Είχα χρόνια όμως να αισθανθώ τόσο ενθουσιασμό και να φάω τέτοιο κόλλημα. Και δε μιλάμε για κανέναν πρωτοποριακό δίσκο. Είναι σα να έβγαζε ο Blackmore πολύ καλό δίσκο με τους Rainbow. Hard Rock/Power που σε πάνε στα καλύτερα του γεροRichie, με τη φωνάρα του Johnny Gioeli να τα απογειώνει. Στίχοι πιο κλισέ πεθαίνεις και θεματολογία του χώρου. Λες και κυκλοφόρησε στα 70s.
Έψαξα στη δισκογραφία του Γερμανού κιθαρίστα αλλά ο ήχος δεν είναι τόσο hard rock και η έμπνευση δεν έχει χτυπήσει κόκκινο όπως εδώ. Δύσκολα βρίσκεις μέτρια στιγμή, με τα ρεφραίν να δίνουν και να παίρνουν και τον ήχο να σε πάει αλλού. In our wildest dreams We'll live forever
2 σχόλια:
Εγώ πρώτα ενθουσιάστηκα από τα φωνητικά του τρομερά αδικημένου και παραγνωρισμένου Johnny Gioeli στην συγκλονιστική live διασκευή του Temple Of The King.
Ο δίσκος τα σπάει. Είναι απλά φανταστικό σε μια χρονιά που με έπιασε η Σεβενθίαση και δεν μου άρεσε ούτε ένας καινούργιος δίσκος! :D
Ακόμα νωρίς είναι (για να βγάλουν κι άλλα συγκροτήματα δίσκους που παραπέμπουν στη δεκαετία του 70)
Δημοσίευση σχολίου