Sound of silence

Αν διαταράξει κάποιος την ησυχία μας αναστατωνόμαστε. Σα να πετιέται ένα βότσαλο στην επιφάνεια της λίμνης και διαταράσσονται τα πάντα. Διαφορετικά είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Καταρχάς, αν επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή τότε δεν είναι ότι κάτι δεν κάνουμε καλά αλλά ότι δεν κάνουμε τίποτα γενικά! Οι αναταράξεις, οι κυματισμοί, το ρίσκο, το καινούργιο είναι κομμάτια της ζωής μας. Το ζητούμενο είναι να περνάμε καλά και όμορφα με αυτές τις εναλλαγές και αν προκύψει κάποια διατάραξη να την αντιμετωπίζουμε και να τη συζητάμε. Να μην είναι λες και κάποιος μας ξυπνάει από τον αιώνιο ύπνο μας.

Ή στραβός είναι ο γυαλός...

Μετά από 2,5 μήνες που είμαι εκτός εργασίας, προσωπικά θα θελα να πάω στη δουλειά. Γιατί μ' αρέσει το αντικείμενο, το κλίμα κλπ. Στην αγορά εργασίας πολύς κόσμος πιέζει να γυρίσει στη δουλειά του γιατί αλλιώς δεν θα πληρωθεί. Λογικό. Στο ελληνικό δημόσιο ως γνωστόν δεν χρειάζεται να δουλεύεις για να πληρωθείς. Αυτούς τους 2,5 μήνες όμως, δεν χρειαζόταν καν να πας. Και τώρα που φαίνεται το ενδεχόμενο να ξαναπάμε, άρχισαν αρκετοί "σκληρά" εργαζόμενοι από το σχολείο μου, να τσινάνε. Δεν εκπλήσσομαι, ούτε περιμένω κάποια τσίπα. Είχα φτάσει στο σημείο να λέω ότι θα ταν καλύτερο να καθόταν σπίτι τους και να τους πλήρωναν. Να που έγινε. Αλλά πλέον δεν αντέχω ούτε τη θύμηση τους άρα ίσως να δοκίμαζα κανένα άλλο σχολείο του χρόνου. Είναι μια ιδέα.

Είσαι ό,τι κάνεις

Αν μπορούσα να συνοψίσω σε τρεις λέξεις πως βλέπω τον κόσμο γύρω μου θα ήταν οι εξής: Είσαι ό,τι κάνεις. Από το τι δουλειά κάνεις και τι πραγματικά κάνεις στη δουλειά σου. Από τα πράγματα που ασχολείσαι εκτός αυτής. Από την όποια δημιουργικότητα και πρακτικότητα έχεις. Από το πως αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις. Από το πως συμπεριφέρεσαι στους δικούς σου και τους φίλους σου.
Πέρα από την οπτική που ασπάζομαι εγώ υπάρχουν φυσικά κι άλλες. Οι περισσότεροι προσπαθούν να είναι αυτό που λένε. Περιγραφές, υπερβολές, εγωκεντρισμός. Άμα τυχόν συμπίπτουν λίγο με την πραγματικότητα, δύσκολα θα το καταλάβεις καθώς είναι καθαρά υποκειμενική η παρουσίαση τους. Επειδή ο άνθρωπος είναι οπτικό ον, αυτοί που κερδίζουν τις εντυπώσεις είναι αυτοί που δουλεύουν και ελέγχουν την εικόνα τους. Είσαι ό,τι φοράς και ό,τι προβάλεις. Θέλει να δώσεις προσοχή και να σκάψεις για να δεις ότι πίσω από μια επιβλητική παρουσία συνήθως κρύβεται ένας ανύπαρκτος άνθρωπος. Ίσως οι χειρότεροι είναι αυτοί που είναι ό,τι δείχνουν. Δείχνουν δηλαδή κάτι που έχουν επιλέξει αυτοί και όχι τον πραγματικό εαυτό τους. Οι διπρόσωποι θα καταφέρουν πολλά και θα επιπλεύσουν.
Τελείωσα το βιβλίο της Δύναμης. Φαινόταν τραγικό στην αρχή. Αυτό που με κράτησε είναι οι συνεχείς ιστορικές αναφορές ενώ φυσικά και δεν ταυτίστηκα με τις αρχές. Οι 48 κανόνες του δεν πιστεύω να σε κάνουν πραγματικά δυνατό και άνθρωπο της εξουσίας, Όχι γιατί δεν είναι ρεαλιστικοί αλλά γιατί μέσα μας όλοι τους γνωρίζουμε. Το θέμα είναι τι σόι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε.

NBA Bulls

Μεγάλος ντόρος για το ντοκιμαντέρ του Netfix. Ελλείψει αθλητικών γεγονότων, η αθλητική δημοσιογραφία στράφηκε στο εν λόγω ντοκιμαντέρ. Αν είσαι 35+ δε γίνεται να μη σου "μιλήσει".
Υπό το νοσταλγικό βλέμμα, μας δίνεται η δυνατότητα 22 χρόνια μετά να δούμε την καριέρα του μεγαλύτερου μπασκετμπολίστα. Με βάση την τελευταία σεζόν στους Bulls, γίνεται αναφορά σε όλη την πορεία του Michael Jordan. Δεν είμαι φανατικός για να ξέρω όλες τις λεπτομέρειες αλλά ο τρόπος παρουσίασης σε κέρδιζε και δεν σε έκανε οπαδό.
Προσωπικά από τις αρχές του 90 ως το 1998 ήταν και η περίοδος που είχα ασχοληθεί με το ΝΒΑ. Ποιοι βγήκαν μετά και πόσο καλοί είναι, ακουστά έχω. Έπαιξε ρόλο ότι το έδειχνε η ελεύθερη τηλεόραση. Όπως και ότι το ελληνικό μπάσκετ ήταν στα πάνω του. Σαφώς και η δική μου ηλικία. Όσο και να κάθονται και να ζυγίζουν πόσο καλός άνθρωπος, αθλητής κλπ κλπ ήταν ο Jordan, δεν είναι αυτό το νόημα. Μιλάμε για τα χρόνια που είχε στραφεί όλος ο κόσμος στο μπάσκετ και το ΝΒΑ. Πλέον στα μάτια μας φαντάζουν επικά.

ΥΓ. Σήμερα το βλέπω και υπό το πρίσμα ότι μοιάζει με την ιστορία του μεγάλου Άρη και του Γκάλη. Και τότε είχε στραφεί η Ελλάδα στο μπάσκετ και όλα μοιάζουν επικά. Κάλλιστα θα μπορούσε να γινόταν κάτι παρόμοιο αν υπήρχε τόσο βιντεοσκοπημένο υλικό. Αλλά δεν υπάρχει.

Ουδέν κακόν

Τόσα τα άσχημα της καραντίνας. Και η πίεση που δέχθηκε ο καθένας μας είτε την αντιλήφθηκε είτε όχι. Επειδή πάντα πιάνω το τι καλό μπορείς να βγάλεις από ένα περιστατικό (άσχετα αν με στρεσάρει εσωτερικά), θα κάνω μια λίστα με το τι βρήκα:

• καθάρισε το μυαλό μου από το θόρυβο της μέχρι τότε καθημερινότητας
• η ένταση στο δρόμο αμβλύνθηκε και άλλαξε η αντιμετώπιση της από πλευράς μου.
• αντιμετωπίζω τους άλλους αφού σκεφτώ ότι κάτι κουβαλάνε. Έτσι γίνεσαι πιο ανεκτικός.
• έφυγε το χάλασμα που έχω διαρκώς με τους δημόσιους υπάλληλους-σαβούρες στη δουλειά. Θα ξανάρθει...
• συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να έχω κοντά μου αυτούς που είναι τεμπέληδες, που δε δουλεύουν, που δεν προσφέρουν. Έχω τις αλλεργίες μου, τι να κάνουμε. Μπορεί να μη φταίνε οι ίδιοι γιατί μεγάλωσαν με σκοπό να διοριστούν, δε δούλεψαν στον έξω κόσμο ποτέ, δεν είδαν τους δικούς τους να δουλεύουν
• έμειναν οι επαφές με αυτούς που είναι οι φίλοι σου. 
• δεν είναι η ζωή σου ο χαβαλές. Όταν στις επαφές σου αναλώνεσαι στο δικό τους χαβαλέ, είναι γιατί εσύ τους αφήνεις και γιατί δεν έχουν κάτι πιο πέρα ουσιαστικό. Όταν αποκτήσουν, να σαι σίγουρος ότι θα προσπαθούν πάλι να μονοπωλήσουν με το σπίτι, το σκυλί, το παιδί ή οτιδήποτε θα χει μια ουσία.
• κατάλαβα ότι δε μπορείς να υπεκφεύγεις. Άμα αναλάβεις υπεύθυνα κάτι τότε θα δεις ότι τζάμπα προσπαθούσες να την σκαπουλάρεις. Έτσι αποκτάς αυτοπεποίθηση και έτσι θα καταλάβεις ότι αυτό είναι που έχει σημασία. Όχι οι ατάκες και τα ανούσια