου μπαμ μου κάνει…


4. Slayer – Christ Illusion
Η περίπτωση τους θυμίζει αυτή των Manowar πριν κάποια χρόνια, που τα προγνωστικά ήταν ότι θα κυκλοφορήσουν πατάτα αλλά κυκλοφόρησαν δισκάρα. Πορωτικοί ρυθμοί, προβοκατόρικοι στίχοι και τίτλοι, thrash και ξανά thrash. Religion is war!


3. Amorphis – Eclipse
Πανέμορφος δίσκος. Αρκούνε αυτές οι δύο λέξεις αλλά αν είναι να πω περισσότερα θα πρόσθετα ότι οι Φιλανδοί βρίσκονται στα καλύτερα τους και δημιουργούν τραγούδια που τα ακούς χίλιες φορές και δεν τα βαριέσαι. Ένα τραγούδι για κάθε μία από τις λίμνες της χώρας τους


2. Iron Maiden – A Matter of Life And Death
Η μεγαλύτερη μπάντα του metal είναι συνεπής στο ραντεβού της με ένα δίσκο που αναπάντεχα ταρακούνησε τους πάντες. Σάρωσε τα chart, ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο πωλήσεις από την πρώτη κιόλας βδομάδα και κυρίως έγραψε μουσική που κάθε νότα της είναι βουτηγμένη στην έμπνευση. Bow to the Kings!

1. Stone Sour – Come What (ever) May
Όποιος έριχνε καμιά ματιά στην Playlist μου (στα δεξιά του blog ντε!) θα παρατηρούσε ότι ο δίσκος αυτός στρογγυλοκάθησε εκεί για πολλές βδομάδες. Δύσκολος ο ανταγωνισμός αλλά χωρίς πολλές σκέψεις αναδείχτηκε ο top δίσκος του 2006. Δε χρειάζονται ούτε όμορφα επίθετα, ούτε βαθιές αναλύσεις. Riff, groove, attitude, φωνητικά, περιεχόμενο, μουσική που ορίζει το metal των 00s.

Η ρουτίνα

Έχω την εντύπωση ότι γράφω με μεγαλύτερη συχνότητα όταν είμαι οργισμένος παρά όταν τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Αλλά τι εννοούμε όταν λέμε παίρνουν το δρόμο τους; Μήπως ότι πετύχαμε να μπούμε σε μια ρουτίνα; Από τι μια όλοι απεύχονται να γίνει η ζωή τους ρουτίνα και από την άλλη πασχίζουν να κάνουν μια δουλειά με νορμάλ ωράριο, σχετικά σταθερή που μετά θα τη βαριούνται και θα ψάχνουν είτε να κάνουν κάτι περισσότερο είτε κάτι καλύτερο. Η ρουτίνα συμπληρώνεται και με το χρόνο εκτός δουλειάς, τον οποίο ενώ τον θεωρούμε τόσο σημαντικό συχνά δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε. Καφέδες που σκοτώνουμε την ώρα μας, οι ίδιοι τρόποι διασκέδασης, τα ίδια άτομα, όλα επαναλαμβάνονται γιατί δε μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε κάτι ή γιατί δεν έχουμε εναλλακτικές. Απ’ το ολότελα θα πει κανείς. Ένας καλός τρόπος για να διαπιστώσουμε ότι όντως αυτά που κάνουμε είναι έστω και λίγο αξιοσημείωτα είναι να σκεφτούμε τι κάναμε τις τελευταίες βδομάδες. Για θυμηθείτε…

Χριστούγεννα με το ζόρι

Πριν μια βδομάδα έλεγα να ανεβάσω ένα αρθράκι αλλά επειδή στο προηγούμενο post υπήρχε ζωηρή κίνηση το άφησα. Αυτή τη βδομάδα έπεσε πολύ δουλειά και όχι να γράψω κάτι δεν πρόλαβα αλλά ούτε να δω κανέναν άνθρωπο. Και η επόμενη μια από τα ίδια φαίνεται. Πολλές ώρες δουλειά, χαρτιά για κάτι προκυρήξεις, ένα μεγάλο μπέρδεμα με τα ασφαλιστικά, τι ωραία που κυλάει ο χρόνος :@
Μέσα σε όλα αυτά έρχονται με το ζόρι τα Χριστούγεννα. Από το Νοέμβρη άρχισαν να στολίζουν. Για να ξεχωρίζει και να έχει αξία κάτι ρε παιδιά καλό είναι να μην το ξεχειλώνουμε. Ωραία θέλετε να κονομίσετε αλλά μην το ξεφτυλίζουμε. Αυτό που αξίζει εκείνη την εποχή, η οποία θα έρθει σε καμιά 15αριά μέρες, είναι το χριστουγεννιάτικο κλίμα. Ούτε τα λαμπιόνια ούτε και τα εμπορεύματα φτάνουν να τα δημιουργήσουν. Απλά η αίσθηση ότι οι δίπλα σου χαμογελάνε λίγο περισσότερο, ότι έχεις κάποιον άνθρωπο που αγαπάς κοντά σου. Λίγη υπομονή ακόμα

Καλή Πρωτομαγιά

Ένα από τα πρώτα θέματα της επικαιρότητας είναι η αύξηση που θα δοθεί στους δικαστικούς. Η περίπτωση είναι της ίδιας κατηγορίας με αυτή των δασκάλων πριν από λίγο καιρό. Η κατηγορία αυτή ονομάζεται κοινωνική πρόκληση. Σε αυτή την περίπτωση όμως υπάρχει και κερασάκι στην τούρτα και αυτό είναι ότι αυτοί νομοθετούν και αποφασίζουν για το ποσό με το οποίο θα αμείβονται. Και όμως συμβαίνει. Και μετά λέμε ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί. (Σας παραπέμπω σε προηγούμενο post μου). Βρίσκουν και τα κάνουν. Όπως και οι βουλευτές που πήγαν να περάσουν κάτι ωραίες ρυθμίσεις για αύξηση στο μισθό τους και δυνατότητα συνταξιοδότησης σε όποιον έχει κάνει έστω 3 χρόνια βουλευτής. Μπορεί να πεινάνε οι άνθρωποι. Εδώ τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να παραδεχθούμε ότι κάτι προσέφεραν.
Για μένα όμως το θέμα δεν είναι ότι ο φετινός προϋπολογισμός δεν αντέχει αυτές τις αυξήσεις. Δηλαδή αν τις άντεχε θα ήταν λογικές; Αυτές οι περιπτώσεις φέρνουν στην επιφάνεια επαγγελματικές ομάδες που έχουν καταφέρει να αμείβονται με περισσότερα από αυτά που λογικά θα περίμενε κανείς. Βέβαια αυτό είναι υποκειμενικό, αλλά υπάρχουν άτομα που έχουν πιάσει διοικητικά πόστα σε επιχειρήσεις του δημοσίου και παίρνουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Επιχειρηματίες που κερδοσκοπούν μόλις πιάσει το κρύο, δημόσιοι υπάλληλοι που παίρνουν επίδομα παραγωγικότητας (πως;) κτλ. Όποιος έχει πρόσβαση στο βάζο με το μέλι το απλώνει βαθιά. Για τους υπόλοιπους αυτό που πρέπει να τους απασχολεί είναι το επερχόμενο 65ωρο! Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως μπορεί να χωρέσουν τόσες ώρες σε 6 μέρες και να μιλάμε για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας*. Μια νέα Πρωτομαγιά μας χρειάζεται.

ΥΓ istikoglou ως φιλελεύθερος ίσως με διαφωτίσεις

Radio Ga Ga

Εδώ και αρκετά χρόνια (πάνω από 4) έχω εγκαταλήψει το κουτί της τηλεόρασης. Θα κάτσω μόνο να δω κανέναν καλό αγώνα ή ταινία. Από εκεί και μετά ότι παίρνει το μάτι μου επειδή την έχουν ανοιχτή οι υπόλοιποι του σπιτιού. Προτιμώ το ραδιόφωνο και θα σας προτείνω κάποιες ραδιοφωνικές εκπομπές που ακούω και τις γουστάρω (και κάποιες που δεν παλεύονται με τίποτα)

Must
10-12 Η πίπα της Ειρήνης (Libero 104.7)
Κόλκας και Πλιάκος για καλή καζούρα
12-2 Σερβετάς και η παρέα του (Ράδιο Θεσ/κη 94.5)
Η καλύτερη εκπομπή

Καμιά φορά
8-10:30 Κοκταίλ (Extra Sport 103)
7-10 Με Ραγκάτση και ότι κάτσει (Libero 104.7)
13-15 Σκύλος (1055 Rock)
14:30-15:00 Σχόλιο Γεωργίου στην εκπομπή στο Πέναλντι (Libero 104.7)
18-20 Οι σπεσιαλίστες (Extra Sport 103)
22-24 Midnight Express (Ράδιο Σπορ 98.7)

Με τίποτα
όλες τις εκπομπές του Metropolis
τις στοιχηματικές εκπομπές
τις εκπομπές με σπαστικές trendy φωνές
τις χριστιανικές

Welcome to the jungle ή που είναι η τροχαία οεό;

Μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη πρωί ή απόγευμα φτάνει να επισκεφτείτε και εσείς τη ζούγκλα. Τι να μας πει ο Αμαζόνιος. Διπλοπαρκάρισμα παντού από το κάθε "παλικάρι" και τη χθεσινή θείτσα με το ξυνισμένο ύφος. Παρατάμε το αμάξι όπου μας έρθει, με ή χωρίς αλάρμ, το ξεχνάμε για καμιά ώρα, κλείνουμε διασταυρώσεις, φρακάρουμε ρεύματα κυκλοφορίας κλπ. Στα φρύδια μας. Πήραμε αμάξι με 666 δόσεις σε τιμή ευκαιρίας, δεν θα το περπατήσουμε; Να δούμε που θα πάει η κατάσταση.
Παλιά υπήρχε μια υπηρεσία που ήταν υπεύθυνη για την κυκλοφορία στους δρόμους, για την διευκόλυνση των οδηγών, για τη σωστή λειτουργία του οδικού συστήματος τέλος πάντων. Καμιά φορά βλέπω κανέναν ξεχασμένο σε κάποιο φανάρι από αυτούς. Μόνο εκείνο το παλικαράκι στο Βαρδάρη δίνει συνεχές παρόν. Τι έγινε αυτή η υπηρεσία ρε παιδί μου; Ή την έκλεισαν ή κάθονται όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί της και πίνουν καφέ στα γραφεία.

Waiting for Darkness

Όλοι μας λέμε για το δημόσιο και τις κακές υπηρεσίες που προσφέρει. Δεν διαφωνεί κανείς. Δεν διαφωνούν οι ίδιοι υπάλληλοι του! Για τον ιδιωτικό τομέα; Ας πάρουμε ιστορία που διαδραματίζεται τώρα. Έστειλα με γράμμα τα απαραίτητα χαρτιά για σύνδεση φοιτητικού DSL στην εταιρία Forthnet. Βρήκα καλή την προσφορά της και πήγα και την αγόρασα. Από τις 21/10 μέχρι σήμερα ουδέν. Μπαίνω στη σελίδα τους και λέει ότι δεν έχουν στοιχεία για το τηλεφωνικό νούμερο. Άντε στην αρχή λες δεν έφτασε ακόμα το γράμμα (με δικό τους φάκελο). Άντε μετά λες ότι ίσως υπάρχει πρόβλημα με το ταχυδρομείο αλλά διαπιστώνεις ότι η πιθανότητα να χαθεί είναι όπως κάθε άλλο γράμμα. Στη συνέχεια παίρνεις τηλέφωνο στη γραμμή υποστήριξης. Και εδώ αρχίζουν τα γλέντια. Σε βάζουν στην αναμονή ό,τι ώρα και να πάρεις τηλέφωνο. Και περιμένεις και περιμένεις και κανείς δε βγαίνει στη γραμμή. Και μετά τους στέλνεις e-mail. Και κανείς δεν σου απαντάει. Τι μένει; Ή να πεις περιμένω και ότι βγει ή ότι είμαι μαλάκας ή να πας και να εφαρμόσεις τον greek way. Επέλεξα τον τρίτο δρόμο και Τετάρτη θα περάσω μια βόλτα να πούμε δυο λογάκια με τους «επαγγελματίες» της Forthnet.
Τον πρώτο δρόμο (που ίσως οδηγεί στον δεύτερο) αναγκαστικά θα ακολουθήσω όσον αφορά τις προσλήψεις ωρομισθίων. Αν με φωνάξουν θα έχω σίγουρα μια ασφάλιση, μια προοπτική ίσως και ένα εισόδημα όχι τόσο. Αλλά δεν το πολυκόβω.

Children of Men

Σαν το V for Vendetta έτσι και γι αυτή την ταινία, κάθομαι και γράφω μερικά λεπτά αφότου την έχω δει. Με μια λέξη θα την χαρακτήριζα σκληρή. Όχι όμως όπως μια ταινία για ποπ κορν με πιστολίδια και βία χωρίς λόγο και αιτία. Αιματοβαμμένη, ωμή, με έμφαση όμως στις ανθρώπινες σχέσεις και τον ανθρώπινο παράγοντα. Ενός παράγοντα που ενώ μας μαθαίνανε στο σχολείο ότι είναι το δημιούργημα του Θεού, στην πράξη βλέπουμε ότι έχει βάλει το χεράκι του και κάποιος άλλος…Η ταινία μας μεταφέρει 21 χρόνια μετά σε ένα δυσοίωνο μέλλον. Και ενώ όλοι προσβλέπουμε σε κάτι καλύτερο μελλοντικά, αν το σκεφτούμε παραπέρα θα δούμε ότι μάλλον θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Πάντα όμως υπάρχει η ελπίδα της νέας γενιάς. Το 2027 όμως δεν υπάρχει ούτε αυτή. Ένα 2027 που μοιάζει πολύ με το σήμερα, με την άσχημη πλευρά του σήμερα που απλώνεται παντού.
Μπορεί η αφετηρία να είναι η αποδοχή της μη αναπαραγωγής του ανθρώπινου γένους, όμως η ταινία δε μένει εκεί. Παρουσιάζει καταστάσεις που υπήρχαν και που θα ξαναυπάρξουν. Αυτό τρομάζει και την καθιστά ρεαλιστική. Στην ταινία δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι ή άγιοι που θα σώσουν τον κόσμο αλλά άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας. Ελευθερωτές που γίνονται φονιάδες, στρατιώτες που η εξουσία τους κάνει τέρατα, εξαθλιωμένοι, ηλικιωμένοι, αμόρφωτοι, άρχουσα τάξη, ένας πρώην ακτιβιστής. Όσο και αν η μαυρίλα έχει κατακλείσει τα πάντα, κάποιος θα έχει μέσα του κάτι καλό.

