Στο πατρικό μου δεν υπήρχε κάποια μουσική κατεύθυνση. Ραδιοφωνάκι και τηλεόραση. Έτσι από τη μια το αυτί είχε μάθει στις ελληνικές μελωδίες ενώ από την άλλη δε προκρινόταν κάποιο. Αποτέλεσμα ήταν εκεί στην εφηβεία να επιλέξω εγώ τι με τραβάει και μ αρέσει.
Πολλές φορές αναφέρεται ότι υπάρχουν ξένα συγκροτήματα που στην Ελλάδα τα έχουμε πολύ ψηλά ενώ έξω υπάρχει μέτριο ενδιαφέρον. Κατά τη γνώμη μου αυτό έχει να κάνει με τη μουσική μας παιδεία. Θέλουμε-δε θέλουμε από μικροί μεγαλώνουμε με τις ελληνικές μελωδίες. Είτε είναι του έντεχνου είτε του λαϊκού είτε του ελαφρολαϊκού. Έτσι στη συνέχεια, έστω και υποσυνείδητα η μουσική μας κατεύθυνση θα επηρεαστεί. Όπως και οι ωραίες μελωδίες που ακούγαμε από μικροί δε μπορούν να μας εγκαταλείψουν.
Σημείωση: "Στο διπλανό τραπέζι, ένας θεός με παίζει"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου