Bolts of lightning of 2020

Τη δεκαετία του 90 γράφαμε και γράφαμε κασέτες. Δύσκολα να βρούμε φρέσκους δίσκους και η ακρόαση απαιτούσε υπομονή και rewind.
Με το γύρισμα της χιλιετίας (sic) ψάξιμο στα κρυμμένα μαγαζιά για σιντί και ο χρόνος που αφιέρωνα στην ακρόαση, μειώθηκε λιγάκι. Μέσα της δεκαετίας του 2000 και πλέον mp3 στον υπολογιστή και μόνο. Εκατοντάδες GB και κάπου το χάναμε με την ποσότητα αλλά πλέον δεν ξέφευγε κυκλοφορία. Τα λίγα τελευταία χρόνια στο κινητό. Γρήγορη και εύκολη η πρόσβαση αλλά χάθηκε η αποθήκευση στην ψηφιακή δισκοθήκη. Κι αυτό γιατί αν δεν είναι σούπερ ο δίσκος γιατί να τον κρατήσω; Λες και όλοι οι προηγούμενοι είναι σούπερ...
Έτσι ανατρέχοντας στα φετινά, δε μπορώ να δω τι έχω κρατημένο στο Winamp (ναι το χρησιμοποιώ ακόμα!). Ποιοι δίσκοι τελικά μου έκαναν εντύπωση; 

• Από τους γνωστούς ο δίσκος του Ozzy ήταν αναπάντεχα καλός. Αφού βρήκε τόσο καλή ομάδα ας τους κρατήσει να γράψουν και άλλον όσο προλαβαίνει. Οι AC/DC έβγαλαν δίσκο AC/DC και οι Nightwish με υπερπαραγωγή και στόχο έβγαλαν κυκλοφορία με υψηλά στάνταρ. Οι Lamb of God σταθερά αξιοπρεπής.
• Από κει και ύστερα ιδιαίτερο κλικ μου έκαναν ελληνικές κυκλοφορίες. Το ζήτω-οι-Kamelot Ithaca των Black Fate και το ποιοτικό epic των Sacred Outcry είναι διεθνούς επιπέδου. Κόλλημα το Dysfunctional των Bombing the Avenue.
• Από το πουθενά το De Ecclesiæ Universalis των Ecclesia ενώ από την άλλη το φετινό άλμπουμ των Thy Catafalque αποτελεί συνέχεια του Geometria του 2018 (για avant gard καταστάσεις) . Για hard rock της χρυσής poser περιόδου οι Ινδοί(!) Girish & The Chronicles με το Rock the Highway σε ταξιδεύουν αλλού. 

Ολίγη από σειρές

Δύσκολα να δούμε σειρά μαζί και μόνος βλέπω στο κινητό. Η μυωπία θα πάει στο 8 μου φαίνεται :@

• Queens Gambit
  Πολύ φασαρία για αυτή τη σειρά. "Η καλύτερη", "Μη τη χάσετε" κλπ. Καλοφτιαγμένη σκασκιστική περιπέτεια (what?) με την πρωταγωνίστρια να είναι η Βασίλισσα και εκτός ταμπλώ. Βλεπόταν ευχάριστα.
• Barbarians
  Ταινία με σπαθιά άρα θα γράψουν ότι είναι το νεό GoT #not. Σε μια περιγραφή ο τύπος που γράφει μας λέει ότι διαδραματίζεται τον 9ο αιώνα και είναι η απαρχή "για την παρακμή, τη διάσπαση και το τέλος πρώτα της Δυτικής και εν συνεχεία όλης της Αυτοκρατορίας." Διαδραματίζεται το έτος 9 μΧ και απλά ΚΑΜΙΑ σχέση. Τέλος πάντων. Καλή παραγωγή, σε κρατάει και με τη μάχη στο τελευταίο επεισόδιο ξεφεύγει από την κλασσική αναπαράσταση και πηγαίνει σε άλλο επίπεδο. Αλλά παρόλαυτα, δεν ήταν κάτι ξεχωριστό.
  
• Rise of Empires: Ottoman
  Στην παραγωγή πολλοί Τούρκοι και βρώμα η δουλειά. "Ο ανερχόμενος και ταλαντούχος Μωάμεθ τα καταφέρνει παρά τις αναποδιές και κάνει το όνειρο πραγματικότητα". Ευτυχώς η σειρά δεν είναι προπαγανδιστική και τραγική αλλά σίγουρα θα τη θέλαμε πιο αντικειμενική παρά τις σφήνες με κάποιους ιστορικούς. Βρήκα πολύ σημαντικό που σε mainstream μέσο απεικονίζεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ρωμανία) και ελπίζω στο μέλλον να βρουν πόσες ιστορίες μπορούν να αντλήσουν από αυτήν.
• Russian Doll
  Μια νεοϋορκέζα πεθαίνει, αναστένεται στο ίδιο μέρος και ξαναπεθαίνει. Περίεργη φάση, μεγάλη μούρη η ιταλοαμερικάνα και γεμίζουν τα επεισόδια. Κάπου λόγω νύστας το έχασα αλλά δεν το μετάνιωσα που το είδαμε.
• Unorthodox
  Ακούσαμε πολλά καλά. Ξεκίνησε δυναμικά αλλά τελείωσε λίγο ψόφια. Για ταινία στο φεστιβάλ θα ήταν τέλεια. Για σειρά το τράβηξαν αλλά αποτύπωσε τι συμβαίνει στην καρδιά της μητρόπολης του δυτικού πολιτισμού. Αναπάντεχο.

