Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου: Σύγκρουση Βασιλέων

Όταν δανείστηκα το 950 σελίδων μεγάλου μεγέθους βιβλίο, η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα: πότε θα προλάβω να το διαβάσω μέσα σε δυο βδομάδες; Κι όμως το τελείωσα πιο γρήγορα.
Επέλεξα το δεύτερο βιβλίο γιατί παρακολουθώντας τη δεύτερη σεζόν του Game of Thrones ήταν προφανές ότι προσπαθούσε να περιγράψει τις ιστορίες ενός βιβλίου. Άλλη ροή η ανάγνωση μιας ιστορίας όπως και να χει. Και το θετικό είναι ότι με το που τελείωσα το βιβλίο, παρακολουθώ ξανά τη δεύτερη σεζόν η οποία αποκτά άλλη σημασία.
Βρήκα ενδιαφέρουσα την προσέγγιση του Martin να εξιστορεί μέσα από την οπτική κάποιων πρωταγωνιστών (πχ Τύριον, Σάνσα, Νταινέρυς) και όχι να έχει την κλασσική εξιστόρηση. Σε πολλές φάσεις νομίζεις ότι η σειρά βασίστηκε παρά περιγράφει το βιβλίο και σε άλλες την καλή προσπάθεια που έγινε.
Μου ξανακόλλησε λοιπόν και σκοπεύω με το πέρας της τέταρτης σεζόν να διαβάσω το αντίστοιχο βιβλίο. Του ρου, τουρουρουρου...

Where are they now (the broken heroes)

Μια περίοδος άδειας είναι αντικειμενικά καλή. Αν πας σε ένα όμορφο μέρος, θα είναι σίγουρα καλά. Αν κάνεις όμορφα πράγματα επίσης. Και αν περάσεις ωραία με τους ανθρώπους σου, ίσως καλύτερα. Το θέμα όμως είναι ότι όσο περνάει ο καιρός το τελευταίο φθίνει ή εμείς παραέχουμε απαιτήσεις. Όπως βρίσκεις λογικό άνθρωποι που έχεις φιλοξενήσει να σου κάνουν το ορίστε (όχι ότι έχουμε πολλούς) έτσι περιμένεις και από όσους δεν έχουν παιδιά-σκυλιά να ακουστούν. Μάλλον τα χρόνια περνάνε και ο κόσμος βαραίνει. Κλείνετε και ίσως το έξω και το νόημα της παρέας υποχωρεί μπροστά στην ατομικότητα.

Top of '13

Μετά το περσινό που κατέληξα να βάλω και τι δε μου άρεσε, φέτος γυρνάμε στα κανονικά: είχαμε κυκλοφορίες από πολύ καλές ως ενδιαφέρουσες - σημαντικές. Πάντα τέτοια

Amon Amarth - Deceiver of the Gods
Κοιτούσα τα προηγούμενα Top και πάντα είναι μέσα οι Amon Amarth. Το έχουν πιάσει και δεν το αφήνουν. Πολύ καλό με σωστές δόσεις επιθετικότητας και επικότητας.

Amorphis  - Circle 
 Επιστρέφουν μετά από χρόνια στο top. Δεν πρόκειται για το δίσκο που θα μπει στο tag Δίσκοι διαμάντια αλλά έχει εκείνα τα συστατικά που τον κάνουν που τον κάνουν γαμάτα επιθετικό και folk ταυτόχρονα.

Black Sabbath - 13
Έβγαλαν δίσκο οι Sabbath με τον Ozzy στα φωνητικά. Και παπαριά να ήταν (που δεν είναι) εννοείται ότι θα βρισκόταν στο Top, γατάκια.

Motorhead - Aftershock
Οι θεούληδες βγάζουν σχεδόν κάθε 2 χρόνια δίσκο. Τα τσουτσέκια να τα ακούνε αυτά. Αναπάντεχα (για τους μυρωδιάδες) γαμάτα τραγούδια που σου κολλάνε. Άντε ρε Lemmy κάνε ένα κουράγιο και έλα προς τα δω.

Rob Zombie - Venomous Rat Regeneration Vendor

Από το πουθενά ο Rob Zombie βγάζει ένα δίσκο με πολλά διαμαντάκια μέσα. Είναι heavy, έχει γαμάτο ήχο και πιασάρικα τραγούδια, τον λες ακόμα και mainstream (που λέει ο λόγος).

 Rotting Christ - Κατά τον Δαίμονα Εαυτού
Απτόητος συνεχίζει ο Σάκης αλλά και λίγο μόνος του. Ποικιλία στα τραγούδια καθώς έχουν επιρροές από πολλές κουλτούρες ανά τον κόσμο. Πολύ καλή η ιδέα του.

Warlord - The Holy Empire

Συγκρότημα εικονοστάσι. Επικότητα και λυρισμός που σε μεταφέρουν χρόνια πίσω, σε cult περιόδους.

Νέμεσις

Είναι το τέταρτο βιβλίο που διαβάζω αλλά χρονικά προηγείται των υπολοίπων. Ίσως καλύτερα να ξεκινούσα με αυτό αλλά και έτσι έχει ενδιαφέρον να δεις την εξέλιξη του ήρωα: πιο ανθρώπινος τότε και η κατρακύλα του φαίνεται πλέον προοδευτική.
Καλοδουλεμένο, πρωτότυπο δεν σου αφήνει χαραμάδα να διακρίνεις τους εγκληματίες. Το στήσιμο είναι συναρπαστικό και η κάθε ατάκα δουλεμένη χωρίς ίχνος κλισέ. Δεν υπάρχει ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς που θα διαβάσεις Nesbo αλλά τα στάνταρ είναι ψηλά και αν το επόμενο βιβλίο δεν έχει ανάλογη συνοχή, η απόρριψη θα είναι εκκωφαντική.
Θα κάνω ένα διάλειμμα από την αστυνομική λογοτεχνία όμως γιατί θα χαθεί εντελώς το ελκυστικό στοιχείο.

Rotting Christ - Live in Principal

Τρίτη και φαρμακερή για τους Rotting Christ. Οι άλλες δύο είχαν ιδιαίτερο χαρακτήρα, ενώ αυτή γινόταν μπροστά σε πολύ κόσμο (γινόταν το αδιαχώρητο στην Αποθήκη) και με πολύ υποστηρικτικό stage show (video wall, φωτισμό).
Με μια λέξη ήταν άψογοι. Το συγκρότημα είναι ίσως ότι σημαντικότερο βγήκε σε αυτή τη μουσική από αυτό τον τόπο. Σεβάστηκαν τον κόσμο με τον χώρο, το στήσιμο, τη συμπεριφορά τους και  κυρίως με το live που έδωσαν. Best of setlist με τους μουσικούς να ζουν την κάθε στιγμή και να ανταποδίδουν τον ενθουσιασμό του κόσμου.

