Οικονομική κατάρρευση

Αυτό που ζούμε τον τελευταίο 1,5 χρόνο δεν είναι οικονομική κρίση. Κρίση είναι κάτι έντονο βέβαια, το οποίο διαρκεί κάποιο χρονικό διάστημα. Στην περίπτωση μας μιλάμε για κατάρρευση. Καθώς περνάει ο καιρός τα πράγματα χειροτερεύουν ή στην καλύτερη παγιώνονται σε μια δυσάρεστη κατάσταση.
Η πολιτική ηγεσία ως γνωστόν αποτελείται από διεφθαρμένα και χωρίς ιδανικά άτομα. Αλλά δεν υπάρχει και κάποια άλλη δύναμη να παίξει ρόλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η νεολαία στα πανεπιστήμια ασχολείται με φουσκωτές κούκλες... Οι δανειστές απαιτούν και παίρνουν. Οι κινήσεις των κυβερνώντων έχουν σκοπό να βρεθούν λεφτά για τους δανειστές και βυθίζουν την κοινωνία σε μια άβυσσο που δεν ξέρω πως θα βγει. Φόροι, ξανά φόροι, μειώσεις, ανεργία, θηλειά στο λαιμό του αύριο.
Όπου και να γυρίσεις θετική κουβέντα δεν θα ακούσεις. Και όμως παρακολουθούμε την κατάρρευση, σαν προπονητές της κερκίδας. Άμα δεν μας χτυπάνε κατακέφαλα, συνεχίζουμε. Και μπορεί στον προσωπικό μας χώρο να είμαστε καλά και να προοδεύομε αλλά δε ζούμε σε μια γυάλα. Κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να κάνουμε. Που να στραφούμε και πως να οργανωθούμε, εμείς οι παντογνώστες όμως;