Ακόμα απορώ που δεν έχω γράψει και δεν έχω βάλει στο Hall of Fame του blog, τον συγκεκριμένο δίσκο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
2000. Μεταβατική χρονιά, με τις μεταλλικές κυκλοφορίες να θέλουν να αφήσουν πίσω τη δεκαετία του 90 που αποδιοργάνωσε το ιδίωμα. Να επανεφεύρουν το ατσάλι όπως είπαν οι Pantera. Φυσικά ποτέ τα πράγματα δεν έγιναν όπως τη δεκαετία του 80 αλλά πρώτον ο συγκερασμός των παλιών με την εμπειρία από την "αποτυχία" της παρελθούσας δεκαετίας και πάνω από όλα η πτώση των τειχών ανάμεσα στα είδη, ξεκίνησε τότε.
Πάμε στους Nevermore. Ο καλύτερος ήχος με τον καλύτερο συνδυασμό αργών και βαρβάτων συνθέσεων. Μπορεί να τον πεις και τον πιο ήπιο δίσκο τους αλλά οι μελωδικές του γραμμές δεν έχουν ανταγωνισμό. Ούτε ξεπούλημα ούτε μαλακίες. Πάντα παρέμειναν ποιοτικοί και το διαλύσανε μες την ψευτοϋπερηφάνια που τους/μας δέρνει.
Δεν θα σταθώ σε συνθέσεις γιατί σίγουρα θα υποτιμήσω κάποιο κρυμμένο riff. Όσο το ακούς τόσο γουστάρεις τη σπαρακτική-psycho φωνή του Dane. Και έτσι περνάς και στις πιο σκοτεινές τους κυκλοφορίες. Ο οδοστρωτήρας θα σε λιώσει. RIP Warrel, RIP Nevermore.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου