Nothing going on?

Με όσα συμβαίνουν/συνέβησαν καθόμασταν και κοιτούσαμε έξω και ξεχάσαμε τι συμβαίνει με μας. Λες να μη συνέβη τίποτα ένα μήνα και να χάσαμε και άλλο χρόνο από τη ζωή μας; Τραγικό. Άμα επαναλαμβάνεσαι και δε κάνεις κάτι ξεχωριστό έχεις αυτή την αίσθηση. Και τότε θεωρείς γεγονός ακόμα και να πεταχτείς για ένα καφέ. Μη μιλήσω για στοχοθεσίες γιατί δεν φτάσαμε μέχρι εκεί :O
Και όμως κάτι ψιλοκάνεις. Όχι κοσμοϊστορικό αλλά χτίζεις μια άλφα κατάσταση μήπως και από την απόλυτη ρευστότητα περάσεις σε κάτι πιο στέρεο. Σε ένα κόσμο που το υπάρχω ισχύει μόνο αν συνοδεύεται από γεγονότα, μια τέτοια περίοδος φαίνεται γκρίζα.
Και τελειώνει αυτό το post που πιθανόν δεν θα θυμάσαι ότι το χεις κάνει και όμως που αναφέρεται στο μεγαλύτερο ποσοστό της ζωής μας.

God Bless Ozzy Osbourne

Ελλείψει συνταρακτικών γεγονότων(;) επιμένουμε μουσικά. Έπεσα λοιπόν κατά λάθος στο ντοκιμαντέρ του γιου του Ozzy για τον πατέρα του. Ναι εκείνο το σπαστικό που βλέπαμε στο Osbournes. Και η όποια προκατάληψη κουβαλούσαμε για τον Jack όχι απλά παραμένει αλλά γιγαντώνεται μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ.
Ό,τι έπρεπε να γνωρίζει κάποιος για τον Ozzy, το ξαναβλέπει εδώ. Τίποτα καινούργιο. Άσε που η εξιστόρηση της πορείας του σταματάει κάπου στα τέλη του 80. Και το πράγμα χειροτερεύει καθώς σου αφήνει την αίσθηση ότι τα επόμενα χρόνια ήταν σε μια κατάσταση αλκοολισμού και τίποτα άλλο. Και το αποκορύφωμα; Ότι την απεξάρτηση που δεν κατάφερε από το 1970, την κατάφερε τα τελευταία 5 χρόνια γιατί είδε τον Jack να τα καταφέρνει :@ Ουστ ρε τίποτα. Φάε τα λεφτά του πατέρα σου και γίνε η αρσενική Paris Hilton! Τι σχέση έχουν αυτοί οι celebrity με το metal;
Εκνευρίστηκα, δεν περιγράφω άλλο!

Iced Earth - The Dark Saga

Ακόμα ένα post που θα προσπεράσουν οι περισσότεροι-ες μόνο από τον τίτλο. Αλλά όπως λέγαμε με ένα φίλο σήμερα, το blog είναι (πλέον) ένα ημερολόγιο για μας-να το βλέπουμε μετά από χρόνια και να θυμόμαστε τι κάναμε τέτοιο καιρό. Αφορμή αποτελεί φυσικά το πρόσφατο live αλλά και οι επιπέδου "λεφτά υπάρχουν" δηλώσεις του Wise One :O
Το 1996 είναι μια χρονιά που όλο το metal ήταν underground. Που κρεμόταν από κάθε κίνηση των μελών του για να ορθοποδήσει. Και τότε βρήκα εγώ και άρχισα να ακούω... Λογικό ήταν να ξεκινήσω από τα βασικά και να αγνοήσω για καιρό την εν λόγω κυκλοφορία.
Ότι 15 χρόνια μετά ακούς και ξανακούς το δίσκο από το πρώτο ως το τελευταίο τραγούδι, χωρίς να προσπερνάς κάποιο, φτάνει. Το ομώνυμο και αγαπημένο κάποιου παλιού φίλου, πιάνει το ρυθμό. Δε χρειάζεται να κοπανάς και να ουρλιάζεις για να χεις δύναμη. Οι μελωδικές-λυρικές στιγμές κερδίζουν τις εντυπώσεις: I Died For You, The Hunter, A Question Of Heaven (δάκρυ). Και οι δυναμικές σε κρατάνε σε εγρήγορση. Αλλά και μια σούπα να ήταν τα τραγούδια με τέτοιο εξώφυλλο έχεις πιάσει τη βάση. Πόσο μάλλον τώρα.

