Requiem (We will remember)

Στα social media και τα clickbait site μας πρήζουν ότι το 2016 χάθηκαν πολλοί καλλιτέχνες. Το 2017 θα χαθούν κι άλλοι, θα πω εγώ. Από αυτούς σημαντικοί είναι αυτοί που ξέρεις εσύ, που σου χουν "μιλήσει" και όχι αυτοί που είναι mainstream και τραβάνε click. Όπως πολλοί σημαντικοί χάθηκαν και τις προηγούμενες χρονιές. Αυτό να μας κάνει να καταλάβουμε τη ματαιότητα να περιμένουμε το μέλλον και να μη ζούμε το σήμερα. Να μας κάνει να μη χάνουμε ευκαιρίες να δούμε από κοντά και ζωντανά αγαπημένες προσωπικότητες. Αν ανατρέξω θα βρω ευκαιρίες που θα μπορούσα αλλά δεν είδα ανθρώπους που έφυγαν.
Τον Lemmy: ως φοιτητής μου ακουγόταν πιο rock n roll. Και μετά περίμενα να ρθει κάπου κοντά αλλά...
Τον Μητροπάνο στη Σίβηρη: θα βαριόμουν τόσο λαϊκά, σκέφτηκα. Στερνή μου γνώση.
Τους Pantera στην Αθήνα το 2001: καταραμένη 11η Σεπτεμβρίου που εξαιτίας σου χάθηκε η once in a lifetime ευκαιρία να δω τους Pantera.
Αλλά και κάποιους που μπορεί να μην τους ξαναδώ.
Τους Slayer στην Αθήνα το 2001: καταραμένη 11η Σεπτεμβρίου που εξαιτίας σου χάθηκε η once in a lifetime ευκαιρία να δω τους πραγματικούς Slayer.
Τον Malmsteen το 1998: στις πολύ αρχές της επαφής με αυτή την μουσική, ο μέγας βιρτουόζος μου φάνταζε εξεζητημένο να πάω.
Robert Plant με τη μπάντα του: έλα μωρέ, ξοφλημένος, δεν θα παίξει τίποτα από Zeppelin. Να μαλάκα!
Rage Against the Machine στην Αθήνα: χαμένη ευκαιρία για να ζήσω την πώρωση και τη ριζοσπαστικότητα τους.
Alice Cooper στην Πυλαία: μου φαινόταν χλιαρός και δεν πήγα...
Τους Maiden στη Βουλγαρία: δεν πάει να τους έχω δει 3 φορές, η περιοδεία για το Seventh Son δεν χανόταν.

Metal meltdown '16

Είχα πολλές δουλειές και δεν βρήκα χρόνο να γράψω για τους δίσκους που θεωρώ καλύτερους για το 2016. Αυτό είναι... και όχι πως όταν είδα τι κυκλοφόρησε φέτος μου ήρθε ζαλάδα. Ότι και να πω θα μου φαίνεται σα να μειώνω μπάντες που έγραψαν τραγουδάρες και μας επηρέασαν. Και για τους πιο πρόσφατους ότι τους υποτιμώ και ότι μετά από χρόνια θα τους εκτιμήσω. Δε το λέει η καρδιά μου να κάνω top με ολίγη από Hardwired…to Self-Destruct, το ΕΡ των Candlemass, τη σταθερότητα των Testament και σκόρπια τραγούδια από δω κι από κει. 

Μας ζώσαν τα φίδια για τα καλά και αν δεν γίνει επιτέλους κάτι (να βγει ένας σπουδαίος δίσκος, και γω ο ίδιος να το δω αλλιώς κοκ) δύσκολα τα πράγματα.

Helloween - Better than Raw

Τότε ήταν ένας δίσκος στη σκιά των Keeper και ο Deris ένα υποκατάστατο του Kiske. Από την άλλη το european power metal ήταν στα φόρτε του και συνεχιστής της heavy metal δόξας. Σ' αυτά τα πλαίσια στεκόταν στα αυτιά μου σαν στήριγμα των Maiden εκείνης της εποχής. Ένα "ξύπνημα" από τον τραχύ και ατμοσφαιρικό ήχο που θεωρούνταν ως ο σκληρός ήχος τότε.
Σχεδόν 20 χρόνια μετά ακούγεται φρέσκο και ανεβαστικό. Αυτό ήταν το ευρωπαικό-στρουμφ power metal. Γι αυτό το γουστάραμε. Και ενώ τώρα μας ακούγεται ακόμα πιο τραλαλα ως ιδίωμα, ο συγκεκριμένος δίσκος μας ακούγεται πιο γαμάτος. Τραγούδια πιασάρικα επιπέδου single: το καταιγιστικό Push, το εκπληκτικό Falling Higher, το ρεφραινικό Hey Lord, το εμφατικό Don 't Spit on my Mind, το δηλωτικό I can, το χαβαλετζίδικο Laudate Dominum. Σταματάω γιατί θα τα γράψω όλα.
Από τότε οι Helloween παρέμεναν σεβαστοί ως κορυφή του power metal αλλά θεωρούνταν για νεαρούς ακροατές. Ίσως το αποδέχτηκαν τελικά κι αυτοί και κατάλαβαν ότι όσα Better than Raw και να βγάλουν, όλοι θα θέλουν Keeper και Kiske. Έτσι του χρόνου θα κάνουν το πολυαναμενόμενο reunion. 

Iced Earth - Live in Principal

Τρίτη φορά που τους βλέπω. Ο κόσμος ακόμα περισσότερος από το (μακρινό) 1999 αλλά όχι τόσο παθιασμένος. Πάντα ήμασταν πολιτισμένοι και σωστοί αλλά έχουμε γίνει λίγο του σαβουάρ βίβρ οι μεταλλάδες. Πάμε στην συναυλία.
Ο χώρος καλά εξαεριζόμενος αλλά ο ήχος αν και βελτιώθηκε δεν έφτιαξε ποτέ. Αν συγκρίνω με τις παλιές συναυλίες όμως, πάλι καλά να λέμε που το βούισμα πέρασε την επομένη. Θυμάμαι στους Maiden το 1998 σε ανοιχτό χώρο που βούιζαν τα αυτιά μου για 3 μέρες και βάλε. Πολύ ανασκόπηση των παλιών πέφτει ίσως επειδή οι Iced Earth ήταν η ανερχόμενη μπάντα την εποχή που ξεκινούσα. Αλλά πάλι ξέφυγα.
Γεμάτο setlist αλλά πάντα θα προτιμάμε τα μεγάλα τους (τριλογία, Angel Holocaust) από τα πρόσφατα τους. Ο Stu καλός και σαν τραγουδιστής και σαν άνθρωπος (!). Κάθε ένας έχει ένα αγαπημένο από τους Earth. Προσωπικά το Waching over me πάντα θα μου θυμίζει κάτι ενώ χθες το Vengeance is Mine ήταν το τραγούδι των ημερών.
Πραγματικά το φχαριστηθήκαμε και το χρειαζόμασταν. Grab on, fight on! Stormrider! Stormrider!

Open House V

Ναι φέτος δεν είδαμε τόσες καλές περιπτώσεις (αν δεν επλουτιστεί ο θεσμός του χρόνου θα ναι ακόμα πιο σφιχτά τα πράγματα). Ναι στις ουρές της Κυριακής είχε ανθρώπους που έχουν μάθει να κλέβουν σειρές (αλλά οι εθελοντές τους έβαλαν στη θέση τους). Όπως και να χει παραμένουμε φανατικοί του θεσμού και της ανοιχτομυαλιάς που πρεσβεύει.
Η κάβα στην πολυκατοικία στην οδό Μορκενταου απλά μια κάβα. Το γραφείο στο νόμο 751 απλά ένα μοντέρνο γραφείο. Το γραφείο στην Κομνηνών ένα γραφείο. Το διαμέρισμα στη Λασσάνη ένα διαμέρισμα. Στον αντίποδα το ντιζαϊνάτο διαμέρισμα στην Τσιμισκή, το νεοκλασσικό στην Πλούτωνος και η Στοά Λεβή με την ιστορία που κουβαλούν, η Οικία Τέλλογλου που ήταν εφάμιλλη του γειτονικού γραφείου που είδαμε περυσι και τέλος η Πολυκατοικία στη Σοφούλη που ήταν αλλού.
Άντε καμιά συναυλία να κλείσουμε τα πολιτιστικά του μήνα.

ΥΓ Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορέσαμε να πάρουμε ιδιαίτερες ιδέες για το σπίτι.

They walk among you

Παλιότερα ήσουν πιο ευθύς, πιο λακωνικός, πιο αλγοριθμικός. Οι συναναστροφές με πολλών ειδών ανθρώπους, δυστυχώς σε αλλοιώνει σε αυτόν τον τομέα. Κι αυτό γιατί δεν γίνεται να λες στον καθένα τι τον θεωρείς ή τι θέλεις από αυτόν.
Ένα πρώτο παράδειγμα οι επαγγελματίες ζητιάνοι. Έχεις διαπιστώσει ότι για να μη σου γίνονται φορτικοί πρέπει να τους πεις "ευχαριστώ", "να σαι καλά". Τίποτα από τα δύο δεν τα εννοείς αλλά τι να κάνεις για να σταματήσουν να σε πιέζουν;
Στις κοινωνικές συναναστροφές υπάρχουν πολλοί οι αθρώποι που σου είναι αδιάφοροι και κατά πάσα πιθανότητα δε θυμούνται το όνομα σου όταν σου μιλάνε. Αναγκαστικά πρέπει να τους μιλήσεις εκεί που βρέθηκες. Αυτοί θέλουν να πουν για τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Με ένα default χαμόγελο αραδιάζεις κλισέ εκφράσεις και σε λίγα δευτερόλεπτα απομακρύνεσαι.
Κραυγαλέα περίπτωση από την εποχή των γονιών μας: γνωστοί που σου μιλάνε λες και χθες τα πίνατε μαζί. Στην πραγματικότητα έχουν μήνες να φανούν και σου κάναν παρέα όταν τους βόλευε. Στις υποκριτικές ατάκες "άντε να βρεθούμε κλπ" συγκρατείς το ειρωνικό χαμόγελο, κοιτάς αλλού και σφίγγεσαι μην τους διαολοστείλεις. Την κάνεις με ελαφρά και άλλη φορά να κοιτάς μπροστά σου.
Στα επαγγελματικά οι άνθρωποι πουλάνε και τη μάνα τους για 100€. Όσο και σοβαροί και μετρημένοι να εμφανίζονται, λίγοι έχουν την αξιοπρέπεια να σταθούν στο ύψος τους. Μόνο αν αναγκαστούν θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Δυστυχώς πρέπει να μπαίνεις σε συζήτηση, βάζοντας στο μυαλό σου το τεκμήριο της καχυποψίας. Εξασφαλίσου.
Σε εμπορικές συναλλαγές αν πας σα πολιορκητικός κριός μάλλον την πάτησες. Θέλει να ελιχθείς, να περιμένεις, να διαπραγματευτείς. Αν ο χρόνος και η κατάσταση είναι με το μέρος σου μην τη δεις μεγαλόψυχος: απλά περιμένουν να τους δώσεις το πάτημα και μετά και να παρακαλάς δε θα σε λυπηθούν. Δεν λέω να γίνεις Donald Trump αλλά αν εσύ νομίζεις ότι με το να είσαι συγκαταβατικός και παραχωρητικός είσαι καλός άνθρωπος, τότε οι άλλοι σε θεωρούν θύμα και μαλάκα.

