Walking in the shadows

Περπατώντας βραδάκι με βροχή στα ανατολικά της πόλης, προσέχεις να αποφύγεις εκείνα τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο που θα σε κάνουν μούσκεμα. Αν είσαι τυχερός δεν θα έχει μαζευτεί καμιά στοίβα από σκουπίδια για να μυρίζει η ατμόσφαιρα και έχεις μόνο την αιθαλομίχλη. Παρόλαυτα το να χάνεσαι σε γνωστές-άγνωστες περιοχές της πόλης είναι κάτι που σ' αρέσει.
Σε αυτές τις πυκνοκατοικημένες και χωρίς κάποιο αξιοθέατο (ανάλογο του κέντρου) περιοχές όπως η Ανάληψη, το Ιπποκράτειο και η Παρασκευοπούλου, οι δρόμοι είναι στενοί. Και τα αυτοκίνητα λες και δεν μετακινούνται ποτέ. Εκεί τέτοιες ώρες συχνά θα διασταυρωθείς στο πεζοδρόμιο με κάποιον μυστήριο άνθρωπο. Ίσως είναι άστεγος, ίσως εξαρτημένος σχεδόν πάντα θα παραμιλάει για τα θέματα που τον απασχολούν. Όταν υπάρχει πολυκοσμία και ανοιχτωσιά τον χάνει το μάτι σου. Αλλά σε εκείνους τους στενούς δρόμους είναι που ανήκει.
Και μετά θα χρειαστεί να πατήσεις στην άσφαλτο και πρέπει να διαλέξεις ένα σημείο με μπόλικο φωτισμό γιατί αλλιώς θα βουλιάξεις. Αν δεν έχεις βουλιάξει στις σκέψεις.

Σκατοψυχιά

Εκτός από κάτι λαζογερμανούς που κάθε δεύτερη κουβέντα τους είναι "στη Γερμανία έτσι, στη Γερμανία αλλιώς" οι περισσότεροι δεν τους πολυγουστάρουμε. Εμείς είμαστε πιο ζεστοί, πιο φιλικοί, πιο ανοιχτόκαρδοι. Αυτοί είναι πιο ρατσιστές και σκατόψυχοι.
Και τότε θυμάμαι εκείνη την είδηση που η Bayern Μονάχου έδωσε δάνειο στην αντίπαλη της Dortmund για να μη διαλυθεί. Φανταστείτε στην Ελλάδα μια αντίστοιχη περίπτωση. Πχ ο Ολυμπιακός να έδινε πέρυσι στην ΑΕΚ ή ο Σαββίδης του ΠΑΟΚ στον ετοιμόρροπο Άρη. Την επόμενη στιγμή οπαδοί και φίλαθλοι των δανειστών θα σπάγανε την περιουσία των ομάδων τους.

Μάλλον εμείς είμαστε σκατόψυχοι στους δικούς μας. Στο γείτονα.

Ηθοποιός σημαίνει τοστ

Στο ζάπινγκ πέφτεις σε διαφημίσεις που συμμετέχουν ηθοποιοί, οι οποίοι παλιά είχαν ψηλά τον αμανέ. Ούτε για συνέντευξη τους πετύχαινες καθώς ήταν αφοσιωμένοι στο να υπηρετούν την τέχνη τους και να περνάνε ότι ασχολούνται με το πνεύμα και όχι με την ύλη. Σήμερα μας λένε τι ωραία που είναι τα τοστ, τι νόστιμος που είναι ο χαλβάς και τι καλά που είναι τα τυριά.
Από την άλλη η παρακάτω περίπτωση δείχνει ανθρώπους που συμπεριφέρονται διαφορετικά-καλλιτεχνικά είτε συμφωνεί κάποιος μαζί τους είτε όχι.

Ο Υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος άνοιξε τις εργασίες του Συνεδρίου "Χρηματοδοτώντας τη δημιουργικότητα", στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το συνέδριο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αποτυπώνει την Ευρωπαϊκή πολιτιστική πολιτική των ερχόμενων δεκαετιών. Δεν προσκλήθηκε ωστόσο ούτε ένας καλλιτέχνης ως ομιλητής, και η ανακοίνωση του Συνεδρίου δεν κοινοποιήθηκε ευρέως.
Με πρωτοβουλία της Κίνησης Μαβίλη, καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία παρευρέθηκαν στο Συνέδριο και, αισθανόμενοι ότι χλευάζεται η ίδια η έννοια του πολιτισμού, δήλωσαν την αντίθεσή τους, γελώντας.

Ανασφάλιστα

Οδηγώντας στους δρόμους της πόλης σε ώρες αιχμής, κάνεις σλάλομ ανάμεσα στη ρέουσα μαλακία των πεζών και των οδηγών. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης, κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τελευταία ρίχνω μια ματιά στην ασφάλεια που έχουν κάποια αμάξια. Και αισθάνομαι και γω μαλάκας που ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους τα περισσότερα είναι ανασφάλιστα εδώ και μήνες. Τώρα που θα επιλαμβάνεται του θέματος η αστυνομία, ηρέμησα.