Έχετε μια πλάκα ρε παιδιά

Για τρεις βδομάδες οι αθλητικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί της πόλης (ασόβαροι ή μη) και οι αθλητικές εφημερίδες (εδώ δεν έχει διάκριση) έβγαζαν το ψωμί τους με αναφορά στο ντέρμπι Άρη-ΠΑΟΚ. Λες και έπαιζαν τίποτα υπερομάδες ή θα κρινόταν τίποτα. Για χαβαλέ μεταξύ φίλων καλά ήταν. Στην πράξη όμως τα πραγματα ήρθαν όπως ήταν αναμενόμενα. Δηλαδή οι ομάδες να μην δείχνουν τίποτα σημαντικό στο γήπεδο και το αποτέλεσμα ισόπαλο. Από την άλλη το ότι ήταν τόσο σούπα το ματς, καταδεικνύει την ασημαντοσύνη και την τραγικότητα του γεγονότος. Τόση φασαρία για το τίποτα. Ή καλύτερα για να έχει λόγο ύπαρξης ο περίγυρος των σωματείων και πιο συγκεκριμένα οι αθλητικοί δημοσιογράφοι. Δώστε τα λεφτά σας για να βγάλουν καμιά Mercedes oι Πετρουλάκηδες, κανένα τζιπάκι οι Ραπτόπουλοι και κανένα πλεούμενο οι Ζαγόρες.

ΥΓ Αυτοί οι παοκτσήδες πως αντέχουν τόσες "σφαγές"; Αφού από ένα σημείο και μετά έβριζα και γω το αρειανό κατεστημένο που τους "έσφαζε" :P Αμετανόητοι!

My big fat greek σόι

Με την ευκαιρία των δημοτικών εκλογών, ο κάθε ετεροδημότης επισκέπτεται το χωριό του. Εκεί λοιπόν πέρα από την ψήφο, η οποία για μένα λίγη σημασία έχει, αφού ούτε ξέρω τους υποψήφιους ούτε περιμένω να με χώσουν κάπου, συναντάς και το σόι σου. Το οποίο σόι μοιάζει λίγο ως πολύ με αυτό της ταινίας Γάμος αλά Ελληνικά: θείοι, θείες, ξαδέρφια, παππούδες, ανήψια μαζεμένοι. Οι συζητήσεις από την διαφθορά και το μέλλον του τόπου μέχρι τη συχνοουρία :P Κοινό χαρακτηριστικό σε όλες; Ότι όλοι φωνάζουν και υπερασπίζονται με πάθος αυτό που λένε. Ποιο γήπεδο και ποιες συγκεντρώσεις. Αν δεν ανεβάσεις τον τόνο της φωνής σου άστο καλύτερα. Και δε μιλάμε για διαφωνίες αλλά για κατάθεση απόψεων. Προσωπικά τα τελευταία χρόνια δεν έχω καταφέρει να συμμετέχω σε μια τέτοια συζήτηση για πάνω από 5 λεπτά. Ίσως δεν έχω τις κατάλληλες φωνητικές χορδές. Ίσως γουστάρω περσσότερο να παρακολουθώ αυτή τη βαβούρα και τον ελληνικό τρόπο συζήτησης :)

ΥΓ Ελάτε όλοι γνωρίζετε αυτά που περιγράφω
ΥΓ 2. Καλύτερα χωριό παρά μια απρόσωπη πόλη-ζούγκλα

Maiden Boston

Και επειδή οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Iron Maiden δεν θα μας επισκεφθούν στην τωρινή τους περιοδεία για το εξαιρετικό A Matter of Life and Death, ο ανταποκριτής μας στην Βοστώνη Βαγγέλης, μας μεταφέρει λίγη από τη μαγεία του show τους.

(με τη ματιά ενός άσχετου)

Agganis Arena, Παρασκευή, 6 Οκτώβρη,

Το στάδιο γεμάτο, χωρίς τα ελληνικού τύπου "μέταλλα" στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον. Υπήρχαν και άτομα ηλικίας μεγαλύτερης των -άντα (όχι γενεές δεκατέσσερις βέβαια όπως στους Rolling Stones), γυναίκες άλλες καλοντυμένες και άλλες λιγότερο ... ντυμένες, μπαμπάδες με εκκολαπτόμενα μεταλλο-παιδάκια. Θετική έκπληξη. Όλοι σε μαύρο φόντο, μπλουζάκια Maiden, που και που και κανα άσχετο ACDC, Pantera πάντως μακράν καλύτερα των δικών μας κοκκινο-χακί άσχετων μέσα στο πλήθος. Το support συγκρότημα ολίγον λίγο αλλά support είν'αυτό.

Maiden Maiden ολόκληρο το στάδιο και ... brighter than a thousand suns. Καταπληκτική συναυλία, τα τραγούδια γαμάτα και στο πρώτο μισό που έπαιζαν τον καινούριο δίσκο και στο δεύτερο που έπαιξαν κλασικά. Απίστευτη ατμόσφαιρα στο Fear of the dark με τον Eddie να εμφανίζεται μέσα από ένα τεράστιο τανκ στο πίσω μέρος της σκηνής πάνω απ'τον drammer και να αναζητά τον εχθρό με κιάλια μέσα στο πλήθος, ίσως και πιο πέρα προς Washington μεριά, και εν συνεχεία trooper να περπατάει επί σκηνής.

Κι ο Bruce Dickinson να φωνάζει. Scream for me Bostoooooooooon.

Παράσιτα

Άλλα πράγματα είχα στο κεφάλι μου γι αυτό έκανα καιρό να γράψω. Όχι τίποτα πεσιμιστικά μην ανησυχείτε, φίλοι μου καλοί – καλοί μου φίλοι. Αν πρέπει να κάνω κάποιο σχόλιο και αν κάτι με προκαλεί από την επικαιρότητα είναι οι κινητοποιήσεις των δασκάλων. Λίγο τσίπα ρε παιδιά. Παίρνουν κοντά 1000 € πρώτο μισθό. Σαν ποσό δεν είναι αυτό που θα λέγαμε το ιδανικό. Αλλά ρίξτε μια ματιά παραπέρα. Τι παίρνει ο εργάτης. Και εντάξει δεν είστε εργάτες αλλά και ο πρώτος μισθός ενός πτυχιούχου πανεπιστημιού στον ιδιωτικό τομέα είναι 700 € και κάτι! Και μη μου πείτε ότι είστε ανώτεροι από αυτόν: το παιδαγωγικό βγάλατε και ξέρουμε με τι βαθμό μπήκατε. Και μου πείτε ότι δουλεύετε: 24 35άλεπτα τη βδομάδα δουλεύτετε (=14 ώρες) και όχι 40 και 50 ώρες. Πλάκα μας κάνετε; Πραγματικά νοιώθω άσχημα. Νοιώθω ότι αυτοί οι άνθρωποι* μας θεωρούν μεγάλους μαλάκες.

* Αυτά τα παράσιτα ήθελα να πω

ΥΓ Τα ρεπορτάζ των ειδήσεων ότι μερικοί δάσκαλοι κάνουν 2 δουλειές είναι τουλάχιστον γελοία. Ξέρετε ρε πόσοι μα πόσοι άλλοι κάνουν το ίδιο; Και το κάνουν επειδή βγάζουν 600 €!

Wake me up when September ends

Εγκατέστησα ένα πρόγραμμα για να κάνω πιο εύκολα και άνετα post στο blog. Είναι ένα κίνητρο να γράφω πιο συχνά. Για πέταμα είναι. Όποιος θέλει πληροφορίες για να μη κάνει το λάθος να το βάλει εδώ είμαστε. Λοιπόν επειδή μου φαίνεται όλα μαύρα τα βλέπω γύρω μου (ακόμα και το χρώμα του blog μου να φανταστείτε :P) και επειδή επηρεάστηκα από το πολιτικό περιβάλλον, είπα να κάνω προγραμματικές δηλώσεις. Μετά από σκέψη λίγων δευτερολέπτων αποφάσισα τα εξής:
1. Φτάνει όσο βιογραφικά έστειλα. Αν συνεχίσω έτσι θα με καταγγείλουν ότι στέλνω spam mail.
2. Τέλος η ακρόαση αθλητικών ραδιοφωνικών εκπομπών (εντάξει με εξαίρεση την Πίπα της Ειρήνης). Θα ασπαστώ πλήρως την άποψη του Eco περί αθλητισμού και θα ησυχάσουν τα αυτιά μου.
3. Τέλος οι σπατάλες. Το ταμείο είναι μείον και αν δεν περιορίσουμε τους καφέδες αξίας 4€ και τα ουζερί αξίας 11€ και βάλε μόνο με με αμερικανική βοήθεια θα την παλέψουμε. Το έπιασες το υπονοούμενο, ε;
4. Πολλά τέλος είπα. Το project μετατροπής σημαντικού μερους της δισκοθήκης μου σε μορφή mp3 (με ταυτόχρονη εύρεση των εξώφυλλων) είναι σε καλό σημείο. Άντε να πάρω και ηχεία.
5. Το 4. οδηγεί στην παλιά καλή συνήθεια να γράφω καμιά δισκοκριτική. Έτσι είτε θα κάτσω να γράψω για φρέσκιες ενδιαφερουσες κυκλοφορίες ή για δίσκους (από το 1970 και μετά) που κάτι λένε. Όσοι πιστοί ρίξτε μια ματιά. Οι υπόλοιποι προσπεράστε
Αυτά. Τα υπόλοιπα στην πορεία. Α και wake me up when September ends!

Ποιος Παλαιοκώστας

Δε νομίζω να μένει κανείς έκπληκτος για τη διαφθορά στο δημόσιο βίο. Πιο πιθανό το βρίσκω να βαριέται αυτά τα θέματα των ειδήσεων και να γυρνάει στο Star κ τις κατινιές του. Ούτε από την έκταση που φαίνεται ότι έχουν: από τον απλό υπάλληλο στην εφορία μέχρι του υπουργούς-σωτήρες του έθνους. Αυτό όμως που εκπλήσει εμένα είναι πότε πρόλαβαν να δημιουργήσουν αυτό το δίκτυο και ειδικά για αυτόν τον άνθρωπο του λαού, που πάλι οι μαλάκες της Θεσσαλονίκης θα τον ψηφίσουν.
Και μετά ασχολούμαστε με τον Παλαιοκώστα

Brighter than a thousand suns

Είναι ο καινούργιος δίσκος των Maiden μια από τα ίδια; Είναι ο καινούργιος δίσκος των Maiden ο δίσκος της χρονιάς; Ο καθένας απαντά από τη σκοπιά του. Εγώ από τη δική μου μπορώ να πω ότι ικανοποίησε τις προσδοκίες μου. Η αναμονή και ο πήχης βέβαια δεν ήταν εκεί που ήταν πριν από 8 χρόνια όταν περίμενα με αγωνία να κυκλοφορήσει το Virtual XI, ούτε και ο δίσκος της επανένωσης 2 χρόνια αργότερα. Το Dance of Death είχε μεγάλη επιτυχία αλλά ήταν ένας άνισος δίσκος, με μερικά τραγούδια να είναι μέτρια, ενώ η επανάληψη ήταν εξόφθαλμη αυτή τη φορά. Τώρα το A Matter of Life and Death μας συστήθηκε με το single Benjamin Breeg στο ύφος (της επανάληψης) του προηγούμενου δίσκου τους δίνοντας κακή εντύπωση. Ίσως αυτό να έπαιξε και κάποιο ρόλο, έστω μικρό, μετά την ακρόαση όλου του δίσκου η ικανοποίηση να είναι μεγαλύτερη.
Όποιος θα ψάξει hit μάλλον δεν θα βρει αυτό που θέλει. Νομίζω ότι δεν έχει πια νόημα να περιμένει κανείς από τους Maiden να γράψουν ένα νέο Two Minutes to Midnight ή Hallowed be thy Name. Η διάρκεια των περισσοτέρων τραγουδιών τους είναι πιο μεγάλη, χωρίς όμως να πλατειάζουν. Το περιεχόμενο τους είναι ώριμο, η δομή τους αξιοζήλευτη, ο όγκος μεγαλύτερος παρά ποτέ, τα φωνητικά στο ύψος τους όπως σχεδόν πάντα. Με την πρώτη ακρόαση δεν βρήκα κάποιο μέτριο τραγούδι, δεν απογοητεύτηκα από τη φωνή, δεν βρήκα αφελής κάποιους στίχους. Θετικά όλα αυτά αλλά φτάνουν για να κάνουν ένα δίσκο καλό και ειδικά όταν μιλάμε για τους Maiden; Μετά από μερικές ακροάσεις έχω την αίσθηση ότι είναι από εκείνους τους δίσκους που όσο τους ακούς τόσο μεγαλώνουν μέσα σου. Και είναι εκείνοι οι δίσκοι που ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους. Τώρα μετά από μερικές ακροάσεις μπορώ να πω ότι όντως το A Matter of Life and Death είναι brighter than a thousand suns

Crossroads

Το καλοκαίρι από άποψη καιρικών συνθηκών δεν τελείωσε και αυτό είναι καλό, μήπως κάνουμε κανένα μπάνιο ακόμα. Από πρακτική άποψη όμως είναι στα τελευταία του. Κι αυτό φαίνεται στους δρόμους που έχουν γεμίσει πάλι από αμάξια (λες και γύρισαν περισσότεροι από όσους έφυγαν!) αλλά και από την ξενοιασιά που φεύγει. Ώρα να επανέλθουμε στους γνωστούς ρυθμούς ή να επιλέξουμε το δρόμο που θα πάρουμε. Το καλό είναι ότι επιλογές υπάρχουν και με προσπάθεια και λίγη τύχη κάτι θα γίνει. Ίσως δεν είναι αυτές που ονειρευόμαστε ενώ και υπάρχει μια πίεση από το περιβάλλον. Έμμεση μεν αλλά παραμένει πίεση. Όταν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο οι άλλοι βρίσκουν το δρόμο τους, έστω και αν δεν είναι ο ιδανικός, όταν τελείωσε το φανταρικό, όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να επιβαρύνεις τους δικούς σου ακόμα.
Το καλοκαίρι φεύγει και μαζί του μερικοί δικοί μας άνθρωποι για επαγγελματικούς λόγους. Καλά να περνάνε εκεί που θα πάνε και αν κάτι αξίζει θα κρατήσει. Ο νοών νοείτω...

Metal: A Headbanger‘s Journey

Το DSL επανήλθε στη ζωή μας. Αυτό σημαίνει κυρίως καινούργιοι δίσκοι και ταινίες που αλλιώς δεν θα άκουγες ή έβλεπες αντίστοιχα. Όπως και το ντοκιμαντέρ Metal: A Headbanger‘s Journey. Όχι αγαπητοί μου φίλοι δεν θα σας πω ότι είναι η καλύτερη μουσική κλπ όπως κάτι τέτοιο δεν λέει και το ντοκιμαντέρ. Ο τίτλος περιγράφει απόλυτα αυτό που περιέχει: το ταξίδι ενός ανθρωπολόγου και ταυτόχρονα μεταλλά, με σκοπό να προσεγγίσει την κουλτούρα αυτού του ιδιώματος, που το κάνει τόσο ξεχωριστό.
Ο τύπος συναντιέται με προσωπικότητες του χώρου, από τον Iommi μέχρι και νέες μπάντες, πηγαίνει από τη μια πλευρά του Ατλαντικού στην άλλη, ακούει τη γνώμη επιστημόνων και παρεβρίσκεται σε φεστιβάλ. Όλο το ντοκιμαντέρ είναι διανθισμένο από αποσπάσματα από το μακρινό μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, μουσικάρες από όλο τα φάσμα του metal, ενώ δε λείπει και το χιούμορ. Το δυνατότερο σημείο του όμως είναι ότι μπορεί άνετα να το παρακολουθήσει κάποιος που ακούει 10 χρόνια αυτή τη μουσική (πότε πέρασε ο καιρός…) αλλά και κάποιος που νομίζει ότι το metal είναι κάτι κακοί μαλλιάδες. Προχωρήστε άφοβα λοιπόν. Your journeyman’s day has began

Κέρκυρα

Χρόνια και ζαμάνια έχω να γράψω. Δεν χάλασε και ο κόσμος αλλά δεν πάει να πει ότι δεν έγινε και τίποτα. Διακοπές! Τι καλύτερο. Διακοπές στην Κέρκυρα. Ακόμα καλύτερα. Και τι μας το λες τώρα θα πει κάποιος, αφού όσοι ήταν να πάνε πήγαν. Κι όμως υπάρχουν μερικοί που προτιμάνε να πάνε τέλη Αυγούστου ή και Σεπτέμβρη. Και καλά κάνουν αφού ο καιρός περισσότερο ζεστός είναι (λες και μετατοπίστηκε το καλοκαίρι) και οι τιμές πιο λογικές. Λοιπόν εν συντομία οι εντυπώσεις μου από το νησί των Φαιάκων είναι οι παρακάτω:
Αν θέλεις να πας σε ένα μέρος και να μη δεις μόνο παραλίες και beach bar είναι μια σωστή επιλογή. Η Κέρκυρα υπάρχει και μετά το καλοκαίρι. Πράσινο περιβάλλον, όμορφες τοποθεσίες, περιοχές με ιστορία και ενδιαφέροντα.
Αν θες να κάνεις μόνο μπάνια και να ξεσαλώσεις προτίμησε το άλλο πέλαγος (το Αιγαίο ντε!). Εδώ τα πράγματα δεν εστιάζονται σε αυτό ενώ και οι παραλίες δεν συγκρίνονται με της Χαλκιδικής (όπως πάντα).
Αν σε τρώνε ματζιριές (γιατί όλοι βγάζουν λεφτά από δω και από εκεί απ ότι βλέπω) μην την προτιμήσεις. Οι καφετέριες και τα μπαράκια είναι πιο φθηνά από της Θεσσαλονίκης αλλά το φαγητό σε ταβέρνες και εστιατόρια καίει και τσουρουφλάει. Δε θα μιλήσω για ξενοδοχεία και άλλα τουριστικά γιατί εκεί είναι χειρότερα τα πράγματα.
Για να μην πολυλογώ, την προτείνω χωρίς επιφυλάξεις. Δύσκολα δε θα βρεις κάτι που να σου αρέσει, ενώ και το όλο κλίμα (ρυθμοί, ομιλία των Κερκυραίων, τα καντούνια) σε κάνει κάτατι πιο ξένοιαστο.
Περιμένω όσοι πιστοί να γράψουνε τις εντυπώσεις από τα μέρη που πήγανε (γιατί όλοι κάπου πήγανε). Άντε και του χρόνου!

Θαυμάστε τους

Σκεφτόμουν να ονομάσω αυτό το αρθράκι "Εμπορευματοποίηση". Τι πρωτότυπος τίτλος, τι πρωτότυπο θέμα θα λέγατε. Να όμως που έχει χωθεί σε μέρη και σε βαθμό που μόνο αποστροφή προκαλεί. Δυο περιπτώσεις διαφορετικές.
Η πρώτη αφορά βιντεο κλιπ ελλήνων καλλιτεχνών. Από την Καλομοίρα μέχρι τη Βανδή και το Ρέμο αν πέσει το μάτι σας στα βίντεο κλιπ τους θα δείτε ότι διαφημίζουν τους χορηγούς τους. Προσωπικά δεν έπεσα από τα σύννεφα καθώς αυτό το είδος της μουσικής είναι καθαρά εμπορικό κατασκεύασμα. Αλλά ούτε τα προσχήματα ρε παιδιά; Να πετάνε πεταλούδες με το σήμα της ΤΙΜ και να ηχογραφούν με πανό της Cosmote; Θαυμάστε καλλιτέχνες!
Η δεύτερη και σημαντικότερη αφορά τη συνεχιζόμενη εκμετάλλευση της υπόθεσης Άλεξ. Αυτό το γαμημένο κανάλι πρέπει να αλλάξει το όνομα του σε Άλτεξ! Το θέμα έχει αναχθεί σε σήριαλ, με "και καλά" καθημερινές εξελίξεις, ανατροπές, νέα στοιχεία και τις γνωστές παπαρολογίες. Ήμαρτον! Σα να πεθαίνει το παιδάκι κάθε μέρα είναι. Ξεφτυλισμένοι. Θαυμάστε δημοσιογράφους!

Τρελελέ

Έφτασε η μέρα που όλοι περιμέναμε. Φαίνεται απίστευτο, μα είναι αληθινό. Θα μου πάρει λίγο καιρό να το συνειδητοποιήσω, ενώ με το πέρασμα του χρόνου λογικά θα μου μείνουν τα αστεία και τα πιο σημαντικά (από ασήμαντα άλλο τίποτα στον ΕΣ). Ως τότε όμως, ο μέχρι πριν λίγο στρατιώτης και νυν πολίτης κερνάει. Ματζίρηδες ή μη είστε καλοδεχούμενοι. Και στα δικά σας οι στρατευμένοι!

Απολελέ

Λίγες ώρες μείνανε,
μάτια μου γλυκά
Οι σκοπιές τελειώσανε
Τα δάκρια στεγνώσανε

Αυτήν την Κυριακή
παίρνω το χαρτί
Απολύομαι, απολύομαι,
απολύομαι μωρό μου
και τρελαίνομαι

Φαίνεται απίστευτο
μα είναι αληθινό
Ετοιμάσου κι έρχομαι
Μόνο εσένα σκέφτομαι
Αυτήν την Κυριακή
θα’χουμε γιορτή

Απολύομαι, απολύομαι,
Απολύομαι μωρό μου και τρελαίνομαι

ΥΓ Σας έπρηξα με το στρατό ε; Είπαμε λίγες ώρες μείνανε

Scorpions & Whitesnake

Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκαιγόμουν να πάω σε αυτή τη συναυλία. Περισσότερο ήταν το γεγονός ότι τους είχα δει και τους δύο το 2003 και το 2004 και δεν είχε μεσολαβήσει καμιά κυκλοφορία τους από τότε. Αλλά τι άλλο live είχε το φετινό καλοκαίρι που να μπορούσα να πάω και να άξιζε; (το live Κουρκούλη – Κελεκίδου στην Καλλιθέα θα πείτε :P)
Πολύς λαός και όχι μόνο από το χώρο του ροκ. Τι τρέχετε στο Lido και στο My Place να δείτε "καλό" κόσμο; Ας ερχόσασταν στο Καυταντζόγλειο να έχετε 3 σε 1! Ας πάμε και στα της συναυλίας.
Πόλος έλξης για εμένα ήταν οι Whitesnake. Όχι ότι βρίσκονται στα top τους - αυτοί οι καιροί έχουν περάσει προ πολλού. Απλά ο κύριος Coverdale αποτελεί ένα από τα κεφάλαια του hard rock που δεν πρέπει να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν. Best of το setlist τους, όσο μπορούσε να χωρέσει σε 75 λεπτά με δύο σόλο. Δεν έχω παράπονο από τον ήχο, καθώς έχω παρεβρεθεί σε κλάσεις χειρότερες καταστάσεις. Η φωνή του Coverdale, ακουγόταν δυνατά από τα ηχεία, όσο φυσικά επέτρεπαν και τα χρονάκια του. (Μου φαίνεται μόνο ο Dio την έχει διατηρήσει καλή τελικά.) Παλμός από το κοινό, κέφι και μια εμφάνιση που αν και δεν έγραψε ιστορία δε νομίζω να άφησε κανέναν παραπονούμενο.

Τα φώτα έπεσαν, το ρολόι του σταδίου πλησίαζε στις 10 και ήταν η σειρά για τους headliner. Πολύ καλή σκηνική παρουσία, σχεδόν αεικίνητη όλη η μπάντα, ωραία φωτορυθμικά και μεγάλη συμμετοχή από το κοινό. Αλλά κάπως έτσι δεν είναι οι συναυλίες τους όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα; Πέρα από αυτά όμως, που τα είδα και στο Κλειστό της Πυλαίας πριν 2 χρόνια, αυτή τη φορά μου φάνηκαν πιο κεφάτοι, με μια φρεσκάδα λες και βρισκόταν στα μέσα της δεκαετίας του 80 που σάρωναν τα πάντα στο διάβα τους. Το σχεδόν δίωρο setlist τους είχε τις ευχάριστες εκπλήξεις που μας υποσχέθηκαν, με το Coast to Coast να ξεχωρίζει. Ακόμα και στις λεπτομέρειες (το σκούφο που φορούσε ο Schenker στο Blackout που παρέπεμπε στο εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου, το παίξιμο της κιθάρας στο Coast to Coast από τον Meine κλπ) ήταν άψογοι. Δικαιωματικά λοιπόν κέρδισαν και αυτούς που πήγαν κατά βάση για τους Whitesnake, ανάμεσα τους και ο γράφοντας, δικαιωματικά θα μαζέψουν πολλές χιλιάδες και στην επόμενη παρουσία τους στην Ελλάδα. Bad boys (are still) running wild!

ZZ Top

Επειδή κούρασε η ιστορία με τον Zidane και με αυτούς που έντρομοι ανακάλυψαν ότι οι ποδοσφαιριστές βρίζονται κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, να ένα flashάκι να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας

Mundo

Έπρεπε να φτάσουμε ένα βήμα πριν το τέλος αυτού του Mundial για να αναφερθώ σε αυτή τη μεγάλη διοργάνωση. Μόνο και μόνο ότι τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι ασχολούνται μαζί του το κάνει το αδιαμφισβήτητο γεγονός του καλοκαιριού.

Dark Side of the Moon
Από μπάλα δε νομίζω να είδαμε τίποτα ιδιαίτερο
Δεν είχαμε καμιά ομάδα έκπληξη όπως παλαιότερα. Την Ακτή Ελεφαντοστού περιμέναμε αλλά η Γκάνα κάτι πήγε να κάνει.
Η Βραζιλία αποδείχθηκε η Ρεάλ σε εθνικό επίπεδο, με μεγάλους παίκτες αλλά χάλι ποδόσφαιρο.
Οι Γερμανοί ήταν εκνευριστικοί με τις διαμαρτυρίες και τους θεατρινισμούς τους (να το κάνουν τίποτα Τούρκοι καλά αλλά και αυτοί;).
Η Αργεντινή πάλι δεν τα κατάφερε.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι της κρατικής τηλεόρασης καλά φάγανε, καλά ήπιανε αν μεταδίδανε και ένα ματς χωρίς αρλούμπες καλά θα τανε.

Bright Side of Life
Αυτό το Mundial ήταν καλύτερο από το προηγούμενο.
Η Γερμανια στάθηκε στο ύψος της μετά από σχεδόν 10 χρόνια παίζοντας καλή μπαλίτσα.
Η Ιταλία έδειξε μια ομάδα αντάξια των ονομάτων και του προπονητή της και όχι την αιώνια μιζέρια της.
Η διαιτησία δεν επηρέασε όσο ισχυριζονται μερικοί.
Οι ώρες ήταν βολικές για μας, ενώ βόλεψε και η υπηρεσία στο Φρουραρχείο και δεν έχασα πολλά ματς (καλά αυτό είναι θετικό του Mundial; :Ρ).

ΥΓ Και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι

A Matter Of Life And Death

Επειδή καιρό έχουμε να ασχοληθούμε με κάτι μουσικό, να μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για πληροφορίες για την κυκλοφορία του επερχόμενου άλμπουμ των θεών του metal.

Οι Iron Maiden θα κυκλοφορήσουν το καινούργιο τους άλμπουμ, που θα ονομάζεται A Matter Of Life And Death πιθανότατα στις 5 Σεπτεμβρίου

Συνολική διάρκεια: 72 λεπτά
Tracklist: ‘Different World’, ‘These Colours Don’t Run’, ‘Brighter Than A Thousand Suns’, ‘The Pilgrim’, ‘The Longest Day’, ‘Out Of The Shadows’, ‘The Reincarnation Of Benjamin Breeg’, ‘For The Greater Good Of God’, ‘Lord Of Light’, ‘The Legacy’.
Το ‘The Reincarnation Of Benjamin Breeg’ θα είναι το πρώτο single και θα κυκλοφορήσει μέσα Αυγούστου.

Παρατήρηση: Για Bolt Thrower το εξώφυλλο καλό είναι, για Maiden αμφιβάλλω.

Kerrang!/BW&BK scribe Dom Lawson was among the first to hear the new material. He reports that this is easily the strongest album Iron Maiden have produced since their ‘80s heyday. It is also by far the heaviest thing the band have ever recorded. Full of experimentation and unexpected detours into intense and atmospheric territory, it’s a complex and powerful set of songs that touch upon some dark subjects, most notably the horrors of war, the impact of religious fundamentalism and the threat of nuclear destruction.

Dom spoke to Bruce Dickinson and Steve Harris about the new songs. “At the moment we’re thinking about playing the whole album live, back-to-back,” Dickinson reveals. “When you’ve got an album this good, it’s really important that you do something bold”. “Brave New World and Dance Of Death were both good records,” he continues. “But they weren’t anywhere near as good as this one! This one is Dance Of Death without the effort. This whole album feels effortless. It’s like driving a big gas-guzzling motor car. You just put your foot down and there’s limitless power under the bonnet.” “Yeah, it’s been unbelievable,” agrees Steve Harris. “We booked the studio for three months, and we finished the whole thing in two! I think the preparation was good. We didn’t have the rows we usually have! (laughs) We really focused on each song and it was a very positive experience.”

The opening track, ‘Different World’ is a classic, storming Maiden opener with an instantly memorable chorus and soaring guitar harmonies. “It wasn’t intentional when we sat down and wrote it, but as soon as it was finished we thought ‘Thin Lizzy!’” laughs Steve Harris. “It’s a tribute to them, in a way. Obviously it sounds like Maiden, but it just conjured up that Thin Lizzy vibe.”

The second track on the album, ‘These Colours Don’t Run’, is a brooding, dramatic rumination on the plight of being a soldier in a war zone and sets the tone for the dark epics that follow it. “Some of the new songs are quite angry” says Dickinson.

‘Brighter Than A Thousand Suns’ is arguably the heaviest track on the new album, and one with heavy subject matter to match.

Finally, the first single from the new album, ‘The Reincarnation Of Benjamin Breeg’, is an intricate seven-minute epic that starts with a creepy, ominous intro before erupting into a crushing, almost Led Zeppelin-esque riff and a powerful, emotive chorus. More obtuse lyrically than most of the album, it’s a curious, challenging choice for a single.

“It’s very different for us,” admits Harris. “It’s very riffy. The intro has an almost nursery rhyme eeriness. Sometimes you try to create a mood and sometimes it’s just <>. Everyone’s going to ask who Benjamin Breeg is, but you’ll just have to find out for yourself!”

Steve Harris has the last words: “I don’t know why, but I always had it in my head that we’d do fifteen studio albums, so we’ve got at least one more to go!”

Up the Irons!

Άκυρο!

Οι μήνες περνάνε αλλά η ώρα και η μέρα δεν περνάνε. Για το στρατό μιλάω φυσικά. Γι αυτό λογικό είναι να προσπαθεί ο κάθε φαντάρος να πάρει καμιά άδεια, να περάσει καλύτερα. Αν δεν το παλέψει όμως, δεν θα του έρθει στο πιάτο. Εκτός βέβαια και αν είναι βύσμα. Πως θα περάσεις καλύτερα; Ένας τρόπος είναι να «κρύβεσαι» και με αυτό τον τρόπο να χώνονται οι άλλοι για σένα. Αυτό όμως είναι για τα κωλόπαιδα, τα οποία δυστυχώς είναι πολλά και αυξάνονται. Ένας άλλος τρόπος είναι ρίχνοντας «άκυρα». Έμμεσα βέβαια. Σου λένε από το να φτιάχνεις τζάμια σε ένα ετοιμόρροπο κτίριο μέχρι να κάνεις απόψυξη στο ψυγείο; Άκυρο! Σου λένε να γράψεις ένα κείμενο στο PC; Άκυρο! Σε τιμωρούν με σεξ (στέρηση εξόδου πονηρόμυαλοι!); Άκυρο! Σου ρίχνουν 5 μέρες φυλακή; Άκυρο! Κάθεσαι τις 4 και συνεννοήσαι με το στρατολόγο να μην τις περάσουν. Συμπέρασμα: σε ένα άκυρο σύστημα πρέπει να μοιράζεις απλόχερα τα άκυρα.

ΥΓ. Για να δούμε που θα πάμε φέτος διακοπές. Από Ιόνιο πήγαμε Κύπρο, από Κύπρο Κρήτη και Μύλο, και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη και τη Σκιάθο. Στη σκέψη βέβαια γιατί το τι θα γίνει στο τέλος δεν τον ξέρει ούτε ο Χορταρέας!

Χαλκυδεικί

Τι πανικός είναι αυτός, ειδικά κάθε ΣΚ, με την Χαλκιδική. Χιλιάδες αυτοκίνητα, δεκάδες χιλιάδες κόσμου όλοι με ένα προορισμό, όλοι προς την ίδια κατεύθυνση. Τι έγινε ρε παιδιά ανακαλύψατε τη Γη της Επαγγελίας; Ή τα τελευταία χρόνια ανακαλύψατε τι εστί αυτό το μέρος; Μάλλον τώρα φούσκωσε το πορτοφόλι σας και πάτε να τα σπρώξετε σε beach bar, καφετέριες, εστιατόρια, ταβέρνες, club κλπ κάθε ΣΚ. Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως γράφετε και μεις που και καλά καταγόμαστε από εκεί πήζουμε στην πόλη. Άδικη κενωνία :)

Ποτέ δεν είναι αργά

Ποτέ δεν είναι αργά για ένα φαντάρο να φάει φυλακή. Ακόμα και αν είναι 8,5 μήνες στο ίδιο μέρος. Δε με πολυχάλασε που έμεινα μέσα τέσσερις μέρες. Για μένα πάντα το διαφορετικό είναι και ενδιαφέρον. Ποτέ δεν είναι αργά για έναν άλλον φαντάρο να πάρει την επιθυμητή του μετάθεση. Μετά από 2 μηνάκια στα σκηνάκια καιρός για χαλάρωμα. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουν τα πράγματα, να βρούμε το δρόμο μας.

Run to the hills

Σύντομος θα είμαι. Πριν από χρόνια, όταν ήμουν και εγώ μικρός, τα πράγματα αν και δεν ήταν πολύ καλά, αν και δεν υπήρχαν πολλά λεφτά, φάνταζαν τουλάχιστον πιο λογικά, πιο οργανωμένα. Σήμερα επικρατεί και επεκτείνεται μια οργανωμένη αναρχία. Στους δρόμους που ο καθένας κάνει ότι θέλει, στην οικονομία που οι κερδοσκόποι ανεβοκατεβάζουν τις τιμές, στην πολιτική που οι ιδεολογίες έχουν χαντακωθεί και όλα γίνονται για την καρέκλα, στην επαγγελματική εξέλιξη που το μέσο είναι το παν, στην προσωπική ζωή που η υποκρισία είναι απαραίτητο συστατικό (μην πω μαγκιά), στις αξίες που ο καθένας τις προσαρμόζει στον χαρακτήρα και την παιδεία του, στην καλαισθησία που τα χθεσινά σκουπίδια είναι τα σημερινά είδωλα. Όποιος δεν αντέχει όλα αυτά, δεν έχει άλλη λύση δυστυχώς.

ΥΓ Ο Γράψας (ο αρχηγός του στρατού) ήρθε και έγραψε τα στελέχη του τάγματός μου εκεί που ξέρουμε. Γελάμε οι φαντάροι με τους αιώνιους «ψαράδες»

Dokken, Firewind, Γάκης and the Troublemakers, W.A.N.T.E.D

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι Dokken ήρθαν στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά όμως δε θα τους έχανα. Την προηγούμενη δεν είχα ακούσει πολλά από αυτούς με αποτέλεσμα να τους θεωρώ όπως μερικοί άλλοι (ονόματα δε λέμε) μια ακόμη poser μπάντα των 80s. Όσοι πιστοί διαβάστε το οδοιπορικό και τα της συναυλίας γιατί ένα hard rock/metal live δεν είναι ποτέ ένα τυπικό live.
Βασικά επρόκειτο για ένα mini festival καθώς μαζί με τους Dokken έπαιζαν άλλες τρεις μπάντες: οι Firewind, ο Γάκης με τους Troublemakers και οι W.A.N.T.E.D. Ως παλιά καραβάνα (sic) αποφάσισα να μην πάω από τις 8 που ξεκινούσε το πρώτο γκρουπ αλλά λίγο πιο μετά για να δω και τον Γάκη με την μπάντα του που ποτέ δεν έχει τύχει να δω ζωντανά. Δεν ήταν γραφτό όμως ούτε και αυτή τη φορά γιατί συνέβησαν μερικά «ωραία» γεγονότα. Καταρχήν δεν έστριψα εκεί που έπρεπε με αποτέλεσμα να βρεθώ στου διαόλου τη μάνα και μετά από περιπλάνηση να φτάσω στο Μύλο κατά τις 9 παρά. Δε βαριέσαι κάτι θα προλάβω σκέφτηκα. Πάω και στέκομαι στην ουρά μαζί με αρκετό κόσμο, μικρότερης ηλικίας. Θα σκέφτηκαν όλοι όπως και γω είπα. Να που βλέπω στην ουρά και μια σειρά μου, το μεγαλύτερο αρχίδι που έχω γνωρίσει στον ΕΣ. Ούτε γεια δεν είπαμε. Τι να θέλει αυτός εδώ, αφού δεν έχει καμιά σχέση με τέτοια ακούσματα; Τέλος πάντων. Φτάνω στην πόρτα και διαπιστώνω ότι περίμενα σε λάθος μέρος: εκεί γινόταν ένα event hip hop. Ω ρε γλέντια!
Κατά τις 9+ έφτασα στο Ξυλουργείο του Μύλου όπου γινόταν το festival. Μικρός χώρος, πιο μικρός και από το club του Μύλου αλλά γεμάτος. Εκείνη την ώρα έπαιζαν οι Firewind. Το γκρουπ του Gus G. που μαζί με άλλους δυο Έλληνες (ανάμεσα τους και ο Μπομπ ο Μάστορας :P) και δυο ξένους παίζουν power metal. Τους είχα ξαναδεί στο Rockwave του 2004 αλλά τώρα τους άκουσα περισσότερο. Οι εντυπώσεις θετικές και τα σχόλια από τριγύρω θερμά. Έχουν επαγγελματικά χαρακτηριστικά ενώ και η μουσική τους αν και δεν είναι κάτι φοβερό τουλάχιστον δεν είναι μια από τα ίδια. Ιδιαίτερα οι κιθάρες τους ήταν πολύ καλές, ελέω Gus G. προφανώς. Ανέβασαν στη σκηνή και μια σουηδέζα τραγουδίστρια (όχι δεν ήταν ξανθιά, 1,80 με γαλανά μάτια!) η οποία περισσότερο νιαούριζε παρά τραγουδούσε.
Μετά από τους Firewind αναμονή για τους headliners υπό τους ήχους black metal. Ναι σωστά διαβάσατε o dj φαίνεται ήταν κανένας κάφρος και έχωσε Rotting Christ, Dimmu Borgir κλπ. Όχι ότι μας χάλασε.
Σκάνε μύτη επιτέλους και οι εκ Los Angeles ορμώμενοι Dokken, με τον Don Dokken να είναι ολίγον τι σαν ντουλάπα και με μαύρο γυαλί. Unchain the Night το πρώτο τραγούδι και θερμή υποδοχή από το κοινό. Ιnto the fire για τη συνέχεια και αρχίζουμε αν γουστάρουμε. Με καλό ήχο σχεδόν καθόλη τη διάρκεια και ένα setlist που βασίστηκε στην αγία τριάδα τους Under Lock and Key, Back for the Attack, Tooth and Nail ικανοποίησαν το κοινό γιατί αυτά θέλαμε να ακούσουμε! Κάτι μαλακίες με το μικρόφωνο και το drum set παίχτηκαν στην αρχή αλλά ξεπεράστηκαν χάρη στο χιούμορ του Don, που με κάθε ευκαιρία έπινε, κάπνιζε και μιλούσε. Από το πώς γράψανε κάποιο τραγούδι μέχρι και για τον Blackie Lawless. Mεγάλη μορφή ήταν ο ντράμερ Nick Brown. Με κόμη τέλη δεκαετίας 80, βαρεών βαρών και φωνή Μάκη Μανάβη αποτελεί το alter ego του Don εδώ και 27 χρόνια. Καλή διάθεση, πλακίτσες και ωραία τραγούδια μπορώ να πω ότι το διασκεδάσαμε. Δεν έπαιξαν encore αλλά ποιο άλλο τραγούδι να έπαιζαν; Τα είχαν παίξει όλα! Άσε που ο χώρος δεν είχε backstage!
Μια ευχάριστη βραδιά που τα απρόοπτα δε σε χαλάνε αλλά αντιθέτως σε διασκεδάζουν έλαβε τέλος. Παράπονα για τη διοργάνωση σίγουρα υπάρχουν αλλά ποιος ασχολείται. The night is all that we need

ΥΓ Όταν γύρισα σπίτι έκανα την τραγική διαπίστωση πως είχα να πάω σε live από το Rockwave του 2005 :S

Αγαπητό ημερολόγιο…

Καιρό είχα να γράψω. Όχι λόγω των αργιών του Πάσχα ούτε γιατί δεν προλάβαινα. Απλά τα πράγματα κυλάνε πιο ομαλά από ότι πριν και ως γνωστόν “good news is no news”. Στο στρατό τα πράγματα για μένα είναι καλά αφού και πολύ χαβαλές υπάρχει αλλά και σχεδόν καθόλου υπηρεσία. Καλυτερεύει όμως ο καιρός, κάτι που συνεπάγεται στρατιωτικές ασκήσεις και τρέξιμο. Στον ΕΣ είναι κάπως ανάποδα τα πράγματα. Φτιάχνοντας ο καιρός χαλάει η υπηρεσία και η ομαλότητα. Αγήματα όλη την ώρα, περισσότερες καθαριότητες, αγγαρείες. Λίγες μέρες όμως τους μείνανε.

