Τη δεκαετία του 90 γράφαμε και γράφαμε κασέτες. Δύσκολα να βρούμε φρέσκους δίσκους και η ακρόαση απαιτούσε υπομονή και rewind.
Με το γύρισμα της χιλιετίας (sic) ψάξιμο στα κρυμμένα μαγαζιά για σιντί και ο χρόνος που αφιέρωνα στην ακρόαση, μειώθηκε λιγάκι. Μέσα της δεκαετίας του 2000 και πλέον mp3 στον υπολογιστή και μόνο. Εκατοντάδες GB και κάπου το χάναμε με την ποσότητα αλλά πλέον δεν ξέφευγε κυκλοφορία. Τα λίγα τελευταία χρόνια στο κινητό. Γρήγορη και εύκολη η πρόσβαση αλλά χάθηκε η αποθήκευση στην ψηφιακή δισκοθήκη. Κι αυτό γιατί αν δεν είναι σούπερ ο δίσκος γιατί να τον κρατήσω; Λες και όλοι οι προηγούμενοι είναι σούπερ...
Έτσι ανατρέχοντας στα φετινά, δε μπορώ να δω τι έχω κρατημένο στο Winamp (ναι το χρησιμοποιώ ακόμα!). Ποιοι δίσκοι τελικά μου έκαναν εντύπωση;
- Από τους γνωστούς ο δίσκος του Ozzy ήταν αναπάντεχα καλός. Αφού βρήκε τόσο καλή ομάδα ας τους κρατήσει να γράψουν και άλλον όσο προλαβαίνει. Οι AC/DC έβγαλαν δίσκο AC/DC και οι Nightwish με υπερπαραγωγή και στόχο έβγαλαν κυκλοφορία με υψηλά στάνταρ. Οι Lamb of God σταθερά αξιοπρεπής.
- Από κει και ύστερα ιδιαίτερο κλικ μου έκαναν ελληνικές κυκλοφορίες. Το ζήτω-οι-Kamelot Ithaca των Black Fate και το ποιοτικό epic των Sacred Outcry είναι διεθνούς επιπέδου. Κόλλημα το Dysfunctional των Bombing the Avenue.
- Από το πουθενά το De Ecclesiæ Universalis των Ecclesia ενώ από την άλλη το φετινό άλμπουμ των Thy Catafalque αποτελεί συνέχεια του Geometria του 2018 (για avant gard καταστάσεις) . Για hard rock της χρυσής poser περιόδου οι Ινδοί(!) Girish & The Chronicles με το Rock the Highway σε ταξιδεύουν αλλού.
