Rockwave Festival: The Metal Days Part II

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με λίγη συννεφιά που άφηνε ελπίδες ότι δεν θα καούμε όπως την προηγούμενη. Φρούδες ελπίδες. Αλλά κατευθείαν στο ψητό. Η ώρα ήταν 4:30 όταν βγήκαν στην σκηνή οι Έλληνες Nightfall. Θερμή ανταπόκριση από μερίδα του κοινού, αλλά όχι από τους περισσότερους, ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ. Κάτι τα κρύα αστεία του Ευθύμη, κάτι ο ήχος τους (το Lesbian Show τρόμαξα να το αναγνωρίσω στην αρχή) αποτέλεσαν απλό ορεκτικό για τους επόμενους.
...Οι οποίοι επόμενοι ήταν οι Queensryche και όχι οι Nightwish που νόμιζα τόσο καιρό. Και στο εισιτήριο το έγραφε αλλά δεν το πρόσεξα. Κάτι τρέχει στα γύφτικα θα πει ένας άσχετος αλλά εδώ μιλάμε για ένα από τα συγκροτήματα που έγραψαν ιστορία στα τέλη του 80 και τις αρχές του 90. Αλλά αφού αυτοί δεν είχαν πρόβλημα να βγουν σε αυτή τη σειρά εμένα δε μου πέφτει λόγος. Βγήκαν, έπαιξαν ολόκληρο το Operation: Mindcrime (τον καλύτερο δίσκο τους και ένα από τα καλύτερα concept album του rock) και έφυγαν. Άναυδοι…
Μέχρι να συνέρθουμε και ζητιανεύοντας λεφτά από γνωστούς, για να πιούμε νερό (γιατί η ιδέα να τα αφήσουμε όλα στο αμάξι δεν ήταν και η καλύτερη!) προωθήθηκα κοντά στη σκηνή για τους Nightwish. Πολύ καλό το setlist τους, μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου, ωραία τα πυροτεχνήματα αλλά όλα τα λεφτά ήταν η Tarja Turunen, η τραγουδίστρια τους. Εντυπωσιακή εμφανισιακά, πολύ καλή σκηνική παρουσία (headbanging από γυναίκα είναι άλλη καύλα) και απίστευτη φωνή. Κατά την προσωπική μου άποψη επισκίασε και τους δυο μεγάλους, τον Tate και τον Halford.
Αν στους Nightwish δυσκολεύτηκα να φτάσω κοντά στη σκηνή, στους Judas Priest μετά κόπων και βασάνων και ακολουθώντας κάτι γομάρια πλησίασα στα 10-15 μέτρα. Ο κόσμος είχε πυκνώσει πάρα πολύ και παρεμπιπτόντως τη δεύτερη μέρα είχε περισσότερο κόσμο από την πρώτη. Αν ο χώρος χωρούσε 15000 τότε πρέπει να ήταν κατάμεστος. Οι ήχοι του Hellion ακούγονται από τα μεγάφωνα, η μπάντα βγαίνει στη σκηνή και όλα είναι ιστορία. Ο Halford πραγματικός performer με κινήσεις που λες και ήταν χορογραφία. Τα σκηνικά εντυπωσιακά, τα καλύτερα που έχω δει σε συναυλία στην Ελλάδα. Και ενώ από κάτω οι ιαχές Priest, Priest δονούσαν την ατμόσφαιρα ακούγονται τα drums του Painkiller. Εκείνη τη στιγμή μέχρι και οι καθαρίστριες του Rockwave πρέπει να μπήκαν στο pit (εκτός από κάτι φλωροκάφρους, ονόματα δε λέμε). Αποθέωση και στο encore ο Halford βγαίνει με τη Harley στη σκηνή. Σταματάω γιατί σε λίγο θα αρχίσω να τραγουδάω :)
Το Rockwave Festival 2004 τελείωσε και παρόλα τα μικροπαράπονα που ακούστηκαν είναι ένα γεγονός που θα το θυμόμαστε για χρόνια. Τα συγκροτήματα, οι αποδόσεις τους, η διαφορετική διάρθρωση του setlist τους, αυτά και πολλά άλλα άφησαν ένα χαμόγελο σε όσους παραβρέθηκαν εκεί. Οι υπόλοιποι ας χτυπάνε το κεφάλι τους από τώρα μέχρι το επόμενο.

ΥΓ. Φέρτε Ozzy και AC/DC πριν πεθάνουν για να τα κάψουμε όλα.
ΥΓ 2. Thanks για την υπομονή. Stay heavy!

Rockwave Festival: The Metal Days Part I

Ένα συναυλιακό γεγονός που λόγω της έκτασης, της μορφής και των ονομάτων που φιλοξενεί επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα στην Ελλάδα, μόνο απαρατήρητο δεν μπορεί να περάσει. Πριν δύο χρόνια είχε ακυρωθεί για κάποιους λόγους που έχουν υπεραναλυθεί ενώ πέρυσι οι διοργανωτές δεν προχώρησαν στη διεξαγωγή του για να πάρει τη φετινή του μορφή. Σήμερα μιλάμε για ένα πραγματικό φεστιβάλ. Προβλήματα υπήρχαν αλλά προσωπικά δεν στάθηκαν τόσο σημαντικά για να μου χαλάσουν το διήμερο 19-20 Ιουνίου.

Παρακάμπτοντας όλα όσα με εμπόδιζαν να κατέβω στην Αθήνα, κατέφθασα με «εκλεκτή» παρέα στο χώρο του φεστιβάλ κατά τις 3:30 το μεσημέρι του Σαββάτου. Το Terra Vibe όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση βρίσκεται κοντά στη Μαλακάσα, μέσα στο βουνό, περιτριγυρισμένο από δάσος. Ωραίο περιβάλλον. Ταυτόχρονα όμως πολύ ζέστη και πολύ κόσμος.
Πριν καλά καλά καταλάβουμε τι μας συμβαίνει άρχισαν οι πρώτες νότες. Ήταν οι Firewind, οι κατά το ήμισυ Έλληνες (δύο από τα τέσσερα μέλη είναι δικοί μας) που άνοιξαν το μεταλλικό διήμερο. Για να πω την αλήθεια μόνο σαν υπόκρουση τους είχαμε γιατί ψαχνόμασταν να βρούμε νερό και φαΐ. Αφού προσανατολιστήκαμε και ακούσαμε κανά δυο τραγούδια τους, μας αποχαιρέτησαν.
Καπάκι ανέβηκαν στην σκηνή οι Dark Tranquility. Μια σκηνή που την πρώτη μέρα είχες την εντύπωση ότι έκοβε βόλτες ο καθένας. Έπαιζε το group και κάτι παλικάρια από πίσω έψαχναν κάτι κιθάρες. Τέλος πάντων ούτε ο ήχος των Σουηδών είναι από τους αγαπημένους μου γι αυτό έπιασα κουβέντα με ένα παιδί για κλασσικά μεταλλικά ζητήματα (ήχος των Metallica, Maiden κλπ) :). Ο τραγουδιστής των Dark Tranquility πρέπει να ήταν ένα βήμα πριν την ηλίαση: έκανε brutal φωνητικά, είχε 40 βαθμούς, φορούσε και μαύρα πως τη γλίτωσε ένας θεός ξέρει.
Κατά κάποιο τρόπο αυτή ήταν η προθέρμανση. Είδαμε τι παίζει στο χώρο του φεστιβάλ (ωραία τα σουβλάκια) και το άσχημο ήταν ότι δεν είχε merchandise της προκοπής. Μπλούζα Rockwave δεν είχε και των συγκροτημάτων δεν ήταν καμία τίποτα το ιδιαίτερο. Μετά από αυτό το χτύπημα της μοίρας :P και ενώ ο ήλιος μας βαρούσε αλύπητα ήρθε η ώρα για τους Running Wild… ωχ λάθος! Αυτοί ακύρωσαν πριν λίγες μέρες προκαλώντας απογοήτευση σε πολύ κόσμο από ότι φάνηκε. Καλά θα ‘ταν να τους βλέπαμε αλλά δεν χάθηκε και ο κόσμος. Και οι αναπληρωτές τους καλοί ήταν αν και δεν βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση.
Ο λόγος για τους Gamma Ray. Η παρέα του Kai Hansen, μορφής του Power, όπως και τα δύο προηγούμενα group δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεση της. Στάθηκε όμως στο ύψος της και με ύμνους όπως ο Rebellion in Dreamland και Land of the Free ξύπνησε τους πάντες για τα καλά. Πάντως φαινόταν ότι τα ‘χε παίξει ο Γερμανός από τη ζέστη. Εξασκήσαμε λοιπόν λίγο τις φωνητικές μας χορδές αλλά κράτησαν το καλύτερο για το τέλος. Εκεί που ήταν να αποχωρήσουν έπαιξαν και ένα τραγουδάκι… I want out από εποχή Helloween και χάθηκε η μπάλα.
Ο ήλιος άρχισε επιτέλους να πέφτει, ήπιαμε τα νερά μας (αν το μπουκαλάκι αντί για μισό ευρώ το είχαν για παράδειγμα ένα, θα είχαν γίνει πάμπλουτοι) και πλησιάσαμε ξανά στη σκηνή με άλλη σύνθεση παρέας. Ώρα για τους πιο κάφρους από κάτω, ώρα για τους Soulfly στη σκηνή. Οι ήχοι του Prophecy στα μεγάφωνα και μόλις μπαίνει η κιθάρα του Cavalera γίνεται χαμός. Από τη σκηνή και σε απόσταση 20 μέτρων όλοι χοροπηδούν! Πανικός! Ο Max με «καλόγουστο» συνολάκι κατεύθυνε τις αντιδράσεις του κοινού. Και ακούγονται οι ήχοι του Roots Bloody Roots… Ο σώζων εαυτόν σωθήτο! Τέτοιο κύκλο και τέτοιο ξύλο δεν έχω ξαναδεί. Work for territory και Inner Self (μπλιαχ) από εποχή Sepultura και ακόμα πέφτει ξύλο στην αρένα του Rockwave…
Και ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα ή καλύτερα των W.A.S.P.. Το ερώτημα που μας απασχολούσε όσον αφορά τους headliners ήταν αν θα φέρουν το show τους με τα κρέατα κλπ. Δυστυχώς όχι μόνο αυτό δεν έφεραν αλλά ούτε και το «μικρόφωνο» του Blackie. Το προσπεράσαμε γρήγορα γιατί γρήγορα μας έμπασαν και με ένα medley που περιελάμβανε το On you knees και το Chainsaw Charlie. Ένα setlist με όλες τις επιτυχίες τους και ένα ακουστικό κομμάτι με το Idol ήταν αρκετό για να μας αποτελειώσει. Πολύ σπρωξίδι κοντά στην σκηνή αλλά I don’t need no doctor, all I need is my loooove machine!
Η νύχτα έπεσε, ο χώρος άδειασε, η πρώτη μέρα τελείωσε, βρίσκοντας μας να στήνουμε σκηνή στη 1 τα μεσάνυχτα…

ΥΓ. Θα ακολουθήσει αναφορά και στη δεύτερη μέρα. Stay tuned |..|