Αν και βγαίνω πολύ συχνά πλέον, έχω χαθεί με τους περισσότερους φίλους μου. Οι περισσότεροι δουλεύουν κάπου και ο ελεύθερος τους χρόνος είναι λίγος, άλλοι είναι φαντάροι σαν κι εμένα (όχι και σαν κι εμένα :P) και βρίσκονται μακριά. (Άντε Radi τελειώνουν οι διακοπές στα νησιά του Αιγαίου, καιρός να έρθεις Σαλόνικα!) Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Η συνοχή ή καλύτερα η ύπαρξη παρέας έχει χαθεί ενώ διακρίνω ότι μεταβάλλονται σε κάποιο βαθμό και τα ενδιαφέροντά μας. Αναμενόμενα όλα τα παραπάνω, σε οδηγούν όμως στο να κοιτάξεις και πιο πέρα. Οι φιλίες από το στρατό δεν ξέρω αν κρατάνε, αξίζουν όμως μια προσπάθεια…

Η μουσική είναι κομμάτι της ζωής μας, πόσο μάλλον η καλή μουσική. Ανακοινώθηκαν επιτέλους τα ονόματα της 2^ης και τελευταίας μέρας του φετινού Rockwave. Της metal μέρας. Όσοι περιμένατε τους AC/DC (και είστε γραφικοί), τους Metallica ή τους Guns n’ Roses θα μείνετε μια ακόμη φορά με το πουλί στο χέρι. Έχουμε και λέμε: The Cult, Crimson Glory, Celtic Frost, Moonspell. Με μια πρώτη ματιά παρατηρώ ότι πρόκειται για αν όχι μεγάλα τουλάχιστον για καλά ονόματα. Αρχίζοντας από το τέλος, οι Moonspell είναι μια πολύ καλή μπάντα που βγάζει καλούς δίσκους μέχρι σήμερα. Το τελευταίο τους αν και δε το άκουσα ακόμα, μου έχουν πει ότι λέει. Οι Celtic Frost αποτελούν μια μεγάλη αξία του μαύρου ήχου καθώς τα έργα τους στα τέλη του 80 επηρέασαν ολόκληρες σκηνές. Ομολογώ όμως ότι δεν έχω ασχοληθεί μαζί τους. Όσοι τους ξέρουν όμως θα τρέξουν φέτος στη Μαλακάσα. Οι Crimson Glory με τον Midnight στα φωνητικά μετά από πάρα πολλά χρόνια, θα μας γυρίσουν και αυτοί στα τέλη των 80s με μερικά τραγούδια ύμνους. Τέλος οι Cult με το χαρακτηριστικό ύφος τους και τη φωνή του Ian Astbury θα μας χωρέψουν για τα καλά στους ρυθμούς του Firewoman, Edie (Ciao Baby), She Sells Sanctuary κλπ. Συνοψίζοντας, το πολύ θετικό είναι ότι με εξαίρεση τους Moonspell τα άλλα γκρουπ δεν τα έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια ως και καθόλου. Το αρνητικό ότι δεν υπάρχει το πολύ μεγάλο όνομα, όπως πέρυσι και πρόπερσι για να τραβήξει τις χιλιάδες κόσμου. Η αλήθεια είναι πως εγώ το σκέφτομαι τι θα κάνω.

Αυτά λοιπόν. Οι χιλιάδες αναγνώστες μου θα πρέπει να ικανοποιήθηκαν με το σημερινό μου post :P Ciao Babies

ΥΓ. Φεύγω για το live των Dokken. Better unchain the night…

Πάσχα '06

Κλασσικό Ελλήνων Πάσχα και φέτος για μένα με φαί, ποτό, διασκέδαση, χορούς και όλο το σόι (και βάλε) στην Ποτίδαια. Δεν ξέρω αλλά εγώ είμαι χαρούμενος που δεν έκανα Πάσχα στην πόλη, που έκανα με τους δικούς μου και που δε συνέβησαν τραγελαφικά περιστατικά. Αυτά είναι μόνο να τα μαθαίνεις σε κανά καφέ και να ρίχνεις κανένα χαμόγελο. Άντε και του χρόνου!

ΥΓ. Γιατί όχι και την Πρωτομαγιά;

And Justice for All

Πολλά πράγματα μου φαίνονται άδικα και παράλογα, όπως και στους περισσότερους. Το χειρότερο είναι ότι όσο μεγαλώνω, αυτά αυξάνονται. Γι αυτό οι γέροι είναι γκρινιάρηδες; :) Η κοινωνική αδικία είναι δεδομένη και εξαπλώνεται. Σε αυτό συντελεί το σαθρό μας σύστημα (που απέχει πολύ από την πραγματική δημοκρατία) και κυρίως η νοοτροπία μας. Μερίδιο έχει όμως και το ίδιο το σύστημα της απονομής δικαιοσύνης. Για παράδειγμα ως ένα βαθμό βρίσκω λογικό να παραγράφεται ένα αδίκημα μετά από πολλά χρόνια. Όταν όμως πρόκειται για φόνο; Ως ένα βαθμό μπορώ να καταλάβω τη μαλθακότητα (ούτε καν μη αυστηρότητα) στην απονομή ποινών. Πχ καταδικασθέντες δεν εκτίουν ποινές κάτω του ενός έτους και αυτομάτως είναι σαν να θεωρούνται αθώοι! Με εξοργίζει όμως που δεν υπάρχουν πραγματικές ποινές. Κάποιος μπορεί να καταδικαστεί ισόβια αλλά θα εκτίσει 20 χρόνια ποινής. Κάποιος κλέβει εκατομμύρια και αφού μετά κόπων και βασάνων (αφού παρακαμφθεί όλο το δίκτυο των μεγαλοδικηγόρων που λύνουν και δένουν) καταδικάζεται, κάθεται λίγα χρόνια μέσα και μετά βγαίνει και απολαμβάνει αυτά που έκλεψε. Δικαιοσύνη για τα μάτια δηλαδή.
Δεν είπε κανείς να κρεμάνε όποιον πράττει αδίκημα αλλά έχουμε φτάσει στην άλλη άκρη. Σε λίγο θα είναι περισσότερος ο χρόνος μέχρι να διεξαχθεί μια δίκη ενός εγκλήματος από την ποινή που θα απονεμηθεί. Μακάρι με τις ποινές αυτές να γινόταν καλύτερα τα πράγματα και να λειτουργούσαν ως νουθεσίες. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Έχει διαμορφωθεί μια αίσθηση ατιμωρησίας και απαξίωσης του ρόλου του δικαστικού συστήματος. Οι ατάκες «έχω εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη» και «η δικαιοσύνη είναι τυφλή» φαντάζουν αστείες μετά την αποκάλυψη του παραδικαστικού κυκλώματος. Και οι δικαστές πολίτες αυτής της χώρας είναι. Αλλά και από άλλο πλανήτη να ήταν, βρίσκονται στον ίδιο χώρο με αυτούς τους «λειτουργούς» της δικαιοσύνης, του δικηγόρους. Εδώ γελάμε. Όπως γελάμε όταν ακούμε επιχειρήματα για την ελαφρότητα των ποινών, του στυλ «δεν χωράνε άλλους οι φυλακές». Ήμαρτον

ΥΓ. Radi is back. Άντε πήγες και Σαμοθράκη που σιγά μην πήγαινες αλλιώς ποτέ στη ζωή σου.
ΥΓ 2. Μήνες πέρασαν άλλα το Eclipse των Amorphis δεν βγαίνει από το cd player μου

V for Vendetta

Κυριακή βράδυ, μια καλή ευκαιρία για κινηματογράφο. Η επιλογή το V for Vendetta. Πρέπει να ομολογήσω ότι είχα τις αμφιβολίες μου αφού ούτε το κόμικ στο οποίο βασιζόταν γνώριζα, ούτε και με ξετρέλανε η υπόθεση. Ώρα 22:50. Η ταινία μόλις έχει τελειώσει και σιγοτραγουδώ "There 's a revolution calling you". Σφιχτοδεμένο σενάριο, πολύ καλή πλοκή, ωραίες ερμηνείες από όλους, με τη φωνή του V (του γνωστού μας Agent Smith) να ξεχωρίζει και το αντικείμενο που πραγματευόταν τόσο σημαντικό και ενδιαφέρον. Όχι ένα αφελές κόμικ αλλά μια ιστορία με βαθύ περιεχόμενο και πολλά μηνύματα. Όχι μια χολυγουντιανή ταινία που περιστρεφόταν γύρω από τις σκηνές δράσεις και την εξέλιξή τους αλλά που εστίαζε στο μήνυμά της καθόλη τη διάρκεια της. Μια ταινία που πραγματικά μου έκανε αίσθηση και την προτείνω ανεπιφύλαχτα.

ΥΓ Πρόσθεσα το bog του Λικαριού. Να επαναλάβουμε τη σημερινή μας συνάντηση man

2

Είχα στο μυαλό δυο θέματα με σοβαρό περιεχόμενο για να τα ανεβάσω. Να όμως που ως συνήθως άλλα πράγματα σου αποσπούν την προσοχή και τρώνε τον χρόνο σου. Το ένα είναι ότι από το πουθενά και για γελοίο λόγο μπορείς να τραβιέσαι στο στρατό και να φας κράτηση. Ας φάω και γω, δεν θα πάθω τίποτα. Άλλο είναι το θέμα. Ότι μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια μονάδα, που όσο να ναι έχεις κάνει αρκετή δουλεία (σωστά τον έβαλα τον τόνο) από το πόστο σου, όχι μόνο δεν σου έχει αναγνωρισθεί ποτέ αλλά είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη να στη ρίξουν. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Ευκαιρία να αλλάξω εντελώς τη στάση μου, να κινηθώ λιγάκι και να ανταποδώσω τις «καλοσύνες». Μέχρι στιγμής αυτό είναι το νόημα του στρατού στον οποίο υπηρετώ εγώ: να σε προετοιμάσει (άθελα του) για τις μαλακίες του έξω και να σε σκληραίνει, αν όχι σωματικά τότε σίγουρα ψυχικά.
Το άλλο αφορά συμπεριφορές οι οποίες αν και ενοχλητικές (τουλάχιστον), δεν μπορείς να τις αποφύγεις τελικά. Νομίζεις ότι αν μιλήσεις με επιχειρήματα σε κάποιον, πόσο μάλλον σε κάποιον δικό σου άνθρωπο, μπορείς να του δώσεις να καταλάβει ότι κάποιες συμπεριφορές του σε ενοχλούν. Ότι αποτελούν τροχοπέδη για την επαφή σας, ίσως και παράγοντα που θα οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια. Διαπιστώνεις όμως ότι όσες φορές και με όσα επιχειρήματα και να το διατυπώσεις αυτό συνεχίζεται. Ίσως φταίει ο ανθρώπινος εγωισμός, ίσως περισσότερο τα βιώματα που έχει ο καθένας και είναι διαφορετικά. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει το ίδιο. Αν δεν μπορείς να τις αγνοήσεις ή να προσαρμοστείς και σε αυτές, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για αυτό καλό είναι να βλέπουμε πάντα τα πράγματα και από την άλλη πλευρά.

ΥΓ. Ήμαρτον παίδες με τα καθηγητικά σας.

Το παλεύω

Μια φίλη μου είπε προχθές ότι έχω καιρό να γράψω. Όντως. Πάλι καλά που δεν έχει ίντερνετ στη Σαμοθράκη :P γιατί ο Radi θα γκρίνιαζε. Και δίκιο θα χε. Ενώ μπορείς να γράψεις πολλά και καθένας έχει πολλά σημαντικά στη ζωή του, τελικά σε αποσπούν τα ασήμαντα. Να προλάβεις να μπεις στην ώρα σου στο στρδο για να μη φας κράτηση, γιατί δεν έχει παρκάρισμα στην πόλη, πως οδηγεί ο κάθε ελληνάρας, με ποιον θα πας για καφέ, τι διαφορετικό να κάνεις απόψε που δεν το έχεις κάνει ήδη, σε ποιο μέρος να πας που δεν έχεις πάει τόσα χρόνια, λες να χει τίποτα η tv απόψε που να αξίζει κλπ Μερικά χρόνια αργότερα ίσως σε απασχολούν ακόμα ποιο βαρετά πράγματα: δόσεις, λογαριασμοί, ψώνια, σούπερ μάρκετ κλπ. Τα πράγματα σου φαίνονται τόσο προβλέψιμα ακόμα και στα περισσότερα τραγούδια που ακούς (για τα ελληνικά δεν το συζητάω καν). Αγχώνεσαι να βρεις δουλειά, λεφτά, ελεύθερο χρόνο για να μην τα αξιοποιείς στη συνέχεια. Ενθουσιάζει κανένα να βάλει τη ζωή του σε μια τόσο προβλέψιμη ροή; Δεν είναι ήδη σήμερα τόσο προβλέψιμη; Το περιβάλλον που ζούμε μας βάζει σε τέτοιες νόρμες αλλά εμείς χωνόμαστε ακόμα πιο βαθιά. Λίγη καθαρή σκέψη, λίγος ενθουσιασμός και μπορεί ο καθένας να βγει από αυτή τη λούμπα. Το παλεύω..

ΥΓ Οι διακοπές στον ΕΣ συνεχίζονται
ΥΓ 2. Ένας φίλος υπηρετεί στη Σαμοθράκη και ένας άλλος στην Καλαμάτα. Είπαμε ρε παίδες να φύγεται αλλά πιο χαλαρά.

Medley

Υπάρχουν περίοδοι που πιάνεις τον εαυτό σου να μην ασχολείται με αυτό που κάποιος θα χαρακτήριζε χόμπι, εσύ αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου. Για μένα είναι η αγάπη προς το σκληρό ήχο. Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι έχεις πολλές σκοτούρες στο κεφάλι σου ή στο ότι δεν έχεις βρει κάτι να σου τραβήξει την προσοχή. Ευτυχώς αυτή την περίοδο είμαι στη "δύσκολη" θέση να προσπαθώ να βρω χρόνο για να ακούσω κάποιες πολύ καλές δουλειές.
Στο χώρο του mainstream, πιστεύω ότι ο τελευταίος δίσκος του Bon Jovi δεν είναι για πέταμα. Και ενδιαφέροντες στίχους έχει και πολύ καλές μελωδίες. Κάνοντας μερικά βήματα παραπέρα μπορεί κάποιος να βρει ωραίες μελωδίες και στη πρόσφατη κυκλοφορία των Γερμανών Edguy. Από το Wasted Time (αν και θυμίζει το Anya των Deep Purple), το Rocket Ride μέχρι τα Out of Vogue, Save me ακόμα και το Fucking with Fire το power metal/hard rock τους είναι πολύ ελκυστικό. Οι πατριώτες τους και παλιές καραβάνες στο χώρο Helloween, μπορεί για μένα να έχουν καταντήσει cult (δεν εξηγείται αλλιώς πως το Dark Ride του 2000 δεν έτυχε ευρείας αποδοχής) αλλά έχουν τη φλέβα της έμπνευσης. Κακή η επιλογή τους να βαφτίσουν το άλμπουμ τους με το όνομα του δίσκου που τους καταξίωσε, γεγονός όμως που δεν μπορεί να μειώσει την αξία συνθέσεων όπως τα: Occasion Avenue, Do you Know What You 're Fighting For κλπ. Από τα παλιά έρχεται ένα best των Demon. Γκρουπ του NWOBHM, με ήχο που παραπέμπει πιο πολύ σε UFO παρά στις σειρές τους. Πρέπει να παραδεχθώ ότι ήμουν προκατειλλημένος, αφού πίστευα ότι θα ήταν ένα γκρουπ ανέμπνευστο με χάλια ήχο. Ίσως αυτό με έκανε να τους πάρω πιο ζεστά.
Μέσα της προηγούμενης δεκαετίας δυο βασικά μέλη των τεράστιων Pantera συμμετέχουν σε ένα project, τους Down. Μπορώ να πω ότι λειτουργεί ιαματικά στις παρενέργειες της έλλειψης τους. Οι Carcass προερχόμενοι από το death, με το Swansong είναι περισσότερο heavy και επομένως πιο προσφιλείς σε μένα. Το ότι έβαλα ringtone στο κινητό μου το R**k the Vote τα λέει όλα νομίζω. Κλείνω (πιθανότατα έχοντας κουράσει όσους έχουν διαβάσει μέχρι εδώ και δεν έχουν ακούσει πολλά από αυτά τα γκρουπ) με μια αναφορά στους Amorphis. Αφού βρήκανε τραγουδιστή με φωνή, έβγαλαν ένα δίσκο που τους ανεβάζει ψηλά. Ένα θα πω: εκεί που νομίζεις ότι ο δίσκος θα κάνει κοιλιά (ως συνήθως) μετά τη μέση, εκεί είναι που πραγματικά απογειώνεται. Δεν χορταίνω να ακούω το 7, 8 και 9 όπως λέει και ένα φιλαράκι όταν αναφέρεται σε κομμάτια κάποιου δίσκου :P

ΥΓ Αυτή η Φιλανδία βγάζει γκρουπάρες. Μακάρι να της μοιάξουμε μια μέρα

ΥΓ 2. Επιφυλλάσομαι για τους Disturbed και τους Sepultura καθώς δεν άκουσα πολύ τους δίσκους τους

Καθαρά ταβέρνα

Η Καθαρά Δευτέρα είναι μια καλή ευκαιρία να μετακινηθείς με την παρέα σου στη εξοχή για να κάνεις κάτι διαφορετικό. Μια ευκαιρία να μην πας πάλι σε μια καφετέρια αλλά να πάρεις λίγο καθαρό αέρα, να κάνεις ενα πικ νικ κλπ. Όπως φαίνεται όμως, δεν ενθουσιάζονται όλοι από αυτή την ιδέα, με αποτέλεσμα να επικρατεί η λογική της ταβέρνας. Ταβέρνα την Καθαρά Δευτέρα, ταβέρνα την Τσικνοπέμπτη, την πρωτομαγιά, την 25 Μαρτίου, σε γιορτές, γενέθλια, με φιλικά ζευγάρια...Όχι άλλη ταβέρνα!

By my side

Ενώ βρίσκομαι εν τω μέσω ζυμώσεων για το colpo grosso μέσα στον ΕΣ (δεν λέω περισσότερα για να μην το γκαντεμιάσω), στις ατελείωτες ώρες θαλαμοφυλίκι και ξάπλας (δεν τρέχουμε όλοι όπως τα πουστόνεα), διάφορα περνάνε από το μυαλό σου. Και ένα εκ των σημαντικότερων είναι τι είναι αυτό που κρατάει μια σχέση, μια φιλία. Τι τις κάνει να διαρκούν και διατηρούν την ποιότητα τους. Πέρα από τα τετριμμένα που μπορείτε να τα ακούσετε και σε εκπομπή της Δρούζα, εγώ θα σταθώ στην ανοχή αλλά και την τύχη. Γιατί για να κρατηθεί κάτι και να μη θαμπώσει χρειάζεται λίγο νερό στο κρασί, χρειάζεται να μην παίρνεις τα πράγματα τοις μετρητοίς, να μην πιάνεσαι από κάθε κουβέντα του εκάστοτε φίλου. Αν ξέρεις ποιος είναι απέναντι το προσπερνάς. Αλλά όσο καλές προθέσεις να έχουν και οι δυο πλευρές πρέπει να είσαι τυχερός για να βρεις ανθρώπους ανεκτικούς, πρόσχαρους, που λύνουν τα προβλήματα και δεν τα δημιουργούν. Ανθρωπους που ξέρεις ότι δεν θα σε πουλήσουν αν δεν τους πουλήσεις. Μέχρι στιγμής πιστεύω ότι έχω την τύχη να έχω τέτοιους δίπλα μου.

ΥΓ Δεν χρειάζεται να τους κυνηγήσεις, θα σε βρούν αυτοί.
ΥΓ 2. Είπα και γω να γράψω κάτι πιο εσωτερικό βρε παιδιά..

Σάτιρα (;)

Το «σταρ σύστεμ» της Ελλάδας και το trash tv που το περιβάλλει δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει εδώ και καιρό και θα διαιωνίζεται όπως φαίνεται. Ακόμα και αυτοί που παρακολουθούν τις εκπομπές που ασχολούνται με ηλίθια ζητήματα της αδιάφορης ζωής των «σταρ», αναγνωρίζουν το χαμηλό επίπεδο των εκπομπών. Το γιατί τις βλέπουν ας το αφήσω για άλλη φορά. Υπάρχουν όμως και άλλες ιστορίες, οι οποίες μπορεί να αποτελέσουν θέμα συζήτησης ακόμα και για άτομα που τους προκαλούν αναγούλα οι παραπάνω εκπομπές. Παράδειγμα αυτής της κατηγορίας αποτελεί η κόντρα Αναστασιάδη - Χ”νικολάου καθώς και Λαζόπουλου – Κούγια. Παραθέτω μια πολύ κατατοπιστική προσέγγιση της κ. Διαμαντάκου στην εφημερίδα «Τα Νέα»:
«Μπορεί (η σάτιρα) όταν είναι εκλεπτυσμένη και προχωράει σε βαθύτερα επίπεδα από την εικόνα, να εκφράσει κοινωνικά ή και πολιτικά κινήματα. Η σάτιρα του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» είναι εμφανές ότι δεν έχει τέτοιες φιλοδοξίες. Είναι εφήμερη, άμεση, πρόχειρη ακριβώς όπως το θέαμα που υπηρετεί και μέρος του οποίου αποτελεί. Είναι τηλεόραση για την τηλεόραση. Είναι η σάτιρα του περιτυλίγματος. Δεν αγγίζει επ’ ουδενί το σύστημα, την ουσία, το πανίσχυρο δίχτυ των μιντιαντάρλινγκ που είτε αγαπιούνται είτε σφάζονται παραμένουν αυτές μόνο πρωταγωνιστικές προσωπικότητες και πηγές παραγωγής κουλτούρας, αυτές σφραγίζουν τα ήθη.»
Τι μας αφορούν λοιπόν τα προσωπικά των εν λόγω κυρίων, ποια η διαφορά τους από τους άλλους «σταρ» και γιατί μπερδεύουν τη σάτιρα με την αυτοπροβολή τους;

How to dismantle a success

Αφορμή για να γράψω τα παρακάτω ήταν ένα DVD των U2 για το πως έγραψαν το Joshua Tree, ένα δίσκο με μερικά καταπληκτικά τραγούδια. Από το 1987 μέχρι σήμερα έχουν κατορθώσει, με κάποια σκαμπανευάσματα, να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Πέρα από το ταλέντό τους, τους ευνοεί σίγουρα και ο ήχος τους που είναι πιο εμπορικός σε σχέση με γκρουπ του πιο σκληρού ροκ για παράδειγμα. Η απορία που προκύπτει όμως είναι γιατί με τον τελευταίο δίσκο τους (How to dismantle an atomic bomb) και όχι με το σαφώς ανώτερο Joshua Tree έχουν γνωρίσει τόση μεγάλη επιτυχία: 4-5 Grammy (για τον πούτσο βραβεία κατά τη γνώμη μου), τρελές πωλήσεις, πιο επιτυχημένη περιοδεία της χρονιάς. Μου φαίνεται κάνουν καλή δουλειά οι δισκογραφικές ενώ και το κοινό έχει ανάγει ορισμένα γκρουπ σε ημίθεους, επιβραβεύοντας οποιαδήποτε κυκλοφορία τους. Παράδειγμα της ίδιας κατηγορίας αποτελούν οι Rolling Stones καθώς και οι Metallica. Δε λέω, μια χαρά δίσκος είναι το How to dismantle an atomic bomb αλλά δεν είναι και ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών για να δικαιολογεί όλο αυτό τον πανικό. Δεν ξέρω αν με πιάνετε...

ΥΓ Μου φαίνεται παρασχολούμε με μουσική. Λες και αυτό είναι το σημαντικότερο στη ζωή μας. Πριν λίγες ώρες που πήγα για καφέ με ένα φιλαράκι, όταν έφυγα μου έκανε εντύπωση που δε μιλήσαμε για μουσική. Παν μέτρον άριστο. Ας ασχοληθούμε λίγο και με μας
ΥΓ 2. Η σκηνή των U2 στη φώτο κολλάει και με τη σημερινή μέρα ;)

Εταιρικά μαθήματα επιβίωσης

Το Seventh's Spot είπε να ασχοληθεί με θέματα business καθώς τα blog που δραστηριοποιούνται σ αυτόν τον τομέα (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) φαίνεται πως δεν είναι σε θέση να βοήθησουν πραγματικά. Σε αυτό το session θα διδαχθούμε πέντε μαθήματα:
1) Αν μοιράζεσαι κρίσιμες πληροφορίες που αφορούν κέρδος με τους μετόχους σου, μπορεί να είσαι σε θέση να αποφύγεις αναπόφευκτη έκθεση
2) Αν δεν είσαι καλά πληροφορημένος στη δουλειά σου, μπορεί να χάσεις μια σπουδαία ευκαιρία.
3)Πάντα να αφήνεις το αφεντικό σου να μιλάει πρώτο.
4)Για να μπορείς να κάθεσαι όλη μέρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, πρέπει να κάθεσαι πολύ ψηλά.
5)Τα «σκατά» μπορεί να σε ανεβάσουν στην κορυφή, αλλά δεν θα σε κρατήσουν εκεί.


Μάθημα 1ο:

Ένας άνδρας μπαίνει για μπάνιο τη στιγμή που η γυναίκα του μόλις βγαίνει. Εκείνη τη στιγμή χτυπά η πόρτα. Η σύζυγος τυλίγει μια πετσέτα γύρω της και τρέχει να ανοίξει. Ανοίγοντας, αντικρίζει το γείτονα. Πριν αρθρώσει λέξη, ο Γιάννης ο γείτονας της λέει: «Θα σου δώσω 800 Ευρώ αν αφήσεις την πετσέτα να πέσει στο πάτωμα. Αφού το σκέφτηκε για μια στιγμή, η γυναίκα, αφήνει την πετσέτα και στέκεται ολόγυμνη μπροστά στο Γιάννη. Μετά από λίγα λεπτά, ο Γιάννης, βγάζει 800 Ευρώ, της τα δίνει και φεύγει.

Η γυναίκα τυλίγει πάλι την πετσέτα και γυρίζει στο μπάνιο. Ο σύζυγος τη ρωτά ποιος ήταν και αυτή του απαντά ότι ήταν ο Γιάννης ο γείτονας. «Ωραία», λέει ο σύζυγος, «Σου είπε τίποτα για τα 800 ευρώ που μου χρωστάει;»

Ηθικό Δίδαγμα: Αν μοιράζεσαι κρίσιμες πληροφορίες που αφορούν κέρδος με τους μετόχους σου, μπορεί να είσαι σε θέση να αποφύγεις αναπόφευκτη έκθεση!

Μάθημα 2ο:

Ένας παπάς προσφέρθηκε να οδηγήσει μια καλόγρια με το αυτοκίνητό του. Μπαίνει η καλόγρια στο αυτοκίνητο και καθώς κάθεται, ανοίγει το ρούχο της και αποκαλύπτει τα πόδια της. Ο παπάς παραλίγο να τρακάρει. Αφού κέρδισε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, διστακτικά άπλωσε το χέρι του στο γόνατό της. Η καλόγρια γυρίζει και του λέει: « Πάτερ θυμάσαι τον ψαλμό 129;» Ο παπάς δαγκώθηκε. Μετά από λίγο όμως δεν άντεξε τον πειρασμό και ξαναάπλωσε το χέρι του. Η καλόγρια επανέλαβε: «Πάτερ, θυμάσαι τον ψαλμό 129;» Ο παπάς απολογήθηκε: «Συγνώμη, αδερφή, αλλά η σάρκα είναι αδύνατη».

Με τα πολλά έφτασαν στη Μονή και η καλόγρια πήγε στη δουλειά της. Φτάνοντας στην εκκλησία, ο παπάς τρέχει στο βιβλίο των ψαλμών και ψάχνει να βρει τον 129. Διαβάζει: «Προχώρα μπροστά και ψάξε ψηλά, θα βρεις τη δόξα»

Ηθικό Δίδαγμα: Αν δεν είσαι καλά πληροφορημένος στη δουλειά σου, μπορεί να χάσεις μια σπουδαία ευκαιρία.

Μάθημα 3ο:

Ένας, πωλητής, ένας διοικητικός και ο Μάνατζερ πήγαιναν για γεύμα, όταν βρίσκουν στο δρόμο ένα παλιό λυχνάρι. Το τρίβουν και βγαίνει ένα τζίνι. Το τζίνι λέει: «Θα δώσω στον καθένα σας από μια επιθυμία». «Εγώ πρώτος, εγώ πρώτος» πετάγεται ο διοικητικός. «Θέλω να είμαι στις Μπαχάμες, να οδηγώ ένα speed-boat χωρίς να έχω καμία έννοια.» Πουφ, και εξαφανίστηκε. « Εγώ τώρα, εγώ τώρα» πετάγεται ο πωλητής. «Θέλω να είμαι στη Χαβάη, ξαπλωμένος σε μια παραλία με την προσωπική μασσέρ μου, μια ατέλειωτη προμήθεια από Πίνα Κολάδας και τον έρωτα της ζωής μου». Πουφ, πάει κι αυτός. «Ο.Κ. είναι η σειρά σου» λέει το τζίνι στον Μάνατζερ. Ο Μάνατζερ λέει: «Θέλω αυτούς τους δύο πίσω στο γραφείο μετά το γεύμα».

Ηθικό Δίδαγμα: Πάντα να αφήνεις το αφεντικό σου να μιλάει πρώτο.

Μάθημα 4ο:

Ένα κοράκι καθόταν σε ένα δέντρο, χωρίς να κάνει τίποτα όλη τη μέρα. Ένας λαγός τον ρωτάει: «Μπορώ να κάτσω κι εγώ σαν κι εσένα, και να μην κάνω τίποτα όλη τη μέρα;»

Το κοράκι απαντά: «Φυσικά, γιατί όχι;» Έτσι λοιπόν κάθεται και ο λαγός στο χώμα κάτω από το δέντρο και χαλαρώνει. Μια αλεπού πηδάει και τρώει το λαγό.

Ηθικό Δίδαγμα: Για να μπορείς να κάθεσαι όλη μέρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, πρέπει να κάθεσαι πολύ ψηλά.

Μάθημα 5ο:

Μια γαλοπούλα κουβέντιαζε με ένα ταύρο. « Θα ήθελα πάρα πολύ να ανέβω στην κορυφή αυτού του δέντρου, αλλά δεν έχω την ενέργεια» λέει η γαλοπούλα. «Γιατί δεν τρώς λίγο από τα απορρίματά μου» προτείνει ο ταύρος «είναι γεμάτα θρεπτικά συστατικά». Η γαλοπούλα τρώει λίγη κοπριά και διαπιστώνει ότι της έδωσε αρκετή ενέργεια για να ανεβεί στο πρώτο κλαδί του δέντρου. Την επομένη, αφού έφαγε περισσότερη κοπριά, κατάφερε να ανεβεί στο δεύτερο κλαδί του δέντρου. Τελικά την τέταρτη μέρα, αφού έφαγε μπόλικη κοπριά, κατάφερε να ανέβει στην κορυφή του δέντρου. Δεν πέρασε πολλή ώρα όμως και ένας κυνηγός την εντόπισε και την σκότωσε.

Ηθικό Δίδαγμα: Τα «σκ...τά» μπορεί να σε ανεβάσουν στην κορυφή, αλλά δεν θα σε κρατήσουν εκεί.

ΥΓ

Τα υστερόγραφα (ΥΓ) παίζουν ένα ιδιαίτερο ρόλο σε κάθε άρθρο. Εδώ είναι αυτά που δεν κολλούσαν με τίποτα με τα άρθρα που ανέβασα.

ΥΓ Τώρα που φεύγει φαντάρος ο Radi ποιος θα διαβάζει το blog μου;
ΥΓ 2. Κιθάρα - μπάσο, σημειώσατε 1
ΥΓ 3. Γιατί δεν απαντάει κανείς στο post του Koudakou?
ΥΓ 4. Βαριέμαι να προσθέτω το blog του (f)istikoglou.
ΥΓ 5. Μήπως πρέπει να αλλάξω ομάδα; Μόνο ένα άτομο μπορεί να απαντήσει..

Μικρός ή χαζός

Καλώς ή κακώς πάλι για το γαμόστρατο θα γράψω. Είναι που τον γουστάρω πολύ :@ Το καλό είναι ότι κάνουμε καλό χαβαλέ με μερικά παιδιά εκεί μέσα και περνάει πιο ομαλά ο καιρός. Τελικά ανακάλυψα πως μπορεί να περνάει καλά κάποιος μέσα σε αυτό το άντρο των χαραμοφάηδων: πρέπει να είναι είτε μικρός είτε χαζός. Αν είσαι μικρός δέχεσαι πιο άνετα τις μαλακίες, δεν δίνεις τόση σημασία στις διαταγές κλπ. Αν είσαι χαζός όλα είναι καλά για σένα αφού δεν βρίσκεις κάτι ιδιαίτερα ενοχλητικό εκεί μέσα. Μη πω ότι συμφωνούν με τη λογική σου! Γι αυτό λοιπόν, ένας παλιός πλεόν, συμβουλεύει καλύτερα να μπει κάποιος μικρός. Αν είναι και χαζός ακόμα καλύτερα γι αυτόν. Trust me, I 'm a doctor.

Σειρές

Ώντας στρατιώτης είναι φυσιολογικό να ασχολείσαι με τα του στρατού. Κυρίως όταν είσαι μέσα με τις υπηρεσίες, τα αστεία περιστατικά αλλά και έξω αφού δύσκολο να σε απασχολεί κάτι περισσότερο στην καθημερινότητα σου. Αν βέβαια υπηρετείς στον τόπο σου η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι έξω δεν πολυασχολήσε. Στο ψητό τώρα. Τόσο διαστημα στο στράτευμα παρατηρείς κάποια πράγματα. Και δεν θα αναφερθώ στα στελέχη γιατί ακόμα και σήμερα η γνώμη μου παραμένει ίδια από τότε που έιχα γράψει το ΕΣ=? Θα αναφερθώ στα φαντάρια. Παρατηρώ λοιοπόν ότι η σειρά παίζει κάποιο ρόλο.Τουλάχιστον στο τάγμα που υπηρετώ, κάθε σειρά έχει καποια χαρακτηριστικά και δύσκολα διαφοροποιείται κάποιος από αυτή. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αυτή τη στιγμή απολύεται η σειρά 290. Στη δύναμη του τάγματος βρίσκονται όλες οι σειρές δηλαδή η 291, 292, 293. Τα παιδία της 290 ήταν όλα νορμάλ, ευχάριστοι, συνεννοήσιμοι τύποι, με χιούμορ. Άτομα που η θητεία περνούσε καλά μαζί τους παρά τις μαλακίες του στρατού. Σαν τους 290 είναι και οι 291. Μόνο που αυτοί δεν είναι τόσο χαλαροί ενώ είναι και γκρινιάρηδες. Η 293 πάλι είναι όλοι τους ήσυχα παιδιά και δε δημιουργούν προβλήματα. Άφησα τελευταία τη δική μου σειρά, τη 292, η οποία είναι η χειρότερη συγκρητικά. Άτομα που κοιτάνε συνέχεια να λουφάρουν, παρτάκηδες, γαμοσείρια.
Κανείς δε λέει ότι επειδή αυτό ισχύει στο τάγμα μου ισχύει για όλες τις διαβιβάσεις ή όλο το στρατό. Απλά η σύνθεση της κάθε σειράς ίσως έιναι και η αιτία της συμπεριφοράς της. Η 292 λοιπόν αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος της από 20χρονούς που μόλις τελείωσαν το σχολείο μπήκαν στο στρατό. Στερούνται δηλαδή μόρφωσης. Ακόμη όσο περνάνε τα χρόνια οι νέοι γίνονται όλο και πιο ξεψαρωμενοι και θρασείς. Οι άλλες σειρές πάλι αποτελούνται εξ ολοκλήρου από μορφωμένα παιδιά αλλά και αυτά που έβγαλαν μόνο το λύκειο δεν έιναι σαν τους 292 που δεν ήξεραν τι να κάνουν και αναγκαστικά μπήκαν στο στρατό.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν παρατηρήσεις του περιβάλλοντος μέσασ το οποίο ζω. Εκτός λοιπόν από τη ρουτίνα καλό είναι να ασχολείται κανείς και με τίποτα παραπέρα γιατί αλλιώς θα κουρκουτιάσει το μυαλό του με αυτά που έχει να ασχολείται μέσα.

ΥΓ Τελικά η πολυθρύλητη εμπλοκή στο 490 ΤΔΒ δεν ήρθε. Τζάμπα έπρηζα όσους έπρηζα :P
ΥΓ 2. Καλή θητεία μελλοντικά π*****νεα

Once upon a time

Κάποτε υπήρχε ένα site που λεγόταν Blaze.gr. Τότε ο υποφαινόμενος είχε γράψει κάποια (όχι πολλά) άρθρα. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι λοιπόν, τα εν λόγω άρθρα μπορείτε να τα βρείτε στα παρακάτω links.

A Maiden Story
Commune...
Rockwave Festival: The Metal Days Part I and II
Final Countdown
Στο βασίλειο της Δανμαρκίας όλα βαίνουν καλώς
Τρομοκράτες ή Επαναστάτες
Σκοτεινό Xωριό
LOTD – The true story Part I and II
Είσαι Έλληνας όταν...
TV Crimes
N.I.B. (=Nativity In Blaze?)
ΕΣ=?

The Darkness - One Way Ticket to Hell ...and Back

Οι κριτικές στο blog έχουν άλλη παρουσία από αυτή στο Blaze.gr. Τότε απευθυνόταν σε περισσότερο κόσμο, κόσμο που ψάχνοντας στο νετ έβρισκε την αναφορά στον εκάστοτε δίσκο. Σήμερα αποτελούν απλά μια κατάθεση πως μου φάνηκε ένας δίσκος που κάθησα και ασχολήθηκα μαζί του. (Μάλλον μόνο τον Radikal θα αφορούν :P) Ακόμη ιδιαίτερης σημασίας αποτελούσε τότε και ο χρόνος της δισκοκριτικής καθώς συνήθως επρόκειτο για αναφορές σε δίσκους που θα κυκλοφορούσαν καιρό αργότερα (πχ Nevermore, Stratovarius, Judas Priest).
Εγκαινιάζοντας την blog εποχή θα αραδιάσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις για ένα δίσκο τους τέλους του 2005. The Darkness το συγκρότημα, One Way Ticket to Hell ...and Back o τίτλος του δίσκου. Χαβαλετζίδικο γκρουπ κατά βάση, όχι για να μη λένε ότι ασχολούμε μόνο να ψαγμένα και έχω υφάκι κλπ Περιέργως το γκρουπ έχει κάνει αίσθηση στην Αγγλία. Και λέω περιέργως γιατί ο ήχος του δεν έχει καμιά σχέση με την britpop σαβούρα και ότι υπαγορεύει ο σχετικός τύπος. Hard rock, glam rock με πολλές στιγμές Queen. Δεν μπορεί να πει κανείς ούτε φυσικά ότι πρωτοπορούν, ούτε ότι αποτελούν το μέλλον του ήχου. Έχουν όμως το στυλάκι τους, τα πιασάρικα και εύθυμα τραγούδια τους που τους κάνουν αν μη τι άλλο, ένα ευχάριστο άκουσμα.
"Δεν αρκούν αυτά για να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον" θα πει κάποιος που προτιμά πιο σκληρά και δύσκολα ακούσματα. "Είναι παρωχημένοι" θα πει κάποιος που θεωρεί ντεμοντέ όσους έχουν μαλλί πιο μακρύ από το καρέ. Και οι δυο τους μπορεί να χουν δίκιο. Αλλά μη ξεχνάμε την ουσία που είναι η ψυχαγωγία, η ευχαρίστηση που μας προσφέρει η μουσική που ακούμε. Πάω να ακούσω για μια ακόμα φορά το ομώνυμο τραγούδι, το Bald (Queen still rocks!), το English Country Garden και να περάσω καλά.

I 'm a blogger now, why don' t you kill me

Σιγά σιγά αρχίζω να ασχολούμαι περισσότερο με το blog. Νομίζω ότι όπως και στο Blaze.gr, το κλειδί είναι να μπεις στο tripακι. Να γίνει δικό σου κομματι. Και ίσως αυτή η μορφή έκφρασης είναι πιο πρόσφορη γιατί πρόκειται για κάτι εντελώς προσωπικό, χωρίς κανένα περιορισμό. Αυτό με κάνει και αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουν blog oι περισσότεροι. Δεν έχουν να κάνουν καποιο σχόλιο για το περιβάλλον που ζουν, δεν τους έρχεται να βγάλουν κάτι που τους απασχολεί, δεν έχουν την επιθυμία να μιλήσουν για κάτι που τους αρέσει; Μάλλον έχουν συνήθησει στη λογική του φραπέ: μαζευόμαστε από συνήθεια και σπάνια θα πούμε κάτι που μας προβληματίζει, κάτι περά από τα τετριμμένα και το χαβαλέ. Θα θελα να σχηματίζαμε μια κοινότητα, τουλάχιστον όπως του Blaze αλλά δε βλέπω να ακολουθούν όλοι. Πχ Katsiba, mousel, Bloody Angel. Και μη μου πείτε ότι δεν προλαβαίνετε γιατί ο γράφοντας είναι στρατευμένος και βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί! (δε θέλω σχόλια για το τι σόι θητεία κάνω!)

ΥΓ Αν κάποιος κατεβάζει παράνομα δίσκους από το internet είναι απατεώνας ε; Αν υπάρχει κάποιος που παίρνει δίσκους από αυτόν και τους κάνει κριτική χωρίς να τον ρωτήσει, τότε αυτός τι είναι;! :P

Συναυλίες...

Αν έχετε διαβάσει κάποιο review για συναυλία ή καλύτερα αν έχετε πάει, θα διαπιστώσετε ότι όλες (το 90% για να μην είμαστε απόλυτοι) έχουν ένα κοινό στοιχείο: την κακή διοργάνωση. Μετά από δεκαετίες χωρίς σημαντικά συναυλιακά γεγονότα, τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλά μεγάλα ονόματα. Αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό και ως σήμερα επισκιάζει όλα τα άλλα. Τα "άλλα" όμως παραμένουν και γίνονται εκνευριστικά. Από την καθυστέρηση στο άνοιγμα της πόρτας για να μπει ο κόσμος και τους μη κατάλληλους για συναυλία χώρους μέχρι τη μόνιμα άθλια ηχοληψία και το στοίβαγμα του κοινού, οι έλληνες διοργανωτές δεν έχουν σημειώσει ιδαίτερη πρόοδο. Αλλά ως επιχειρηματίες κοιτάνε το κέρδος και μετά όλα τα άλλα.

Μέχρι πότε όμως θα περνάει αυτό; Επειδή το να ευχηθούμε να βελτιωθούν από μόνοι τους ή να πάρουν το μάθημα τους από ενδεχόμενη αποχή του κοινού είναι ανεδαφικό, αυτό που μπορεί να γίνει είναι να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να μείνουν λίγοι αλλά υπεύθυνοι promoter. Μέχρι τότε θα ξεροσταλιάζουμε μες στο χιονόνερο, θα βγαίνουμε έξω μετά το πρώτο τέταρτο για να πάρουμε αέρα και θα ρωτάμε ποιο τραγούδι είναι αυτή η βαβούρα.

ΥΓ. 55 € για Manowar και Rhapsody; Βρε ουστ

Top of the Rocks 2005

Μας άφησε το 2005 αλλά πέρα από τα γεγονότα και όλα τα άλλα, μας άφησε και κάποιους δίσκους που πιθανόν να ανατρέχουμε και κάποια χρόνια αργότερα. Έτσι κι αλλιώς η διαχρονικότητα είναι κύριο στοιχείο της αξίας ενός έργου. Ο Seventh Son άκουσε αρκετούς δίσκους φέτος (μιλάμε πάντα για rock/metal) και έγραψε γι αυτούς στο θρυλικό Blaze.gr. Οι δέκα καλύτεροι αλλά και οι τρεις πιο απογοητευτικοί ακολουθούν παρακάτω με αποσπάσματα από τις τότε κριτικές.


