Όλα τριγύρω αλλάζουνε και εμείς οι ίδιοι μένουμε

Ήρθε η ώρα να παίξουμε και μεις σε ταινία. Να γίνουμε πρωταγωνιστές σε reality. Αναίμακτα από τον καναπέ μας. Όσο τραγικό είναι ότι αφορά όλο τον πλανήτη (χεσμένα έχει η φύση τα σύνορα και τους κανόνες) τόσο ύπουλος είναι ο ιός. Αν ήταν με τη μία θανατηφόρος θα είχαμε κλειδαμπαρωθεί. Αλλά είναι τέτοια η φύση του που σε ξεγελάει και σε βάζει σε ηθικό δίλημμα. Όταν περάσουν βδομάδες, εδώ στην Ελλάδα δεν θα αντέξουν πολλοί και θα κυκλοφορούν κανονικά. Και τότε ο Χάρος θα βγει κανονικά παγανιά. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Η εξέλιξη είναι σαν χιονοστιβάδα: την Τρίτη λέγαμε για τους χαβαλέδες εκπαιδευτικούς που θα κάθονται (είναι) και σήμερα ο Ιατρικός Σύλλογος λέει να αλλάζουμε εσώρουχα όταν γυρνάμε από έξω. Μάλλον επειδή θα τα κάνουμε πάνω μας...Θα αντέξουμε τόσες προφυλάξεις στην καθημερινότητα μας; Θα γλιτώσουν όλοι στο περιβάλλον μας; Εμένα δε μ αρέσουν τα reality!

:S

Μπορείς το πιο σπουδαίο πράγμα να σου δημιουργεί μπερδεμένα συναισθήματα; Αντί να σου προκαλεί χαρά, να είσαι με έναν προβληματισμό; Και δε λέω να ζηλεύεις. Γιατί άνθρωπος είσαι, μπορεί να ζηλεύεις με την επιτυχία, με την ευτυχία του άλλου. Κακώς. Αλλά μιλάω για περιπτώσεις που αν δεν ήξερες καλά τα εσωτερικά των ζευγαριών θα έλεγες "τι ωραία που θα τους συμβεί κάτι τόσο σημαντικό;!"
Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από ότι νομίζουμε. Ίσως όμως στην τελική αυτό που έχει σημασία είναι η νέα ζωή που θα έρθει. Κι αυτό που εύχομαι εγώ, είναι να είναι καλύτερη από τους προγόνους της. Όπως και να χει, αυτοί οι άνθρωποι μου φαίνονται ανάξιοι σε αυτή τη φάση. Ίσως είμαι υπερβολικός. Ίσως θέλω οι άλλοι να είναι σωστοί και ισορροπημένοι. Τρώγομαι με τα ρούχα μου(;)