Metal Vol '14

Από το hard rock ως groove/nu metal. Δε το λες και μικρό το εύρος των καλών κυκλοφοριών για φέτος. Μπορεί να μην υπήρχε και πάλι δίσκος-σταθμός αλλά αυτό είναι το νόημα των τόσων που άκουσα φέτος;

 
Grand Magus - Triumph and Power
Άμα είσαι ειλικρινά επικός και cult, σου βγαίνει ο δίσκος χωρίς να ζοριστείς. Ψηλά η σημαία και άντε από τα μέρη μας.

Grave Digger - Return Of The Reaper
Τελευταία στιγμή έβγαλα τον δίσκο των Black Label Society για να βάλω τους powerάδες και σχεδόν cult Grave Digger. Οι άνθρωποι γράφουν καλό power metal και αυτή είναι η ουσία του πράγματος: να αφήσεις το φαίνεσθαι και να ακούς ξανά και ξανά τραγούδια που κάτι σου λένε.

Judas Priest - Redeemer of Souls
Μετά από 40 χρόνια δισκογραφίας, δεν το χουν χάσει. Και από τον τάφο riff θα γράφει ο Tipton. Ωραία και κολλητικά τραγούδια, ο δίσκος που άκουσα περισσότερο φέτος.

Machine Head - Bloodstone & Diamonds

Ο Robb Flynn είναι metal. Είκοσι χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο, είναι λες και το γκρουπ είναι ακόμα στις αρχές και ανεβαίνει. Δε γίνεται να τους χάσεις στα ντουζένια τους και να μη σε πατήσει ο ήχος οδοστρωτήρας.

 Sanctuary - The Year the Sun Died

Συγκρότημα σημείο αναφοράς για τους παλαιολάγνους. Μίξη εκείνης της ταυτότητας με το χαρακτήρα των Nevermore και το αποτέλεσμα μια πραγματικά πολύ αξιόλογη δουλειά.


Slash - World On Fire
Δε φανταζόμουν ότι ο Slash έχει θέση στη μουσική αυτής της δεκαετίας και ο προ τετραετίας δίσκος ήταν best of συνεργασίες. Κι όμως η κιθάρα του σε κάνει να νομίζεις ότι κάθε τραγούδι είναι από άλλο δίσκο του!

Slipknot - .5: The Gray Chapter
Ίσως οι δομές των τραγουδιών είναι πιο βατές και όχι χαοτικές, ίσως το αυτί είναι πλέον πιο φιλικό στο ολίγον nu metal τους. Έτσι 15 χρόνια μετά το αδιάφορο για μένα ντεμπούτο τους, κόλλησα και τους ξανάψαξα. Ευχάριστη είσοδος.