Σίγουρα η ποιότητα ζωής θα ήταν καλύτερη, η ασφάλεια κλπ. Αλλά αυτά μπορεί κάποιος να τα σκεφτεί ακόμα και αν μπαίνει μόνο στο ίντερνετ και δεν ξέρει που πέφτει το αεροδρόμιο. Εκεί που κολλάει αυτός που έχει γεφτεί λίγο από τη ζωή έξω δεν είναι ένα και δύο πράγματα. Εκείνο το πράγμα όμως που μου κάνει εντύπωση είναι που ως επιχείρημα αναφέρεται ο ήλιος. Ναι, ο ήλιος. Αν δεν έχει ηλιοφάνεια η καθημερινότητα φαίνεται πιο ζόρικη και πιο βαριά. Και έχω ακούσει περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν ζήσει σε βορειοευρωπαϊκές χώρες και ήταν ένας λόγος που δεν την πάλευαν. Περίεργο και όμως αληθινό.
ΥΓ Άντε Βαγγέλα, ολόκληρο έμμεσο post για να πεις τη γνώμη σου έκανα. Να μη γκρινιάζεις ότι όλο για metal λέμε
3 σχόλια:
Αδερφέ, στη ηλιόλουστη χώρα που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή έχει απαγορεύτει ο blogger οπότε θα επανέλθω αύριο από τη συννεφιασμένη αγγλία.
Επανήλθα λοιπόν. Αυτή είναι δύσκολη συζήτηση και όσο το ψάχνει κανείς τόσο δυσκολότερη γίνεται. Η βασική αλήθεια νομίζω πως είναι ότι καθένας βλέπει τη ζωή του μέσα από ένα συγκεκριμένο και ιδιαίτερο πρίσμα με βάση τις δικές του προτεραιοτητες.
Γράφω και σβήνω εδώ και μια ώρα. Δε ξέρω τι άλλο να πω. Ναι ο ήλιος μετράει, είναι σαν το αλάτι στο φαγητό που δε μπορείς να το εκτιμήσεις αν δε σου λείψει. Αλλά η Ελλάδα έχει γεμίσει Ελληναράδες που σου κρύβουν τον ήλιο ούτως ή άλλως. Κι αυτοί δεν είναι κάποιοι άγνωστοι. Είναι το 90% των Ελλήνων κι εγώ κι εσύ στο φινάλε. Όποτε καθένας απο εμάς λέει "δε βαριέσαι" βάζει ένα ακόμη σύννεφο μπροστά από τον ήλιο.
με κάλυψες..
Δημοσίευση σχολίου