Θερινά σινεμά - Φεστιβάλ σημειώσατε 1

Από τα θερινά σινεμά του καλοκαιριού στις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου το Νοέμβρη. Η πορεία αναπάντεχα πτωτική. Πλέον μας βλέπω να το γυρνάμε στις σειρές για το υπόλοιπο της χρονιάς.

• Personal Shopper
  Μια μουντρούχα πρωταγωνίστρια που είναι και μέντιουμ και βλέπει φαντάσματα επιπέδου Γλίτσα στο Ghost Busters. Το νευρικό γέλιο του κοινού στο τέλος έκλεισε κατάλληλα το φετινό Φεστιβάλ.
• The Human Surge
  Πρώτη φορά έφυγα από ταινία. Ο σκηνοθέτης ανάμεσα στα άλλα ήθελε να μας πει ότι η νέα γενιά είναι να την παίζει μπροστά στην οθόνη για λεφτά.
• Ξα μου
  Περισσότερο για γύρισμα λυκειακής τάξης παρά για ταινία. Ο Χωραφάς κάνει ζωάρα και όλοι λένε πόσο καλή είναι η Κρήτη...
• Snowden
  Δραματοποιημένη αναπαράσταση των γεγονότων με ντοκιμαντερίστικες αναφορές. Σε κρατάει αλλά το θέμα είναι να μη σε κρατάει καθηλωμένο αφού τελειώσει.
• Inferno
  Αν και με σκοπέλους υπνοταινίας τελικά νομίζω άξιζε τα λεφτά του σινεμά.
• The Man Who Knew Infinity
  Πρώτη προσπάθεια: υπνοταινία
• Quo Vado?
  Πολύ γέλιο. Είναι εντυπωσιακό πόσο μοιάζουμε ακόμα και στο δημόσιο τομέα.
• Darbareye Elly
  Του γνωστού Ιρανού σκηνοθέτη και αυτή σε αιχμαλωτίζει σε ένα κατά τα φαινόμενα ρεαλιστικό και όχι συναρπαστικό γεγονός.
• El Clan
  Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, ο πάτερ φαμίλιας μιας αργεντίνικης οικογένειας απαγάγει, κρατάει στο υπόγειο του σπιτιού του και τελικά εκτελεί τους ομήρους. Από πλευράς σκηνοθεσίας ίσως θα μπορούσε να έδειχνε λίγο περισσότερο το ρόλο της οικογένειας σε αυτό.
• The Quiet American
  Καλή μεταφορά του βιβλίου που σε μεταφέρει στη Σαϊγκόν την εποχή της γαλλικής αποικιοκρατίας. 
• La Famille Bélier
  Σε μια οικογένεια κωφών, μία κόρη όχι μόνο ακούει αλλά τραγουδάει. Εξαιρετική ταινία που σε βάζει σε έναν διπλανό σου κόσμο.
• The Nice Guys
  Όταν και ο Gosling σου φαίνεται συμπαθής τότε η ταινία πάει να πει ότι είναι καλή. Ξεφεύγει από τα κλισέ και προτείνεται για θερινό αλλά και για οποιαδήποτε ευχάριστη φάση.

Οκτώβρη φεύγα - Νοέμβρη rise

Ο Οκτώβρης είχε τα πάνω και τα κάτω του. Είχε τόσα πολλά και έντονα που δεν το αντέχει ο οργανισμός μας να είμαστε σε τέτοια φάση τρίτο σερί μήνα. Το Νοέμβρη ελπίζω αυτά που αναμένονται να είναι πιο ελεγχόμενα. Και σε ευχάριστα πλαίσια. Έτσι θετικά αναμένω τις μουσικές κυκλοφορίες, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και το Open House. Και να πιάσουμε αγαπημένες και δημιουργικές συνήθειες. Ακόμα και μια έξοδος με φίλους μετράει.

Έχω έγκλημα, λέγετε

Το έγκλημα εξίταρε πάντα. Από τον Ρωχάμη στην Ελλάδα μέχρι τη Mafia, οι άνθρωποι του εγκλήματος παρουσιάζονται ελκυστικοί, περιπετειώδης. Σήμερα ο Escobar είναι στο  προσκήνιο. Ναι ξέρω, στις ταινίες και τις σειρές δείχνουν τα εγκλήματα και το χαρακτήρα τους. Αλλά αυτό μου θυμίζει ένα τραγούδι για το οποίο οι Slayer είχαν κατηγορηθεί ότι προωθούσαν το ναζισμό. Το είχαν αρνηθεί λέγοντας ότι απλά αναφερόταν σε αυτά που κουβαλούσε. Όπως και να χει όμως εκμεταλλευόταν τα στοιχεία του για να προκαλέσουν και να πουλήσουν.
Μια έμμεση συνέπεια είναι ότι επιβάλλεται στις συνειδήσεις του κόσμου ότι οι εγκληματίες είναι τουλάχιστον αποδεκτοί, αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Είναι φυσικό να βλέπεις κάποιον να εκβιάζει, βασανίζει κάποιον άλλον ενώ είναι αφύσικο να βλέπεις δύο άτομα του ίδιου φίλου να φιλιούνται. Το έγκλημα είναι παντού και η αποδοχή των οικονομικών εγκληματιών (φοροφυγάδων) όπως και των κλασσικών εγκληματιών (Χρυσαυγίτες) δεδομένη.

Dirt people

Όπως έγραφα πριν σχεδόν 2 χρόνια: "Στη "μάχη" των οικονομικών είμαστε χαμένοι. Σαν την Ελλάδα ένα πράγμα. Όσο και να δουλέψεις-μαζέψεις, αν δεν κάνεις καμιά μπάζα της προκοπής, μέσα θα είσαι με επερχόμενα έξοδα." Έτσι σήμερα με του σπιτιού που βγαίνουν από παντού, κάποια στιγμή θα δεις το λογαριασμό σου και θα χρωστάς.
Από της εκπαίδευσης έχω μεταμορφωθεί σε της οικοδομής. Όλοι οι μάστορες που υπάρχουν, πρέπει να συνδυαστούν και να κάνουν αυτό που χρειάζεται. Εργοδηγός κατ ανάγκη. Σκόνη, τσιμέντο, μάρμαρα, καλώδια, πλακάκια, βαφές, σοβάδες και πάει λέγοντας. Εύχομαι αυτή η περίοδος που είναι γεμάτη πίεση και τρέξιμο να αποδειχθεί δημιουργική. Άντε μπαίνουμε στην τρίτη βδομάδα.

Mr Robot και Vinyl

Ένα καλοκαίρι, δυο σειρές. 

Με καλές συστάσεις είδαμε την πρώτη σεζόν και αφού μας άρεσε θα συνεχίσουμε και στη δεύτερη. Μέσα από τα μάτια του αντικοινωνικού χάκερ αντιλαμβανόμαστε τις αθέατες πλευρές τη σημερινής ψηφιακής κοινωνίας. Σε κρατάει και δε σε αφήνει ο Mr Robot.

Θέλγητρο το rock της δεκαετίας του 70 και οι μπάντες που σχετίζονται με τη δισκογραφική του Ρίτσι Φινέστρα. Το γνωστό τρίπτυχο sex, drugs and rock n roll μένει κατά κύριο λόγω στο σνιφάρισμα κόκας με συνέπεια το Vinyl να μην πάει κάπου και σπάνια να ροκάρει. Τελείωσε άδοξα αλλά ίσως κάποιοι πρωταγωνιστές να συνεχίσουν. 

Αμμουλιανή

Την είχαμε ακουστά και σκοπεύαμε να πάμε κάποια στιγμή για τριήμερο. Αλλά καλοκαίρι στην Χαλκιδική πάντα μέναμε στο πρώτο πόδι και πουθενά παραπέρα. Φέτος με μια απόφαση της στιγμής και αφού πιο μακρινές διακοπές δεν θα χε, το αποφασίσαμε.
Είναι ιδανική για 3-4 μέρες για κάποιον που θέλει φαγητό άνω του μέσου όρου και πολύ καλές παραλίες. Ειδικά το δεύτερο που είναι βασικός λόγος για να πας να μείνεις κάπου, σε αποζημιώνει με μερικές από τις καλύτερες στην Χαλκιδική: Αλυκές, Άγιος Γεώργιος, Καραγάτσια.
Για διαμονή πήγαμε στο κάμπινγκ όπου ισχύει ότι και γενικά στο νησί: πολύς κόσμος και οικογένεια. Θέλει πολύ προσπάθεια όπως και σε όλο το νομό για να βρεις ένα χαλαρό μέρος χωρίς τη φασαρία της οικογένειας Χωραφά.
Την επόμενη φορά με φίλους με σκάφος για να πάμε και στα Γαϊδουρονήσια :P

Top μαθητών

Σίγουρα δεν έχω διανύσει τόσα χρόνια στην εκπαίδευση όπως πολλοί άλλοι καθηγητές. Αλλά αυτά τα χρόνια έχω τύχει σε πολλά και διαφορετικά ακροατήρια. Σε κάποια τμήματα συνάντησα και ιδιαίτερες περιπτώσεις. Ας θυμηθώ κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις (για να μην τις ξεχάσω περισσότερο):

• κυρία 70 ετών και βάλε, που ήθελε να μάθει Office (ταλαιπωρώντας εμάς)
  
• πωρωμένος fan των Manowar
• σε τμήμα Expert Office, μαθήτρια που στο μεσοδιάστημα πεταγόταν στην Ευρώπη για interviews, ενώ ήξερε να περνάει και scriptάκια στο Word
• μαθητής στο ΕΠΑΛ που είχε έρθει να μου διαμαρτυρηθεί γιατί του είχα βάλει 7άρια στο τετράμηνο αλλά όταν τον ρώτησα τι μαθήματα του κάνω, δεν ήξερε
  
• μαθήτρια σε ιδιαίτερο που όπως αποδείχθηκε στο τέλος έμενε σε έπαυλη με πισίνα και Φιλιππινέζα. Τα τριπλάσια έπρεπε να τις παίρναμε ρε!
• έτυχε να χω μαθήτρια σε τμήμα Ήρων, τη διευθύντρια μου (από Δημοτικό)
• σε εταιρική εκπαίδευση τμήματα με 40 γυναίκες
• κοπελίτσα σε τμήμα ECDL που με αντιμετώπιζε σαν τον δάσκαλο
• η τρίτη Λυκείου στη Μεγαλόπολη, που ήταν όλοι παιδιά ένα και ένα!
  

Σίγουρα είναι άλλοι τόσοι που ξεχνάω. Κι όπως με όλες τις επαφές είναι το feedback που παίρνεις. Στον τωρινό εργασιακό χώρο είναι μικρό ενώ όσο ανεβαίνεις ηλικιακά μεγαλώνει. Ως γνωστόν στην εκπαίδευση δε δουλεύεις για τα λεφτά (έτσι λέμε για να μη χαλιόμαστε) η ανατροφοδότηση είναι αυτή που μετράει. 

Amon Amarth - Deceiver of the Gods

Μόλις 3 χρόνια πριν οι Amon Amarth κυκλοφόρησαν έναν δίσκο στα γνωστά τους νερά: θεματολογία Vikings και epic/death metal. Δεν κατέπληξε το Rolling Stones και το NME (εδώ γελάμε) αλλά πλέον μπορούμε να το θεωρούμε κορυφαίο δίσκο.
Ο ήχος είναι σφιχτοδεμένος, αν και ίσως σε κάποιες φάσεις θα τον ήθελα πιο διακριτό. Ίσως έτσι όμως γινόταν πιο καλογυαλισμένος/ενισχυμένος και λιγότερο death. Όπως και να χει τα τραγούδια σε πιάνουν από το λαιμό. Επικές μελωδίες που σε κοπανάνε, δεν είναι τραλαλά αλλά σα να σε χτυπάει στο κεφάλι το σφυρί του Thor (sic).
Στα 10s να βρεις τραγούδια που σε πωρώνουν, σε περικυκλώνουν, σε φτιάχνουν: δύσκολο κι όμως εδώ συμβαίνει. Κοπάνημα και soundtrack σε αντίστοιχες σειρές.

Θαλασσιά

Όταν εκνευρίζομαι με τη μαλακία του άλλου οδηγού στο δρόμο, με τη χαζομάρα του διπλανού μου στο λεωφορείο, με την ανοησία του γείτονα εγώ φταίω περισσότερο  που του δίνω σημασία και επηρεάζομαι.
Δεν θα γίνω υπέρ του ωχαδερφισμού απλά πρέπει να επιλέγω καλύτερα που κινούμαι και τι ακούω και βλέπω. Τρανό παράδειγμα στη θάλασσα. Δυστυχώς τα μέρη που κινούμαστε είναι κατακλυσμένα από παιδάκια και γριές. Η χαμένη γενιά των 20άρηδων-30άρηδων δε βρίσκεται εκεί παρά 4χρονα να χοροπηδάνε και 60άρες να μιλάνε για το θάνατο... Την επόμενη φορά αναγκαστικά είτε σε κάποια ερημική παραλία είτε στα τρεντάδικα μπιτς μπαρζ.
Επίσης εντυπωσιακό είναι ότι έχει περισσότερη ησυχία στο σπίτι στην Θεσσαλονίκη παρά σε αυτό στη Χαλκιδική. Εκεί είναι όλοι "απελευθερωμένοι" και απλά ουρλιάζουν. Λύση και εκεί υπάρχει και είναι η μουσική: από metal ως κλασσική δεν υπάρχει πρόβλημα.

Korn - Take a Look in the Mirror

Αν μου έλεγε κάποιος πίσω στα 90s ότι μια μέρα θα θεωρώ δίσκο των Korn δίσκο αξιομνημόνευτο, θα γελούσα. Κι όμως. Κι αυτό ισχύει εδώ και χρόνια αλλά αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο (το γράφω για να μη με ξεγράψουν οι μεταλλάδες).
Έχουν περάσει από πολλές φάσεις και όσο να υπερισχύουν τα χαζά τους, αυτή η κυκλοφορία με έκανε να τους ακούσω και όχι να συνοφρυωθώ μόνο στο άκουσμα του ονόματος τους. Ένα από τα καλά μετά το 2000, που τα ιδιώματα μπερδεύτηκαν, ήταν ότι το ταλέντο από τέτοιες μπάντες βρήκε έκφραση σε πιο metal φόρμες. Μένουμε στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο και κυρίως στο πρώτο μισό. Το μπάσο του Fieldy πέρα από τον χαρακτηριστικό του ήχο, δίνει το groove. Οι δομές των τραγουδιών δεν είναι κλισέ αλλά αντιθέτως εμπνευσμένες. Είχε και το nu metal τα καλά του... Μπορεί όσο προχωρούσε η διάρκεια του δίσκου να υπερισχύει το nu στοιχείο αλλά η ισοπέδωση της αρχής έχει συντελεστεί: Right Now, Break Some Off και τα μυαλά στο χέρι, Counting on Me, το κινηματογραφικό Did My Time.

Φιλμς

Με το σταγονόμετρο αλλά όλες (σχεδόν) είναι μία και μία.

Spotlight

Ταινία-ντοκιμαντέρ που την κάνει τρομακτική η αλήθεια της. Από τη μια σε κάνει να επανεκτιμάς τη δημοσιογραφία από την άλλη σε κάνει ακόμα περισσότερο άθρησκο.

Locke

Ένας καθημερινός άνθρωπος οδηγάει 1,5 ώρα και μεις παρακολουθούμε πως αλλάζει η ζωή του. Εξαιτίας του.

Big Short
Όση ώρα διαρκεί το παρακολουθείς με ένα παγωμένο βλέμμα, προσπαθώντας να αντιληφθείς τον ιστό στο οποίο μας έχουν μπλέξει και πως έφτασες σήμερα να ζεις σε μια διαρκή χρεωκοπία. 

El Cuerpo
Ισπανικό θρίλερ καλογυρισμένο και με καλή εξέλιξη. Αξίζει

Γράμμα από το παρελθόν

Ένας ηλικιωμένος με άνοια γίνεται εκτελεστής. Όχι κουλτουριάρικο, όχι χολυγουντιανό. Καλό, πολύ καλό.

The Day I Saw Your Heart

Την είδαμε αναπάντεχα και έτσι αναπάντεχα μας άρεσε. Έξυπνη και ανάλαφρη σε κάνεις να συμπαθείς τόσο την πρωταγωνίστρια όσο και τον αλλού πατέρα της.

La Cara Oculta 

Δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα. Λες και παρακολουθείς επεισόδιο σειράς. Έξυπνη έμπνευση.

Bridge of Spies
Υπνοταινία αλλά δεν κατάλαβα γιατί πήρε όσκαρ Β' ανδρικού.

Boyhood
Μέσα σε σχεδόν 3 ώρες βλέπεις την εξέλιξη της ζωής ενός παιδιού στην Αμερική. Γυρισμένο με τους ίδιους ηθοποιούς σε κάνει να βλέπεις και λίγο πως εξελίσσεται η ζωή σου.

Pan
Με το σχολείο πήγαμε και είδαμε αυτή την εντυπωσιακή από πλευράς γραφικών ταινία. Από υπόθεση απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες.

Room
Τελική γεύση καλή αλλά κυρίως λόγω του μικρού πρωταγωνιστή και μόνο αν έχεις δει αντίστοιχες περιπέτειες και ψυχολογικά θρίλερ. Δεν υπήρχε εμβάθυνση ούτε και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας είναι κάτι εξαιρετικό.

The Revenant
Εγγύηση ο Ιναρίτου. Ευκαιρία να δεις ότι σου έχει ξεφύγει από την φιλμογραφία του. 2,5 ώρες ταινία και νοιώθεις σα να πέρασε μία ενώ χάνεσαι στην αφήγηση της.

Τα Βαλκάνια

Ο Mazower είναι αναγνωρισμένος Άγγλος συγγραφέας που ασχολείται με την περιοχή. Πριν χρόνια είχα διαβάσει ένα βιβλίο του που αναφερόταν στην πόλη μου και μπορώ να πω ότι μου άλλαξε την οπτική σε κάποια πράγματα.
Στα Βαλκάνια ο ιστορικός ασχολείται με την περίοδο της χερσονήσου από τον 15ο αιώνα και μετά. Πέρα από ότι σε κάνει να προβληματιστείς για αντιλήψεις σε μερικά θέματα (ειδικά αν είσαι του πατριωτισμού) σε βάζει να αναθεωρήσεις πολλά άλλα. Μεγαλωμένοι με δεδομένα όπως η σπουδαιότητα του έθνους μεταφέρεσαι σε εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν σκληρά αλλά χωρίς μένος για τους διπλανούς αλλόθρησκους. Εποχές που η γλώσσα ξεχώριζε τους ανθρώπους αλλά που οι Έλληνες αυτοπροσδιοριζόταν ως Ρωμιοί, οι Βούλγαροι ως Έλληνες και η λέξη Τούρκος ήταν βρισιά.
Πιστεύω ότι προσφέρεται από τους λάτρεις της ιστορίας μέχρι τους νορμάλ αναγνώστες που θέλουν ένα σοβαρό ανάγνωσμα. Μπορεί μέσα από τις γραμμές να σου μένει η γεύση ότι ο συγγραφέας προκρίνει το κρατικό σχηματισμό της αυτοκρατορίας από αυτόν του έθνους αλλά κι αυτό ανοίγει ένα μεγάλο πεδίο προβληματισμού.

Του τόπου μας

Μπορεί να ακούμε επί χρόνια και φανατικά (ώρες ώρες) ξένη μουσική αλλά στην Ελλάδα μεγαλώσαμε. Και έτσι έχουν περάσει στο DNA μας πολλά από τα καλά της (τα μη καλά προσπαθούμε να τα αποβάλουμε). Η παράδοση και άλλες πολλές συνήθειες είναι μέσα σε αυτά. Πρώτα από όλα η μουσική που σου κάνει κάτι, εσένα και μένα, ενώ σε έναν δυτικοευρωπαίο ή ασιάτη δε λέει τίποτα. Έτσι σε μένα και στις τόσες χιλιάδες που έκανα δύο συνεχόμενα sold out στο θέατρο Γης, η μουσική του Γιάννη Χαρούλη είχε κάτι του τόπου μας. Είχε αυτή την εξιδανίκευση του παραδοσιακού και την ωραιοποίηση του κρητικού. Αυτά κρατάμε και ως λάτρεις της καλής μουσικής θα τον ξανατιμήσουμε αν έρθει από τα μέρη μας.
Σε μια χώρα που με τις τόσες καφετέριες που έχει, θα μας σώσει μόνο αν μπορούσαμε να παράγουμε καφέ, φυτρώνουν πιο σημαντικά πράγματα. Ανάμεσα σε αυτά, τα σταφύλια παράγονται και γίνονται κρασί που εμφιαλώνεται και προωθείται. Βρεθήκαμε λοιπόν σε ένα οινοποιείο και είδαμε ότι τελικά κάτι παράγεται σε αυτόν τον τόπο και δεν είναι όλος ο κόσμος θαμώνες σε καφετέριες. Εντυπωσιακές εγκαταστάσεις και πιο εντυπωσιακή η ποικιλία κρασιών στο κτήμα Γεροβασιλείου που επισκεφθήκαμε στα πλαίσια της δράσης Ανοιχτές Πόρτες. Και πλέον μετά από τόση γευσιγνωσία, μπορούμε να παραγγείλουμε το κρασί που μας άρεσει και όχι απλά ένα λευκό ή ένα κόκκινο!

Offside festival

Με το να πας σε μια προβολή δε σε κάνει και φεστιβαλικό. Μου φάνηκε καλή πρωτοβουλία και με δεδομένο ότι υπάρχει κόσμος λάτρης του διεθνούς ποδοσφαίρου στην πόλη, ελπίζω να συνεχιστεί.
Αλλά ανάποδα ξεκίνησα. Η ταινία που είδα ήταν στην Αποθήκη 1, με μια ελαφριά παρουσία της διοργάνωσης Offside festival. Ίσως την επόμενη φορά να έχει πιο έντονο χρώμα και να συγκεντρώσει περισσότερους λάτρεις του αθλήματος και κολλημένους με τα ξένα πρωταθλήματα. Αντικείμενο της ήταν η αναπάντεχη και σαν πυροτέχνημα πορεία της Nottingham Forest στα τέλη της δεκαετίας του 70. Για τους περισσότερους είναι ένα θέμα για καμένους, επιπέδου σημαντικότητας της μάχης του Βαφέως το 1301. Και επειδή το άρθρο θα αναφλεγεί από το κάψιμο, σταματάω.
Οι λάτρεις της νοσταλγίας και οι αγγλόφιλοι το λάτρεψαν. Όλοι μας το αγαπήσαμε γιατί έδειχνε έναν πρωταθλητισμό που οι παίκτες πήγαιναν για μπύρες μετά την προπόνηση και όχι για αναβολικά. που οι ομάδες δεν ήξεραν τι χρώμα φοράει ο αντίπαλος στην Ευρώπη. Μας άνοιξε την όρεξη.

Κακή ανατροφή Part IV

Όταν πηγαίναμε και μεις σχολείο, ένα από τα μαθήματα που κάναμε μέχρι να το βγάλουμε, ήταν τα Θρησκευτικά. Γενικά με τους καθηγητές θυμάμαι δεν είχαμε καμιά επαφή πέρα κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Τότε δε μας απασχολούσε αλλά μας απασχολούσαν κάποιες αντιφάσεις. Η πιο χτυπητή ήταν ότι η θρησκεία και η επιστήμη όχι μόνο δε συγκρούονται αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Στις εφηβικές ενστάσεις μας, οι απαντήσεις ήταν θολές, μη πω του στυλ "μη μας πρήζεις μη σου ρίξω το βαθμό".
Ένα ακόμα διφορούμενο θέμα ήταν η σχέση τεχνολογίας-εργασίας. Στις εκθέσεις για τη δέσμη (=αρχαίος θεσμός για είσοδο με το σταυρό στο χέρι στο Πανεπιστήμιο) αποτελούσε χαρακτηριστικό θέμα. Και όπως όλα τα θέματα έπρεπε να καταλήξουμε ότι έχει τα καλά και τα κακά του. Ανεξάρτητα αν στο πίσω μέρος του μυαλού μας η τεχνολογία φαινόταν σιγά σιγά να σκιάζει την εργασία.

ΥΓ Σε αυτούς που πάνε τώρα σχολείο και όταν ξεθαμπωθούν από τον ηλιόλουστο καιρό και τις καφετέριες, με αυτό το αφορολόγητο, αυτόν τον ΦΠΑ, τη φορολόγηση στις επιχειρήσεις στο 29% και τις αντιφάσεις που αναφέρθηκαν δεν ξέρω τι θα γίνει.

Καφέ/Μπάρζ 2016

Δε μπορεί κάποιος να φανταστεί σήμερα που έβγαινε ο κόσμος πριν 20 χρόνια. Κι αυτό γιατί όταν υπάρχουν εκατοντάδες καφέ/μπαρ που κατακλύζονται από κόσμο, συμπεραίνεις απλά ότι τότε οι περισσότεροι καθόταν σπίτι τους.
Αυτά που έχουν πάρα πολύ κόσμο έχουν πάντα ένα υφάκι και ένα στυλάκι. Ο συνωστισμός είναι σίγουρος, σε ορισμένες περιπτώσεις έχω δει και 100 άτομα όρθια να στέκονται απέξω με ένα ποτό. Και μέσα στο μαγαζί, από γονείς με βρέφος να χορεύουν (λες και καταλαβαίνει και χωρίς να τους περνάει από το μυαλό τι ταλαιπωρία τρώει) μέχρι ο κόσμος που περιμένεις να συναντήσεις: προσεγμένος και "κάπως".
Που πάει ο κόσμος; Όχι εκεί που είναι όμορφα, βρίσκεται σε καλή τοποθεσία ή έχει καλή μουσική. Πρωτίστως εκεί που θα δει ότι έχει πολύ κόσμο. Μόνο έτσι διασκεδάζουν πολλοί γύρω μας.

ΥΓ Η αφίσα υπήρχε σε ένα bar και μία χαρακτηριστική θαμώνας του κατέληξε ότι αναφέρεται στην πεντηκοστή γυναίκα...

Everything I love is dead

Παράφραση του γνωστού "χαρούμενου" τραγουδιού των Type O Negative. Και για να μην πανικοβληθεί κανείς έχει να κάνει με την έλλειψη νέων κυκλοφοριών στη μουσική που ακούω. 

Μπορεί να φταίει ότι περιμένω μουσικές από όσα γκρουπ ξέρω μόνο, μπορεί και παλιότερα τόσοι δίσκοι να κυκλοφορούσαν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Με μια γρήγορη αναζήτηση βρίσκεις ότι έχουν κυκλοφορήσει διάφορα αλλά σε κάθε περίπτωση, περνάει πολύς καιρός για να ακούσεις κάτι που να σ' αρέσει. Για παράδειγμα μέχρι στιγμής έχω κρατήσει μόνο 4 δίσκους αυτούς τους 4 μήνες και δε μπορώ να πω ότι ξεχωρίζω κάποιον.

Καλή η επιστροφή στις παλιές κυκλοφορίες αλλά ζούμε στο σήμερα. Στο κλίμα των ημερών προσδοκώ ανάσταση νεκρών και μουσική του μέλλοντος. Αμήν.

Πάσχα στην Κέρκυρα

Το Πάσχα στην Κέρκυρα φαντάζει κοσμικό-τηλεοπτικό. Αυτό ισχύει αν το βλέπεις μέσα από τους celebrity και την τηλεόραση. Όπως και να το βλέπεις πάντως, είναι μαζικό με χιλιάδες κόσμου να κατακλύζουν την πόλη. 

Δε θα σταθώ στο έθιμο με τις στάμνες καθώς έχει φάση αλλά για ένα πεντάλεπτο. Ούτε για την ώρα της Ανάστασης με τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα καθώς και αυτό τόσο κρατάει. Από το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής μέχρι το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου είναι η ψυχή του εορτασμού: οι λιτανείες των επιτάφιων. Και όταν λέμε λιτανείες δεν εννοούμε όπως τις δικές μας, όπου ο επιτάφιος ακολουθείται από 4-5 θείτσες που κουτσοψέλνουν και εκατοντάδες άσχετους που μιλάνε μεταξύ τους επί παντός επιστητού. Μιλάμε για τον επιτάφιο που βγάζει η κάθε εκκλησία με το λάβαρο του Αγίου, αποσπάσματα από τις τρεις μεγάλες φιλαρμονικές, μαθητές που παρελαύνουν, πρόσκοποι, χορωδία και μετά ο επιτάφιος. 

Οι Κερκυραίοι είναι δεμένοι με τις φιλαρμονικές τους και όλο το Πάσχα χαρακτηρίζεται από την παρουσία τους. Και να μη μπεις σε εκκλησία, με το να βρίσκεσαι στους δρόμους θα νοιώσεις καλά τον εξωστρεφή εορτασμό τους. Ωρέ κουτέας είσαι και δεν καταλαβαίνεις;

Bravo 90s

Ένα από τα θέματα που απασχολεί την επικαιρότητα με σκωπτικό τρόπο, είναι η επανεμφάνιση της Ρούλας Κορομηλά με το Bravo. Τι δουλειά έχουν τα 90s στο σήμερα; Τι έχει να πει στο τώρα ένα κακό χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής; Σκέψεις, αναλύσεις, ατάκες επί του θέματος. Αλλά ρε παιδιά κοιτάξτε δίπλα σας,, κοιτάξτε μέσα σας: τα 90s ζουν.

Για κάποιους υπάρχουν γιατί λειτουργούν ακόμα όπως λειτουργούσαν όταν ήταν μαθητές (δεν το αναλύω για διάφορους λόγους). Για άλλους γιατί λειτουργούν όπως τα ζευγάρια εκείνης της εποχής. Όπως τα ζούσαμε από τους μεγαλύτερους μας ή μας τα έδειχνε η τηλεόραση. Τα προβλήματα τότε ήταν τι αμάξι θα πάρουμε και που κανόνισαν τα φιλικά ζευγάρια μας να πάμε για ΣΚ με τα παιδιά μας μετά από 2 βδομάδες. Είμαστε μοντέρνοι στα ρούχα και στα πράγματα στο σπίτι μας αλλά όπως οι γονείς μας θα παντρευτούμε και θα κάνουμε δύο παιδιά. Και θα δώσουμε τα ονόματα που πρέπει. Και θα κάνουμε πολιτικές/κομματικές συζητήσεις. Και θα υποστηρίζουμε τις ίδιες ομάδες.

Μόνο που τότε ρε παιδιά ακόμα η κοινωνία ωρίμαζε. Που ο κόσμος ήταν στα τελευταία της πόλωσης και στην αρχή της συνειδητοποίησης τι συμβαίνει. Που οι ομάδες είχαν μεγάλους παίκτες, με επιτυχίες. Που η Ρούλα ήταν νέα... 

Όσοι λοιπόν λειτουργούν με εκείνο τον τρόπο, αποτελούν ένα κακέκτυπο του τότε. Δυστυχώς

ΜΠΑΟΚ

Ως Αρειανός, με ευκολία θα έκανα πικάρισμα στον συμπολίτη. Αλλά επειδή η αρειανοσύνη μου κινείται στα χαμηλά επίπεδα που κινείται η ομάδα, το συγκεκριμένο post δεν έχει σκοπό την καζούρα.

Με αφορμή την εκδήλωση για τα γενέθλια του ΠΑΟΚ, έγινε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής. Γεγονός που αποτέλεσε τη χαρά του κάθε Παοκτσή. Αλλά όχι για το λόγο που φαντάζεται κάποιος λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος. Οι περισσότεροι γκρίνιαξαν για τα πάντα (αυτοί που λένε ότι οι γυναίκες είναι γκρινιάρες): για τα άτομα που βραβεύτηκαν, για τη μουσική, για την καθυστέρηση κλπ. Το συγκεκριμένο αποτελεί απλά χαρακτηριστικό της καθημερινότητας. Παλαιότερα υπήρχε για να ασχοληθούν η αντιπαλότητα με τον Άρη αλλά τώρα Άρης δεν υπάρχει. Η κόντρα με τον Ολυμπιακό είναι στη φαντασία κάποιων "Μακεδονομάχων" καθώς ο Ολυμπιακός είναι 40 πρωταθλήματα και 40 εκατομμύρια ευρώ μπροστά. Τρόπαια δεν υπάρχουν εδώ και 15 χρόνια άρα πως θα συντηρηθεί στην καθημερινότητα; Με τεχνητά θέματα από τα πολλά αθλητικά ραδιόφωνα και τους δημοσιογράφους/παραγωγούς. Τρώνε πολλοί από την ομάδα άμεσα και έμμεσα. 

Αν υπάρχει καλό σε αυτή την ιστορία είναι ότι αυτή η γκρίνια είναι εκ του ασφαλούς. Γιατί ο ιδιοκτήτης έχει λεφτά και δεν θα φύγει εύκολα. Είναι αντίστοιχη των καλεσμένων ενός γάμου που κάτι δε θα τους αρέσει. Ίσως η λύση θα ήταν ο Σαββίδης μέρος από τις 300.000€ που έδωσε για την εκδήλωση να τις έδινε για να ταΐσει τους παραγωγούς και τους επαγγελματίες οπαδούς. Δύσκολα πρόκειται να θεραπευτεί. 

ΥΓ Το βρίσκω τραγικό να συνδέουν τα μωράκια με τις κωλοομάδες. Επειδή εσύ είσαι σε φάση Μπάμπη Σουγιά, δε σου φταίει το παιδάκι να το χαρακτηρίζεις Παοκτσή, Αρειανό κλπ ενώ ακόμα βυζαίνει.

The demon in your mind will rape you in your bed at night

Σε όλους έχει συμβεί σε κάποια φάση εκεί που κοιμούνται ωραία και καλά, να λαγοκοιμούνται το υπόλοιπο της νύχτας. Κι αυτό γιατί διάφορες σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό. Ο καθένας έχει τα δικά του και συνήθως πρόκειται για πράγματα που δεν ελέγχεις και σου δημιουργούν υποσυνείδητο άγχος. Και ιδιαίτερα εκείνη την ώρα είσαι αρκετά ευάλωτος και οι σκέψεις αυτές μεγεθύνονται καθώς η λογική κοιμάται. Αλλά η ισχύ τους είναι αντίστοιχη ενός δαίμονα, όπως λέει και ο στίχος του τίτλου. Το θέμα είναι όταν ξυπνάς να τις αντιμετωπίσεις.
Tο σκοτεινό του θέματος έρχεται σε αντίθεση με το ηλιόλουστο των ημερών. Δύσκολα πλέον θα περάσει μια μέρα τελείως "ηλιόλουστη". Ίσως γιατί μπλεκόμαστε με πολλά και πολλούς και δε γίνεται να είναι όλα ρόδινα. Αλλά έτσι είναι η ζωή και η παιδική ηλικία έχει περάσει προ πολλού. 

Iron Maiden - The X Factor

Αν ξεκίνησα να βάζω σε αυτή την κατηγορία δίσκους των Maiden, τότε θα πρέπει να γράψω για μια ντουζίνα ακόμα. Τελευταία μου έχει κολλήσει και με έκανε να θυμηθώ πως ήμουν όταν τον πρωτοάκουσα: δεν είχα σχέση με το metal και μου τον είχαν δώσει γραμμένο σε μια πλευρά κασέτας χωρίς τα ονόματα των τραγουδιών. Με ακουστικά τον άκουγα σαν ιεροτελεστία, χωρίς να έχουν ιδέα οι δικοί μου γιατί τότε ο χώρος φαινόταν αρκετά άγριος.
Η επιβλητική εισαγωγή του Sign of the Cross ακολουθούνταν από το έπος που στη φαντασία μου επενδυόταν με εικόνες από την άλωση της Πόλης. To Falling Down (όπως καταλάβαινα το Man on the Edge) μαζί με το Lord of the Flies σε βάζει να θυμάσαι στίχους. Τα mid tempo τραγούδια δημιουργούν τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της μουσικής μας. Τα riff τη ραχοκοκκαλιά της.
Μέχρι σήμερα ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί έναν παράγοντα Χ για μένα. Ήταν ουσιαστικά η αρχή και τότε πάντα υπάρχει μια ομίχλη. Μουσικά ο Bayley ήταν ανεκτά/συμπαθητικά λίγος, ο δίσκος την εποχή που βγήκε είχε αποκηρυχτεί ακόμα και από αυτούς που άκουγαν metal (ξεπερασμένοι Maiden, θαμμένες κιθάρες, για πολλούς ο χειρότερος τους). Αντικειμενικά χάλια πωλήσεις και για να μη πολυλογούμε δεν υπήρχε metal το 1995.
Δύσκολη αρχή. Με μυστηριακό τρόπο για τα εφηβικά μου αυτιά. Το σκοτάδι, το άγνωστο, το υποτιμημένο, το σκληρό, το επικό είναι όλα χαρακτηριστικά αυτής της μουσικής. Και για μένα αυτός ο δίσκος θα είναι πάντα κάτι περισσότερο από ένας δίσκο. Είναι η δύσκολη πρώτη φορά που ορίζει τις επόμενες.

Monster Magnet in Principal

Ήρθαν και έπαιξαν ένα σφιχτοδεμένο setlist με όλα τα παλιά καλά. Αυτό που θέλει ο Έλληνας οπαδός. Σε ένα συναυλιακό χώρο με αραιό κόσμο, σκηνικό που με τα φωτάκια του άγγιζε την ψυχεδέλεια και τα μέλη του γκρουπ να αλλάζουν συνέχεια όργανα. Επαγγελματικό live με τον Wyndorf να είναι ο space lord motherfucker. Έτσι απλά. Δεν απογειωθήκαμε αλλά νομίζω οι Monster Magnet, αυτό το καταφέρνουν με άλλους τρόπους. Δεν ξέρω αν με μυρίζετε, πιάνετε ήθελα να πω...

Αλκίνοος Ιωαννίδης vs Μπίγαλης/Πωλίνα/Χαριτοδιπλωμένος

Τον Αλκίνοο Ιωαννίδη πάντα τον θεωρούσα πολύ soft και από πάντα η Αγορά του αλ Χαλίλι μου την έσπαγε λίγο. Πριν κάποια χρόνια τον είχα δει σε μια συναυλία για κοινωνικό σκοπό και μου είχε κάνει καλή εντύπωση ιδιαίτερα που έπαιξε και το Νεοέλληνα.

Με κερδισμένες προσκλήσεις, έφτασε η στιγμή να τoν δω σε ένα πλήρες live με ορχήστρα από έγχορδα. Σίγουρα τα ντραμς και ο ηλεκτρικός ήχος θα του έδινε μια δυναμική αλλά η προσέγγιση του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Το σετ ήταν καλοστημένο και δουλεμένο, κάνοντας και τους μη γνώστες της μουσικής του, να περάσουν πολύ όμορφα. Στιγμές με γέλιο που δείχνουν ότι έχει το χιούμορ του και στιγμές με συγκίνηση όταν τραγούδησε α καπέλα. Με μια λέξη καλλιτέχνης.

Στροφή 180 μοιρών και στο κατάμεστο 8ball για cult στιγμές. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και με διάθεση για κέφι. Όταν μεγαλώναμε τα ποπ τραγούδια τους παιζόταν παντού και για κείνη την ηλικία φάση είχαν. Για 4 ώρες τα θυμηθήκαμε όλα με τον Μπίγαλη να έχει τα πιο χαρακτηριστικά, την Πωλίνα να έχει ακόμα φωνή ενώ τον Χαριτοδιπλωμένο αντάξιο του χαριτοεπιθέτου του.

Διήμερο στο Γιάννενα

Η απόφαση για τα Γιάννενα πάρθηκε λίγο πριν και έτσι ούτε που θυμήθηκα ότι είχα κάνει ποστ για κάτι αντίστοιχο πριν από χρόνια. Λίγο γύρισμα μέσα στην παλιά πόλη και τη δεύτερη μέρα στο Νησάκι (ούτε που το θυμόμουνα από μικρός). Μπορώ να πω ότι στηρίξαμε την τοπική οικονομία καθώς φάγαμε και ήπιαμε όσο μπορούσαμε!
Ίσως επειδή ήταν λίγες οι μέρες, ίσως επειδή συναναστραφήκαμε με αρκετά άτομα ίσως και επειδή εγώ δεν καθόμουν σε χλωρό κλαρί, μου άφησε την αίσθηση περισσότερο μιας έντονης απόδρασης παρά ότι ξεφύγαμε. Έχει τόσα μέρη να πας στην Ελλάδα αλλά τα Γιάννενα είναι μια ασφαλής επιλογή για κάποιον που δε θέλει ντε και καλά να πάει στη φύση. Και ανεξάντλητη από μαγαζιά και πράγματα να κάνεις.

ΥΓ. Ειδική μνεία στην καταπληκτική-μοναδική παρέα που είχαμε (όχι ότι το γράφω επειδή θα διαβάσουν το blog)
ΥΓ 2. Πραγματικά χάρηκα πολύ που είδα έναν παλιόφιλο

Raining blood

Το πρώτο τριήμερο ήρθε και το πήρε μαζί του η βροχή. Περιέργως δεν το πολυαναμέναμε, ίσως γιατί μας έχουν πάρει το μυαλό οι δουλειές, ίσως γιατί δεν σχεδιάσαμε κάτι να κάνουμε.
Μπορεί αυτή η έλλειψη σχεδιασμού να είναι σε συνάρτηση με το πρώτο αλλά σίγουρα οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει ένας δυναμικός πυρήνας που θα είναι στη γύρα και στις δραστηριότητες. Όσο περνάνε τα χρόνια ο κόσμος περιχαρακώνεται στο σπίτι είτε αυτό είναι η οικογένεια του είτε ο εαυτός του. Η όποια όρεξη για κάτι πέρα από την ρουτίνα, φαίνεται ότι το παρασέρνει η βροχή. Όλοι κάτι παλεύουμε στην καθημερινότητα μας αλλά σίγουρα το να κάνεις κάτι όμορφο στα κενά σου, σου δίνει δύναμη και κάτι να θυμάσαι.

Μεγαλίστικα

Θυμάμαι μικρός θεωρούσα ότι οι μεγάλοι είχαν άλλα αστεία γιατί ούτε αυτοί γελούσαν με τα δικά μας ούτε εμείς καταλαβαίναμε τα δικά τους. Και στις ταινίες-βιντεοκασέτες η φάση που η γυναίκα καταπιέζει τον άντρα ήταν ένα σκετσάκι. Για όσους πέρασαν αυτή τη φάση παρέμεινε ένα σκετσάκι αλλά για κάποιους που έχουν μείνει εκεί, νομίζουν ότι η έγγαμη ζωή είναι η Μπετίνη να βαράει τον Τσάκωνα.
Τόσος πρόλογος για να αναφερθώ σε ένα μεγαλίστικο που συμβαίνει ακόμα και τώρα που μεγάλωσα. Τα μάτσα μούτσα στο δρόμο όταν συναντάς ένα ζευγάρι με τις ατάκες ότι θα κανονίσουμε και θα σας βρούμε για καφέ. Και φυσικά δε συμβαίνει αυτό αλλά τα λένε για να τα λένε. Το θετικό είναι ότι και να σου λέγανε δεν ήθελες να βγεις μαζί τους αλλά τι να κάνεις.

Δλειά

Άμα πω ότι δουλεύω, εύκολα θα βγουν δέκα και θα πουν "άσε μας ρε Καραμήτρο". Αλλά σε αυτό που θα συμφωνήσουμε και που με χαλάει είναι ότι γενικά δεν υπάρχει η όρεξη για δουλειά. Σα να τρως μόνο για να μη πεθάνεις και όχι γιατί κάτι σου βγάζει.
Από τη δουλειά μου λεφτά δε θα βγάλω είτε πάω και δουλέψω είτε πάω και κοροϊδέψω. Οι κηφήνες όμως που κυκλοφορούν δίπλα μου με αναγουλιάζουν. Και δυστυχώς μπορεί να με πάρει και μένα η μπάλα, μη πω ότι να με διαβρώσουν έμμεσα. Αντί να χω κίνητρο για το καλύτερο, έχω για την τεμπελιά.
Όπως και η λαμογιά είναι κανόνας. Στο νέο ΕΣΠΑ υπάρχει κόσμος που σκέφτεται να κάνει μια αρπαχτή και όχι να έχει μια ευκαιρία. Άλλος κόσμος να μην προσπαθήσει καν γιατί βολεύεται ή περιμένει καμιά αρπαχτή. Η δουλειά είναι αναγκαίο κακό για να χεις λεφτά να μπορέσεις να κάνεις κάτι που σ' αρέσει και όχι απλά να επιβιώνεις.
Δύσκολο το εξωτερικό περιβάλλον, δύσκολο και το εσωτερικό. Δουλειά να υπάρχει;

Φάουστ

Παράσταση στο Μέγαρο και σίγουρα σε κερδίζει ο χώρος. Από το θεωρείο δε νοιώθεις και βασιλιάς αλλά δε χάνεις κάτι ούτε είσαι αποκομμένος.
Πασίγνωστο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας που όμως λίγοι μας το έχουμε διαβάσει. Η δική μου επαφή φυσικά ήταν από το metal αλλά και όταν ήμουν μικρός σε ένα κόμικ που ο Ντόναλντ έμπλεκε με τον Μεφιστοφελή(!). To σκηνικό σκοτεινό και ο λόγος ποιητικός. Αυτό σε δυσκολεύει αλλά ταυτόχρονα προσθέτει γοητεία. Σίγουρα όταν το αναφέρεις στον άλλον δε μπορείς αντικειμενικά να πεις ότι θα του αρέσει  αλλά ούτε ότι είναι δύστροπο.
Μια ξεχωριστή παράσταση με μια ωραία σκηνοθεσία που κατατάσσεται σε μια κατηγορία από μόνη της.

Επι-μόρφωση

Επιδίωξα να πάω σε ένα επιμορφωτικό πρόγραμμα της υπηρεσίας, καταρχάς γιατί ξεφεύγεις λίγο από τον στενό χώρο εργασίας σου. Όντας στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης και συγκεκριμένα στα ειδικά σχολεία, για πολλούς επαφίεται ακόμα περισσότερο στον πατριωτισμό σου πότε θα κάνεις καν μάθημα(!).

Στα πλαίσια της ημέρας ασφαλούς διαδικτύου οργάνωσα μια διαδραστική παρουσίαση. Και από τα παιδιά ξέρεις τι περιμένεις και είσαι ευχαριστημένος αν ευαισθητοποιήσεις μερικούς. Αλλά από τους δημόσιους και εκκολαπτόμενους δημόσιους υπαλλήλους, περιμένεις να μη το βλέπουν σα μια σχολική γιορτή (που δεν είναι από τις αναγκαστικές): απλά παρατηρητές όσοι παραβρεθούν και αδιάφοροι να συνεισφέρουν. Δεν είναι τραγικά τα πράγματα αλλά εμάς είτε πρέπει να μας αναγκάζουν να κάνουμε κάτι όπως στα ιδιωτικά είτε αλλιώς είμαστε χαβαλέδες και δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα πέρα από τα αναγκαστικά.

Escape room

Για να είμαι ειλικρινής ήμουν αρνητικός στην ιδέα να συμμετάσχω σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Ίσως επειδή δεν είμαι υπέρ των ανταγωνιστικών και αγχωτικών παιχνιδιών, ίσως γιατί δεν έβρισκα τον τρομερό λόγο, ίσως γιατί έγιναν μόδα. Τώρα που πήρα μέρος μπορώ να πω ότι ήταν σίγουρα ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Και καθόλου αγχωτική όπως τη ζήσαμε.
Το δωμάτιο μας είχε να κάνει με το Βιετνάμ(!). Χωρισμένο στα τρία έπρεπε να καταφέρουμε να ξεκλειδώσουμε με μια σειρά τις πόρτες για να αποδράσουμε. Αντί για μια ώρα κάναμε 2 λεπτά παραπάνω με βοήθεια. Αν το ρίξεις στο χαβαλέ θα κάνεις παραπάνω. Αν είσαι μεθοδικός, οργανωμένος και πιο έμπειρος θα το κάνεις λιγότερο. Το θέμα είναι να το διασκεδάσεις.
Τα παιδιά πολύ ευγενικά και ο σκύλος τους μια αγέλη μόνος του :) Εν κατακλείδι ίσως δεν είναι για πολύ συχνά λόγω τιμής αλλά αξίζει για την παρεΐστικη φάση.

Φεστιβάλ και Βιετνάμ

Ξεκινάμε με Φεστιβάλ Κινηματογράφου και συνεχίζουμε με ταινίες για το Βιετνάμ ενώ καταλήγουμε και με ταινίες για το Βιετνάμ! Οι σφήνες ήταν όντως καλές και προτείνονται, ειδικά άμα δεν είστε των πολεμικών φιλμ.