Τρίπλες

 Αφορμή ο μΕρεντονα. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά και εδώ και παγκοσμίως. Είναι από τις προσωπικότητες που η ζωή του θα μπορούσε να γίνει σειρά από Netflix. Εγώ ακόμα θυμάμαι εκείνη την αφίσα μέσα σε ένα μικυμάου με την εθνική Αργεντινής. Άλλες εποχές άλλα βιώματα.

Μια ζωή τρίπλες ο μακαρίτης. Και εντός και εκτός γηπέδου. Φέτος το έριξα και γω στις τρίπλες στα επαγγελματικά. 

1. Το καλοκαίρι είχα αναλάβει ένα μεγάλο project για διδασκαλία σε πολλά αντικείμενα, Κάτι που σήμαινε πολλές ώρες προετοιμασία. Το πήγα μέχρι το σημείο που άξιζε και ύστερα με μια τρίπλα που θα ζήλευε ο Diego την έκανα.
2. Με την πρωτοφανή καθυστέρηση στις τοποθετήσεις, άφησα στην άκρη τις καλοσύνες και την χωρίς αναγνώριση προσφορά και έκανα αυτό που έπρεπε. 
3. Άμα τους αφήσεις θα νομίσουν ότι κοιμάσαι ή ότι αυτοί στη Δευτεροβάθμια κόβουν και ράβουν. Έχουν γνώση οι φύλακες και κατάπιαν τα γελάκια τους. Colpo grosso και με πιρουέτα πήρα την απόσπαση εκεί που δικαιούμουν.
4. Καπάκι ξανά στο στάδιο 2, αφού κράτησα καλές σχέσεις με το σχολείο που είμαι. 
5. Τηλεκπαίδευση για το σχολείο και με ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Και του σχολείου είναι ευχαριστημένοι και δεν μπορούν να μου φορτώσουν άσχετα αντικείμενα σε άλλες βαθμίδες.

Άντε και στις επόμενες και ελπίζω πιο σημαντικές.

Φοβερός, απαίσιος, τρομαχτικά αναντίκριστος

Καθημερινά μπαίνω ξανά και ξανά σε συγκεκριμένα σαιτ. Μα υπάρχουν πολλά χρήσιμα και αξιόλογα, θα λέγαμε. Κάποια δεν είναι στα ενδιαφέροντά μου, κάποια είναι tltr, κάποια αξίζουν αλλά που να τα ξέρω. 

Η εφηβική ηλικία μου άφησε το κόλλημα με τη μουσική. Η παιδική με την ιστορία. Δεν ωρίμασα ακόμα για να ξεκολλήσω σε κάποιο από τα δύο, φαίνεται. Η περίπτωση του δεύτερου είναι ιδιαίτερη γιατί όσο εύκολο είναι να νομίζεις ότι γνωρίζεις, όσο κουραστικό φαίνεται να απαριθμείς πολέμους και ημερομηνίες άλλο τόσο εντυπωσιακό είναι να δεις τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στους αιώνες. Και ταυτόχρονα τόσο τρομακτικό πώς ξέρουμε τα πράγματα και πόσο σκάψιμο θέλει για να βρεις μια αντικειμενική αλήθεια.

Άμα κάνεις την αρχή και βρεις τις διόδους και την όρεξη μπορείς να μάθεις πολλά. Και ισχύει ότι τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Την αρχή αλλά και τη συνεχή εγρήγορση μπορώ να πω ότι την έκανα/κάνω μέσω του blog του Σμερδαλέου*. Άμα είσαι εραστής της ιστορίας θα βρεις τη χαρά σου και ταυτόχρονα θα εντυπωσιαστείς από τον πλούτο γνώσεων που παρέχετε απλόχερα. Μου θυμίζει τι νομίζαμε ότι είναι και πως θα εξελιχθεί το ίντερνετ εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90. 

*Δεν πρόκειται για φάση Ελληνάρες, προφητείες, Λιακόπουλος κλπ. Το ακριβώς αντίθετο

Winter is coming

 Βομβαρδιζόμαστε ολημερίς και ανηλεώς με τα νέα για τον κορωνοϊό τους τελευταίους 8 μήνες. 600 συνάνθρωποι μας έχουν χάσει τη ζωή τους και για το πως κόλλησαν όλοι αυτοί δεν έχουμε ακούσει κάτι που θα μας βοηθούσε να μην κολλήσουμε, να μην το μεταδώσουμε. Από την άλλη έχεις και τους γραφικούς αρνητές, έχεις τους Ελληνάρες που δεν τους πιάνει τίποτα, έχεις και την κυβέρνηση που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις.

Σκοπός της αναφοράς μου δεν είναι να ανακυκλώσω τα ίδια. Είναι ότι όπως φαίνεται τώρα ξεκινάει το πραγματικό Winter is coming (όχι η μούφα στο GoT). Όταν το καλό σενάριο είναι να έχουμε 3000 θανάτους ως τη 1 Φλεβάρη τότε μιλάμε για μακελειό. Δεν αναφέρω καν το κακό σενάριο*.

*Πηγή

God is in the TV

 Όποτε ασχολούμαστε με την τηλεόραση είναι για να καταδείξουμε τα χάλια της. Η επαφή μου είναι τα βράδια μετά τις 9:30 και όσο αντέξω. Για να παίζει κάτι χαλαρό που να μην κουράζει το μυαλό. Έτσι εν γνώσει μου δυστυχώς αυτά που βλέπω δεν είναι κάτι της προκοπής.