10. Gotthard – Lipservice
Όποιος γουστάρει καλό hard rock, με hit άλλων εποχών (Lift you up) και καθόλου παρωχημένο ήχο μπορεί να επενδύσει στους Gotthard και δε θα χάσει. Δεν πρόκειται για τους νέους Bon Jovi φυσικά, αλλά είναι ένας δίσκος που ακούγεται πολύ ευχάριστα και σφύζει από καλές ιδέες και μελωδίες. Βέβαια μην περιμένετε στίχους τύπου Nevermore αλλά και το rock δεν είναι μόνο για προβληματισμό αλλά και για διασκέδαση. I wanna rock till the morning down, I wanna lift you up!


9. Spiritual Beggars - Demons
Ο Michael Amott και η παρέα του είναι σε μεγάλα κέφια. Κι αυτό φαίνεται τόσο από την ποιότητα των τραγουδιών αλλά και από ένα γενικά εύθυμο κλίμα. Και λέω «εύθυμο» γιατί αν συγκρίνεις το Demons με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, παρατηρείς ότι το μουντό ύφος έχει υποχωρήσει . Τα πλήκτρα έχουν (σχεδόν) εξαφανιστεί ενώ και η ψυχεδελική διάθεση έχει δώσει την θέση της στην ευθύτητα. Γενικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο δίσκος είναι η εξέλιξη των προσπαθειών του γκρουπ, δυο βήματα παραπέρα από το On Fire. Πολλοί, θεωρώντας το Ad Astra ως την καλύτερη στιγμή τους, περιμένουν ανάλογες κυκλοφορίες. Όχι ότι ο ήχος τους έχει διαφοροποιηθεί τόσο πολύ στο Demons αλλά είναι σαφώς διαφοροποιημένος ως προς το ύφος του. Στα δικά μου αυτιά ακούγεται ως η καλώς εννοούμενη εξέλιξη. Δεν ξέρω στα δικά σας…

8. Bruce Dickinson - Tyranny of Souls
Μετά την πρώτη ακρόαση του Tyranny of Souls η απορία γιγαντώνεται. Ένας δίσκος ηχητικά ανάμεσα στο Accident και το Chemical, χωρίς κάποια τραγουδάρα, Η φωνή του Bruce στα ίδια υψηλά επίπεδα. Υψηλά μεν αλλά ίδια. Πειραματισμοί ή κάτι διαφορετικό από ότι ξέρουμε τόσα χρόνια, δεν υπάρχει. Με προσεκτικότερα ακούσματα όμως, ανακαλύπτεις την αξία αυτού του δίσκου. Ανακαλύπτεις όμορφα και δυνατά τραγούδια, καθαρά heavy metal. Μερικά στοιχεία από τον προηγούμενο δίσκο είναι ακόμα παρόντα, ενώ την όλη ατμόσφαιρα ενισχύουν οι πάντα εύγλωττοι στίχοι του Bruce καθώς και το ενδιαφέρον εξώφυλλο (παρμένο από πίνακα). Δύσκολα μπορείς να βρεις μια στιγμή που ο δίσκος κάνει κοιλιά, που είναι μέτρια. Πραγματικά όλα τα τραγούδια έχουν κάτι να πουν με τον ρυθμό και τη μελωδία που τα διακρίνε

7. Demons & Wizards - Touched by the Crimson King
Από τη μια ήταν αναπάντεχη κυκλοφορία αλλά ταυτόχρονα και καλοδεχούμενη. Ο ήχος γέρνει καθαρά προς τους Earth με τη ρυθμική του Schaffer να είναι παρούσα αλλά και τα φωνητικά του Kursch να χρωματίζουν ιδιαίτερα τον ήχο. Έναν ήχο που δεν μπορείς να πεις ότι διαφέρει πολύ από το ντεπούτο τους. Οι πιο "ήσυχες" στιγμές είναι και εδώ αρκετές και είναι σαφώς προτιμότερες από ένα ανελέητο κοπάνημα χωρίς νόημα. Ποιοτικά πιστεύω ότι το Touched by the Crimson King είναι ανώτερο του πρώτου δίσκου: πιο συμπαγής ήχος, καλύτερες συνθέσεις και δομές τραγουδιών. Οι δύο φίλοι φαίνεται ότι συνεργάζονται καλύτερα πλέον με θετικότερα αποτελέσματα.

6. Black Label Society - Mafia
Μπορεί να ο Zakk Wylde να μην είναι ο πιο συμπαθητικός τύπος αλλά η μπάντα του έχει αποκτήσει πλεόν το προσωπικό της στυλ σε εντυπωσιακό βαθμό. Δεν είναι πια μόνο ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του αλλά και οι πολύ μεστές συνθέσεις. Δύναμη, μελωδία, riff, riff και ξανά riff. Δε είναι ο δίσκος που θα αλλάξει το metal αλλά αυτός που τους παγιώνει ως μια σημαντική δύναμη και όχι απλά μια ακόμα one man band.


5. Rammstein - Rosenrot
Έβαλα να ακούσω το τελευταίο πόνημα των Γερμανών μήπως ξεχωρίσω κάποιο νέο hitάκι. Η ακρόαση όμως επιμηκύνθηκε καθώς το Rosenrot δεν περιορίζεται στα πλαίσια της μονολιθικότητας που διακρίνει των ήχο της μπάντας. Δυνατά τραγούδια με καλά refrain, μελωδία σε πολλά σημεία και όχι «βαράμε για να είμαστε μοντέρνοι». Και κυρίως ποικιλία: αγγλικός και ισπανικός στίχος, ήχοι από Μέση Ανατολή, λυρικότητα, φωνητικά από τα γνωστά ως και στυλ Nosferatu (!)

4. Judas Priest - Angel of Retribution
Ο δίσκος είναι καλός, πολύ καλός. Ή καλύτερα είναι Priest ;) Τόσο καλός ώστε θα προτιμούσα στην περιοδεία τους να έπαιζαν όλο το δίσκο παρά ακόμα μια best of setlist. Τα φωνητικά του Halford άψογα. Ο ήχος γεμάτος, μεστός, όπως τον θες. Μελωδίες που σου μένουν, δυναμικός αλλά και με πιο «χαλαρές» στιγμές ήχος. Το εκτίμησα ότι δεν έγραψαν 12-13 τραγούδια για να είναι εντός μόδας. 10 και αν σας αρέσει! Judas Rising: πολύ καλό εισαγωγικό, με τον τίτλο να τα λέει όλα. Deal with the Devil: πιασάρικο, το σιγοτραγουδάς από την αρχή. Revolution: στο ίδιο ύφος. Priest ρε! Worth Fighting for: μ’ άρεσε πολύ ο ήχος του. Από τα αγαπημένα μου. Demonizer και Hellrider: τα πιο Painkillerίστικα του δίσκου. Lochness: Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι που έχουν γράψει οι Priest και πραγματικά ενδιαφέρον.

3. Nevermore - This Godless Endeavour
Εν έτη 2005 ο Warell Dane και η παρέα του συνεχίζουν το δρόμο που έχουν χαράξει παρόλα τα προβλήματα που είχαν με την εταιρία τους στον προηγούμενο δίσκο τους (Enemies of Reality) και με ένα συμβόλαιο αντάξιο τους. Ο καλός στίχος, ο συμπαγής και δυνατός ήχος, όλα τα Nevermore στοιχεία είναι εδώ. Αν και ηχητικά είναι πιο κοντά στο Politics of Ecstasy και το Dreaming Neon Black, δεν θα συναντήσουμε τις καταιγιστικές στιγμές του δεύτερου, ούτε τους ύμνους του Dead Heart, το οποίο και περιλαμβάνει την κορυφαία διασκευή όλων των εποχών, στο Love Bites των Judas Priest (δεν κρατήθηκα, το είπα!). Δύσκολα ένα τραγούδι μπορεί να ξεχωρίσει από τα άλλα. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει καλή μουσική στο Godless Endeavour, αλλά γιατί κάθε τραγούδι έχει τόσο πολύπλοκή δομή με περάσματα, αλλαγές ύφους και συναισθημάτων (progressive δε λέγετε αυτό;…) που δύσκολα το ξεχωρίζεις από το σύνολο. Γκρουπ με ειλικρίνεια σαν κι αυτούς αποτελούν σταθερή εγγύηση για τον ακροατή που δεν αρέσκεται σε πιασάρικα ακούσματα ούτε και θαμπώνεται από εφήμερους rock star.

2. Candlemass - Candlemass
Βασισμένοι στα riff του Edling και τη φωνή του Marcolin, οι Candlemass δίνουν βροντερό παρόν. Όχι απλά παρόν αλλά ταρακουνάνε τα νερά με έναν δίσκο αντάξιο των καλύτερων στιγμών τους. Σπάνια ένας δίσκος επανένωσης στέκεται δίπλα στις κορυφαίες στιγμές ενός γκρουπ, να όμως που αυτό συμβαίνει με τους Candlemass. Από το καταιγιστικό Black Dwarf ως το υπέροχο ορχηστρικό The Man who Fell from the Sky και το The Day and the Night ο δίσκος είναι heavy όσο δεν πάει. Πρόσφατα ο Ozzy δήλωσε (μας έχει πρήξει με τις δηλώσεις :@) ότι οι Sabbath δεν κυκλοφόρησαν δίσκο αφού ήθελαν τα κομμάτια τους να είναι αντάξια του παρελθόντος. Σεβαστό. Από τη μεριά τους οι Candlemass νομίζω πως έκαναν το καλύτερο τους για να καλύψουν μέρος αυτού του κενού.

1. Kamelot - Black Halo
(by Radikal) Από το πρώτο κομμάτι μέχρι και το τέλος, κάθε τραγούδι είναι ένα ακόμη βήμα, μια ακόμη σελίδα στη ψυχή του πρωταγωνιστή. Ντυμένα με φανταστικές, πολύπλοκες μελωδίες, προσεγμένους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στίχους και μαγευτικά φωνητικά. Στα οποία συμμετέχουν και ο Sagrath των Dimmu Borgir ως Mephisto και η Simone των Epica, που με τη μελωδική φωνή της δίνει ακόμη πλουσιότερη χροιά και συναισθηματική ένταση στα τραγούδια που συμμετέχει.
Mουσικά ο δίσκος είναι ένα σκληρό διαμάντι. Οι Kamelot έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο όπου μπορούν να δένουν βαριά riff, πλήκτρα, γρήγορο ρυθμικό τμήμα και μελωδίες σε ένα πραγματικά μεγαλειώδες σύνολο. Το εντυπωσιακό είναι ότι το concept του άλμπουμ δεν περιορίζεται στους στίχους. Αντίθετα η μουσική είναι γραμμένη σαν συνέχεια, σαν μια μεγάλη ενορχήστρωση. Κάθε τραγούδι δένει με το άλλο και κυρίως με την συναισθηματική κατάσταση του ήρωα. O δίσκος είναι μια ολοκληρωμένη οντότητα. Καθόλου filler, καθόλου μετριότητες, καθόλου προχειρότητες.

Και οι απογοητεύσεις...

3. Hammerfall - Chapter V
Αυτός ο δίσκος δεν είναι απογοήτευση ακριβώς. Ούτε προκαλεί έκπληξη το κιτσ που διακρίνει την μπάντα. Δεν θα πω τίποτα. Απλά ακούστε τον τύπο που ζορίζεται στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου (ναι ξέρω ποιος είναι, και;).

2. Iron Maiden - Death on the Road
Ζωντανά ηχογραφημές τραγουδάρες, πολύ καλή παραγωγή, εξαίσιες ερμηνείες και τραγούδια που δεν έχουν κυκλοφορήσει σε live εκτελέσεις. Όλα αυτά από την κορυφαία μπάντα. Αυτά είναι τα συν που είναι που τον κάνουν έναν καλό live δίσκο. Ποιο το νόημα όμως της κυκλοφορίας; Δεν έχει περάσει καλά καλά ένας δίσκος από το προηγούμενο live (Rock in Rio). Για να ακούσουμε τα κομματια του Dance of Death; Χμμ δεν αρκεί. Μήπως γιατί γλυκάθηκε ο κύριος Smallwood με την επιτυχία των Maiden; Μάλλον. Αναμενόμενο setlist, άθλιο εξώφυλλο (που είσαι ρε Riggs), τίποτα αξιοσημείωτο, τίποτα ουσιαστικό που να δικαιολογεί την κυκλοφορία ακόμα ενός live δίσκου. Το αναμενόμενο DVD αρκούσε. Και μην ακούσω ανάλογες δικαιολογίες με την κυκλοφορία του Best of Edward the Great. Αν κάποιος θέλει να είναι μεγάλος, είναι μεγάλος σε όλα.

1. System of a Down - Mesmerize
Παραθέτω το private message που έστειλα στον Radi για τον εν λόγω δίσκο:
Περί SOAD ο λόγος ξανά. Το άκουσα λίγο, πρόσεξα-έψαξα τους στίχους. (...) Μερικά τραγούδια μουσικά είναι καλούτσικα και κάποια άλλα έχουν καλές στιγμές. Για μένα οι SOAD δεν είναι η γκρουπάρα που περιμένω τα πάντα απ αυτούς αλλά για να σχολούμαστε μαζί τους κάτι περιμένουμε!
Τα δύο κύρια αρνητικά είναι οι στίχοι και τα φωνητικά. Το Cigaro τελικά δεν λέει για ***** ρε, αλλά για *****s :P Τρισμέγιστη μαλακία. Πρέπει να κάνουν βίντεο με βυζαρούδες γκόμενες, φεράρι και να φοράνε καδένες. Στο ίδιο αδιάφορο στυλ κινούνται και τα holywood, radio/video, violent pornography κλπ
Για τα φωνητικά ο Malakian το έχει γαμήσει. Ο Serj έχει καλή φωνή αλλά δεν τον πολυακούμε στον δίσκο. Λες και είναι δυο οι τραγουδιστές! Το lost in hollywood μάλιστα το τραγουδάει μόνος του. Και έχει και σκατοφωνή. Για λίγο καλούτσικος είναι αλλά το παράχεσε. Την ψώνισε το παλικάρι. Φαίνεται σκέφτηκε "αφού γράφω τα πάντα, πάιζω κιθάρα, δεν τραγουδάω κιόλας;"

Άντε και του χρόνου!