Την χρονιά που η ποιότητα με την εμπορικότητα πήγαιναν χέρι χέρι, οι Crimson Glory είχαν να καταθέσουν τη δική τους πρόταση. Είχε προηγηθεί ο ομώνυμος δίσκος 2 χρόνια πιο πριν αλλά τώρα τόσο οι συνθέσεις όσο και ο ήχος ήταν πιο μεστά.
Από άποψης παραγωγής δεν είναι ο δίσκος που θα λατρέψει ο Nick. Αλλά ούτε είναι ξερός και τόσο πρίμος. Από άποψη εξωφύλλου, η μπάντα είχε ένα θέμα με το περίεργο. Και πάμε στην ουσία. O Midnight έχει φωνάρα και το φωνάζει (το τραγουδάει για την ακρίβεια). Από άποψη ύφους και χαρακτήρα ξεχωρίζει από τη θάλασσα της εποχής και αφήνει το στίγμα της για τη συνέχεια. Και εκεί που στεκόμαστε πάντα: τα τραγούδια τα ίδια. Lady Of Winter, Red Sharks, Painted Skies, Masque Of The Red Death. Σταματάω γιατί τα πήρα με τη σειρά. Τι τραγουδάρα το Lonely;
Σου ανοίγουν την όρεξη να ψάξεις και την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Όμως η συνέχεια έχει μόλις δύο δίσκους και σε καμιά περίπτωση αναλόγου επιπέδου. Έχει και το θάνατο του Midnight πριν λίγο καιρό. So the story ends.
ΥΓ Lonely in love
4 σχόλια:
Η παραγωγή είναι η επιτομή του 80s... μυστήρια με τις κιθάρες τζιτζίκια και 4 τόνους reverb στο ταμπούρο, αλλά οι συνθέσεις γαμάνε και τα φωνητικά είναι φανταστικά.
Θυμάμαι μου το είχες δώσει ή σε αυθεντικό ή σε seventh production :p
Όταν λες seventh production εννοείς κασέτα με ζωγραφισμένο το λογότυπο του συγκροτήματος στην ράχη και στο εσωτερικό τα μέλη του συγκροτήματος; Αυτό ήταν metal \m/
Τα μέλη του συγκροτήματος σε άθλια φωτοτυπία από το hammer \m/
[εσύ λες γραμμένα, είχα δει όμως κάτι μερακλίδικα στο σχολείο, ολόκληρο insert :p]
Δημοσίευση σχολίου