ΥΓ Θυμάμαι που όταν είχα ακούσει το Ghost of the Navigator των Maiden, το ρεφρέν του μου θύμιζε πολύ τη μελωδία ενός άλλου τραγουδιού: ναι το Slave to the Dark είναι ;)

Iced Earth - Live in Thessaloniki

Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια από τότε που τους είχα δει στην ασφυκτικά γεμάτη Υδρόγειο, με τον ιδρώτα να στάζει από τα πρώτα λεπτά. Ο χώρος άλλαξε (το Principal ποτέ δεν θα γίνει συμπαθές με τα ζώα που έχει στην πόρτα), τα μαλλιά του Schaffer γκρίζαραν, ο Barlow είναι παρελθόν αλλά τα υπόλοιπα ήταν παρόντα. Η παρουσία και το πάθος του κόσμου αμετάβλητο, η απόδοση της μπάντας, τα τραγούδια τους.
Με το Wise One στο τιμόνι, το Nick στη θέση του συνοδηγού και εμένα πίσω χαλαρά, ήταν αναμενόμενο ότι θα χαθούμε. Κι αυτή τη φορά ήταν επικό μέχρι να ξαναβρούμε το δρόμο :O Το θετικό ήταν ότι σαν παλιοί δεν πήγαμε από την αρχή του show :P Έτσι λοιπόν είδαμε μόνο τους White Wizzard. Τους είχα τσεκάρει λίγο και περίμενα να δω μια old school μπάντα αλλά από τότε φαίνεται έγιναν "μοντέρνοι". Τέλος πάντων καλούτσικοι ήταν.
Οι Iced Earth πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή ένα τέταρτο μετά τις 10. Και από την πρώτη στιγμή ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος. Όπως είναι αναμενόμενο στο παλιότερά τους γινόταν χαμός αλλά και τα καινούργια δεν υστερούσαν. Ευχάριστο ότι έπαιξαν και εδώ το Hunter, ενώ ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στο Stormrider. Στις όμορφες στιγμές του live η συμπαράσταση του Schaffer (γιατί ξέρουμε ότι τα εννοεί αυτά που λέει) και το συγκινητικό για τον καθένα Watching Over Me.
Η κολόνια κρατάει ακόμα και με τέτοιες εμφανίσεις, μετράμε από τώρα αντίστροφα για πότε θα τους ξαναδούμε.

Τεστοστερόνη στοπ

Τη δεκαετία του 90 που ήμασταν έφηβοι, τα πράγματα ήταν αρκετά ξεκάθαρα τι είναι αποδεκτό και χρηστό και τι όχι. Πχ η δημοκρατία ήταν καλή, οι γκέι περιθωριακοί κλπ Έτσι και ο ρόλος του Μπέζου στους Απαράδεκτους ήταν πραγματικά πρωτοποριακός. Τα αγοράκια στο σχολείο που έκαναν παρέα με τα κορίτσια, κατευθείαν τους κολλούσαμε την ταμπέλα και κάναμε αστεία επιπέδου ΑΜΑΝ.
Τα χρόνια πέρασαν και όπως στη μουσική, με τη νέα χιλιετία τα πράγματα χαλάρωσαν και τα όρια ανάμεσα στα πράγματα ατόνησαν. Και φτάνουμε σήμερα με ένα reality με ξεφωνημένες (όχι απλά γκέι) να το προβάλλεται χαλαρά στην τηλεόραση. Δεν είμαι ομοφοβικός αλλά το "πρόβλημα" ξεκινάει όταν διαπιστώνεις ότι από ανεκτικός και χαλαρός, έχεις γίνει μαλθακός. Δηλαδή από εκεί που έτυχε να πας σε ένα gay friendly cafe, περνάς να είσαι ενίοτε σε παρέα με άτομο που ενδιαφέρεται ανοιχτά για άτομα του ίδιου φίλου εκείνη τη στιγμή.
Βέβαια θα μου πείτε τόσο καιρό σε πηδάει η κυβέρνηση, τώρα το κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά; Είναι μια άποψη κι αυτή.

ΥΓ Αφορμή ήταν ότι σήμερα πήρα από ένα καφέ ένα περιοδικό που νόμισα ότι ήταν το FAQ αλλά to FAGazine

Φεστιβάλ Μικρού Μήκους

Μετά την περυσινή αναγκαστική αποχή από το θεσμό επανήλθα δριμύτερος: κάθισα 2-3 φορές για ένα ποτό/καφέ στους χώρους του φεστιβάλ ενώ είδα και 17 ταινίες! Βεβαίως πρόκειται για μικρού μήκους αλλά λεπτομέρειες :P Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά δε μου βγαλε κάποιο χαρακτήρα η διοργάνωση καθώς όταν κάθισα δεν είχε κάτι ιδιαίτερο ενώ και με το πέρας των προβολών δεν υπήρχε κάτι περισσότερο από όταν πας σε έναν κλασσικό κινηματογράφο. Οι ταινίες μικρού μήκους ήταν βραβευμένες από το φεστιβάλ της Δράμας. Οι μεν ελληνικές ως επί τω πλείστον καλές, οι δε ξένες αδιάφορες, μη πω απάλευτες. Για την ώρα φτάνει τόση ποιότητα όμως.

