Εκ των έξω

Η χθεσινή μέρα ήταν η τελευταία για μένα που πήγα στη δουλειά. Δε λέω δούλεψα γιατί είναι μεγάλη συζήτηση. Μέχρι αρχές Σεπτέμβρη λοιπόν, ό,τι κάνω δεν θα χει να κάνει με δουλειά. Όπως και όλοι στην Ελλάδα, από ένα σημείο του καλοκαιριού ασχολούνται με οτιδήποτε εκτός από τα επαγγελματικά.
Πριν κάποιους μήνες η κινδυνολογία και η αβεβαιότητα για τα πάντα ήταν διάχυτη. Και πιθανόν μετά από κάποιους να είναι τα ίδια. Ίσως αυτή η εποχή είναι καλή με καθαρό μυαλό και όχι μες τον πανικό να σκεφτούμε πιο καθαρά. Ποιος ασχολείται όμως και ποιος σκέφτεται όπως έγραφα και σε προηγούμενο ποστ...
Ασχολούνται όσοι δεν ζουν εδώ αλλά είναι Έλληνες που έχουν μεγαλώσει έξω. Άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να ανέχονται τη διαφθορά, με σεβασμό στους άλλους και κυρίως ικανοί. Εδώ δυστυχώς σπάνια υπάρχει κάποιος που να συνδυάζει και τα τρία. Και σίγουρα σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι αυτοί που εκλέγονται δεν έχουν τίποτα από αυτά. Ίσως λοιπόν μια επιλογή αντιμετώπισης στην σημερινή κατάσταση είναι να αναζητηθεί λύση από την ομογένεια. Όπως το 1827 που φώναξαν τον Καποδίστρια. Μια σκέψη έκανα...

Η φώτο είναι για να ελαφρύνουμε το πράγμα