Μόνο που σε κάποιες περιπτώσεις είναι τόσο καμένα που δεν τα καταλαβαίνω. Πρώτο παράδειγμα το Just the 2 of Us. Πολλοί από τους εμπλεκόμενους ανεξάρτητα αν είναι πραγματικά καλλιτέχνες, έχουν κάποια πορεία και έχουν βγάλει πολλά λεφτά. Τόση ξεφτίλα για να είναι στην επικαιρότητα; Γιατί λόγω της κατάστασης δε βγάζουν φράγκο από αλλού; Γιατί είναι κολλητοί του Κοκλώνη;

Το Bachelor. Δεν το βλέπω είναι η αλήθεια αλλά σε κάτι ζάπινγκ δε μπορώ να διανοηθώ ότι έχει στηθεί μια παραγωγή πάνω στα ήθη που ίσχυαν πριν 70 χρόνια ή σε βλαχοαμερικάνικες καταστάσεις. Πόσο δηλαδή να πιστέψεις ότι κορίτσια 19 χρονών έχουν σκοπό ζωής να παντρευτούν κάποιον που δε γνωρίζουν; Που μαλώνουν, διαφωνούν, βλέπουν τον πρωταγωνιστή να φασώνεται με τις άλλες και αυτές συνεχίζουν απτόητες την προσπάθεια να τις επιλέξει; 

Kullu wahad

 Ελληνιστί κουλουβάχατα. 3 μήνες μετά την ανακοίνωση να κάνουμε δήλωση για τοποθετήσεις ακόμα δεν έχουμε τοποθετηθεί εκεί που θα μαστε την υπόλοιπη χρονιά. Δεν περιμένω τίποτα άξιο λόγου από τους άθλιους στη Δευτεροβάθμια. Για του λόγου το αληθές περιμένω τις επόμενες μέρες να γίνουν ακόμα πιο κουλουβάχατα τα πράγματα.

Α, είναι και τα παιδιά και το μάθημα. Ποιος από αυτούς ενδιαφέρετε ή έχει επαφή με την εκπαίδευση; 

Wake me up before...

 Κάθε Σεπτέμβρη ένα μπέρδεμα. Από καιρικές συνθήκες έχουμε 50 Αυγούστου, από καθημερινότητα ένα πάνε-έλα, από το τι μας γίνεται άγνωστο. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι δεν έχω την καθημερινή βαβούρα ενώ έχω χρόνο για τα πιο σημαντικά. Με καθαρό μυαλό και μια εγρήγορση είμαστε σε καλό δρόμο. 

Σημείωση: ο πλήρης τίτλος του ποστ είναι Wake me up before you go-go

Ευγένεια

Ωραίο πράγμα η ευγένεια. Όπως όλα τα πράγματα, είναι πραγματικά ωραία όταν είναι ειλικρινής. Συνήθως οι άνθρωποι όταν δουν ευγενική συμπεριφορά τότε χαλαρώνουν τους ενδοιασμούς τους και γίνονται πιο ανεκτικοί. 

Πάντα υπάρχουν όμως και αυτοί που ουσιαστικά είναι γλοιώδεις και διπρόσωποι και χρησιμοποιούν την ευγένεια για να κρύψουν τις προθέσεις τους. Αυτό το προπέτασμα είναι τόσο ισχυρό που χρειάζεται καιρός και προσπάθεια για να το παραμερίσεις. Και τότε βλέπεις τη σαπίλα. Μέχρι τότε φαίνονται τόσο καλοί και άμα πεις κάτι θα σε παρεξηγήσουν οι υπόλοιποι. "Αυτοί οι γλυκομίλητοι και χαμογελαστοί άνθρωποι να είναι κακοί;, Αν είναι δυνατόν". Άμα απλά προσπαθήσεις να κάνεις κάτι που χαλάει το δίκτυο τους τότε θα καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Ίσως να το κάνεις και συ με ένα χαμόγελο. Σαν του Joker.

Δημόσιο

Το post δεν θα ανήκει στην κατηγορία "Μου τη δίνουν τα στρουμφάκια" άρα δεν θα πω τα παράπονα μου. Μετάνιωσα, θα πω ΤΟ παράπονο μου.

Όταν διορίστηκαμε εμείς για να τα καταφέρεις έπρεπε να χεις γυρίσει την επικράτεια 5-6 φορές, να συγχρονιστούν οι πλανήτες, , να κάνεις στρατηγικές κινήσεις επιπέδου Ρόμελ. Πλέον ξέρω για ανθρώπους που δεν είχαν πάει ούτε παραέξω και άνετα κι ωραία τρούπωσαν. Που στράβωσαν επειδή δεν τους διόρισαν απέναντι από το σπίτι τους. (Το στράβωμα είναι χαρακτηριστικό του δημοσίου υπαλλήλου). Που συμπληρώνουν προκηρύξεις όπως τα δελτία του στοιχήματος. Που πλεόν οι δημόσιοι υπάλληλοι στον περίγυρο μου είναι πλειοψηφία. (Οριακά σε σχέση με τους εφοπλιστές)

Σοβαρά μιλώντας, καλά κάναν οι άνθρωποι. Τόσοι ζουν με ένα σωρό επιδόματα, που δεν τα δικαιούνται καλά καλά. Έτσι κι αλλιώς στη Σοβιετία είμαι στε όλοι. Μακάρι να νοιώθουμε ότι κάτι κάνουμε και δεν είμαστε ακόμα κάποια αργόμισθοι.

