Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια από τότε που τους είχα δει στην ασφυκτικά γεμάτη Υδρόγειο, με τον ιδρώτα να στάζει από τα πρώτα λεπτά. Ο χώρος άλλαξε (το Principal ποτέ δεν θα γίνει συμπαθές με τα ζώα που έχει στην πόρτα), τα μαλλιά του Schaffer γκρίζαραν, ο Barlow είναι παρελθόν αλλά τα υπόλοιπα ήταν παρόντα. Η παρουσία και το πάθος του κόσμου αμετάβλητο, η απόδοση της μπάντας, τα τραγούδια τους.
Με το Wise One στο τιμόνι, το Nick στη θέση του συνοδηγού και εμένα πίσω χαλαρά, ήταν αναμενόμενο ότι θα χαθούμε. Κι αυτή τη φορά ήταν επικό μέχρι να ξαναβρούμε το δρόμο :O Το θετικό ήταν ότι σαν παλιοί δεν πήγαμε από την αρχή του show :P Έτσι λοιπόν είδαμε μόνο τους White Wizzard. Τους είχα τσεκάρει λίγο και περίμενα να δω μια old school μπάντα αλλά από τότε φαίνεται έγιναν "μοντέρνοι". Τέλος πάντων καλούτσικοι ήταν.
Οι Iced Earth πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή ένα τέταρτο μετά τις 10. Και από την πρώτη στιγμή ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος. Όπως είναι αναμενόμενο στο παλιότερά τους γινόταν χαμός αλλά και τα καινούργια δεν υστερούσαν. Ευχάριστο ότι έπαιξαν και εδώ το Hunter, ενώ ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στο Stormrider. Στις όμορφες στιγμές του live η συμπαράσταση του Schaffer (γιατί ξέρουμε ότι τα εννοεί αυτά που λέει) και το συγκινητικό για τον καθένα Watching Over Me.
Η κολόνια κρατάει ακόμα και με τέτοιες εμφανίσεις, μετράμε από τώρα αντίστροφα για πότε θα τους ξαναδούμε.
Με το Wise One στο τιμόνι, το Nick στη θέση του συνοδηγού και εμένα πίσω χαλαρά, ήταν αναμενόμενο ότι θα χαθούμε. Κι αυτή τη φορά ήταν επικό μέχρι να ξαναβρούμε το δρόμο :O Το θετικό ήταν ότι σαν παλιοί δεν πήγαμε από την αρχή του show :P Έτσι λοιπόν είδαμε μόνο τους White Wizzard. Τους είχα τσεκάρει λίγο και περίμενα να δω μια old school μπάντα αλλά από τότε φαίνεται έγιναν "μοντέρνοι". Τέλος πάντων καλούτσικοι ήταν.
Οι Iced Earth πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή ένα τέταρτο μετά τις 10. Και από την πρώτη στιγμή ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος. Όπως είναι αναμενόμενο στο παλιότερά τους γινόταν χαμός αλλά και τα καινούργια δεν υστερούσαν. Ευχάριστο ότι έπαιξαν και εδώ το Hunter, ενώ ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στο Stormrider. Στις όμορφες στιγμές του live η συμπαράσταση του Schaffer (γιατί ξέρουμε ότι τα εννοεί αυτά που λέει) και το συγκινητικό για τον καθένα Watching Over Me.
Η κολόνια κρατάει ακόμα και με τέτοιες εμφανίσεις, μετράμε από τώρα αντίστροφα για πότε θα τους ξαναδούμε.
3 σχόλια:
Iced Motherfuuucking Eaaarth! \m/
Πωωω το '99... Τότε ήμουν 12 και άκουγα περιστασιακά μια κασέτα με συλλογές από παλιό Ροκ...
Από την ανταπόκριση του Nick:
"όταν εγώ έτρωγα αγκωνιές το '99 εσύ έτρωγες milupa"
:P
Δημοσίευση σχολίου