Αναπάντεχα, μετά από χρόνια, βρήκα δίσκους που όχι απλά μ' άρεσαν αλλά κόλλησα. Να πεις ότι έκανα κάτι ενσυνείδητα για να προσεγγίσω άλλα ιδιώματα; (αν και
φέτος μπήκε περισσότερο death στην playlist μου). Όχι. Metal is back!
Axel Rudi Pell - Knights Call
Τρομερό κόλλημα. Λες και βγήκε από άλλη εποχή, λες και το αστέρι του Blackmore λάμπει και σήμερα. Δεν κρατήθηκα και τα είπα πιο νωρίς.
Bloodbath - The Arrow of Satan is Drawn
Deathιά από αυτές που μ αρέσουν: groove οδοστρωτήρας, φωνητικά γεμάτα, τίτλοι ένα κλικ από τα κλισέ του Death.
Daron Malakian and Scars On Broadway - Dictator
Σκέφτεσαι πόσο καλύτερος θα ταν ο δίσκος άμα τραγουδούσε άλλος. Τι α κανς, α κάτσεις α μαλώς; Ποικιλία και εναλλαγές, από το πουθενά να μας θυμίσει ότι οι μουσικοί των SOAD δεν ήταν μόνο για πριν από 15 χρόνια.
Dimmu Borgir - Eonian
Συμφωνικό black metal=Αγαπημένος ήχος. Άνισος ο δίσκος και μεγάλη η αναμονή αλλά χαλάλι.
Ghost - Prequelle
Με το γαμημένο το Rats να ναι συνέχεια στο replay και χιτάκια για το μεγάλο κοινό, δίκαια γιγαντώνονται. Αποτέλεσε αφορμή να ψάξω όλη τη δισκογραφία τους.
Judas Priest - Firepower
Μπορεί να χουν χάσει τους κιθαρίστες τους αλλά η φωνή είναι εδώ. Τα κουράγια είναι μπόλικα για να περιοδεύουν ενώ και η έμπνευση παραμένει ψηλά. There 's no surrender
Parkway Drive - Reverence
Τα σπάνε οι Αυστραλοί με τον αγαπημένο αμερικάνικο ήχο. Δεν ξεφεύγουν να πάνε προς πιο soft κιθάρες ενώ με πιασάρικα τραγούδια, σε πιάνουν και δε σε αφήνουν.
Warrel Dane - Shadow Work
Τιμής ένεκεν για τον αγαπημένο μουσικό. Δεν είναι καλύτερος από τον προηγούμενο αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι κυκλοφόρησε μετά θάνατον χωρίς να έχει ολοκληρωθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου