Don 't look back in anger

Να κάνω ανασκόπηση; Μπα. Κοιτάω τα post όλης της χρονιάς αν θέλω να δω τι συνέβαινε/σκεφτόμουν όλους αυτούς τους μήνες. Σίγουρα μου μένει μια άσχημη γεύση από την οικονομική κατάρρευση/οικονομικό στραγγαλισμό. Αλλά και χαμόγελα από τους φίλους που με έκαναν και τους έκανα να περάσουν καλά. Μεταπτώσεις στα επαγγελματικά αλλά και μπόλικες σειρές. Πάρα πολλά μέρη και πολλά νέα άτομα. Μας άφησε αρκετά το 11. Για το 12 τώρα, μακάρι να είναι στέρεα τα πράγματα για να μπορέσουμε να επικεντρωθούμε στα ουσιώδη της ζωής μας. ΄Η το αντίθετο για να την γκρεμίσουμε και να την ξαναχτίσουμε. Μόνο ρευστά να μην είναι. Live for today, tomorrow never comes

Παλιοταινίες

Παλιά βγαίνανε καλές ταινίες. Τώρα... βγαίνουνε ταινίες σαν να ναι παλιές και τις βαριέσαι όσο δεν πάει.

• 50/50
  Ένας νέος διαγνώζεται με καρκίνο. Η ταινία πιάνει αυτό το καθημερινό και συνάμα τρομερό πράγμα, με έναν τρόπο που είναι από κοντινός μέχρι και συγκινητικός.  
  
• Blue Valentine
  Μια ρεαλιστική και καλή ταινία. Θέμα της η δύσκολη όσο και όμορφη αρχή μια σχέσης και το σήμερα της που φαντάζει πιο δύσκολο.
  
• The Mill and the Cross
  Μια ολόκληρη ταινία βασισμένη σε έναν πίνακα του 16ου αιώνα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον. Πέρα από το ότι σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς κάποια θέματα και σε γυρνάει στην παιδική αντίληψη ότι οι πίνακες ζωντανεύουν, δεν είχε κάτι άλλο.
• The Guard
  Διαβάζοντας τις κριτικές περίμενα μια έξυπνη κωμωδία σε στυλ Lock Stock and Two Smoking Barrels, In Bruges. Τη βρετανίλα την είχε αλλά γέλιο δεν είχε. Δεν ήταν άσχημη αλλά μετά από κανένα μήνα θα δυσκολεύομαι να θυμηθώ την υπόθεση της.
  
• Chemical Wedding
  Ταινία που έχει γράψει το σενάριο ο Dickinson, έχει σχέση με τον ομώνυμο του δίσκο και παίζει τραγούδια των Maiden. Τι άλλο θες; Παλιά... Δεν υπάρχει λόγος να τη δεις εκτός και αν έχεις όλα τα B-side από το προσωπικό του συγκρότημα ή από τους παλιούς Maiden. Γκου χου - γκου χου
  
• Oldboy
  Κάθισα και την είδα περιμένοντας κάτι ξεχωριστό. Δεν το βρήκα αν και μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα βρει να πει κάτι υπέρ της.
  
• Kill the Irishman
  Μετά από τόσες εκρήξεις αυτοκινήτου, το σκεφτόμουν να πάω στο αμάξι :O Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Danny Greene, στο Cleveland τη δεκαετία του 70, έχει να κάνει με τα συνδικάτα του εγκλήματος. ΟΚ
• Super 8
  Ο JJ Abrams και ο Splielberg κοτσάρουν τα ονόματα τους και με το που βγαίνει έχει πολύ θετική απόκριση. Αξίζει λες και αφιερώνεις σχεδόν 2 ώρες να τη δεις: μαλακία σου. Άμα είχες πέσει σε κόμμα τη χρονιά που βγήκε ο ΕΤ ο Εξωγήινος και ξύπνησες σήμερα θα νόμιζες ότι ήταν το sequel με κακό τον ΕΤ :@
• Crazy, Stupid, Love
  Βλέπεις υψηλές βαθμολογίες και καλές κριτικές, ακόμα και από δυσκοίλια site. Περιμένεις μια έξυπνη και καλή κομεντί που έχει κάτι να πει. Ο πρωταγωνιστής και η Julian Moore (που μόνο σε επιθεώρηση του Σεφερλή δεν την έχεις δει) δεν σε πτοούν. Και ξεκινάει η προβολή: κλισέ σε κάθε πράγμα του, μονόχνωτος 50αρης που ξαφνικά πηδάει ότι μοντέλο βρίσκει, κάγκουρας που ξέρει τα πάντα και η γαμιστερότητα χτυπάει κόκκινο. Και αυτοί οι άνθρωποι γίνονται πλούσιοι συμμετέχοντας σε τέτοιες ταινίες.
  
• The Hangover Part II
  Το πρώτο μέρος έχει κάνει τόση αίσθηση που δε θυμάσαι γιατί. Αν δεις το δεύτερο λες θα θυμηθείς. Απλά βλέπεται και σκας και κανένα χαμογελάκι. Για κωμωδία δεν είναι.
• Midnight in Paris
  Ο Woody Allen κάτι θέλει να μας πει και σε αυτή την ταινία. Γλυκιά και όμορφη, μ' άρεσε και τελικά μου το είπε αυτό το κάτι.
• Pirates Of The Caribbean: On Stranger Tides
  Ξέρεις ότι θα δεις μια ταινία εποχής που θα γίνεται ότι να ναι. Μόνες απαιτήσεις να έχει μια αρχή και ένα τέλος και να μην παίρνει σοβαρά τον εαυτό της. Τις έπιασε τις απαιτήσεις.

Running Wild - Port Royal

Πίσω στο 1988, την χρυσή εποχή για τη σκληρή μουσική, οι Running Wild είχαν κατασταλάξει στο πειρατικό τους ύφος. Δεν κατέβαζαν τζάμπα μουσική και ταινίες από το ίντερνετ (κρυάδα) αλλά είχαν πωρωθεί με την πειρατική ζωή. Και κυκλοφόρησαν το Port Royal.
Δε γίνεται να μην σ' αρέσει ο κλασσικός heavy ήχος και να μην ταρακουνηθείς στους speed ήχους τους. Τα γηπεδικά τους ρεφρέν σου κολλάνε. Χαρακτηριστικό το ομώνυμο, που ανοίγει το δίσκο. Το γρέντζο στη φωνή του Rolf Kasparek είναι μοναδικό σε βαθμό που μπορείς να τον φανταστείς ντυμένο σαν τον Calico Jack. Όμως από όλα έχει ο μπαξές: ορχηστρικά (Final Gates), rock (Raging Fire), ύμνους (Uaschitschun).
Από τα hit του δίσκου, το Into the Arena μας μπάζει στη "συμπάθεια" τους για τη θρησκεία. Αλλά εκεί που κολλάς, που η έννοια κολλητικό αποκτά νόημα είναι στο Conquistadores. Λες και είσαι πάνω στο πειρατικό και ο Jolly Roger κυματίζει στο κατάρτι. Άντε κάποια στιγμή και στα λημέρια μας.

Έψιλον

Κανάλι Ε: σε όποιο σταθμό και να γυρίσεις, ότι εποχή και ώρα να είναι, σχεδόν πάντα στα δεξιά της οθόνης υπάρχει το σήμα Ε. Μάλλον η ομάδα Έψιλον έφτασε.
Βενζινάς: σε ένα βενζινάδικο στη γειτονιά κάθε ΣΚ η τιμή της βενζίνης αυξάνεται 4 λεπτά. Μυστήριο επιπέδου Έψιλον.
Ανακοινώσεις ΟΑΣΘ: κάθε λίγο μέσα στα λεωφορεία ανακοινώνεται ότι γίνονται συνεχείς έλεγχοι. Μάλλον γίνεται με τεχνολογία των Έψιλον γιατί σχεδόν ποτέ δεν έχω δει ελεγκτή.
Καφετέριες και ειδήσεις: ειδικά τα ΣΚ είναι γεμάτες και δεν βρίσκεις ούτε μια γωνιά να καθίσεις. Οι ειδήσεις για 17% ανεργία και ύφεση αφορούν άλλο πλανήτη.

Διαφημίσεις: ως συνήθως παρουσιάζουν αλλιώς τα πράγματα. Τουλάχιστον μερικές είναι πετυχημένες και έτσι ξεπερνάμε ότι σήμερα σου χρεώνουν ακριβότερα αυτό που αγοράζεις.

2011 Top

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα λιγάκι για να βρω 7 δίσκους που να μου άρεσαν και φέτος. Πάνε οι εποχές των παχιών αγελάδων. Σκεφτόμουν να βάλω και τους δίσκους που με άφησαν αδιάφορο αλλά παραδοσιακά το post λέγεται Top.

Alice Cooper - Welcome 2 My Nightmare

Απρόσμενα καλή κυκλοφορία! Είχα να προσέξω καινούργια δουλειά του πάρα πολλά χρόνια αλλά άμα το έχεις. Καλοπαιγμένο και στις περισσότερες στιγμές εμπνευσμένο hard rock. Επικίνδυνο να ακουμπάς κλασσικούς σου δίσκους αλλά εδώ δικαιώθηκε.

Amon Amarth - Surtur Rising
Τα παλικάρια το έχουν βρει και δεν το αφήνουν. Μπορεί η θεματολογία να είναι κάπως αφελής αλλά η μουσική και συγκεκριμένα το δέσιμο death με επικές μελωδίες είναι top.

Anthrax - Worship Music
Ξεχασμένους τους είχα και αυτούς. Ο ήχος τους ωραίος, τα τραγούδια τους καλοβαλμένα και τα φωνητικά πολύ καλά. Όχι απλά υπάρχουν αλλά είναι ψηλά το 2011.

Iced Earth - Dystopia

Οι Iced Earth επέστρεψαν. Οι προηγούμενοι είχαν όλα τα φόντα (Barlow, Owens, θεματολογία Something Wicked) αλλά δε φτάνουν αυτά. Ωραία τραγούδια, ωραία φωνή και δύναμη. Η συναυλία εδώ ήταν το κερασάκι.

Machine Head - Unto the Locust
Δεν είμαι από αυτούς που πετούσαν τα ρούχα τους για το Blackening αλλά σίγουρα αποτέλεσε λόγω να τους ξανακούσω και φέτος. Ψηλά στάνταρ και δω, με τα φωνητικά του Flynn να αποτελούν ατού που δένει με μερικές τραγουδάρες όπως το Locust.

Mastodon - The Hunter
Άμα κολλήσεις από το εναρκτήριο άντε να ξεκολλήσεις. Οι τύποι έχουν τον ήχο τους και αφού πιαστείς δεν ξεκολλάς. Δεν είναι Crack the Skye αλλά είναι ψηλά.

Within Temptation - The Unforgiving
Παραείναι εμπορικοί για να ασχολούμαστε ακόμα μαζί τους αλλά η φωνή της Adel είναι τέλεια. Εδώ κατάφεραν και έβγαλαν και κάποια ωραία και πιασάρικα κομμάτια με αποτέλεσμα να κολλήσουν για καιρό στο playlist.

Ματαιότης

Μετά από 4 ώρες συνεδρίαση για το τρίμηνο που τέλειωσε στο σχολείο, νιώθεις μια παραίτηση. Έφαγες άλλες 4 ώρες από τη ζωή σου μην κάνοντας τίποτα ουσιαστικό: καθόταν ο καθένας και έλεγε τι νομίζει για κάθε μαθητή. Λες και δεν τους ζούμε τόσους μήνες. Αν άξιζε κάτι θα ήταν τρόποι για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την κάθε περίπτωση. Η κορυφαία στιγμή της καφενειακής συζήτησης ήταν όταν ο λαμόγιος καθηγητής του σχολείου, που δεν κάνει τίποτα όταν μπαίνει στην τάξη, είπε ότι για να λειτουργήσει σωστά το σχολείο πρέπει να είχε επανδρωμένο προσωπικό από την αρχή. Και ο βενζινάς από απέναντι το ήξερε αυτό ρε κηφήνα. Αλλά επειδή είναι της συνομοταξίας του διευθυντούλη τον αποθέωσε. Θα χω πάντα μια αλλεργία σε τέτοια άτομα και νοοτροπίες. Και δυστυχώς αυτές μας κυβερνούν σε όλα.

Photopost is back again

 

Τα photopost ήταν αγαπημένη κατηγορία. Επιβάλλεται να επιστρέψουν! Πέντε φωτογραφίες σε μία, γιατί δε βοηθάει ο blogger.

1. Από συνεργείο. Η αφίσα είναι κλασσικά από πορνοπεριοδικό. Respect
2. Σε άδειο μαγαζί επί της Στρατού ένας τύπος κάθεται σε ένα καναπέ και πίνει τον καφέ του...
3. Σε στάση χαρτάκι για ιδιαίτερα. Οι 10 πρώτες ώρες δωρεάν. Το προσπερνάμε καθώς η ατάκα "Το λιμεναρχείο της γνώσης, μόλις ξεκίνησε το ταξίδι του! Εσύ θα μείνεις απ' έξω;" κερδίζει κατά κράτος. Ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου γιατί δεν πήρα τηλ! 
4. Μια γάτα πάνω στο αμάξι της πιλοτής αδιαφορεί.
5. Περιμένω παντόφλα :)

Ψηφίστε την αγαπημένη σας και κερδίστε να μην συμμετέχετε σε επόμενο photopost ;)

ΥΓ Επιμένω στην 3η φώτο: "Το λιμεναρχείο της γνώσης, μόλις ξεκίνησε το ταξίδι του!" Από πότε το λιμεναρχείο ταξιδεύει; Ωραία φιλόλογος!

Nightwish - Wishmaster

Άκουγα τον καινούργιο δίσκο των Nightwish: καλοστημένος, καλογυαλισμένος, περιποιημένος. Δε μιλάμε όμως για αυτοκίνητα αλλά για μουσική. Που είναι οι εποχές που βγάζαν δισκάρες;
Μια δεκαετία και βάλε πριν και χωρίς να τους πολυξέρει κάποιος, κυκλοφορούν το Wishmaster. Χρειάστηκε να περιμένουν κάποια χρόνια για να γίνουν mainstream οι female fronted μπάντες και να δρέψουν τους καρπούς τους. Η φωνή της Tarja είναι αποκάλυψη και κάνει το συμφωνικό power metal τους, ξεχωριστό. Οι μουσικές που γράφει ο Holopainen είναι μοναδικές. Και ο συνδυασμός των δύο δημιουργεί κάτι εκπληκτικό.
Μόνο τα πρώτα τρία τραγούδια φτάνουν για να καταλάβεις γιατί πράγμα μιλάμε. Από κει και πέρα υπάρχουν στιγμές που τους συνδέουν με τις προηγούμενες κυκλοφορίες αλλά ο νέος αέρας παγιώνεται με το ομώνυμο. Οι μελαγχολικές/απόκοσμες στιγμές τους σε πάνε Βόρεια.
Τον ήχο τους τον τελειοποίησαν αργότερα με το Once αλλά εκεί είχε ανοίξει πολύ το παιχνίδι. Ο εγωισμός των δύο κυριότερων παραγόντων χτύπησε κόκκινο και η χημεία διαλύθηκε. Ακολούθησε σήριαλ και κυκλοφορίες που πουλάνε αλλά που δεν φτάνουν το παρελθόν. Κάποια μέρα θα γίνει και το reunion. Μέχρι τότε αναπολούμε τότε που τους είδαμε ακούγοντας τους.

Nothing going on?

Με όσα συμβαίνουν/συνέβησαν καθόμασταν και κοιτούσαμε έξω και ξεχάσαμε τι συμβαίνει με μας. Λες να μη συνέβη τίποτα ένα μήνα και να χάσαμε και άλλο χρόνο από τη ζωή μας; Τραγικό. Άμα επαναλαμβάνεσαι και δε κάνεις κάτι ξεχωριστό έχεις αυτή την αίσθηση. Και τότε θεωρείς γεγονός ακόμα και να πεταχτείς για ένα καφέ. Μη μιλήσω για στοχοθεσίες γιατί δεν φτάσαμε μέχρι εκεί :O
Και όμως κάτι ψιλοκάνεις. Όχι κοσμοϊστορικό αλλά χτίζεις μια άλφα κατάσταση μήπως και από την απόλυτη ρευστότητα περάσεις σε κάτι πιο στέρεο. Σε ένα κόσμο που το υπάρχω ισχύει μόνο αν συνοδεύεται από γεγονότα, μια τέτοια περίοδος φαίνεται γκρίζα.
Και τελειώνει αυτό το post που πιθανόν δεν θα θυμάσαι ότι το χεις κάνει και όμως που αναφέρεται στο μεγαλύτερο ποσοστό της ζωής μας.

God Bless Ozzy Osbourne

Ελλείψει συνταρακτικών γεγονότων(;) επιμένουμε μουσικά. Έπεσα λοιπόν κατά λάθος στο ντοκιμαντέρ του γιου του Ozzy για τον πατέρα του. Ναι εκείνο το σπαστικό που βλέπαμε στο Osbournes. Και η όποια προκατάληψη κουβαλούσαμε για τον Jack όχι απλά παραμένει αλλά γιγαντώνεται μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ.
Ό,τι έπρεπε να γνωρίζει κάποιος για τον Ozzy, το ξαναβλέπει εδώ. Τίποτα καινούργιο. Άσε που η εξιστόρηση της πορείας του σταματάει κάπου στα τέλη του 80. Και το πράγμα χειροτερεύει καθώς σου αφήνει την αίσθηση ότι τα επόμενα χρόνια ήταν σε μια κατάσταση αλκοολισμού και τίποτα άλλο. Και το αποκορύφωμα; Ότι την απεξάρτηση που δεν κατάφερε από το 1970, την κατάφερε τα τελευταία 5 χρόνια γιατί είδε τον Jack να τα καταφέρνει :@ Ουστ ρε τίποτα. Φάε τα λεφτά του πατέρα σου και γίνε η αρσενική Paris Hilton! Τι σχέση έχουν αυτοί οι celebrity με το metal;
Εκνευρίστηκα, δεν περιγράφω άλλο!

Iced Earth - The Dark Saga

Ακόμα ένα post που θα προσπεράσουν οι περισσότεροι-ες μόνο από τον τίτλο. Αλλά όπως λέγαμε με ένα φίλο σήμερα, το blog είναι (πλέον) ένα ημερολόγιο για μας-να το βλέπουμε μετά από χρόνια και να θυμόμαστε τι κάναμε τέτοιο καιρό. Αφορμή αποτελεί φυσικά το πρόσφατο live αλλά και οι επιπέδου "λεφτά υπάρχουν" δηλώσεις του Wise One :O
Το 1996 είναι μια χρονιά που όλο το metal ήταν underground. Που κρεμόταν από κάθε κίνηση των μελών του για να ορθοποδήσει. Και τότε βρήκα εγώ και άρχισα να ακούω... Λογικό ήταν να ξεκινήσω από τα βασικά και να αγνοήσω για καιρό την εν λόγω κυκλοφορία.
Ότι 15 χρόνια μετά ακούς και ξανακούς το δίσκο από το πρώτο ως το τελευταίο τραγούδι, χωρίς να προσπερνάς κάποιο, φτάνει. Το ομώνυμο και αγαπημένο κάποιου παλιού φίλου, πιάνει το ρυθμό. Δε χρειάζεται να κοπανάς και να ουρλιάζεις για να χεις δύναμη. Οι μελωδικές-λυρικές στιγμές κερδίζουν τις εντυπώσεις: I Died For You, The Hunter, A Question Of Heaven (δάκρυ). Και οι δυναμικές σε κρατάνε σε εγρήγορση. Αλλά και μια σούπα να ήταν τα τραγούδια με τέτοιο εξώφυλλο έχεις πιάσει τη βάση. Πόσο μάλλον τώρα.