Σημείωση: Με χαροποίησαν τα συνεχή mosh pit, γεγονός που δείχνει ότι το κοινό δεν έχει γίνει μαμούχαλο και παραμένει όπως παλιά (αν και τότε έπεφταν χοντρές-όχι ψιλές).

Φτυστός ο μακαρίτης

Κερδίσαμε προσκλήσεις για την πρόβα τζενεράλε της παράστασης. Ούτε οι συντελεστές ούτε και οι ηθοποιοί είναι γνωστοί. Και από την άλλη το θέατρο είναι αρκετά μεγάλο. Καλώς ή κακώς όλα αυτά είναι στοιχεία ανησυχητικά για την επιτυχία της παράστασης.
Το ξεκίνημα ήταν μουδιασμένο. Από κει και μετά όμως η συνέχεια μας αποζημίωσε. Η σκηνοθεσία ήταν πραγματικά πολύ καλή ενώ όλοι οι ηθοποιοί ειλικρινά μας εντυπωσίασαν. Ειδικά κάποιοι ρόλοι ήταν γαμάτοι ενώ και το κείμενο απευθύνεται σε όλα τα κοινά.
Μακάρι να ξεπεράσει τους σκοπέλους που αναφέρθηκαν στην αρχή και να επιβραβευτεί. Αντί να τρέχετε στα "χριστουγεννιάτικα" πανηγύρια, στηρίξτε τους. 2,5 ώρες θα είστε με ένα χαμόγελο.

ΥΓ Περιμένω γνώμες και από τους υπόλοιπους που παραβρέθηκαν

Κρίστμας μουντ

Τα post που καταγράφουν τις απόψεις/γνώμες/ανησυχίες του γράφοντα έχουν αραιώσει. Ίσως έτσι να χάνεται και η ουσία του blog. Γιατί όμως;
Μπορεί επειδή τα χει όλα λυμένα. Επειδή δεν είναι τόσο χτυπητά αυτά που έχει στο μυαλό του για αν τα γράψει και να γίνουν κατανοητά. Μπορεί επειδή τα ξεχνάει :O Σίγουρα όχι γιατί (όπως οι περισσότεροι) δεν του κάνει τίποτα ιδιαίτερο να γράφει εδώ.
Από τη στιγμή που σφίγγει λίγο το κρύο και προχωράει ο Δεκέμβρης μπαίνεις σε φάση χριστουγεννιάτικη. Τουλάχιστον καλό θα ήταν. Σε αυτή τη λογική θα ακολουθήσουμε τα εξής βήματα:

1. Ξεκινάμε με live Rotting Christ το Σάββατο :O 
2. Όλη την επόμενη βδομάδα στη δουλειά, θα μετράμε τις μέρες σα φαντάροι  για τις διακοπές. 
3. Σιγά σιγά θα αρχίσουμε τους κουραμπιέδες, μελομακάρονα, κανταΐφια 
4. Όλο αυτό το διάστημα θα σκεφτόμαστε μήπως πάμε για κανά 2 μερούλες κάπου...

Φωτοπούστ

Το πάνω μέρος ερωτικό. Το κάτω ανορθόγραφο.

1. Κατά καιρούς βλέπεις στην πόλη αγγελίες όπως η πρώτη. Ευαίσθητες ψυχές...
2. Όταν κυκλάμινο είναι το παρατσούκλι ενός φίλου και δεν είναι ο Βαλιανάτος, ίσως υπάρχει θέμα...
3. Τοπική τηλεόραση: αν Θάρος δεν είναι το επίθετο του μπουχέσα, τότε πάω πάσο
4. Μετά τους τσεβδούς παρουσιαστές ήρθε η ώρα των δυσλεκτικών συντακτών.

Το κοιμητήριο της Πράγας

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, οι εκδόσεις διαφήμιζαν ένα άλλο βιβλίο τους, την περίπτωση Φίνκλερ: κακός οιωνός σκέφτηκα.
Δυστυχώς τα πράγματα ήταν κάπως έτσι. Η φλυαρία και η υπερπληροφόρηση ήταν σε απάλευτο βαθμό έτσι ώστε να αναγκαστώ να περνάω στα πεταχτά πολλές σελίδες :O Τραγικό για τον συγγραφέα του Εκκρεμούς του Φουκώ που ήταν σημείο αναφοράς για μένα στα εφηβικά μου. Δυστυχώς πάλι έχουμε τη δομή του Μπαουντολίνο με έναν ήρωα-απατεώνα που βρίσκεται πίσω από σημαντικά γεγονότα. Ένα καλό είναι ότι η οπτική απομυθοποιεί το κλασσικό "τα παλιά χρόνια τα πράγματα ήταν καλά". Όπως και ότι παρουσιάζει πως γεννιούντια οι μύθοι. Αλλά ούτε στο κοιμητήριο της Πράγας δεν πάει! (ούτε εγώ είχα μπει...)
Καλύτερα κανένα δοκίμιο αγαπητέ Umberto ή τουλάχιστον εγώ δύσκολα πια θα σε ξαναπιάσω.

Η μάνα και το νόημα της ζωής

Έχοντας διαβάσει τόσα βιβλία του, μάλλον έχω γίνει groupie του Yalom και δεν το έχω καταλάβει. Ας αρχίσω ανάποδα (ίσως εξαιτίας μου) αυτές οι ψυχαναλυτικές ιστορίες δεν είχαν τόσο μεγάλη επίδραση στην καθημερινότητα μου (αν και σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω κάποιες τεχνικές για να "παίξω" έναν συνάδελφο :O). Να πάω στα ενδιάμεσα και ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του πένθους και του θανάτου: δυστυχώς χρειάζεται σε όλους...
Και στα θετικά: μετά το πρόβλημα Σπινόζα ξαναβρίσκω τον αγαπημένο ψυχαναλυτή με ιστορίες που σε κάνουν να νοιώθεις λες και είσαι και συ παρόν στις συνεδρίες (μεγάλη συζήτηση τι προσφέρουν, για ποιους είναι κλπ). Χωρίς να κάνει μαγικά ή να δείχνει ταχυδακτυλουργικά μπορείς να πάρεις έστω κάτι λίγο από κάθε ιστορία.