• Τικούν
  Όσοι δεν πάνε φεστιβάλ, μπορούν να χουν πάτημα αυτή την ταινία. Πιο τραγική και από τους ορθόδοξους Εβραίους που περιγράφει.
• Μποξ
  Ρουμάνικη φεστιβαλική ταινία με μια μητέρα ηθοποιό και έναν νεαρό μποξέρ. Μ' άρεσε γιατί την είδα σαν ποίημα: δεν χρειάζεται να βλέπεις ορθολογικά το καθετί και αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνεία. Γι αυτό προτίμησα να μην μείνω στη συζήτηση με τον σκηνοθέτη... 
• Αστράγαλος
  Στα πλαίσια του φεστιβάλ μια ασπρόμαυρη ταινία για ένα κομμάτι μιας παραβατικής κοπέλας στη Γαλλία τη δεκαετία του 50. Δε μου πε κάτι.
• Inside Out
  Animation με έξυπνη υπόθεση που βλέπεται όμορφα από μικρούς και μεγάλους. Σίγουρα θα έχει και συνέχεια
• Youth
  Μετά το Grande Belezza η νέα ταινία του Sorentino ήταν στις αναμενόμενες. Ίσως όχι τόσο σημαντική όσο η προηγούμενη αλλά πάλι είχε κάτι το ποιητικό.
• Good Morning, Vietnam
  Πασίγνωστη ταινία. Όσα δε λέει σαν υπόθεση, τα λέει σε ατμόσφαιρα και ταξίδεμα.
• Indochine
  Σε μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της εποχής και της περιοχής έστω και αν το σενάριο του δεν είναι κάτι τρομερό. Η Ινδοκίνα από την οπτική των Γάλλων.
• Hamburger Hill
  Μια κοντινή προσέγγιση στις καταστάσεις, πολεμικές και μη, που βίωναν οι αμερικάνοι στρατιώτες. Βασισμένη στη μάχη που έγινε το 1969 δείχνει λίγο από τη ματαιότητα του πράγματος.
• Platoon
  Μια διμοιρία μέσα και έξω από τη λογική του πολέμου. Η ζωή των στρατιωτών που στάλθηκαν για τη δημοκρατία, μόνο δημοκρατική και ευχάριστη δεν ήταν.
• The SpongeBob Movie: Sponge Out of Water
  Στο μακρύ αεροπορικό ταξίδι της επιστροφής είδα στα πεταχτά τη 2η ταινία του Μπομπ. Κι όμως είχε γέλιο και φάση.
• Apocalypse Now
  Αυτή είναι η τελευταία ταινία που κλείνει τον κύκλο. Ξεκινάει με εντυπωσιακές πολεμικές σκηνές και εξελίσσεται άνετα μέχρι το τελικό στόχο. Ωραία αποτύπωση αν και το τελευταίο μέρος δεν ήταν στο κλίμα του πολέμου.
• The Hateful Eight
  Συνεχίζοντας από το Django στην άγρια Δύση, 8 "καλοί" άνθρωποι εγκλωβίζονται σε ένα πανδοχείο μέσα στη χιονοθύελλα. Σαν θρίλερ της Αγκάθα Κρίστυ με μπόλικο αίμα. είναι από τις ταινίες που θα γουστάρετε.

Παραλειπόμενα Pt 2

• Οι επαρχιακές πόλεις που διασχίσαμε είχαν παρόμοια δόμηση με τις μεγάλες μόνο που ο κεντρικός επαρχιακός δρόμος ήταν που συγκέντρωνε την κίνηση. Δεν τις έλεγες και ομορφούλες. 
• Οι μετακινήσεις κρατάνε πάρα πολύ ώρα καθώς το πολύ να πάνε με 50χλμ/ώρα. Λόγω δρόμων με μια λωρίδα ανά ρεύμα που είναι γεμάτα φορτηγά. Και όλοι οι εκατομμύρια μοτοσυκλετιστές φοράνε κράνη ενώ οι περισσότεροι μάσκες.
• Οι προσπεράσεις χωρίς αύριο και οι επιτρεπόμενες αναστροφές είναι δεδομένες. Η κόρνα ακούγεται για να ειδοποιήσει για τον ερχομό του από πίσω (λες και δεν έχουν καθρέφτες) και όχι να επιπλήξει. Σε μια κατάσταση χωρίς κανόνες δεν υπάρχουν νεύρα. Κάθε οδηγική συμπεριφορά είναι αποδεκτή.
• Στα ενδιάμεσα οι ορυζώνες με τους Βιετναμέζους να φοράνε τα χαρακτηριστικά καπέλα τους και να παλεύουν με τη λάσπη και το χώμα... 

ΥΓ Δείτε το επεισόδιο του Top Gear. Σε βάζει στο κλίμα.
ΥΓ 2 Η ηρεμία στο δρόμο, το παζάρεμα και κάποια άλλα είναι πράγματα που θα προσπαθήσω να τα κρατήσω και τώρα.
ΥΓ 3 Αλλά όσα και να έγραψα, παραμένει: "Vietnam, you don't know man, you weren't there!" :)

Παραλειπόμενα Pt 1

Οι μέρες ήταν οι περισσότερες που έχω πάει ποτέ διακοπές αλλά για να διασχίσεις μια ολόκληρη χώρα δε φτάνουν τόσες μέρες ούτε το λες διακοπές. Είναι ένα ταξίδι με πολλές εμπειρίες, γνωριμίες, εκφάνσεις. Ας πάμε σε κάποια που δεν ανέφερα στα προηγούμενα post αλλά ίσως αποτελούν τα συνεκτικά στοιχεία.

• Όσον αφορά τον πόλεμο δεν επισκεφθήκαμε κάποιο αντίστοιχο μουσείο παρά μόνο τα Cu Chi Tunnels. Δεν υπάρχουν σημάδια που καθορίζουν τη ζωή τους έστω και αν εμείς στην Ελλάδα λόγω των ταινιών έχουμε το Βιετνάμ στο μυαλό μας σα μια πολεμική χώρα. Τα Cu Chi Tunnels τα έσκαψαν για να αποφύγουν τις βόμβες και να κινούνται κάτω από τη μύτη των Αμερικάνων. Με τέτοια αντοχή και αυταπάρνηση θα έχαναν τον πόλεμο μόνο όταν πέθαινε και ο τελευταίος Vietcong.
• Αν δε θέλετε να το παίξετε φιλάνθρωποι τότε να ξέρετε ότι η τιμή αυτού που αγοράζετε είναι στο ένα τρίτο της αρχικής. Έτσι για να μην γίνετε Αμερικανάκια το παζάρι είναι επιβεβλημένο και απαραίτητο. 
• Την καλύτερη ισοτιμία τη βρίσκεις στις τράπεζες άρα εκεί για συνάλλαγμα. 

Άνθρωποι

Στους δρόμους των πόλεων γίνεται το απόλυτο χάος. Στους επαρχιακούς οι προσπεράσεις και διασχίσεις στο αντίθετο ρεύμα λες και είσαι στο γύρο του θανάτου. Και όμως δεν υπάρχουν νεύρα ενώ και να συμβεί κάτι δεν υψώνει κανείς τη φωνή. Μπορεί να είναι λόγω ιδιοσυγκρασίας ή λόγω βουδισμού. Όπως και να χει πρόκειται για συγκρατημένους και όχι εκδηλωτικούς ανθρώπους. Αν συναναστραφείς μαζί τους θα δεις ότι οι Βιετναμέζοι δεν είναι μουντρούχοι απλά έχουν πολύ διαφορετική νοοτροπία. Και ότι όλοι είναι πολύ ευγενικοί και καλόκαρδοι.

Αλλά για να μη λέμε μόνο τα καλά, οι έμποροι πάντα έχουν υπερβολικές τιμές (για τη χώρα) και πρέπει να παζαρευτείς στα μισά μέχρι και το ένα τρίτο. Ίσως και ενοχλητικό να είναι το πολύ πρήξιμο να σου πουλήσουν κάτι οι διάφοροι πλανόδιοι. Αλλά δεν είναι όπως τους δικούς μας που θέλουν να σου δημιουργήσουν τύψεις. 

Γνωρίσαμε και πολλούς ανθρώπους από άλλες χώρες: Δανέζες, Κορεάτες, Ουκρανούς, Γιαπωνέζες, Ινδή, Ελβετούς, Καναδούς, μέχρι από τη Νέα Καληδονία. Όλοι τουρίστες και όλοι πρόσχαροι. Αλλά πάντα είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις άλλες νοοτροπίες και στάσεις. Από τις παντρεμένες λεσβίες ως τον πιτσιρικά από την άλλη άκρη της γης που ξέρει τα πολιτικά της χώρας σου. Xin chào Việt nam!

Φαϊ

Δέκα ημέρες ήμασταν εκεί και σίγουρα δε μπορώ να πω ότι έχω δοκιμάσει πάρα πολλά, πόσο μάλλον κάποια ακραία πιάτα (πχ φίδια, αρουραίους). Το στομάχι μας δεν είναι απόλυτα φιλικό προς την ασιατική κουζίνα αλλά ίσως η βιετναμέζικη να είναι αρκετά κοντά μας. Για παράδειγμα οι γλυκόξινες γεύσεις της κινέζικης κουζίνας που σε κάνουν να πεινάς μετά από μισή ώρα, είναι απούσες.
Παρόλαυτα την ημέρα των Χριστουγέννων έβγαλα ότι είχα φάει όπως και τις επόμενες δύο δεν είχα όρεξη για την τοπική κουζίνα. Συμπέρασμα: street food εκεί που έχει και δυτικούς, όχι μόνο Βιετναμέζους!
Δοκιμάσαμε την κουζίνα τους από τα street food μέχρι gourmet εστιατόρια. Άμα θες βρίσκεις και πιτσαρίες, αμερικάνικα κλπ, τα οποία λένε για να στρώσει λίγο το στομάχι. Πάντως ακόμα και οι σούπες τους (pho) ήταν νόστιμες ενώ η παρουσία θαλασσινών σε πολλά φαγητά τους δίνει μεγαλύτερη ποικιλία.
Γλυκά δεν είχαν κάτι τρομερό γιατί βασιζόταν σε φρούτα. Τα οποία όμως από μόνα τους είναι πολύ ενδιαφέροντα. Αν πας σε ανοιχτή αγορά δεν αναγνωρίζεις τα περισσότερα αλλά σε τραπέζι έχει γνωστές γεύσεις. Ξεχώρισα το jack fruit ενώ από εμφάνιση το dragon fruit διακρινόταν.

Mekong: o ποταμός

Ο μεγάλος ποταμός της Ινδοκίνας και η ζωή που κουβαλάει αποτέλεσαν το αντικείμενο μιας ημερήσιας εκδρομής μας. Όσο δεν θα σ 'αρέσουν τα καφέ νερά του τόσο θα σ' αρέσουν τα πράσινα φυτά του. Λίγο πιο μέσα στα νερά θα δεις τα σπίτια-παραπήγματα όσων ζουν εκεί ενώ λίγο πιο μέσα στην ακτή φυτείες με φρούτα, μελίσσια, εργαστήρια για ρυζόχαρτο και για γλυκά από καρύδα.
Είχαμε την ευκαιρία να κινηθούμε με κάρα και με σαμπάνς. Βλέπεις την καθημερινότητα τους και μέσα στους χαλικόδρομους και μέσα στους παραπόταμους του Μεκόνγκ. Ακόμα και η παραδοσιακή μουσική τους, η οποία μας φαίνεται αδιάφορη, δίνει το χρώμα της ζωής τους. Στιγμές από μια άλλη ζωή...

HCMC: η ασιατική μεγαλούπολη

Η κίνηση στα ίδια μοτίβα αλλά οι δρόμοι μεγάλοι με αποτέλεσμα το χάος να είναι μεγαλύτερο. Ο κόσμος παρόμοιος αλλά όχι ίδιος αφού σου  θυμίζει περισσότερο μια ασιατική καπιταλιστική χώρα παρά τον κομουνιστικό βορά. Όμορφα κτίρια, τεράστιοι ουρανοξύστες, μνημεία της εποχής της γαλλικής αποικιοκρατίας, όλα φαίνονται ζωντανά κάτω από τον λαμπρό ήλιο. Ακόμα και τα πάρκα είναι κάτι παραπάνω από χώρους πρασίνου με κρυμμένους θησαυρούς, όργανα εκγύμνασης και φιλομαθείς φοιτητές που σου πιάνουν την κουβέντα για να καλυτερέψουν τα αγγλικά τους.
Ο καταιγισμός της παραπάνω παραγράφου δικαιολογείται από τα 9 εκατομμύρια κατοίκους, τα 4 εκατομμύρια μηχανάκια και τα εκατομμύρια ερεθίσματα. Την περίοδο των γιορτών με τον κόσμο να είναι πιο ελεύθερος και τον στολισμό εντυπωσιακό δε χορταίνεις να την περπατάς και αποστάσεις 2 χιλιομέτρων τις κάνεις εύκολα ενώ πια δεν σκέφτεσαι πως θα διασχίσεις το δρόμο.

Hue: η αυτοκρατορική

Αν θες να δεις το ποτήρι μισογεμάτο θα πεις ότι η Hue σε προετοιμάζει για πόλεις σαν την Saigon. Αν το θες μισοάδειο ότι είναι μια πόλη που περπατιέται δύσκολα και δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Ακριβό το να επισκεφτείς τα αξιοθέατα της, με αποτέλεσμα να είσαι με πολλούς και να σε δυσκολεύει.
Αλλά με το που ξεκινάς να περιηγείσαι στους τάφους των βασιλιάδων, καταλαβαίνεις ότι καλά έκανες που ήρθες. Ολόκληρα συγκροτήματα από κτίρια μέσα σε στην πανέμορφη φύση που άλλοτε καταλήγουν σε έναν άδειο τάφο άλλοτε σε παλάτια αντάξια ενός αυτοκράτορα.
Και μετά ακολουθεί το περπάτημα στην αυτοκρατορική πόλη. Γεμάτη ιστορία, κτίρια, πύλες και μνημεία. Εδώ κάνεις το πέρασμα από τις δικές μας ακροπόλεις σε αυτές της Άπω Ανατολής. Προσπαθείς να πιάσεις τη λογική τους και να φανταστείς την ισοπεδωμένη πλέον Απαγορευμένη Πόλη. Άλλη αύρα...

My Son, Marble Mountains: τα μνημεία

 

Επόμενος προορισμός είναι η Hue. Υπάρχουν όμως πολλά όμορφα μέρη στο ενδιάμεσο για να τα παραλείψεις. Έτσι κλείσαμε αυτοκίνητο που μας μετέφερε και κάναμε όλες τις επιθυμητές στάσεις.
Πρώτη και μεγαλύτερη στον αρχαιολογικό χώρο του My Son. Ιερός τόπος για τους Champa, ενός λαού που έμενε εκεί πριν τους Βιετναμέζους. Ινδουιστικοί ναοί, χτισμένοι με τρόπο και υλικά που είναι ξεχωριστά και δένουν απόλυτα με την πυκνή βλάστηση. Δυνατή εμπειρία.

Επόμενη στάση στα Marble Mountains. Στις παρυφές της πόλης Da Nang υπάρχουν 5 βουναλάκια και μεις επισκεφθήκαμε το πιο οργανωμένο. Μέχρι και ασανσέρ να σε ανεβάζει στην κορυφή είχε. Πριν από αυτό, μέσα στο κούφιο βουνό και στις σπηλιές του, ανακαλύπτεις λες και είναι παιχνίδι μυστηρίου, κρυμμένα ιερά βουδιστικά αντικείμενα και αγάλματα. Στην κορυφή του βουνού ένα σύμπλεγμα από παγόδες, ναούς και φύση απαλύνουν το πολύωρο περπάτημα. Έπρεπε να διαβάσουμε περισσότερο για το βουδισμό...
Μετά η φάση είχε και πέρασμα από το πιο-ομιχλώδες-πεθαίνεις Hai Van και στάση στην παραλία Lang Co με την άγρια ομορφιά της. Πόσα μέρη έχει...

Hoi An: το ελληνικό

Ο καιρός, ο κόσμος, το σουλάτσο στα δρομάκια, τα μαγαζάκια, σου έφερναν στο μυαλό κάτι πιο κοντινό στα δικά σου. H αντίθεση με το Ανόι σε έκανε να πάρεις μερικές ανάσες και να νοιώθεις λες και είσαι σε τουριστικό θέρετρο. Σε αυτό συνηγορούσαν και οι πολλοί δυτικοί, η live σκηνή και τα restaurant-bar.
Στο Hoi An μπορείς να μείνεις μέρες και να ξοδέψεις πολλά dong για το well being και τις κοντινές εκδρομές. Μπορείς να ράψεις και κοστούμι όπως φημίζεται. Σίγουρα πάντως θα απολαύσεις μια πιο ξένοιαστη ατμόσφαιρα που οι ρομαντικοί μπορεί να την περάσουν με βαρκάδα με τα φαναράκια ενώ οι πιο περίεργοι με τις πραμάτιες στις ανοικτές αγορές και τα ξόανα στους ναούς.

Hoa Lu, Tam Coc: η Μέση Γη

Στο βορά υπάρχει και η Sapa, υπάρχει και το Hoa Lu με το Tam Coc. Για τους λόγους που ακολουθούν προτιμήσαμε τα δύο τελευταία. 

Μετά την απελευθέρωση από τους Κινέζους τον δέκατο αιώνα το Hoa Lu αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα των Βιετναμέζων. Τι πιο δελεαστικό για τον γράφοντα να βρεθεί σε μια τέτοια περιοχή εκείνης της εποχής; Ευκαιρία να γνωρίσουμε την ιστορία του έθνους, του οποίου τους μύθους γνωρίσαμε το ίδιο βράδυ στο Water Puppet Theater.

Η συνέχεια στο χωριό Tam Coc. Για την επόμενη 1,5 ώρα με μια βάρκα και την κωπηλάτη της, διασχίζεις όλο τον ποταμό μέσα από λόφους, γεφυράκια και κυρίως τρεις σπηλιές που περνάει από μέσα το ποτάμι και βρίσκονται στο σκοτάδι. Ανεξάρτητα τι φάση τύπος είσαι ή αν το θεωρείς τουριστικό, το να είσαι μέσα στο νερό, με τα υψώματα δίπλα σου και να τρυπάς το βουνό είναι πράγματα που δεν τα ζεις αλλού. Πάλι καλά δεν είχε ζέστη γιατί αλλιώς θα ήταν δύσκολο και για μας και για την 50φεύγα κωπηλάτη, η οποία όπως και όλοι οι συνάδελφοι της θέλανε να σου πουλήσουν τα πάντα.

Ha Long: τα νησιά

Το πιο διάσημο μέρος του Βιετνάμ είναι αναμφίβολα το Ha Long. Και μπορεί εμείς να είχαμε λίγο jet lag αλλά μια χαρά απολαύσαμε έναν κόλπο γεμάτο μικρά νησάκια όπως της φωτογραφίας. Για να το αντιληφθείς είτε πρέπει να πετάξεις από πάνω είτε να γυρνάς δίπλα τους με το καραβάκι. Ε το δεύτερο κρατάει περισσότερο :)

Ήμασταν τυχεροί, θεωρώ, γιατί κινηθήκαμε και στον διπλανό κόλπο του Bai Tu, ο οποίος δεν ήταν τόσο γεμάτος από σκάφη και ήταν πολύ πιο καθαρός. Και προσωπικά βρήκα το τοπίο το ίδιο γοητευτικό όταν έπεφτε η πάχνη με το όταν ήταν ηλιόλουστο.

Από κει και ύστερα παίζει πολύ ρόλο η ποιότητα της κρουαζιέρας. Που ήταν τόσο γεμάτη και προσεγμένη που σε έκανε να αισθάνεσαι λες και ήσουν κανένας σεΐχης. Από γαστριμαργικές επιδείξεις ως επισκέψεις σε εργαστήρια μαργαριταριών και από καγιάκ μέχρι επισκέψεις σε σπηλιές. Άρχοντες.