ΥΓ Θυμάμαι που όταν είχα ακούσει το Ghost of the Navigator των Maiden, το ρεφρέν του μου θύμιζε πολύ τη μελωδία ενός άλλου τραγουδιού: ναι το Slave to the Dark είναι ;)

Iced Earth - Live in Thessaloniki

Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια από τότε που τους είχα δει στην ασφυκτικά γεμάτη Υδρόγειο, με τον ιδρώτα να στάζει από τα πρώτα λεπτά. Ο χώρος άλλαξε (το Principal ποτέ δεν θα γίνει συμπαθές με τα ζώα που έχει στην πόρτα), τα μαλλιά του Schaffer γκρίζαραν, ο Barlow είναι παρελθόν αλλά τα υπόλοιπα ήταν παρόντα. Η παρουσία και το πάθος του κόσμου αμετάβλητο, η απόδοση της μπάντας, τα τραγούδια τους.
Με το Wise One στο τιμόνι, το Nick στη θέση του συνοδηγού και εμένα πίσω χαλαρά, ήταν αναμενόμενο ότι θα χαθούμε. Κι αυτή τη φορά ήταν επικό μέχρι να ξαναβρούμε το δρόμο :O Το θετικό ήταν ότι σαν παλιοί δεν πήγαμε από την αρχή του show :P Έτσι λοιπόν είδαμε μόνο τους White Wizzard. Τους είχα τσεκάρει λίγο και περίμενα να δω μια old school μπάντα αλλά από τότε φαίνεται έγιναν "μοντέρνοι". Τέλος πάντων καλούτσικοι ήταν.
Οι Iced Earth πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή ένα τέταρτο μετά τις 10. Και από την πρώτη στιγμή ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος. Όπως είναι αναμενόμενο στο παλιότερά τους γινόταν χαμός αλλά και τα καινούργια δεν υστερούσαν. Ευχάριστο ότι έπαιξαν και εδώ το Hunter, ενώ ο μεγαλύτερος χαμός έγινε στο Stormrider. Στις όμορφες στιγμές του live η συμπαράσταση του Schaffer (γιατί ξέρουμε ότι τα εννοεί αυτά που λέει) και το συγκινητικό για τον καθένα Watching Over Me.
Η κολόνια κρατάει ακόμα και με τέτοιες εμφανίσεις, μετράμε από τώρα αντίστροφα για πότε θα τους ξαναδούμε.

Τεστοστερόνη στοπ

Τη δεκαετία του 90 που ήμασταν έφηβοι, τα πράγματα ήταν αρκετά ξεκάθαρα τι είναι αποδεκτό και χρηστό και τι όχι. Πχ η δημοκρατία ήταν καλή, οι γκέι περιθωριακοί κλπ Έτσι και ο ρόλος του Μπέζου στους Απαράδεκτους ήταν πραγματικά πρωτοποριακός. Τα αγοράκια στο σχολείο που έκαναν παρέα με τα κορίτσια, κατευθείαν τους κολλούσαμε την ταμπέλα και κάναμε αστεία επιπέδου ΑΜΑΝ.
Τα χρόνια πέρασαν και όπως στη μουσική, με τη νέα χιλιετία τα πράγματα χαλάρωσαν και τα όρια ανάμεσα στα πράγματα ατόνησαν. Και φτάνουμε σήμερα με ένα reality με ξεφωνημένες (όχι απλά γκέι) να το προβάλλεται χαλαρά στην τηλεόραση. Δεν είμαι ομοφοβικός αλλά το "πρόβλημα" ξεκινάει όταν διαπιστώνεις ότι από ανεκτικός και χαλαρός, έχεις γίνει μαλθακός. Δηλαδή από εκεί που έτυχε να πας σε ένα gay friendly cafe, περνάς να είσαι ενίοτε σε παρέα με άτομο που ενδιαφέρεται ανοιχτά για άτομα του ίδιου φίλου εκείνη τη στιγμή.
Βέβαια θα μου πείτε τόσο καιρό σε πηδάει η κυβέρνηση, τώρα το κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά; Είναι μια άποψη κι αυτή.

ΥΓ Αφορμή ήταν ότι σήμερα πήρα από ένα καφέ ένα περιοδικό που νόμισα ότι ήταν το FAQ αλλά to FAGazine

Φεστιβάλ Μικρού Μήκους

Μετά την περυσινή αναγκαστική αποχή από το θεσμό επανήλθα δριμύτερος: κάθισα 2-3 φορές για ένα ποτό/καφέ στους χώρους του φεστιβάλ ενώ είδα και 17 ταινίες! Βεβαίως πρόκειται για μικρού μήκους αλλά λεπτομέρειες :P Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά δε μου βγαλε κάποιο χαρακτήρα η διοργάνωση καθώς όταν κάθισα δεν είχε κάτι ιδιαίτερο ενώ και με το πέρας των προβολών δεν υπήρχε κάτι περισσότερο από όταν πας σε έναν κλασσικό κινηματογράφο. Οι ταινίες μικρού μήκους ήταν βραβευμένες από το φεστιβάλ της Δράμας. Οι μεν ελληνικές ως επί τω πλείστον καλές, οι δε ξένες αδιάφορες, μη πω απάλευτες. Για την ώρα φτάνει τόση ποιότητα όμως.

Too old to rock n roll

Στις 11/11/11 έλαβε χώρα μια συνέντευξη τύπου σε ένα ιστορικό(;) μπαρ. Το στήσιμο άψογο και αμερικάνικο. Οι φήμες που αφηνόταν έντεχνα εδώ και μήνες, είχαν προετοιμάσει σωστά το έδαφος. Η ανακοίνωση αυτά που περιμέναμε. Και έξτρα ότι παραγωγός θα είναι το must όνομα του χώρου τα τελευταία χρόνια.
Άμα επρόκειτο για επεισόδιο του American Idol δε θα μου φαινόταν περίεργο αλλά σίγουρα θα με άφηναν αδιάφορο. Δυστυχώς όμως όλο αυτή η παραγωγή έχει να κάνει με το (νέο) reunion των θρυλικών Black Sabbath. Θα προσπαθήσω όμως να κρατήσω την ουσία και να μην εστιάσω στους λόγους αυτού του στησίματος και του γεγονότος, που είναι τα πολλά λεφτά. Το τρομερά ευχάριστο είναι ότι θα βγούνε σε περιοδεία. Αυτό όμως που με προβληματίζει πιο πολύ από όλα είναι ότι σκοπεύουν να βγάλουν δίσκο. Ήμουν αγέννητος όταν είχαν βγάλει τον τελευταίο με τον Ozzy και είναι σίγουρο ότι μάλλον θα χαλάσουν λίγο από το μύθο τους με μια καινούργια κυκλοφορία.
Too old to rock n roll. Αυτοί ή εγώ θα δείξει...

Φραγκοκρατία

Μας κάνει πολύ άσχημη εντύπωση η οικονομική εξάρτηση που έχουμε από τους ευρωπαίους δανειστές μας. Πολύ φυσιολογικό. Αλλά δεν πρέπει να μας κάνει και έκπληξη ότι η χώρα μας εξαρτάται από κάποιους.
Από το 1204 που ήρθε η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα και μέχρι τον 20ο αιώνα πάντα υπήρχε περιοχή που να ήταν υπό κατοχή από τους "φίλους" μας τους Ευρωπαίους. Στη νεότερη ιστορία και από τη γέννηση τους ελληνικού κράτους, υπήρχε άμεση και έμμεση εξάρτηση από τις λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις. Τα χρόνια πέρασαν αλλά και κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου οι σύμμαχοι για πλάκα κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη. Και τη δεκαετία του 40, ήμασταν υπό τις σφαίρες επιρροής τους. Μη πούμε για τη δικτατορία. Ίσως από το 1974 και για τα επόμενα 35 χρόνια τα πράγματα να χαλάρωσαν. Αλλά μιλάμε για 35 χρόνια. Και τώρα γυρνάμε στα γνωστά μας. Αφού μας αρέσει να είμαστε "Ευρωπαίοι" :@

Reality η Ελλάς

Τα τηλεοπτικά reality δεν τα γουστάρω. Άνθρωποι χωρίς κάτι ιδιαίτερο εκτίθενται. Προχθές πέτυχα κατά τύχη τον γνωστό άγγλο σεφ που ξεφτίλιζε κάποιους επειδή δεν έβρασαν καλά το κρεμμύδι :@ Και φυσικά δεν πρόκειτο ποτέ να πάρω μέρος σε κάτι τέτοιο.
Η ζωή όμως τα έφερε και συμμετέχω. Παρά τη θέληση μας κάθε βδομάδα ζούμε με ένα νέο πανικό. Αγωνιούμε τι θα γίνει. Στο μεταξύ πέρα από την ψυχική μας ηρεμία χάνουμε και την οικονομική μας. Λες και γίνεται προς τέρψιν κάποιου αδηφάγου κοινού. Το οποίο φαίνεται να βαριέται γρήγορα και έτσι οι εξελίξεις και οι ανατροπές είναι καθημερινές πλέον. Δεν ξέρω ποιος θα νικήσει στο τέλος αλλά εμείς θα είμαστε καλύτερα όταν βγούμε από αυτό.