Περίπατοι

Η πόλη που ζούμε προσφέρει πολλά καλά και πολλά άσχημα. Δυστυχώς λουζόμαστε τα άσχημα και δεν ψάχνουμε να βρούμε τι την κάνει ενδιαφέρουσα. Όπως θα πηγαίναμε σε μια ευρωπαϊκή πόλη και θα ακολουθούσαμε τις ξεναγήσεις για να μάθουμε την ιστορία της, έτσι και ο Δήμος οργανώνει πολιτιστικούς περιπάτους. Αρκετές οι επιλογές αλλά άμα σήκωναν και το τηλέφωνο οι άοκνοι δημοτικοί υπαλλήλοι θα ταν καλύτερα. Καταφέραμε να πάμε (ως υπεράριθμοι) σε δύο περιπάτους:

1) Εβραϊκός (Γιαχουντί χαμάμ, Αγορά Μοδιάνο, Συναγωγή Γιαντ Λεζικαρόν, Μνημείο Ολοκαυτώματος, Έπαυλη Αλλατίνη): έχοντας διαβάσει πολλά το τελευταίο διάστημα για το εβραϊκό στοιχείο της πόλης το ενδιαφέρον ήταν τόσο ο περιπάτος όσο και κάποια κτίρια. Εμπειρία η πρώτη φορά σε συναγωγή

2) Μεσοπολεμου (Αρχοντικό Νεδέλκου, Κόκκινο Σπίτι, Οικία Τερκενλή, Αγορές Βατικιώτη και Βλάλη, Αριστοτέλους, Βαλαωρίτου, Παλιό Ταχυδρομείο): είναι ωραίο να ξεχωρίζεις τα πολύ όμορφα σπίτια που είχαν χτιστεί τις δεκαετίες του 20 και του 30 στην πόλη. Ξαφνικά σα να ομορφαίνει ο τόπος σου. Αν είχαμε και αντάξια ξεναγό θα μιλούσαμε για ακόμη καλύτερη φάση.

W.A.S.P. - Unholy Terror

Εκείνα τα χρόνια (σα ν' ακούω τη μάνα μου...) ένας δίσκος σαν αυτόν ξεχώριζε γιατί δεν ήταν ένα βιβλιαράκι με ένα πλαστικό κάλυμμα. Είχε ωραίο δέσιμο, με στίχους και επεξήγηση από τον συνθέτη για κάθε τραγούδι. Ένοιωθες ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με το πόνημα ενός καλλιτέχνη και όχι απλά για 10 τραγούδια.
Ο Blackie είναι περίπτωση αμερικάνου μουσικού από τη δυτική ακτή (δες Mustaine, poserάδες). Μουσικά όμως είναι ένα πετράδι στο στέμμα της απόλυτης μουσικής (ανατριχιάστε) - του metal. Στο συγκεκριμένο δίσκο δεν είναι στα φόρτε του εμπορικά. Άμα δεν ξαφνιάζεις. ποιος θα σε προσέξει; Μουσικά όμως δεν παίζεται. Ίσως σε αυτό να βοηθάει και ο γαμάτος Frankie Banali, ο οποίος απογειώνει όποιο τραγούδι παίζει.
Αγαπημένα κολλήματα το Charisma, Loco-Motive Man, Who Slayed Baby Jane?, Hate to Love Me και Raven Heart.

Testament - The Gathering

Αγαπημένος δίσκος των πρώτων χρόνων, τότε που βάζαμε τους φίλους μας να αντιγράφουν στα κρυφά σιντί από τη δισκοθήκη των συγκατοίκων τους...
Πριν δεκαπέντε χρόνια τo thrash, όπως και το υπόλοιπο metal ήταν underground - στα όρια του γραφικού για τους άσχετους. Η  μουσική του δίσκου όμως κινείται στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας του 90 όταν μιλούσαμε για Big Four: η παραγωγή γαμάτη και τα τραγούδια πορωτικά. To D.N.R.  οδοστρωτήρας, το Eyes of Wrath τα σπάει, το True Believer για συναυλία, Legions of the Dead και κοπάνημα. Και πάει λέγοντας.
Άμα είσαι thrasher (master of disaster που τραγουδάει και ο Cavalera) θα πωρωθείς ανηλεώς. Διαφορετικά κακώς διάβασες ως εδώ.

Να σου πω μια ιστορία

Σε ένα αντρικό site (λέμε τώρα) είχα διαβάσει ότι ο εν λόγω συγγραφέας δεν είναι σαν τον Buscaglia και άλλους σαλιάρηδες συγγραφείς. Έτσι όταν το είδα στη βιβλιοθήκη το δανείστηκα.
Ευτυχώς δεν είναι σαν τον προαναφερόμενο. Δυστυχώς περιέχει παραμυθάκια μέσα από τα οποία θέλει να σε κάνει να αντιμετωπίσεις αλλιώς τα πράγματα. Συμπέρασμα: με πορδές δε βάφονται αυγά. Αν εκλαικευμένη ψυχολογία-ψυχανάλυση σημαίνει να την διαβάζει η τηλεθεάτρια της Τατιάνας, τότε γάμησε τα.

Φεστιβάλ Κινηματογράφου 2013

Φέτος μπορώ να πω ότι το τιμήσαμε δεόντως: δεν πιάσαμε τις 15 ταινίες όπως ένας φίλος :O αλλά 5 τις είδαμε. Αν θα ζήλευα κάτι, θα ήταν τους εθελοντές που το έζησαν από μέσα και θα ήθελα λίγο από τη φάση να ακούς τους σινεφίλ για το πως τους φάνηκε η ταινία και να συχνάζεις στις αποθήκες στο λιμάνι.
Για την γνώμη μου για όσες είδα στο επερχόμενο παραδοσιακό κινηματογραφικό post. Εν συντομία να πω ότι οι σκανδιναβικές δεν ήταν τόσο γαμάτες όσο τις περίμενα και ήταν διαταραγμένες με λόγω ή χωρίς (Η ώρα του Λύγκα, Εμείς). Η γαλλική ήταν αναπάντεχα καλή, με πλοκή και ωραία ροή (Gare du Nord). Η βοσνιακή (Grbavica) και αυτή καλή και έπιανε ένα ευαίσθητο θέμα. Και τέλος η ιρανική (Τα χειρόγραφα δεν καίγονται) συνέχισε τις πολύ καλές παραγωγές της χώρας είτε αναφέρονται στο καθεστώς όπως αυτή είτε στην καθημερινότητα.

ΥΓ Να ναι καλά οι Fischer στο Πράσινο Δωμάτιο γιατί τζάμπα πρόσκληση από τον ισόβιο φεστιβαλικό δεν είδαμε φέτος.

Το αστέρι του διαβόλου

Το πέτυχα στη δανειστική βιβλιοθήκη και δεν το άφησα. Προηγείται χρονικά από τα άλλα δύο του Nesbo που έχω διαβάσει. Καλό, τόσο για αναγνώστες της αστυνομικής λογοτεχνίας όσο και για μας. Αξίζει κάθε λεπτό που του αφιερώνεις.
Αλλά ας πούμε και τίποτα πέρα από τα θετικά: πλέον δε σου κάνει τόση εντύπωση η γραφή του και έτσι δίνεις βάρος στην πλοκή. Η οποία αυτή τη φορά μου φάνηκε ελαφρώς πιο πρώιμη σε σχέση με τη συνέχεια. Ας πάμε σε κάτι λιγότερο αιματοβαμμένο για την ώρα.

Anvil: The Story of Anvil

Θα έγραφα ότι είναι το απόλυτο metal ντοκιμαντέρ. Δε χρειάζεται να τους έχεις ακούσει, απλά αν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σου πως είναι ένα συγκρότημα (και δε μιλάω για τα γκρουπ-εταιρείες) τότε θα δεις ότι πιο αληθινό. Είναι old school, είναι σχεδόν cult και οι πρωταγωνιστές είναι το στερεότυπο που έχουμε για τέτοιες μπάντες. "Η ζωή φτιάχνεται από τις σχέσεις, τις εμπειρίες, τα μέρη που έχεις πάει". Θα γράψω ότι είναι το απόλυτο metal ντοκιμαντέρ.

Τσινέ

Ελάχιστες ταινίες είδα τους τελευταίους μήνες. Μάλλον φταίει ότι δεν έβγαινε κάτι πολύ καλό παρά ότι έβλεπα σειρές ή έφτιαξε ο καιρός.

• Despicable Me
  Animated με ωραίες φατσούλες αλλά από γέλιο και υπόθεση έπασχε.
  
• Prisoners
  Μετά από καιρό σε μεγάλη αίθουσα και με μεγάλη ταινία. Σε κρατούσε και αν και δεν σε στιγμάτιζε αξίζει και με το παραπάνω, ιδιαίτερα από σκηνοθετικής πλευράς.
  
• Zeitgeist: Moving Forward
  Το τρίτο και μακρύτερο μέρος. Ξεκινάει με γενετικά θέματα και καταλήγει σε προτάσεις και κινήσεις που θα γίνουν.
  
• Zeitgeist Addendum 
  Το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη θηλιά που σφίγγουν με τα αέρα κοπανιστού μέσα τους.
  
• Bienvenue chez les Ch'tis
  Γαλλική κωμωδία η οποία έχει θέμα που κάτι μου θύμιζε: ένας δημόσιος υπάλληλος μετατίθεται στην άλλη άκρη της χώρας και πάει τρομερά προκατειλημμένος.  Όμως περνάει γαμάτα τελικά.
• Mud
  Ατμόσφαιρα αμερικάνικου νότου και πλοκή που σου θυμίζει όταν μικρός διάβαζες τον Χαλκμπερι φιν. Βλέπετε με ενδιαφέρον.
  
• Before Midnight
  Η ευχή που έκανα το 2007 έπιασε: βγήκε και τρίτη ταινία. Στα 40 πλέον με παιδιά, το ζευγάρι συζητάει, συγκρούεται και κάνει τόσα μικρά και σημαντικά. Μου φάνηκε πιο "βαριά" αυτή καθώς πλέον τους βαραίνει η καθημερινότητα και η φροντίδα των γύρων τους
  
• Schindler's List
  Μετά από 20 χρόνια και με άσχετη αφορμή την έψαξα και την είδα. Συγκλονιστική. Απλά δεν μπορείς να διανοηθείς τι συνέβαινε εκείνη την εποχή.
  
• Jagten
  Στην επαρχία της Δανίας ένας νηπιαγωγός θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κατηγορία της παιδοφιλίας. Ευαίσθητο θέμα και με πολύ ευαίσθητες ισορροπίες. Πολύ καλή ταινία.
  
• En kongelig affære
  Βασισμένη στην πραγματική ιστορία αυτή η δανέζικη ταινία είναι αντάξια παραγωγής Hollywood. Και χωρίς να σώζονται στο τελευταίο δευτερόλεπτο και να ξιφομαχούν σε σκεπές. Οι ιδέες του διαφωτισμού πέρασαν μέσα από την αυλή του βασιλιά.
  
• Kapringen
  Μια σύγχρονη πειρατεία ενός δανέζικου πλοίου και η πολύμηνη ομηρία του πληρώματος. Οι διαπραγματεύσεις θα εξαντλήσουν τους πάντες.
  
• The Sessions
  Ένας παράλυτος αναζητά τη γυναικεία επαφή. Και την κερδίζει παρά πάνω από μία φορές. Όμορφη και όχι φτιαγμένη για να συγκινήσει.
• Jeux d'enfants
  Γαλλική κομεντί. Καλογυρισμένη και όχι με την ίδια συνταγή. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι από μικρά θα παίζουν το παιχνίδι "Τολμάς ή όχι". 

Open House revisited

Πριν ένα χρόνο το επισκεφθήκαμε στα πεταχτά. Φέτος πήγαμε οργανωμένοι και επισκεφθήκαμε καμιά δεκαπενταριά χώρους! Να σταθώ σε τρία σημεία:

1. Συγχαρητήρια στους ιδιοκτήτες που άνοιξαν τα σπίτια τους στο κοινό
2. Μπράβο στους εθελοντές που πρόσφεραν για να κυλήσει σωστά η διοργάνωση
3. Ευτυχώς ο κόσμος που προσήλθε φέτος, αν και πολύ περισσότερος, δεν συμπεριφέρθηκε όπως οι γέροι στο ΙΚΑ

Μακάρι να συνεχιστούν τέτοιες δράσεις που είναι έξω από το άρρωστο κλίμα της εποχής-χώρας.

Η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού

Από τον εξώστη ελέω δωρεάν προσκλήσεων, είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια πραγματική πολύ καλή παράσταση. Αν και ο Παπαδόπουλος έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου ως το αρσενικό αντίστοιχο της Βίκυς Χατζηβασιλείου :O, στη συγκεκριμένη περίπτωση μου θύμισε ότι είναι ηθοποιός.
Μια πολύ έξυπνη κωμωδία με φοβερούς διαλόγους από τον θεατράνθρωπο (sic) Dario Fo. Μέσα από το γέλιο τρέχει ο κοινωνικός καυτηριασμός και οι αναφορές στην κρατική καταστολή. Αν έπιανε και το ρόλο των ΜΜΕ θα λέγαμε ότι τα είπε όλα. Οι ηθοποιοί ήταν λες και ήταν ακριβώς για το ρόλο και πραγματικά του έδιναν κάτι παραπάνω. Προτεινόμενη!

Το πρόβλημα Σπινόζα

Το πέμπτο βιβλίο του Yalom που διαβάζω. Αν πέσει στα χέρια μου και έκτο θα το διαβάσω κι αυτό. Μόνο που δεν θα το ψάξω...
Εξ αρχής όταν είχε βγει δε με είχε τραβήξει να το διαβάσω, μάλλον γιατί προτιμώ τα βιβλία του που δίνουν βάρος στην ψυχανάλυση και όχι στην ιστορία. Δεν είναι άλλωστε και ο μεγαλύτερος μυθιστορηματογράφος ever.
Βρήκα ενδιαφέρουσα την παράλληλη εξιστόρηση των ιστοριών του φιλοσόφου Σπινόζα και του ναζιστή Ρόζενμπεργκ, ιδιαίτερα τις στιγμές που φαίνεται να αλλάζει η οπτική. Αλλά πέρα από αυτό σα να φαίνεται να σβήνει γρήγορα και να μην πάει παραπέρα αυτή η προσπάθεια. Οι παραλληλισμοί δεν προχωράνε και η σύνδεση δεν δημιουργείται.
Μάλλον το βιβλίο του που μου άρεσε λιγότερο...

Τρελίτσα

Συναναστρέφεσαι με πολύ κόσμο λόγω δουλειάς αλλά κυρίως γιατί ζεις σε μια μεγάλη πόλη. Ο τύπος που θα σου δημιουργήσει πρόβλημα είναι παντού. Και το χειρότερο οι υπηρεσίες/εταιρίες. Τα παραδείγματα άπειρα και καθημερινά και ο καθένας έχει να πει μια περίπτωση. Ίσως παίζει το γεγονός ότι και συ αρπάζεσαι από πολλά. Όπως και να χει όμως χαλιέσαι πολύ ή λίγο.
Δυστυχώς ακόμα και το ένα να "διορθώσεις" θα βγουν δύο. Έτσι λέω να εφαρμόζω κατά περίπτωση δύο πράγματα: να κοροϊδεύω ή να ξεθυμαίνω. Αν πάρει στο ψιλό τον βλάκα που κλείνει το πάρκινγκ θα έχει φάση. Αν του πεις και καμιά μπαρούφα θα τον κάνεις να νοιώθει τύψεις.
Είπα να προσπαθήσω να το εφαρμόζω μήπως και διασκεδάζω τη βλακεία που ρέει άφθονη δίπλα μας. Ε και στην τελική άμα δε δουλεύει ούτε αυτό μπορείς να δοκιμάσεις να ξεθυμάνεις. Θα προσπαθήσω να τα επεκτείνω περισσότερο αυτά τα δύο (ειδικά το πρώτο) και θα ενημερώσω πόσο θετικά αποτελέσματα είχε :)

@#%*$& η Forthnet

Κάνεις αίτηση ακύρωσης σε μια εταιρεία τηλεφωνίας, μέσα στα χρονικά όρια και σύμφωνα με τους κανονισμούς. Σε διαβεβαιώνουν οι ίδιοι ότι δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Και μετά από 10 μέρες σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε ότι από αύριο θα είσαι σ' αυτούς.
Παίρνεις τηλέφωνο να βγάλεις άκρη (αναμονή 21 λεπτά) και σου μιλάνε λες και μιλάς με το χειρότερο δημόσιο υπάλληλο. Πας στο ένα κατάστημα και σου δίνουν διαβεβαιώσεις. Πας στο άλλο και ζητάς πίσω τον εξοπλισμό που επέστρεψες καλή θέληση.
Ελπίζω να παραμείνω στην Forthnet μόνο για λίγες μέρες. Και τα χαρτιά που θα μου στείλουν να πληρώσω, ελπίζω να βρω κάπου να τους τα βάλω. Ελπίζω να ξεμπερδέψω με τις μαλακίες τους αλλά πάντα θα χω να πω το χειρότερα για μια εταιρεία που είναι ένα μείγμα ανικανότητας και άθλιας πολιτικής απέναντι στον (μελλοντικό) πελάτη. Και από ότι φαίνεται είναι πολιτική τους να ακολουθούν αυτή τη διαδικασία για να μαζέψουν πελάτες. Δεν θα πω "δε βαριέσαι" όοοοταν ξεμπερδέψω μαζί τους. Άθλιοι

ΧΑ Χα χα

Μακάρι να ήταν η αρχή και μετά την εγκληματική οργάνωση να μπουζουριάζανε και τις ληστρικές οργανώσεις. Αλλά ποιος πιστεύει κάτι τέτοιο; Η μούφα είδηση ότι αφέθηκε ελεύθερος ο Άκης με περιοριστικούς όρους, εύκολα έγινε πιστευτή.

Dark Ages

Μου άνοιξε ξαφνικά η όρεξη για τον Μεσαίωνα και έψαξα να βρω σχετικά ντοκιμαντέρ. Έπεσα λοιπόν στο Dark Ages του History Channel. Πέρα από την παραγωγή που είχε ένα καλό επίπεδο από κει και πέρα το ίδιο το ντοκιμαντέρ ήταν για τα dark ages :P Έχουμε και λέμε:

1. Η διήγηση γινόταν λες και κάθε αιώνας είναι μια δεκαετία
2. Όπως πάντα η παρουσίαση γινόταν από την οπτική της Δυτικής Ευρώπης λες και στην υπόλοιπη δε συνέβαινε τίποτα
3. Γινόταν αναφορά σε ονόματα κάποιων σημαντικών ή μέτριων βασιλιάδων για να μένει στον τηλεθεατή
4. Ο όρος Dark Ages νομίζω υπάρχει μόνο στη Δύση και δικαιολογείται γιατί εκείνη η περίοδος ήταν σκοτεινή γι αυτούς. Αλλά στο μεταξύ υπήρχε μια αυτοκρατορία στην Ανατολή που άφηνε περιθώρια λειτουργίας και συνέχειας.

Συμπερασματικά άμα θες να πάρεις μια γεύση για εκείνη την εποχή θα πάρεις τη συνηθισμένη μισή αλήθεια, η οποία είναι και η λιγότερη ενδιαφέρουσα.

ΥΓ Άμα δεις τον παραγωγό (20χρονος Αμερικάνος) τι να περιμένεις;
ΥΓ 2 Συνεχίζω με άλλα, ελπίζω πιο επιστημονικά.

Youthanasia

Η κατάσταση είναι δύσκολη οικονομικά και το χειρότερο αβέβαιη. Μόλις πας να σηκώσεις το κεφάλι σε κατακλύζουν με περισσότερους και πιο παρανοϊκούς φόρους. Και αν τυχόν διανοηθείς ότι το πράγμα δεν μπορεί να πάει έτσι έρχεται και η απειλή ότι πρέπει να τους δεχτείς γιατί αλλιώς οι δανειστές θα κλείσουν την παροχή. Σα το γάιδαρο με το σαμάρι είναι η όλη φάση. Υπάρχουν όμως γάιδαροι που κλωτσάνε και όχι μόνο πετάνε το σαμάρι αλλά ρίχνουν και στον αγωγιάτη.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ακούς συνέχεια για γάμους και παιδιά από συνομηλίκους και μεγαλύτερους. Σίγουρα δε συνάδει αλλά τι να κάνεις; Να καρφωθείς στην πλύση εγκεφάλου - τηλεόραση και να νοιώθεις χάλια και γεμάτος τύψεις; Δε γαμιέστε ρε Ευαγγελάτο, Μαλέλη, Πρετεντέρη και λοιποί; Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ήσυχα όπως νομίσαμε όταν μεγαλώναμε. Οι προηγούμενες γενιές μπορούν να στο πουν εύκολα αν βαριέσαι να διαβάσεις λίγο στα πεταχτά ιστορία. Η ζωή συνεχίζεται στην κυριολεξία.

Σημείωση: Αφορμή η περίπτωση ενός γνωστού που στα 43 του αν και παντρεμένος δεν σκέφτεται να κάνει παιδί. Με δουλειές του ποδαριού και έχει και κάποια ενοίκια, τι να πουν οι υπόλοιποι. Μάλλον  καταλήγουμε ότι είναι θέμα νοοτροπίας και ψυχολογίας.

Απεργία

Σήμερα απεργώ. Είχα σκοπό να γράψω από χθες την άποψη μου για αυτή την αντίδραση μου στη μνημονιακή πολιτική (sic) και απλά το άρθρο του γνωστού θαμώνα των καφετεριών, το επίσπευσε.
Η αλήθεια είναι ότι συμφωνώ πως η απεργία σήμερα, που ο "εχθρός" είναι άυλος και κουφός (aka Τρόικα), δεν έχει αποτελέσματα. Ακόμα και να ήταν τόσο συντονισμένη και μαζική δεν θα άλλαζε κάτι στον κλάδο που υπηρετώ (εκπαίδευση). Τις απολύσεις-διαθεσιμότητες θα τις κάνουν εκεί που ταιριάζουν τα νούμερα που τους ζητάνε οι δανειστές. Και ο κλάδος δεν επηρεάζει κάποια οικονομική δραστηριότητα για να κωλώσουν.
Η απεργία θα κρατήσει για λίγο γιατί οι συνάδελφοι με πετσοκομένο μισθό δεν θα μπορέσουν να αντέξουν τους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα. ΟΚ θα δείξουμε ότι αντιδρούμε αλλά τι γίνεται αύριο; Όλα ξεκινάνε από τον καθένα προσωπικά, μετά πάνε στο σύλλογο εκπαιδευτικών και περνάνε στο σχολείο και τα παιδιά. Αλλά εγώ βλέπω τους συναδέλφους τρομαγμένους, να σκέφτονται να πάρουν κανένα χαρτί για να γλιτώσουν την αυριανή απόλυση. Λες και αυτούς που έβγαλαν σε διαθεσιμότητα είδαν αν έχουν διδακτορικά ή μεταπτυχιακά.
Για να συνοψίσω (γιατί το άρθρο θα γίνει tltr) εγώ θα λεγα ότι πιο δυναμικοί τρόποι αντίδρασης όπως καταλήψεις από μας σε διευθύνσεις, σχολεία, με συμμετοχή των μαθητών και γονιών θα φωνάξουν το πρόβλημα της παιδείας και θα αναγκάσουν και τα κυβερνητικά-λαϊκιστικά ΜΜΕ να ασχοληθούν θέλουν δε θέλουν. Και για το αύριο η αυτοοργάνωση κάθε σχολικής μονάδας από χειραφετημένους ανθρώπους που θα οδηγήσει σε ένα κύτταρο πραγματικής παιδείας είναι η παρακαταθήκη για να μην είναι η παιδεία αυτό που κατάντησε σήμερα.

ΥΓ Θέλω να κάνω μάθημα λοιπόν, να περάσω κάτι στα παιδιά. Σε ποιους μαθητές όμως (δεν υπάρχουν λεωφορεία), σε ποιες συνθήκες (χωρίς πρόγραμμα και με ελάχιστους συναδέλφους μόνο φύλαξη κάνεις), ούτε σε ποιο σχολείο θα είμαι τον άλλο μήνα δεν ξέρω

ΥΓ2 Η τελευταία πρόταση του άρθρου λες και είναι παρμένη από καμιά προκύρηξη :)

Υπερσυντέλικος

Αποτελεί συνήθεια-συντροφιά-ευχάριστη δραστηριότητα για μένα να διαβάζω βιβλία. Μια διαδικασία που είχε ατονίσει πριν χρόνια αλλά πλέον είναι συνυφασμένη με την καθημερινότητα μου.
Μια καθημερινότητα που πνίγει τους πρωταγωνιστές του βιβλίου του Χωμενίδη. Διαβάζοντας το μεταφέρεσαι στην Ελλάδα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας που σήμερα μας φαίνεται σαν ονειρική αλλά που φυσικά δεν ήταν: τα λαμόγια, τα γλοιώδη ΜΜΕ και η ανθρώπινη ασφυξία υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Αν και σε κάποιες στιγμές φαντάζεσαι ότι θα μπορούσε να γίνει τηλεοπτική σειρά, όταν μπαίνει στον ψυχισμό των πρωταγωνιστών ίσως και να βρίσκεις αναφορές σε σένα.

Mille Baci

Από χθες μπάτσοι χτενίζουν τους δρόμους της πόλης λες και ψάχνουν για κάποιον δραπέτη.
Από το μεσημέρι και για μια μέρα θα αποκλειστεί το κέντρο και η πόλη θα κοπεί στα δύο.
Μέσα στη βδομάδα η αστυνομία έκανε ντου στο ορφανοτροφείο με κλούβες και ματ για να μπαγλαρώσει 7 άτομα, για τα οποία δεν υπήρχε τίποτα επιβαρυντικό.
Το φαινόμενο να σταματήσουν γνωστούς για έλεγχο αν χρωστάνε για να τους πάνε αυτόφωρο, είναι πλέον διαδεδομένο.

Ας πάμε για καφέ...

Αυθαίρετοι

Από τότε που επέστρεψα (σωματικά και όχι πνευματικά) έχει τύχει το απόγευμα να σαπίσω - χαζέψω στην κυριολεξία μπροστά στην τηλεόραση. Έχω σκεφτεί λύση να μην επαναληφθεί παρόμοια κατάσταση στο πλαίσιο της στοχοθεσίας της νέας χρονιάς (sic).
Το TV Μακεδονία αυτές τις ώρες προβάλει Πρωινό Καφέ και Ciao... Ένα σχόλιο: είναι τόση η παρακμή και η γελοιότητα που λες ότι κάτι καλό έκανε η κρίση.

