Το 2000 αυτή η πιο rock n roll προσέγγιση φάνταζε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Τις επόμενες χρονιές τα πράγματα έγιναν ένα χωνευτήρι που ξαφνικά όλοι θεωρούνταν metal και αποδεκτοί. Αλλά αυτό είναι γκρίνια για άλλο post. Στο δίσκο τώρα. Τόσο ο ήχος όσο και οι συνθέσεις έχουν χαρακτήρα με αποτέλεσμα να ακούς ξανά και ξανά τα One Colour Black, Avalon, We Die Alone. Αλλά και τα Goin to Hell, Deep Waters είναι χαρακτηριστικά του δίσκου ενώ και οι πιο mid tempo στιγμές του δεν κουράζουν. Τα φωνητικά δίνουν ακόμα περισσότερο όγκο ενώ το άλλο αποτέλεσμα κάνει το δίσκο πολύ σημερινό.
Η συνέχεια δεν ήταν τόσο τρομερή και παρόμοια αλλά το σίγουρο είναι ότι ο Taneli Jarva συνεχίζει ακόμα, κάτι που δεν κατάφερε το πρώην συγκρότημά του.
ΥΓ Θυμάμαι που είχα βάλει ένα φίλο να το τσιμπήσει από τον συγκάτοικό του στα κρυφά :P
2 σχόλια:
Νομίζω το είχες σε seventhsonia παραγωγή;
(δεν έβαλες τίτλο στο ποστ :p)
Thanks
Το έχω ακόμα στη Σίβηρη. Ήταν παραγωγή με μεράκι :)
Δημοσίευση σχολίου