Αιώνια εφηβεία

Έχω την εντύπωση ότι έχουμε την εντύπωση ότι γνωρίζουμε όσα μας χρειάζονται να γνωρίζουμε. Με την πρόοδο της επιστήμης και τη χρήση της τεχνολογίας έχουμε φτάσει να αντιλαμβανόμαστε τι πάνω κάτω συνέβη σε αυτόν τον πλανήτη και τι ρόλο παίζουμε ως (ανθρώπινο) γένος. Οι μεταφυσικές προσεγγίσεις του παρελθόντος φαντάζουν γελοίες ενώ και όποιες σκέψεις ότι αποτελούμε το κέντρο των πάντων είναι αστείες.

Αλλά αυτές οι διαπιστώσεις αυτογνωσίας έχουν μια πλευρά η οποία δεν είναι ενθαρρυντική καθώς μας δίνεται η εντύπωση ότι όσα μπορούμε να μάθουμε τα μάθαμε. Τουλάχιστον τα βασικά για να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Την ίδια αντίληψη είχα όταν ήμουν έφηβος (ότι ήξερα τα πάντα) και το ίδιο βλέπω και στους τωρινούς έφηβους. Φυσικά και δεν ίσχυε για εκείνη την ηλικία αλλά αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι αν βρισκόμαστε σε φάση εφηβείας. Το κακό είναι ότι και οι επόμενες γενιές θα έχουν την ίδια αντίληψη καθώς κάτι καινούργιο θα έχει προκύψει από σήμερα μέχρι τότε. Όπως και οι παλιότερες γενιές θεωρούσαν ότι είχαν πλήρη αντίληψη των πραγμάτων. Είναι η αιώνια έφηβη σκέψη αρνητική τελικά;

Helloween - Chameleon

 

Οι οπαδοί των Helloween το μισούν. Οι πιο πολλοί metalheads δε θυμούνται ένα τραγούδι από κει. Οι υπόλοιποι έχουν σταματήσει στο Keeper Part 2. 

Ο δίσκος δεν είναι speed metal όπως τα πρώτα τους για να γουστάρουν οι σκληροπυρηνικοί. Ούτε power metal, δηλαδή Helloween. Είναι όμως ο τελευταίος δίσκος με τον Kiske και μάλιστα εκεί βρίσκονται οι καλύτερες ερμηνείες του. Από κει που ξεχώριζαν οι κορώνες του, εδώ υποκλίνεται κανείς γιατί ο άνθρωπος έχει φωνάρα (μακάρι να συμβάδιζαν τα μυαλά του με τη φωνή του).

Το 1993 ήταν λάθος χρονιά να βγάλεις δίσκο αν έπαιζες metal. Και πιο λάθος να έβγαζες πιο rock δίσκο αν ήσουν metal. Κι όμως, ο λυρισμός και οι κλασσικές κιθάρες έχουν χώρο εδώ. Πολύ όμορφες στιγμές μέσα στα τραγούδια αλλά και μερικά τραγούδια από μόνα τους. Αγαπημένα τα Longing, I Believe, In the Night, Giants.

Με μια φράση: Περισσότερες πιθανότητες έχετε να σας αρέσει ο δίσκος αν δε γουστάρετε τους Helloween, παρά αν τους γουστάρετε!

Bruce Dickinson - Accident of Birth

Πασίγνωστος δίσκος. Ο πιο maidenικός του Dickinson. Αυτός που του συγχώρησε το κούρεμα. Ανάμνηση των πρώτων χρόνων που ξεκίνησα να ακούω αυτή τη μουσική.
Να πω για τα φωνητικά, τον ήχο κλπ είναι τόσο περιττό. Όσοι δεν το έχετε ακούσει δεν θα τον έχετε ακούσει γιατί δεν σας "ενδιαφέρει" ο ήχος. Αλλά αν φτάσατε να διαβάζετε μέχρι εδώ, δοκιμάστε τα μπαλαντoειδή Man of Sorrows, Taking the Queen και το υπέροχο Arc of Space. Δε γίνεται να μη σας άρεσαν. Και αν θέλετε να ανέβετε τότε Road to Hell και Magician. Απογείωση με το εκπληκτικό Darkside of Aquarius. Το ομώνυμο δεν σας το προτείνω γιατί είναι αρκετά σκληρό για τα ροζ αυτάκια σας.
Αυτό το post ξεκίνησε από την ανάμνηση μου για το μακρινό 1997 (σαν χθες είναι) που προσπαθούσα να ανακαλύψω έναν καινούργιο κόσμο. Μακάρι να αποτελέσει τέτοιο έναυσμα και για άλλους αυτός ο δίσκος.

