Ολλανδία

Μετά από πολλά χρόνια, έφτασε επιτέλους η ώρα να επισκεφθώ τους φίλους μου στην Ολλανδία. Ζουν, εργάζονται και κάνανε οικογένεια (εδώ και αρκετά χρόνια) και εκεί θα συνεχίσουν. Με ορμητήριο το Hoofddorp ξεκίνησε το ταξίδι, που αρχικά ήταν για το Άμστερνταμ αλλά κατέληξε να καλύψει ένα μεγάλο κομμάτι της Ολλανδίας. Μου βγήκε τόσο καλά που μπορώ να πω ότι το Antonis Travel διέπρεψε :P

Άμστερνταμ: Μπορεί το τοπίο να μην είναι τόσο μαγικό όσο άλλες πρωτεύουσες. Μπορεί σε ένα βαθμό τα κανάλια να μοιάζουν μεταξύ τους. Μπορεί αυτό το καφέ χρώμα να μην σου τραβάει το μάτι. ΑΛΛΑ και άλλες τόσες μέρες να καθόμουν δεν θα το ανακάλυπτα. 

Κρυφοί θησαυροί σε στενάκια και γειτονιές που δεν συγκεντρώνουν τους τουρίστες. Απίστευτη ομορφιά και απλωσιά στους κεντρικούς και τις πλατείες. Το περπάτησα και το ξαναπερπάτησα. Είτε χαμηλά μέσα από καραβάκι είτε ψηλά από roof bar έβλεπες κάτι διαφορετικό. Αισθανόσουν τον αέρα.

By night οι φωτισμοί στις γέφυρες έδιναν άλλη εικόνα. Ο κόσμος συνέρρεε κατά χιλιάδες στα μαγαζιά από τις 6 ώρα και δε σταματούσε. Οι σημαίες LGBTQ κυμάτιζαν περήφανα και ο κόσμος κυκλοφορούσε μέσα σε ευφορία (μύριζε και λίγο χόρτο...). Μια πόλη που είναι μια κατηγορία μόνη της.

Ουτρέχτη: Όμορφη ολλανδική πόλη με το κανάλι που τη διασχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς. Την επισκέφθηκα με πολύ καλό καιρό και γινόταν χαμός από ζωντάνια και κόσμο. Αρκετά διαφορετική από την πρωτεύουσα.

Χάρλεμ: Βροχερός ο καιρός αλλά δε με έπιασε. Πολύ όμορφη η κεντρική πλατεία και κατά μήκος του καναλιού κουκλίστικα σπίτια και ένας πύργος και ένας ανεμόμυλος. Πιο μεσαιωνική και στα σημεία η πιο ωραία πόλη από αυτές που έκανα εξόρμηση.

Ντελφτ: Ο καιρός είχε φτιάξει για τα καλά και το μικρό σχετικά Ντελφτ έσφιζε από ζωή στο παζάρι. Οι εκκλησίες, το δημαρχείο και οι διαδρομές πολύ όμορφα όλα. 

Λάιντεν: Πιο μεγάλο το Λάιντεν με πολύ κόσμο στο δικό του παζάρι (ποιος αγοράζει CD και δίσκους και είχε τόσους πάγκους;). Όπως και όλες οι πόλεις είχε το κανάλι που συγκέντρωνε τον κόσμο.

Κέκενχοφ: Τεράστιος κήπος που χρειάζονται πάνω από 2-3 ώρες για να τον περπατήσεις. Απίστευτες εικόνες με τις εκατομμύρια τουλίπες και τις λιμνούλες. Τα μάτια σου γέμισαν αναρίθμητα χρώματα και δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις.

ΥΓ Οι μετακινήσεις γινόταν στο άψε-σβήσε και με τα κατάλληλα app ήταν piece of cake

ΥΓ 2. Ακριβές οι τιμές σχεδόν στα πάντα, μόνο στο Super Market ήταν νορμάλ

ΥΓ 3. Χάρηκα πολύ που συνάντησα φίλους μακρινούς αλλά και τόσο καλούς

ΥΓ 4. Μου έλειψαν και έλειψα, ειδικά στη Στέλλα

Φως στο τούνελ

 Τα χω ξαναγράψει ότι όλα είναι θέμα οπτικής. Όλη η ιστορία είναι να μπορέσεις να αλλάξεις οπτική και να δώσεις αξία/σημασία στα πράγματα και να μην τα βλέπεις σαν αγγαρεία. Ωραία τα λέω αλλά εδώ και 2 μήνες που έχω αυτοφάει χώσιμο με τη δουλειά, δεν μπόρεσα να το δω εντελώς έτσι. Ίσως αν κρατήσω τα καλά (ανταπόκριση από το ακροατήριο, σημαντικότητα του νέου αντικειμένου που ασχολήθηκα) και τα εξελίξω τότε να αξίζει πραγματικά.

Πλέον φτάνω στο τέλος αυτής της φάσης και το ζητούμενο παραμένει το γνωστό και κλασσικό: να είμαστε καλά για να μπορούμε να δρέψουμε τους καρπούς. Ελπίζω το επόμενο post να είναι ταξιδιάρικο αλλά όχι μέσα από τούνελ αλλά από κανάλια ;)

Bruce Dickinson - The Chemical Wedding

Κυκλοφόρησε αναπάντεχα νέο δίσκο ο Dickinson μετά από πολλά χρόνια. Αφιερώνουμε ευλαβικά το χρόνο που επιβάλλεται σε ότι maidenικό υπάρχει. Έτσι βρίσκουμε ωραίες στιγμές και γυρνάνε οι θύμισες μας στα παλιά. Παλιά χρονικά, γιατί όταν τον ακούς το Chemical Wedding είναι λες και κυκλοφόρησε χθες.
Αν το Accident of Birth ήταν το μεγάλο comeback, το Chemical Wedding ήταν αυτό που έδειξε ότι ο Dickinson ήταν πολύ δυνατός και μπορούσε να ξαναδώσει την ώθηση που χρειαζόταν τότε οι Maiden (είχαν κυκλοφορήσει το άνισο Virtual XI). Με ύμνους όπως το Book of Thel (ξαδερφάκι του Darkside of Aquarius), τα πολύ δυνατά King in Crimson, Killing Floor, Tower και τα μελωδικά Jerusalem, Gates of Urizen. Και μαζί τους το ομώνυμο και το Alchemist να δίνουν το στίγμα του δίσκου. Ίσως του μόνου δίσκου που κυκλοφόρησε και ήταν ολοκληρωμένος και θεματικά/στιχουργικά.
Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους, ο άνθρωπος πίσω από το δίσκο ήταν άλλος: ο Roy Z. Οι μουσικάρες, η παραγωγή, η ψυχή ήταν αυτός. Αυτός ανέστησε τον Bruce και τον γύρισε εκεί που ήταν η θέση του. Στην μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχώνε.

Heading for tomorrow

Οι σχεδιασμοί για το αύριο γίνονται σε πολλά επίπεδα. Το μέλλον μας ανήκει.

Πάμε στο σήμερα όπου οι μικροϊώσεις δε λένε να φύγουν με αποκορύφωμα ένα κοπάνημα στο δόξα πατρι που κυκλοφορώ σαν τραυματίας πολέμου. 

Συνεχίζουμε ατενίζοντας το μέλλον. 

All is dust in the wind (2023 edition)

Κάθισα να κάνω ανασκόπηση στα φετινά ακούσματα και άνοιξα τους φακέλους: άδειοι. Ούτε ένας δίσκος! Και διαπιστώνεις ότι όλα τα άκουσες μέσω streaming ή όσα κατέβασες δεν τα κράτησες. Αποτέλεσμα; Τη στιγμή που όλα καταγράφονται και ανακτώνται, σα να βρίσκεσαι μπροστά σε μια τρύπα του συστήματος.

Μετά από αναζήτηση προέκυψαν δύο διαπιστώσεις:

1. Δοκίμασα πολλές νέες κυκλοφορίες
2. Άκουσα παλιές - κλασσικές κυκλοφορίες

Ελαφρύς προβληματισμός που η μουσική είναι στον αέρα και τα ίδια τα ακούσματα διάσπαρτα και όχι συμπαγή αλλά προχωράμε με πολύ μουσική και live αν γίνεται.

Μια αιωνιότητα

Δυστυχώς πέρασε πάρα πολύς καιρός για να δω καμιά δεκαριά ταινίες. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να επανορθώσω.

• Bastarden
  Mads Mikkelsen ίσον εγγύηση. Ιστορία δεμένη με τη γη. 
• Finnick
  Πρώτη φορά σινεμά με τις μικρές! Φαίνεται να τους άρεσε η εμπειρία. Και για μας κύλησε ευχάριστα. 
• The Old Oak
  Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, επέλεξα να δω ταινία ενός γνωστού (σε μένα) σκηνοθέτη. Στο ίδιο μοτίβο, πολύ ρεαλιστικό και με έντονες στιγμές.
• Ayeh haye zamini
  Σκηνοθετικά δεν είχε να δηλώσει κάτι αλλά όσον αφορά την αποτύπωση της απολυταρχικής, καταπιεστικής κατάστασης στο Ιράν, είχε να πει πάρα πολλά.
• Actor
  Τα 2 πρώτα επεισόδια μιας ιρανικής σειράς. Άλλη κατάσταση εντελώς σε σχέση με την προηγούμενη. Μια κοινωνία με τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες της, μέσα από μια εύθυμη ματιά.
• The Banshees of Inisherin
  Μετά από πολύ καιρό πήγα σινεμά: ήταν το διάστημα που μεσολάβησε; ήταν η ταινία η ίδια; ήταν η φάση που ήμουν; Την συζητούσα για μέρες.
• At War
  Πολύ δυνατή, ρεαλιστική ταινία που έβλεπες χαρακτήρες του εργασιακού χώρου. Θα θελα να βλεπα και άλλες παρόμοιες.
• Lasciati Andare
  Ανάλαφρη ιταλική κομεντί. Και εδώ καλός ο Toni Servillo
• La Vie en Rose
  Μόνο σαν τριαντάφυλλο δεν ήταν η ζωή της Edith Piaf όπως την βλέπουν στην ταινία. Πολλά τα μπρος-πίσω, ωραία η μουσική.
• Paris, je t'aime
  Ιστορίες αγάπης στο Παρίσι. Ήμασταν σε mood Παρισιού και τι καλύτερο.
• The Worst Person in the World
  Βορειοευρωπαική ματιά στη ζωή μιας 30χρονης κοπέλας. Πολλά τα σκαμπανεβάσματα και με ανθρώπινες στιγμές. 

Αυτοβιογραφίες νο2

Μπορεί να μου πάρει αιώνες να τελειώσω κάτι που δε με κρατάει ή με αγχώνει. Με τη μουσική που μ' αρέσει όμως ισχύει το αντίθετο. Είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου και με μεταφέρει νοερά κάπου αλλού. Μέσα από τις αυτοβιογραφίες των δύο Sabs και με τα τραγούδια τους στο playlist, ταξίδεψα από τα late 60s ως το σήμερα.

Ο μπασίστας τους Geezer Butler γράφει με έναν άμεσο και απλό τρόπο. Δίνει μεγάλο βάρος στην ιστορία του γκρουπ από τότε που δεν είχαν λεφτά να φάνε μέχρι το rockstarιλίκι. Μαθαίνεις λεπτομέρειες που ενδιαφέρουν τους fan και γιγαντώνουν το θρυλικό status των Black Sabbath. Από αστεία ως τραγικά γεγονότα, μπορείς να πάρεις πράγματα.

O Ozzy Osbourne από την άλλη σε ξεκινάει από την δύσκολη ενηλικίωση του. Εξελίσσεται, όπως είναι αναμενόμενο, με πολύ ενδιαφέρον αλλά κάνει μπαμ ότι είναι γραμμένο από κάποιον επαγγελματία που μεταμορφώνει τις ιστορίες του Ozzy. Όσο κυλάει δεν αναφέρονται ούτε καν οι δίσκοι που κυκλοφόρησε παρά επικεντρώνεται στην προσωπική του ζωή. Πολύ πιώμα και χάπια.