Κέρκυρα με τα Τζουμέρκα

Μετά από αναβολές ήρθε η ώρα να πάρουμε απόφαση που θα πάμε. Περίεργη η κατάσταση φέτος αλλά αν δεν ξελαμπικάρεις, δεν θα την παλέψεις. Κινηθήκαμε στη σιγουριά (4η φορά Κέρκυρα, σπίτι φίλης) αλλά είπαμε να δούμε και κάτι άλλο. Δεν ξεκουράστηκα αλλά πότε ξεκουράζομαι στις διακοπές;

Για το νησί των Φαιάκων (sic) τα χουμε πει. Δύσκολα να μην πας κάποια στιγμή. Μπορεί να σου βγάζει κάτι νιοράντικο και ότι ο κόσμος δεν τραβάει τα οικονομικά ζόρια των μεγάλων πόλεων. Αλλά εσύ θες να δεις κάτι άλλο ρε παιδί μου. Θα χορτάσει το μάτι σου πράσινο, όμορφα κτίρια στην πόλη. Από παραλίες και φαγητό έτσι κι έτσι. Από δρόμους άστα. Έχει τόσα μέρη που θέλει πολλές μέρες. Να δούμε πότε θα είναι η 5η φορά :)

Και μετά πάμε στα όρη, στα άγρια βουνά. Τρεχούμενα νερά, ηρεμία, πέτρινα κτίρια, άλλη φάση. Από στροφές άλλο τίποτα, από στενούς δρόμους φουλ. Όχι κάτι επικίνδυνο (ίσως σε κάποια άκυρα μέρη που πήγαμε μόνο). Το Συρράκο και οι Καλαρρύτες δε χορταίνεις να τα βλέπεις αλλά λίγο δύσκολο με φορτίο να τα περπατήσεις. Τα Πράμαντα, οι Μελλισουργοί τα κεφαλοχώρια. Τα Άγναντα τα πιο συμπαθητικά. Η διαδρομή από την Ανθούσα με τόσες εναλλαγές και τόσο υπέροχα τοπία.

ΥΓ Water, water evereywhere

ΥΓ 2. Άμα ξαναπάω Μέτσοβο θα ξυρίσω τα πόδια μου :@

I want out!

Θέλω από αύριο και για 16 ημέρες να είμαι αλλού ψυχή τε και σώματι. 

Θέλω να αδειάσει το κεφάλι μου. Να αποτοξινωθεί ο οργανισμός μου. Να γεμίσουν τα πνευμόνια μου.

Matters of life and death

Όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε και δίνουμε περισσότερη σημασία στα δύο πολύ σημαντικά γεγονότα της ζωής: τις γεννήσεις και τους θανάτους. Προχθές μου "έπεσαν" και τα δύο μαζί.
Σε όλες τις περιπτώσεις, ως άνθρωποι δε μπορούμε να τα ελέγξουμε. Μπορούμε όμως να παρέμβουμε και να πάμε προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Για να φτάσεις στη γέννηση μπορεί να είναι από πολύ εύκολο ως πολύ δύσκολο. Για να φτάσεις στο θάνατο, μπορεί να είναι πολύ εύκολο, ακόμα και αν απέξω φαίνεται ότι για σένα είναι όλα καλά.

Ας ζήσουμε το σήμερα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας και αυτά.

Summer of 20

 

Εκείνη η ψευδαίσθηση ότι το μέλλον θα είναι πάντα καλύτερο διαψεύδεται όταν το παρόν είναι σκληρό. Όσο είμαστε σωματικά καλά και δεν κοιτάμε τον καθρέφτη, τότε προχωράμε.

Διαφορετικό καλοκαίρι λόγω Covid και μικρής. Αλλά και επιλογών: ακούς εκεί καθηγητής να δουλεύει Ιούλιο-Αύγουστο πλην 2 εβδομάδων. Όταν τις επιλογές τις κάνεις έστω και έμμεσα τότε έχεις την ευθύνη.
Στο χρόνο που βρίσκω να σκεφτώ να παραθέσω κανά δυο διαπιστώσεις που έχω κάνει. Πάντα η σκέψη μου κολλάει με κάτι και περνάνε βδομάδες που κλωθογυρίζει. Αυτό που μπορώ να κάνω για την ώρα είναι να ευχηθώ απλά να είναι της προκοπής. Και μια δεύτερη, ότι μερικές φορές όταν ακούω νέα, μου έρχεται κάποια υποσυνείδητη αντίδραση. Η οποία δεν είναι θετική. Αυτό όντως πρέπει να το αλλάξω.

Καλό μας καλοκαίρι.

F day

Μια μέρα-αφορμή για να γιορτάσεις, για να νοιώσεις λίγο ξεχωριστός. Πολύ πιθανόν μια μέρα όπως οι άλλες. Ίσως μια μέρα που τον κόμπο στο λαιμό δεν τον γλιτώνεις.

Σκέψεις

Έρχονται μέσα στη νύχτα. Τότε είναι σα να μην έχει αλλάξει κάτι. Όπως στην καθημερινότητα. Δε σου κάνει εντύπωση η φωνή που ακούς. Δεν καταλαβαίνεις διαφορά.

Έρχονται σε άσχετες στιγμές μέσα στη μέρα. Κάνεις συγκρίσεις, ακολουθούν αναμνήσεις, σφίγγεσαι.

Σου λένε πως θα ήταν τα πράγματα σήμερα "αν". Είσαι σα χάρτινος πύργος τελικά.

Sound of silence

Αν διαταράξει κάποιος την ησυχία μας αναστατωνόμαστε. Σα να πετιέται ένα βότσαλο στην επιφάνεια της λίμνης και διαταράσσονται τα πάντα. Διαφορετικά είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Καταρχάς, αν επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή τότε δεν είναι ότι κάτι δεν κάνουμε καλά αλλά ότι δεν κάνουμε τίποτα γενικά! Οι αναταράξεις, οι κυματισμοί, το ρίσκο, το καινούργιο είναι κομμάτια της ζωής μας. Το ζητούμενο είναι να περνάμε καλά και όμορφα με αυτές τις εναλλαγές και αν προκύψει κάποια διατάραξη να την αντιμετωπίζουμε και να τη συζητάμε. Να μην είναι λες και κάποιος μας ξυπνάει από τον αιώνιο ύπνο μας.

Ή στραβός είναι ο γυαλός...

Μετά από 2,5 μήνες που είμαι εκτός εργασίας, προσωπικά θα θελα να πάω στη δουλειά. Γιατί μ' αρέσει το αντικείμενο, το κλίμα κλπ. Στην αγορά εργασίας πολύς κόσμος πιέζει να γυρίσει στη δουλειά του γιατί αλλιώς δεν θα πληρωθεί. Λογικό. Στο ελληνικό δημόσιο ως γνωστόν δεν χρειάζεται να δουλεύεις για να πληρωθείς. Αυτούς τους 2,5 μήνες όμως, δεν χρειαζόταν καν να πας. Και τώρα που φαίνεται το ενδεχόμενο να ξαναπάμε, άρχισαν αρκετοί "σκληρά" εργαζόμενοι από το σχολείο μου, να τσινάνε. Δεν εκπλήσσομαι, ούτε περιμένω κάποια τσίπα. Είχα φτάσει στο σημείο να λέω ότι θα ταν καλύτερο να καθόταν σπίτι τους και να τους πλήρωναν. Να που έγινε. Αλλά πλέον δεν αντέχω ούτε τη θύμηση τους άρα ίσως να δοκίμαζα κανένα άλλο σχολείο του χρόνου. Είναι μια ιδέα.

Είσαι ό,τι κάνεις

Αν μπορούσα να συνοψίσω σε τρεις λέξεις πως βλέπω τον κόσμο γύρω μου θα ήταν οι εξής: Είσαι ό,τι κάνεις. Από το τι δουλειά κάνεις και τι πραγματικά κάνεις στη δουλειά σου. Από τα πράγματα που ασχολείσαι εκτός αυτής. Από την όποια δημιουργικότητα και πρακτικότητα έχεις. Από το πως αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις. Από το πως συμπεριφέρεσαι στους δικούς σου και τους φίλους σου.
Πέρα από την οπτική που ασπάζομαι εγώ υπάρχουν φυσικά κι άλλες. Οι περισσότεροι προσπαθούν να είναι αυτό που λένε. Περιγραφές, υπερβολές, εγωκεντρισμός. Άμα τυχόν συμπίπτουν λίγο με την πραγματικότητα, δύσκολα θα το καταλάβεις καθώς είναι καθαρά υποκειμενική η παρουσίαση τους. Επειδή ο άνθρωπος είναι οπτικό ον, αυτοί που κερδίζουν τις εντυπώσεις είναι αυτοί που δουλεύουν και ελέγχουν την εικόνα τους. Είσαι ό,τι φοράς και ό,τι προβάλεις. Θέλει να δώσεις προσοχή και να σκάψεις για να δεις ότι πίσω από μια επιβλητική παρουσία συνήθως κρύβεται ένας ανύπαρκτος άνθρωπος. Ίσως οι χειρότεροι είναι αυτοί που είναι ό,τι δείχνουν. Δείχνουν δηλαδή κάτι που έχουν επιλέξει αυτοί και όχι τον πραγματικό εαυτό τους. Οι διπρόσωποι θα καταφέρουν πολλά και θα επιπλεύσουν.
Τελείωσα το βιβλίο της Δύναμης. Φαινόταν τραγικό στην αρχή. Αυτό που με κράτησε είναι οι συνεχείς ιστορικές αναφορές ενώ φυσικά και δεν ταυτίστηκα με τις αρχές. Οι 48 κανόνες του δεν πιστεύω να σε κάνουν πραγματικά δυνατό και άνθρωπο της εξουσίας, Όχι γιατί δεν είναι ρεαλιστικοί αλλά γιατί μέσα μας όλοι τους γνωρίζουμε. Το θέμα είναι τι σόι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε.

NBA Bulls

Μεγάλος ντόρος για το ντοκιμαντέρ του Netfix. Ελλείψει αθλητικών γεγονότων, η αθλητική δημοσιογραφία στράφηκε στο εν λόγω ντοκιμαντέρ. Αν είσαι 35+ δε γίνεται να μη σου "μιλήσει".
Υπό το νοσταλγικό βλέμμα, μας δίνεται η δυνατότητα 22 χρόνια μετά να δούμε την καριέρα του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα. Με βάση την τελευταία σεζόν στους Bulls, γίνεται αναφορά σε όλη την πορεία του Michael Jordan. Δεν είμαι φανατικός για να ξέρω όλες τις λεπτομέρειες αλλά ο τρόπος παρουσίασης σε κέρδιζε και δεν σε έκανε οπαδό.
Προσωπικά από τις αρχές του 90 ως το 1998 ήταν και η περίοδος που είχα ασχοληθεί με το ΝΒΑ. Ποιοι βγήκαν μετά και πόσο καλοί είναι, ακουστά έχω. Έπαιξε ρόλο ότι το έδειχνε η ελεύθερη τηλεόραση. Όπως και ότι το ελληνικό μπάσκετ ήταν στα πάνω του. Σαφώς και η δική μου ηλικία. Όσο και να κάθονται και να ζυγίζουν πόσο καλός άνθρωπος, αθλητής κλπ κλπ ήταν ο Jordan, δεν είναι αυτό το νόημα. Μιλάμε για τα χρόνια που είχε στραφεί όλος ο κόσμος στο μπάσκετ και το ΝΒΑ. Πλέον στα μάτια μας φαντάζουν επικά.

ΥΓ. Σήμερα το βλέπω και υπό το πρίσμα ότι μοιάζει με την ιστορία του μεγάλου Άρη και του Γκάλη. Και τότε είχε στραφεί η Ελλάδα στο μπάσκετ και όλα μοιάζουν επικά. Κάλλιστα θα μπορούσε να γινόταν κάτι παρόμοιο αν υπήρχε τόσο βιντεοσκοπημένο υλικό. Αλλά δεν υπάρχει.

Ουδέν κακόν

Τόσα τα άσχημα της καραντίνας. Και η πίεση που δέχθηκε ο καθένας μας είτε την αντιλήφθηκε είτε όχι. Επειδή πάντα πιάνω το τι καλό μπορείς να βγάλεις από ένα περιστατικό (άσχετα αν με στρεσάρει εσωτερικά), θα κάνω μια λίστα με το τι βρήκα:

• καθάρισε το μυαλό μου από το θόρυβο της μέχρι τότε καθημερινότητας
• η ένταση στο δρόμο αμβλύνθηκε και άλλαξε η αντιμετώπιση της από πλευράς μου.
• αντιμετωπίζω τους άλλους αφού σκεφτώ ότι κάτι κουβαλάνε. Έτσι γίνεσαι πιο ανεκτικός.
• έφυγε το χάλασμα που έχω διαρκώς με τους δημόσιους υπάλληλους-σαβούρες στη δουλειά. Θα ξανάρθει...
• συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να έχω κοντά μου αυτούς που είναι τεμπέληδες, που δε δουλεύουν, που δεν προσφέρουν. Έχω τις αλλεργίες μου, τι να κάνουμε. Μπορεί να μη φταίνε οι ίδιοι γιατί μεγάλωσαν με σκοπό να διοριστούν, δε δούλεψαν στον έξω κόσμο ποτέ, δεν είδαν τους δικούς τους να δουλεύουν
• έμειναν οι επαφές με αυτούς που είναι οι φίλοι σου. 
• δεν είναι η ζωή σου ο χαβαλές. Όταν στις επαφές σου αναλώνεσαι στο δικό τους χαβαλέ, είναι γιατί εσύ τους αφήνεις και γιατί δεν έχουν κάτι πιο πέρα ουσιαστικό. Όταν αποκτήσουν, να σαι σίγουρος ότι θα προσπαθούν πάλι να μονοπωλήσουν με το σπίτι, το σκυλί, το παιδί ή οτιδήποτε θα χει μια ουσία.
• κατάλαβα ότι δε μπορείς να υπεκφεύγεις. Άμα αναλάβεις υπεύθυνα κάτι τότε θα δεις ότι τζάμπα προσπαθούσες να την σκαπουλάρεις. Έτσι αποκτάς αυτοπεποίθηση και έτσι θα καταλάβεις ότι αυτό είναι που έχει σημασία. Όχι οι ατάκες και τα ανούσια

Docs

Μέρες καραντίνας και όχι ότι έχω άπλετο χρόνο αλλά το χρόνο να σκεφτώ να προσθέσω κάτι στην καθημερινότητα μου. Έτσι μέσα στη μέρα θα δω στην οθόνη του κινητού κάποια παραγωγή: ταινία ή ντοκιμαντέρ. Εδώ θα αναφερθώ στα τελευταία.

• Wild Wild Country
  Αρχές δεκαετίας του 80 και ένας Ινδός γκουρού αποφασίζει να μετακομίσει στο Ohio. Εκατοντάδες οπαδοί του θα τον ακολουθήσουν κι όλα αυτά υπό την ηγεσία μιας γυναίκας. Ο Bhagwan Shri Rajneesh (γνωστός σήμερα ως Osho) ήταν ένας υλιστής γκουρού και η πόλη που έχτισε βρήκε σφοδρή αντίδραση από τους εκεί κατοίκους. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις την αφοσίωση των ακόλουθων του και τη λειτουργία της επιχείρησης του.

• Tiger King
  Αν ήταν σειρά θα το κοιτούσα λίγο αδιάφορα όπως όταν βλέπεις υπερβολικές εκρήξεις και πιστολίδια σε χαζοταινίες. Μόνο που είναι αληθινά γεγονότα. Psycho καταστάσεις, Αμερικάνοι σχεδόν βλαμμένοι και όλα με φόντο τις τίγρεις. Παίρνεις μαθήματα για το τι να περιμένεις από άτομα που έχεις ή θα συναντήσεις. 

• Tell Me Who I Am
  Μέτα από ένα ατύχημα ένας δίδυμος αδερφός παθαίνει ολική αμνησία και ο άλλος δίδυμος αναλαμβάνει να τον επανεισάγει στον κόσμο. Θα χρειαστεί να περάσουν 20 χρόνια για να του αποκαλύψει τις λεπτομέρειες για τη πιο μαύρη κηλίδα του παρελθόντος.

Ταινίες και όχι σειρές

Μετριότητες με τρεις εξαιρέσεις.

• Metalhead
  Μια Ισλανδή έφηβη γίνεται μεταλλού όταν βλέπει τον αδερφό της να πεθαίνει μπροστά στα μάτια της. Η μουσική παρουσιάζεται σαν ένα στήριγμα στην ψυχοπάθεια και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της. Δεν ήταν καλή.
• Deathgasm
  Ταινία με μεταλλάδες αλλά φουλ splatter και στην τελική πολύ βλακεία.
• Maleficent: Mistress of Evil
  Η Angelina (επέστρεψε με πιο τετραγωνισμένο πρόσωπο) σε μια συνέχεια που ενώ δεν ήταν απαραίτητη δεν τη λες και αχρείαστη. Βλέπετε χαλαρά.
• Parasite
  Είχε εκείνα τα στοιχεία που εισάγουν οι κορεάτικες ταινίες και κάνουν τη διαφορά. Η κοινωνική παράμετρος ήταν αυτό που την απογείωσε.
• 1917
  Ένα μονοπλάνο μας οδηγεί μέσα στη φύση του πολέμου. Χρειάζονται τέτοιες ταινίες για να αντιλαμβανόμαστε τη φούσκα που ζούμε σήμερα. 
• Once Upon a Time... in Hollywood
  Ωραία μας έδειξε τα τηλεοπτικά 60s, ωραία τα ονόματα κράχτες, ωραίο και το αναπάντεχο στο τέλος αλλά μέχρι εκεί. Με τέτοιες ταινίες δεν θα χε κάνει fan base ο Tarantino.
• Casino 
  Η ζωή μέσα στα καζίνο, τη μαφία και την κατρακύλα από τη ματιά του Scorcese. Δεν έχει να σου πει κάτι. 
• Goodfellas
  Μου άνοιξε τη όρεξη το Irishman και διάλεξα να δω αυτό που έχει καλές κριτικές. Νομίζω δε θα το θυμάμαι σε μια βδομάδα.
• The Irishman
  Ωραία παραγωγή, μεγάλα ονόματα, ωραία εξιστόρηση, αδιάφορη ιστορία. 
• Marriage Story
  Η ιστορία ενός ζευγαριού που οδηγείται στο χωρισμό. Ανησυχητικό γιατί μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες.
• Joker
  Η ταινία που έγινε χαμός, καταφέραμε να τη δούμε και στο σινεμά. Πολύ δυνατή με την προοδευτική της εξέλιξη σε έκανε να θες άλλο τόσο. Εξαιρετική.

2020 μΧ

Στενεύουν τα περάσματα 

οι φίλοι μου φαντάσματα 

κι η πόλη μοιάζει γενικώς 

τάφος οικογενειακός

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και εμείς οι ίδιοι μένουμε

Ήρθε η ώρα να παίξουμε και μεις σε ταινία. Να γίνουμε πρωταγωνιστές σε reality. Αναίμακτα από τον καναπέ μας. Όσο τραγικό είναι ότι αφορά όλο τον πλανήτη (χεσμένα έχει η φύση τα σύνορα και τους κανόνες) τόσο ύπουλος είναι ο ιός. Αν ήταν με τη μία θανατηφόρος θα είχαμε κλειδαμπαρωθεί. Αλλά είναι τέτοια η φύση του που σε ξεγελάει και σε βάζει σε ηθικό δίλημμα. Όταν περάσουν βδομάδες, εδώ στην Ελλάδα δεν θα αντέξουν πολλοί και θα κυκλοφορούν κανονικά. Και τότε ο Χάρος θα βγει κανονικά παγανιά. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Η εξέλιξη είναι σαν χιονοστιβάδα: την Τρίτη λέγαμε για τους χαβαλέδες εκπαιδευτικούς που θα κάθονται (είναι) και σήμερα ο Ιατρικός Σύλλογος λέει να αλλάζουμε εσώρουχα όταν γυρνάμε από έξω. Μάλλον επειδή θα τα κάνουμε πάνω μας...Θα αντέξουμε τόσες προφυλάξεις στην καθημερινότητα μας; Θα γλιτώσουν όλοι στο περιβάλλον μας; Εμένα δε μ αρέσουν τα reality!