Homeland

Όσοι το είχαν δει, είχαν κολλήσει. Εμένα πάλι μου έβγαζε πολύ Αμερική και δεν με τραβούσε. Και ο Alpha που έδειξε τον πρώτο κύκλο, την ώρα που το έδειχνε και μέσα στις διαφημίσεις χανόταν.
Σπίτι έχω ελεύθερο χρόνο και από το να έχω την τηλεόραση να παίζει ό,τι να ναι, είπα να το ξεκινήσω.
Στο διά ταύτα μιλάμε για μία από τις καλύτερες σειρές που έχουν βγει, με φοβερή πλοκή, ανατροπές, πρωταγωνιστές που σε κερδίζουν. Οι σκηνές στη Μέση Ανατολή είναι τόσο αληθινές και σε συνδυασμό με το τι συμβαίνει, είναι λες και παρακολουθείς μια πραγματική κατάσταση.

ΥΓ Επειδή έβλεπα πολλά επεισόδια κάθε βδομάδα, δε μπορώ να πω ότι μου φάνηκε να υστερεί κάποιος από τους τρεις κύκλους.

Πουδόσφαιρο

Γύρω από το ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν ειπωθεί χιλιάδες αρνητικά αλλά πάλι υπάρχουν χιλιάδες άτομα που ασχολούνται. Όπως την Κυριακή στο Χαριλάου που καμιά 15αριά χιλιάδες πήγαν να δουν το υπερθέαμα Άρης-Βέροια. Τρομερές ερμηνείες, ισορροπίες από τον διαιτητή, ελάχιστος χρόνος παιχνιδιού, συμμετοχή του κοινού. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν φυσικά με το άθλημα του ποδοσφαίρου. Αν σας ενδιαφέρει αυτό δείτε Champions League μες στη βδομάδα. Άμα θέλετε να χάσετε 2 ώρες από τη ζωή σας και να δείτε πούστικες συμπεριφορές, προτιμήστε την Superleague.

78-88-98-08

Από κάποιον, από κάπου είχα ακούσει τη "θεωρία" ότι οι δεκαετίες ουσιαστικά ξεκινάνε 2 χρόνια πριν. Όπως ο Χριστός γεννήθηκε το 4 χρόνια πριν, ένα πράγμα... Δεν έκανα ενδελεχή έρευνα για να το διαπιστώσω αλλά από τα μουσικά δρώμενα και αυτά που θυμάμαι εγώ, συγκλίνω λιγάκι προς αυτή τη θεωρία.

• Για παράδειγμα η κιτς δεκαετία του 80 ουσιαστικά είχε ξεκινήσει από το 78 με την ντίσκο. Και για τους χεβιμεταλλάδες τόσο ηχητικά (άκου Motorhead) όσο και εμφανισιακά (δες Judas Priest) τότε έγινε το πέρασμα. 
• Το 1988, που κυκλοφόρησαν δισκάρες, ο ήχος έγινε πιο καθαρός και λιγότερο γραφικός. Πιο 90s φάση δηλαδή.
• Και το 98 άνοιξε η επόμενη δεκαετία καθώς ξεκίνησε η αποκατάσταση του σκληρού ήχου. 
• Το 2008, αν το πιάσουμε από κοινωνικοοικονομική σκοπιά ήταν η χρονιά που ξεκίνησε η κρίση στην Ελλάδα και μας έμπασε στη δεκαετία της καθίζησης και της κοινωνικής όξυνσης.

Στη φωλιά του κούκου

Όταν παίζει ο Άρης στο Χαριλάου, πλακώνει πολύς κόσμος και το παρκάρισμα γίνεται αλά ελληνικά. Σήμερα παρατήρησα στην πυλωτή ένα με δύο άγνωστα αμάξια. Το κόβω να ήταν τίποτα οπαδοί που τα έχωσαν μέσα από το να ψάχνουν παρκάρισμα. Το παράδειγμα της φύσης ακολούθησαν και συγκεκριμένα του κούκου που πάει και αφήνει τα αυγά του σε άλλες φωλιές. Έτσι του μεγαλώνουν άλλοι τα παιδιά και αυτός κάνει τη δουλειά του.
Για να γράψω και τίποτα αθλητικό, που έχω χρόνια, η Αρειανάρα είναι πεσμένη και μόνο αν την αναστήσουν τη βλέπω να σώνετε. "Απόμεινε σαν κούκος" στο πάτο της βαθμολογίας.

Μετενσάρκωση

 

Η γελοιογραφία τα λέει όλα για τους ανθρώπους που το δημόσιο έχει ποτίσει το μυαλό και το είναι τους. Μίζερες νοοτροπίες και οσφυοκαμψία στον κάθε παπάρα υπουργό και προϊστάμενο. Και στον χώρο της εκπαίδευσης, που κάθε μήνα πέφτει και μια καινούργια σφαλιάρα (τελευταίο οι δήθεν αυτοαξιολογήσεις και ξαναμανά κατάθεση πτυχίων) η εσωστρέφεια πάει σύννεφο. Ασχοληθείτε με τη γραφειοκρατία και να είστε αρεστοί σ' αυτούς που θεωρείτε ανώτερους και αν μείνει χρόνος κοιτάξτε και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Φέτος δεν υπάρχουν και άτομα που να διασκεδάζουν την κατάσταση στο σχολείο που είμαι, και έτσι αντί να κοιτάς ψηλότερα πρέπει να βουλιάζεις στη λογική-μικρότητα μερικών μισθωτών του δημοσίου. Μακριά.
Άντε ρε παιδιά ποιος θα ανοίξει καμιά ΙΚΕ να μας προσλάβει;!