Τα χρόνια που η μουσική ήταν καθοριστικός παράγοντας για μένα δεν είναι μακρινά αλλά μάλλον ανήκουν στο παρελθόν. Ίσως φταίει η ηλικία: έφηβος και ξένοιαστος τότε. Ίσως το είδος της μουσικής: metal. Αλλά και σε μουσικό επίπεδο τα τραγούδια τότε μπορούσα να τα ακούσω-εξερευνήσω σε πολλά επίπεδα. Πχ σε κάποια «ανεπαίσθητη» στιγμή ξεχώριζες μια κρυμμένη μελωδία, κάτι διαφορετικό. Τώρα μου φαίνονται πολύ αναμενόμενα, προβλέψιμα. Σαν κινέζικα προϊόντα. Φυσικά υπερβάλω και δεν ισχύει για όλα αλλά αυτή είναι η αίσθηση που μου αφήνουν.
Σχετικό (;) με τη μουσική. Πήρε το μάτι μου τα βραβεία ενός ελληνικού μουσικού καναλιού. Είχε κόσμο και καλή σκηνοθεσία. Αλλά το περιεχόμενο ήταν τόσο αξιολύπητο αφού αποτελούνταν από ένα μάτσο κατασκευασμένους και ατάλαντους ανθρώπους. Πείτε τους όπως θέλετε αλλά καλλιτέχνες μην τους πείτε.
2 σχόλια:
Νατα μας... σε λίγο το post Μέταλ το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου... :@
Το είδα κι εγώ λίγο, το πετύχαμε με κάτι φιλαράκια. Φυσικά και είναι τραγική "μουσική". Hit-άκια που μετά από λίγο πάπαλα...
Δημοσίευση σχολίου