Καρναβάλια

Φίλε αναγνώστη μην πανικοβάλεσαι. Δεν θα μιλήσω για πολιτικοοικονομικά θέματα. Εκεί χορτάσαμε από καρναβάλια.  Στα κανονικά λοιπόν.
Μετά από δυο χρονιές που κάτι ντύθηκα (ύστερα από πολλά χρόνια) φέτος δεν ξέρω. Αν δεν σε παρασύρουν και δεν υπάρχουν και οι συνθήκες, δεν σου κάνει. Εκτός και αν έχει κανείς εδώ κάποια καλή ιδέα. Εντάξει την καλή ας την κρατήσει για τον εαυτό του, ας ρίξει εδώ την αμέσως επόμενη

 

Η φώτο για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα και της Βενετίας :)

Firehouse - Firehouse

1. Αμιγώς ποζεράδικος δίσκος: εξώφυλλο, στίχοι, μουσική.
2. Στα 1990 το πράγμα (glam metal) σα να ξεφουσκώνει αλλά ο ήχος γυαλίζεται παραπάνω. Οι κιθάρες είναι γαμάτες (για το ιδίωμα)
3. Τα riffs διαδέχονται το ένα το άλλο. Και τη μπαλαντούλα θα βρεις, και τον ύμνο θα τραγουδήσεις.
4. Φόρα τη μπαντάνα σου, βάλε το eyeliner σου (μέχρι να έρθουν οι Manowar να σε ξεπαστρέψουν)
5. Δοκιμάστε: All She Wrote (ραδιοφωνικό), Don't Treat Me Bad (δάκρυ), Lover's Lane (ροκάρουμε), Home Is Where The Heart Is (τραγούδηστε το), Don't Walk Away (την κρατάμε από το πόδι), Overnight Sensation (ξαναροκάρουμε), Love Of A Lifetime (κολλάμε από τα μέλια)

Λεωφορείο το ΚΑΠΗ

Ως γνωστόν, το 30 (Τριανδρία-Αποθήκη) είναι το απόλυτο γεροντοαστικό. Το έχω πάρει τόσες φορές στο παρελθόν και μπορώ να βεβαιώσω ότι ο μέσος όρος ηλικίας υπερβαίνει τα 65 :P
Με τα νέα εισιτήρια του αγαμημένου μας ΟΑΣΘ, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι πλέον μόνο οι ηλικιωμένοι έχουν βρει τη χαρά τους: μειωμένο εισιτήριο σε αυτούς, που φροντίζουν να το αξιοποιούν. Και καλά κάνουν. Απλά, με τη βενζίνη να είναι είδος πολυτελείας και τα ΜΜΜ να κάνουν τεράστιες αυξήσεις χωρίς να προσφέρουν τίποτα ή ηλικιωμένος πρέπει να σαι ή να κάθεσαι δίπλα στην πόρτα για να κατέβεις μόλις δεις δύο άντρες μεσήλικες στη στάση (οι ελεγκτές).

Μπόμπ-Ελλας

Ποιος κυβερνάει ένα κράτος; Σίγουρα όχι αυτοί οι τύποι, που βρίσκονται στην κυβέρνηση για 4, άντε 8 χρόνια. Αυτοί διαχειρίζονται πολλά χρήματα, αρπάζουν όσα προλαβαίνουν, εξασφαλίζουν το μέλλον τους και αν δεν ξαναβγούν, δε νομίζω να τους έχετε πετύχει στενοχωρημένους. Ή δε πιστεύω να νομίζετε ότι τρώγονται σαν τα σκυλιά στα τηλεοπτικά παράθυρα γιατί θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα.
Αυτοί που είναι εκεί ανεξάρτητα από τετραετίες κλπ είναι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τον πλούτο μιας χώρας. Σίγουρα κάποιοι που ασχολούνται περισσότερο, ξέρουν και περισσότερα ονόματα. Εμένα μου έρχονται στο μυαλό δύο ονόματα: Μπόμπολας - Βαρδινογιάννης. Ειδικά τελευταία που ο πρώτος έκανε επίδειξη δύναμης και διέταξε τους υποτακτικούς του να κάνουν νομοσχέδιο σε μια νύχτα για τα διόδια. Ακούς εκεί τα μυρμηγκιά να αρνούνται και να σπρώχνουν τις μπάρες που έχει βάλει. Και πόσα άλλα. Αλλά για να βάλω και τον δεύτερο της παρέας στην συζήτηση, μου ρχεται στο μυαλό ότι αυτοί οι δύο εμπλέκονται στα ΜΜΕ της χώρας. Τόσα λεφτά βγάζουν από εκεί; Όχι. Αλλά τόση δύναμη να επιβάλλουν τη γνώμη τους αποκτούν και ταυτόχρονα να παγιώσουν τη μαλάκυνση μέσω της τηλεόρασης.

Μπάλα

Δεν έμειναν πολλές αγωνιστικές για να τελειώσει και το φετινό πρωτάθλημα. Ακολουθούν τα play offs βεβαίως-βεβαίως αλλά κρίνοντας από ότι βλέπουμε μέχρι στιγμής, ας επιβληθεί ΔΝΤ και σε αυτό.
Ο πρωταθλητής θα ναι όπως φαίνεται ο γνωστός και πολυαγαμημένος Ολυμπιακός. Άμα θυμάται κανείς κάτι από το ποδόσφαιρο που έχει παίξει φέτος, να μας γράψει. Άνοστος.
Ο νεόπλουτος Παναθηναϊκός, από τα ψηλά στα χαμηλά. Όχι γιατί δεν θα πάρει κανένα τίτλο φέτος, ούτε και γιατί πάει προς την αφραγκιά. Αλλά με το ξύλο που πέφτει ανάμεσα στους παίκτες να δούμε πόσοι θα μείνουν στο τέλος.
Η γνωστή ΑΕΚ. Λίγο του ύψους και πολύ του βάθους. Πιο χαρακτηριστική σκηνή στο ματς κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, που οι οπαδοί ήταν έτοιμη να κάνουν ντου στον αγωνσιτικό χώρο να δείρουν τους παίκτες της ομάδας και μετά το γκολ στο 98' τους αγκάλιαζαν
Και στα δικά μας:
Ο μΠΑΟΚ σαν τον περσινό αλλά ένα κλικ πιο κάτω.
Εμείς μπορούμε να κερδίσουμε την Ατλέτικο Μαδρίτης μέσα στην Ισπανία και να χάσουμε από τα Τρίκαλα. Καμιά αξιοπιστία. Η ομάδα είναι με 10 διαφορετικούς παίκτες κάθε χρονιά, αλλάζουμε τουλάχιστον 2 προπονητές τη χρονιά κλπ. Ας πάμε στο γήπεδο να βγάλουμε τα γούστα μας και ότι ας βρέξει ας κατεβάσει.
Οι υπόλοιποι κάτι κάνουν και δεν κάνουν. Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.

The day the music died

Από τότε που με θυμάμαι να ασχολούμαι με τη μουσική, θυμάμαι που έλεγαν για ημερομηνίες που το metal/rock πέθανε. Από το πιο καινούργια στα πιο παλιά:

• Το 1995 που το grunge μεσουρανούσε και οτιδήποτε metal θεωρούνταν γραφικό. 
• Το 1991 με την κυκλοφορία του Black Album από τους Metallica.
• Το 1984 με τις κορυφαίες κυκλοφορίες, που δεν επαναλήφθηκαν.
• Με τη διάλυση των Led Zepellin.
• Με το Woodstock.
• Με το αεροπορικό του 1959

Να προσθέσω και γω ένα:  

• Το 2011 Οι Iron Maiden κερδίζουν Grammy για το 'El Dorado' στην κατηγορία 'Best Metal Performance'

 ΥΓ Υπερβολικός; Σίγουρα. Αλλά έτσι είναι με τις μεγάλες αγάπες: Η απογοήτευση είναι πιο έντονη

Time Machine

Θα χετε εντοπίσει την διαφορετική αντιμετώπιση στις παρελθούσες χρονικές περιόδους (τι έγραψα!). Και για να εξηγήσω τι εννοώ όταν αναφερόμαστε σε ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην πρόσφατη δεκαετία αναφερόμαστε στις χρονιές. Όσο πιο πίσω πηγαίνουμε, μιλάμε για δεκαετίες. Πχ λέμε ότι τη δεκαετία του 70  ανθούσε το hard rock. Και όταν γυρίσουμε έναν αιώνα πίσω, τότε ότι τον 17ο αιώνα έγινε το τάδε και τον 14ο το δείνα. Πάμε 1000 χρόνια πιο πίσω και διευκρινίζουμε και αν είναι προ ή μετά Χριστόν, πχ τον 3ο αιώνα μΧ. Πίσω ολοταχώς και μιλάμε για τη δεύτερη χιλιετία προ Χριστού κλπ. Και μετά για ολόκληρες περιόδους χιλιάδων ετών.
Το κάνουμε αυτό γιατί όσα ιστορικά καταγεγραμμένε γεγονότα έγιναν μέσα στο 2008 για παράδειγμα ισούνται με όσα έχουν καταγραφεί για τον 11ο αιώνα; Ή απλά μηδενίζουμε το κοντέρ;

Battle Hymn

Σε επίδειξη συνέπειας των γραφόμενων στο blog (δες εδώ και εδώ) και ως άλλος Νοστράδαμος (21-23/3 θα μαι άρρωστος) ανακοινώνω την παρουσία μου στο απόλυτο cult live που θα λάβει χώρα το Σάββατο, 19 Μαρτίου στο Principal Club Theater στη Θεσσαλονίκη: ManowaR 
Μέχρι τότε:

• θα ακονίζω τη σπάθα μου
• θα γραφτώ σε γυμναστήριο και θα κατεβάζω μαι χούφτα αναβολικά τη μέρα
• θα κυκλοφορώ με γούνινο βρακάκι πάνω από το τζιν

ΥΓ Είπαν γι αυτούς:

“Είνε οι μόνι αληθινοί άντρες που δαίρνουνε τους φλόρους κε τις αδερφές και τους αρηστερούς, και αραίσουν πολί στις γηνέκες, και γαμούν και δαίρνουν, και ξέρουν κε γράματα”, Άγνωστος
“Χτες πολέμησα τον δράκο και έφτιαξα χορδές απο τα έντερα του...”, Joey DeMaio
“Σήμερα θα μαγειρέψουμε δρακάκι από τα χεράκια του Joey”, Μαμαλάκης
“θα σας συντρίψω το κεφάλι με το σφυρί μου, αν κοροϊδέψετε ξανα τους Manowar”, Thor

ΥΓ 2. Η επική φάση δεν ήταν τυχαία τελικά

By moonlight we ride
Ten thousands side by side
With swords drawn held high
Our whips and armours shine
Hail to thee our infantry
Still brave beyond the grave
All have sworn the eternal vow
The time to strike is now

Virgin Steele - The Marriage Of Heaven And Hell Part 2

Μέσα της δεκαετίας του 90, το metal είχε γίνει σχεδόν underground και ιδιώματα όπως το epic φάνταζαν πιο γραφικά από ότι ήταν. Και μια που ο λόγος για γραφικότητα, άκουγα τη διήγηση του DeFeis στο τελευταίο δίσκο τους ... Τέλος πάντων
Ενώ σήμερα ψάχνεις με το μικροσκόπιο καλές επικές μελωδίες, κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε το 1996, καθώς μόνο το συγκεκριμένο δίσκο να πάρεις, είσαι μια χαρά. Ο "barbaric romanticism" όπως χαρακτηρίζουν τον ήχο τους, σε συνδυασμό με τα φωνητικά ξεχωρίζουν τους Virgin Steele.
Καλοί οι στίχοι, καλή η ατμόσφαιρα, πάμε και στη μουσική. Σε παίρνουν από τα μούτρα με το καλπάζον Symphony Of Steele. Η συνεχεια είναι πιο συμφωνική αλλά μέχρι το Twilight Of The Gods, όπου και παίρνεις τη σπάθα για να θερίσεις τους εχθρούς. Τραγουδάρα. Στα επόμενα τραγούδια ο δίσκος είναι σε πιο romantic φάση με barbaric αναλαμπές και σε κερδίζει η υπέροχη μελωδία του Unholy Water... Και ξάφνου Victory is Mine και η σπάθα βγαίνει ξανά από το θηκάρι, με τον αιώνιο ύμνο για όταν θες να πας να τα σαρώσεις όλα.
Αν σας φτιάχνουν έστω και λίγο οι επικές μελωδίες, θα ενθουσιαστείτε. Γιατί το power πολλοί εμίσησαν, το epic ουδείς.

ΥΓ Το εξώφυλλο, κακά τα ψέματα, δε λέει πολλά