Όμως η εκπομπάρα εκείνη της εποχής που ήταν 100 χρόνια μπροστά είναι οι Αυθαίρετοι. Αν είναι να ξαναβγούν τέτοιες σειρές χαλάλι να σαπίζουμε μπροστά την τηλεόραση. Psycho χαρακτήρες, συμπεριφορές πολύ αληθινές και προσωπικότητες μία προς μία. Αν δεν το είχες δει τότε (και άλλες 10 φορές σε επανάληψη μέσα στη δεκαετία του 90) ίσως δεν πιάσεις την ατμόσφαιρα. Προσπάθησε να μπεις τώρα.
Κερασάκι τα κομμάτια της σειράς και τα εφέ που τα τραγουδάς σε άσχετες στιγμές στην καθημερινότητα σου. Τι να λέμε τώρα...

Ίος - Φολέγανδρος

Σε αντίθεση με την διάθεση τα προηγούμενα χρόνια, φέτος υπήρχε όρεξη για μακρινό μέρος. Παρόλα τα έξοδα και την ταλαιπωρία να φτάσεις, όλα κύλησαν μια χαρά και άξιζε με το παραπάνω.

Η Ίος είναι πασίγνωστη για τη νυχτερινή διασκέδαση. Και πραγματικά, όταν υπάρχει μαγαζί που ανοίγει στις 02:30 το πρωί τι να πεις; Άγγλοι και Ιταλοί, νεαροί και νεαρές περιφέρονται στα μπαράκια και δημιουργούν ένα εύθυμο κλίμα. I like your country very much...
Το νησί όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η Χώρα είναι πολύ όμορφη και απολαμβάνεις τα ανεβάσματα και τα κατεβάσματα στα σοκάκια. Και οι δροσερές παραλίες τους είναι πραγματικά κρυστάλλινες.

Η Φολέγανδρος μου είχε μπει στο μυαλό σε άσχετο χρόνο. Πιο ξερονήσι και από την Ίο αλλά με παραλίες λιγότερο κρύες. Από διασκέδαση εκεί που τραβάει κόσμο είναι τα μπαράκια με έντεχνη μουσική με συνοδεία ρακόμελου, Καλή φάση.
Η Χώρα είναι χτισμένη πάνω στο βράχο και αυτή η εικόνα δίνει την άγρια ομορφιά του νησιού. Τα άσπρα σπιτάκια των Κυκλάδων εδώ είναι λες και τα φύτεψε κάποιος καλλιτέχνης. Like here, nowhere...

ΥΓ Ακόμα έχω φρέσκες τις εικόνες και η φάση διακοπών συνεχίζεται.

Κατεβασμένα ρολά

Το μόνο κακό σ' αυτό το post είναι ότι όταν επιστρέψω θα χει τελειώσει ουσιαστικά το καλοκαίρι και θα πρέπει να γυρίσω στο σχολείο. Ίσως και ότι κάποιοι θα βαρέθηκαν κάθε χρονιά να αναρτώ ένα παρόμοιο.
Όμως όταν φεύγεις και ξεφεύγεις πως μπορεί να μην είναι καλά τα πράγματα; Ίος, Φολέγανδρος και φυσικά Χαλκιδική είναι στο πρόγραμμα. Έχετε γεια βρυσούλες και από βδομάδα που έχω ίντερνετ θα χω επαφή με τον έξω κόσμο. Live for today

Ο χιονάνθρωπος

Είχα γράψει ότι αν πέσει βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα (Nesbo) στα χέρια μου θα το διάβαζα με πολύ όρεξη. Έτσι και έγινε. Ο ντετέκτιβ της αστυνομίας του Όσλο Χάρι Χόλε, αυτή τη φορά θα περάσει από σαράντα κύμματα για να εντοπίσει τον κατά συρροή δολοφόνο. Τόσο η πλοκή όσο και η επιμονή στη λεπτομέρεια όχι μόνο σε κρατάνε αλλά και σε παρασέρνουν.
Το πιο σημαντικό σημάδι ότι ένα βιβλίο σε έχει κερδίσει και σε έχει βάλει στον κόσμο του είναι όταν με το που το κλείνεις, λειτουργείς όπως οι ήρωες στις σελίδες του. Εκεί που δεν το περιμένεις ο δολοφόνος θα βρεθεί από δίπλα σου.
Και να που παίζει η ματιά σου και βλέπεις ένα κουνούπι κολλημένο στο πόδι σου :@ Πρέπει να είναι το εκατοστό φέτος και πρόκειται για ράτσα που ούτε ακούγεται ούτε χαμπαριάζει: και στο μάγουλο θα σου ορμήξει και όπου βρει. Άμα πάει έτσι του χρόνου θα πρέπει να κυκλοφορούμε με ολόσωμα ρούχα.

Summer in Greece

Καλοκαιράκι και πέρα από τις παραλίες, αν παρατηρήσεις θα δεις ότι υπάρχουν ευχάριστα πράγματα γύρω σου:

1. Η Ελληνική Αστυνομία απολαμβάνει το ουζάκι της σε ψαροταβέρνα
2. Πορτοκαλάδα με στριφογυριστό καλαμάκι aka το ποτό του metrosexual
3. Parking και στις πλαγιές στα beach bar
4. Το τερμάτισε: ιριδίζον γυαλί, ροζ μαγιώ, γλειμμένο μαλλί, μούσι + bonus μπλουζάκι με μούσια

Υπερπληροφορική

Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Και πόσες άλλες διαπιστώνουμε την υπερπληροφόρηση σε κάποιους τομείς. Αποτέλεσμα (και σκοπός) της τελευταίας είναι τελικά η μη πληροφόρηση. Το επόμενο στάδιο είναι η υπερπληροφόρηση για άσχημες ειδήσεις. Εκεί είναι φυσικό να έχεις μια παραπάνω αποστροφή συν τη μεγάλη ποσότητα ειδήσεων με αποτέλεσμα να αποστρέφεις εντελώς την προσοχή σου. Κάπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα.
Και μια ο λόγος για πληροφόρηση, να πούμε και για την επιστήμη της: την Πληροφορική. Διέρρευσαν κάποια σχέδια για το Τεχνικό Λύκειο και ο τομέας της πληροφορικής δεν υπάρχει, παρά μόνο κάποιες ώρες για χρήση υπολογιστή.Καλά το πάνε το πράγμα...

Rainbow - Rising

Πριν από χιλιάδες χρόνια υπήρχε ένας κιθαρίστας με τόνους έμπνευση. Εδώ και καμιά εικοσαριά έχει σχεδόν αποσυρθεί και κάνει αυτό που γουστάρει. Εγγλέζικα αγύριστα κεφάλια. Τότε λοιπόν και μέσα σε 6 τραγούδια και μόλις 33 λεπτά μεγαλούργησε για ακόμα μία φορά. Και γιατί να ξεχωρίζει αυτή η φορά από τις υπόλοιπες;

• Ίσως γιατί ολόκληρα μουσικά ρεύματα επηρεάστηκαν από αυτόν το δίσκο: τόσο το Power Metal όσο και νεοκλασσικοί κιθαρίστες πίνουν νερό στο όνομα του Rising.
• Ίσως γιατί έχει το πρώτο πραγματικά γαμάτο εξώφυλλο στο rock.
• Ίσως γιατί ο Dio δίχνει για πρώτη φορά τις σκοτεινές χριές του που τον έκαναν ίνδαλμα του Metal.
• Ίσως γιατί όταν άκουσα τα εισαγωγικά drums του Stargazer τότε στη συναυλία του στον Πειραία το 2003, παράτησα τα πάντα και μετά από 1,5 ώρα έστιβα τη μπλούζα μου από τον ιδρώτα.