:S

Μπορείς το πιο σπουδαίο πράγμα να σου δημιουργεί μπερδεμένα συναισθήματα; Αντί να σου προκαλεί χαρά, να είσαι με έναν προβληματισμό; Και δε λέω να ζηλεύεις. Γιατί άνθρωπος είσαι, μπορεί να ζηλεύεις με την επιτυχία, με την ευτυχία του άλλου. Κακώς. Αλλά μιλάω για περιπτώσεις που αν δεν ήξερες καλά τα εσωτερικά των ζευγαριών θα έλεγες "τι ωραία που θα τους συμβεί κάτι τόσο σημαντικό;!"
Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από ότι νομίζουμε. Ίσως όμως στην τελική αυτό που έχει σημασία είναι η νέα ζωή που θα έρθει. Κι αυτό που εύχομαι εγώ, είναι να είναι καλύτερη από τους προγόνους της. Όπως και να χει, αυτοί οι άνθρωποι μου φαίνονται ανάξιοι σε αυτή τη φάση. Ίσως είμαι υπερβολικός. Ίσως θέλω οι άλλοι να είναι σωστοί και ισορροπημένοι. Τρώγομαι με τα ρούχα μου(;)

Deal with the devil

Από τη δουλειά μου δεν πρόκειται να γίνω πλούσιος ούτε να ανέλθω στην ιεραρχία ούτε να αναγνωριστώ αν κάνω κάτι ούτε να μου κόψουν το μισθό αν δεν κάνω τίποτα. Το μόνο που μου έχει κολλήσει στο μυαλό εδώ και 9 χρόνια είναι να φύγω από το σχολείο που είναι η οργανική μου. Σαν το Σίσυφο όμως αυτό δεν έχει γίνει. Πάντα με άλλες καταστάσεις και εξελίξεις. Είναι τόσο γραφική η φάση πλέον που πάει στη φάση του μεταφυσικού. Αφού λέω ότι ίσως για κάποιον σκοπό δε γίνεται.
Το τελευταίο (μεγάλο) διάστημα γυρνάει ξανά στο μυαλό μου πως θα τα καταφέρω. Πρόσεξα ημερομηνίες και έκανα συμφωνία με το διάβολο. Η εξέλιξη θα είναι η γνωστή. Ο διάβολος δε χαρίζει. Πλέον πρέπει το αύριο να είναι διαφορετικό και η στάση μου αλλιώτικη. Και το μυαλό μου θα καθαρίσει και οι άλλοι θα με αντιμετωπίσουν αλλιώς. Ακόμα και ο Σίσυφος θα το χε πάρει απόφαση. Άντε.

40++

Με το που πιάνεις κάποια ηλικιακά όρια σου έρχεται στο μυαλό ότι κάτι αλλάζει στη ζωή σου. Άμα δεν αλλάξει κάτι στην υγεία σου, δεν τρέχει κάστανο. Αλλά κάποια στιγμή είναι αναπόφευκτο, απλά όσο αργήσει τόσο το καλύτερο. Το θέμα είναι να μπορείς εσύ να λειτουργήσεις όσο καλύτερα γίνεται και να μην αποδιοργανώνεσαι με έναν απλό πόνο. Ας εξοικειωθούμε με τα μαλακά για να μαστε προετοιμασμένοι και για τα σκληρά. Άσε που δεν είναι στο DNA μας να είμαστε drama queens και attention whores.

Χαζοί > χαζοί

Όλοι είμαστε πιο χαζοί συγκριτικά με κάποιους άλλους. Δεν το παραδεχόμαστε αλλά έτσι είναι. Το θέμα είναι η στιγμή που το συνειδητοποιούμε όχι μόνο βλέποντας κάποιους άλλους αλλά και όσον αφορά τον εαυτό μας. Και τι κάνουμε.
Καταρχάς πρέπει να το δεχθούμε και όχι να εθελοτυφλούμε. Μερικούς μπορεί να τους αρέσει και να ναι μαζόχες. Συνήθως δεν ισχύει. Επομένως πρέπει να κινηθούμε με τρόπο να μη μας εκμεταλλευτούνε. Γιατί βλέποντας πως κοροϊδεύουν και εκμεταλλεύονται κάποιους άλλους χαζούς, δε θα θέλαμε να είμαστε στη θέση τους. Φανταστείτε πόσο λυπηρό είναι να βλέπουμε να κοροϊδεύουν κάποιους που τους θεωρούμε εύστροφους (αλλά είναι μέχρι ενός σημείου) μέχρι να το παθαίνουμε και μεις. Στην καλύτερη το παίζουμε χαζοί και τους εκμεταλλευόμαστε εμείς.

Σημείωση: ουδεμία σχέση έχουν οι παραπάνω διαπιστώσεις με το εργασιακό μου περιβάλλον. Αν είναι δυνατόν...

Beast in Black - From Hell with Love

Στο τέλος του 2019 έπεσα πάνω σε αυτό το δίσκο. Οι μελωδίες των πιο χτυπητών στιγμών του είναι φάση συμμετοχή rock τραγουδιού στη Eurovision: πολύ ανάλαφρο, χαζοποπ. Είναι όμως κολλητικό και αυτό είναι κάτι που λείπει εδώ και χρόνια από τον σκληρό ήχο και ειδικά από τους λάτρεις του hair metal των 80s.
Έχω αμαρτάνει πάτερ και μάλιστα κατ' εξακολουθηση. Έχω λιώσει σε ακροάσεις τόσο τα σχεδόν χορευτικά τραγούδια τους όσο και τα πιο στομφωδη (φάση Edguy, Virgin Steele). Μην πω για τη διασκευή στο No Way Out. Στα video clip φαίνεται να παίρνουν σοβαρά τις ανάλαφρες μελωδίες τους ενώ ο Έλληνας τραγουδιστής τους έχει φωνάρα.
Τι να πω; Παίζει να περνάω καμιά ανάλαφρη φάση αφού και το top άκουσμα των γιορτών ήταν το Valhalleluja!
Πάω να κουνηθω στους ρυθμούς του ομώνυμου, του Die by the Blade, του Sweet Little Lies...