Too old to rock n roll

Στις 11/11/11 έλαβε χώρα μια συνέντευξη τύπου σε ένα ιστορικό(;) μπαρ. Το στήσιμο άψογο και αμερικάνικο. Οι φήμες που αφηνόταν έντεχνα εδώ και μήνες, είχαν προετοιμάσει σωστά το έδαφος. Η ανακοίνωση αυτά που περιμέναμε. Και έξτρα ότι παραγωγός θα είναι το must όνομα του χώρου τα τελευταία χρόνια.
Άμα επρόκειτο για επεισόδιο του American Idol δε θα μου φαινόταν περίεργο αλλά σίγουρα θα με άφηναν αδιάφορο. Δυστυχώς όμως όλο αυτή η παραγωγή έχει να κάνει με το (νέο) reunion των θρυλικών Black Sabbath. Θα προσπαθήσω όμως να κρατήσω την ουσία και να μην εστιάσω στους λόγους αυτού του στησίματος και του γεγονότος, που είναι τα πολλά λεφτά. Το τρομερά ευχάριστο είναι ότι θα βγούνε σε περιοδεία. Αυτό όμως που με προβληματίζει πιο πολύ από όλα είναι ότι σκοπεύουν να βγάλουν δίσκο. Ήμουν αγέννητος όταν είχαν βγάλει τον τελευταίο με τον Ozzy και είναι σίγουρο ότι μάλλον θα χαλάσουν λίγο από το μύθο τους με μια καινούργια κυκλοφορία.
Too old to rock n roll. Αυτοί ή εγώ θα δείξει...

Φραγκοκρατία

Μας κάνει πολύ άσχημη εντύπωση η οικονομική εξάρτηση που έχουμε από τους ευρωπαίους δανειστές μας. Πολύ φυσιολογικό. Αλλά δεν πρέπει να μας κάνει και έκπληξη ότι η χώρα μας εξαρτάται από κάποιους.
Από το 1204 που ήρθε η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα και μέχρι τον 20ο αιώνα πάντα υπήρχε περιοχή που να ήταν υπό κατοχή από τους "φίλους" μας τους Ευρωπαίους. Στη νεότερη ιστορία και από τη γέννηση τους ελληνικού κράτους, υπήρχε άμεση και έμμεση εξάρτηση από τις λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις. Τα χρόνια πέρασαν αλλά και κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου οι σύμμαχοι για πλάκα κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη. Και τη δεκαετία του 40, ήμασταν υπό τις σφαίρες επιρροής τους. Μη πούμε για τη δικτατορία. Ίσως από το 1974 και για τα επόμενα 35 χρόνια τα πράγματα να χαλάρωσαν. Αλλά μιλάμε για 35 χρόνια. Και τώρα γυρνάμε στα γνωστά μας. Αφού μας αρέσει να είμαστε "Ευρωπαίοι" :@

Reality η Ελλάς

Τα τηλεοπτικά reality δεν τα γουστάρω. Άνθρωποι χωρίς κάτι ιδιαίτερο εκτίθενται. Προχθές πέτυχα κατά τύχη τον γνωστό άγγλο σεφ που ξεφτίλιζε κάποιους επειδή δεν έβρασαν καλά το κρεμμύδι :@ Και φυσικά δεν πρόκειτο ποτέ να πάρω μέρος σε κάτι τέτοιο.
Η ζωή όμως τα έφερε και συμμετέχω. Παρά τη θέληση μας κάθε βδομάδα ζούμε με ένα νέο πανικό. Αγωνιούμε τι θα γίνει. Στο μεταξύ πέρα από την ψυχική μας ηρεμία χάνουμε και την οικονομική μας. Λες και γίνεται προς τέρψιν κάποιου αδηφάγου κοινού. Το οποίο φαίνεται να βαριέται γρήγορα και έτσι οι εξελίξεις και οι ανατροπές είναι καθημερινές πλέον. Δεν ξέρω ποιος θα νικήσει στο τέλος αλλά εμείς θα είμαστε καλύτερα όταν βγούμε από αυτό.