Θεσσαλονίκη: πόλη των φαντασμάτων

Πριν από μήνες είχα φιλοξενηθεί σε ένα σπίτι, το οποίο είχε ένα βιβλίο που μου τράβηξε την προσοχή. «Θεσσαλονίκη: πόλη των φαντασμάτων» ο τίτλος του ο οποίος δε μου φάνηκε τραβηχτικός. Όταν άρχισα να το ξεφυλλίζω όμως διαπίστωσα ότι η περίοδος που αναφερόταν (από την άλωση από τους Οθωμανούς ως τον 20^ο αιώνα) από τη μια δε μου ήταν πολύ γνωστή αλλά από την άλλη ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Έτσι το δανείστηκα.

Όπως παίρνω αφορμές από κάποια τοπικά site για να επισκεφθώ άγνωστα μέρη της πόλης, έτσι και το βιβλίο φώτιζε περιόδους που τα πράγματα δεν έχουν καμιά σχέση με το σήμερα. Η κοσμοπολίτικη πόλη μιας αυτοκρατορίας σου κινεί  το ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις την πορεία της, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την πόλη μου γεννήθηκες, μεγάλωσες και ζεις.

Έτσι λοιπόν είτε είστε ιστοριοδίφες είτε όχι, θα δείτε την πόλη με μια άλλη ματιά. Μπορεί σε κάποιες φάσεις να κατακλύζεστε από διηγήσεις αλλά σε κάποιες άλλες νιώθεις σα να ζεις και συ σε μια από τις γειτονιές της Σαλονίκης του τότε.

Περί γενεθλίων

Πριν από καμιά βδομάδα ήταν τα γενέθλια μου και αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι κάθε χρονιά παίρνω λιγότερα δώρα (πουτάνα κρίση) δεν υπάρχει τίποτα τρομακτικό. Και κόσμο να μην έχω να βγάλω δε με χαλάει. Αφορμή να παραπονεθώ για τη ζωή μου δε βρίσκω. Σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον δεν παίρνω.
Το γεγονός ότι για διακοπές τέτοια εποχή δεν έχει κλειστεί τίποτα, ούτε αυτό είναι πρωτοφανές. Τις άλλες όμως ήταν φλου τα πράγματα, φέτος υπήρχαν σκέψεις για αεροπλάνα και βαπόρια. Ίσως βγει κάτι παραπάνω αλλά αφού μπορούμε και έχουμε ακόμα να ξοδέψουμε, όλα καλά.

Και του χρόνου λοιπόν.

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά

Από την Πέμπτη ήρθαν στην πόλη φίλοι από τα παλιά. Από την Αθήνα, τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Ελβετία. Κάποιους από αυτούς είχα χρόνια να τους δω. Οι ζωές μας προχώρησαν έστω και λίγο, οι αποστάσεις μεγάλωσαν περισσότερο. Το δέσιμο και η οικειότητα όμως παρέμειναν ίδια. Ωραία η αίσθηση, γλυκιά η νοσταλγία.

Οι πύλες του ανεξήγητου

Η συγκεκριμένη φάση μου φέρνει στο μυαλό την εκπομπή-κωμωδία του Χαρδαβέλλα, της οποίας το concept συνεχίζει και στο site  του μέχρι σήμερα. Δε μας χαλάει γιατί μας διασκεδάζει.
Όταν όμως συμβαίνουν κάποια πράγματα όχι παράξενα αλλά που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις, μπαίνεις σε αυτή την κατηγορία; Δύο που τα θυμήθηκα και μου έδωσαν έναυσμα για το post - προβληματισμό. Το πρώτο είναι που είχα την εντύπωση ότι ένας φίλος-γνωστός είχε ένα συγκεκριμένο αμάξι. Την επόμενη φορά όμως έσκασε μύτη με ένα Opel Astra. "Και τι έγινε το προηγούμενο;" ρώτησα. "Μα εγώ αυτό είχα πάντα." "Αλλά την άλλη φορά με αυτό γυρίσαμε!" του είπα. Μπα...
Πριν χρόνια είχαμε βγει παρέα και ήταν μια κοπέλα, σχετικά εμφανίσιμη και την έλεγαν Α. Πριν κανά χρόνο μου είπαν ότι σε ένα τραπέζι μια κοπέλα τελείως αδιάφορη ήταν αυτή. Και να πεις ότι δεν φορούσα τους φακούς. Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα ξαναβγήκαμε και η κοπέλα ήταν όπως την θυμόμουν την πρώτη φορά. Ρε μήπως με κοροϊδεύετε;

Hang over

Μόνο που βλέπω την φωτογραφία στραβώνω. Και έτσι θα βγει το post καλύτερο.
Άμα είσαι φάση Γωγώ Μαστροκώστα, ειδήσεις του Star κλπ καλά κάνεις και μεις καλά κάνουμε που σε βρίσκουμε λίγο και γελοίο. Οι της συγκεκριμένης παράστασης θέλουν να περνιούνται για πιο ψαγμένοι, νέα γενιά του θεάτρου, cool κλπ. Τσου ρε λάκηδες. Η συνταγή εύκολη και γρήγορη: εκμεταλλευόμαστε την όποια αναγνωρισιμότητα μας έδωσε η τιβί πρόσφατα και χρησιμοποιούμε τον τίτλο της γνωστής Αμερικανιάς. Το κόβω για κωμωδία επιπέδου Σεφερλή για ηλικίες 15-24.

Γρίνια

Ορισμός: συνεχή ενοχλητικά παράπονα
Ο καθένας το ορίζει όπως καταλαβαίνει (όπως και τα περισσότερα πράγματα) και όλοι την αποποιούνται. Προσωπικά δε μ αρέσει καθόλου και όταν καμιά φορά πούνε γενικά και αόριστα ότι μπορεί να γκρίνιαξα, προβληματίζομαι λιγάκι.
Το κακό με αυτή είναι ότι πέρα ότι δεν προσφέρει είναι παρούσα παντού. Θέλει λίγη προσπάθεια να βρεις το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην γόνιμη κριτική με την απάθεια της αποδοχής όλων όσων συμβαίνουν.