Τεστ προσωπικότητας

Βρήκα αυτό το τεστάκι προσωπικότητας στο ίντερνετς και το ενδιαφέρον είναι ότι τα αποτελέσματα μάλλον κολλάνε σε μένα :) Πάμε λοιπόν:
Ας υποθέσουμε πως συμβαίνουν 5 πράγματα ταυτόχρονα την ίδια στιγμή μέσα στο σπίτι σας που απαιτούν την προσοχή σας:

1. χτυπάει το τηλέφωνο
2. η φίλη/φίλος σας φωνάζει
3. κάποιος χτυπάει την πόρτα
4. έχετε αφήσει τα ρούχα απλωμένα στο μπαλκόνι και έχει αρχίσει να βρέχει
5. έχετε αφήσει ανοιχτή την βρύση στην κουζίνα και το νερό έχει αρχίσει να ξεχειλίζει από τον νεροχύτη

Ποιο από όλα νομίζετε πως είναι το πιο σημαντικό; Γράψτε με ποια σειρά θα διευθετούσατε τα παραπάνω προβλήματα. Το τι αντιπροσωπεύει η κάθε κατάσταση, στα σχόλια.

Η περίπτωση Φίνκλερ

Άμα διάβαζα 2 βιβλία τη βδομάδα, δεν θα έκανα ξεχωριστό post για βιβλίο στο blog. Το συγκεκριμένο όμως μου πήρε σχεδόν 4 μήνες να το τελειώσω. Και δεν είχε 44.000 σελίδες αλλά 440. Ούτε ήταν στα Σουηδικά και χρειαζόταν να μεταφράζω κάθε λέξη. Ήταν όμως τόσο αδιάφορο και ανιαρό που δεν παλευόταν. Σε κάθε σελίδα που τελείωνα αναρωτιόμουν με ποια λογική πήρε βραβείο. Και μήπως το διάβαζα λάθος ή έφταιγε που εγώ ήμουν σε άλλη φάση και δεν πιάνω τη λογική του. Όπως και να χει το βιβλίο έχει να κάνει με έναν τύπο και δυο φίλους του και τους Εβραίους στην Αγγλία. Αλλά δε γίνεται απολύτως τίποτα και δε βγαίνει τίποτα. Και ο πιο βαρετός τύπος που γνωρίζετε, σίγουρα θα χει να σας περιγράψει κάτι πιο ενδιαφέρον.
Αυτά για όποιον σκεφτόταν να το διαβάσει ή σε όποιον δίνει βάση στα βραβεία. "Και γιατί το πάλευες ρε φίλε;" Γιατί ήταν δώρο.

ΥΓ Μην είμαστε απόλυτοι, Υπήρχε κάτι στο βιβλίο που άξιζε. Η σελίδα με την αφιέρωση :)

Iced Earth - Something Wicked This Way Comes

Σαν σπάστης για να χαλάσω τη σειρά του Wise One :@, θα αναφερθώ στο δίσκο που ήταν το peak της καριέρας των Iced Earth*. Μόνο από τον τίτλο αρχίζεις και πορώνεσαι \m/
Εκείνη την εποχή ήμουν σε φάση "οτιδήποτε λιγότερο εμπνευσμένο από τη δισκογραφία των Maiden και όποιος τραγουδιστής δεν τραγουδάει σαν τον Dickinson δε μου λέει κάτι". Με τέτοια οπτική οι Iced Earth μου φαινόταν απλά ΟΚ και ο Barlow συμπαθής. Στην Ελλάδα όμως έχαιραν πολύ μεγάλης αγάπης αν και τότε όποιος άκουγε metal θεωρούνταν γραφικός.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο ξεροκέφαλος Schaffer έβγαλε έναν δίσκο αμερικάνικου power metal που αποτελεί ηχητική συνέχεια του Dark Saga. Οι οπαδοί ακόμα ερίζουν ποιος από τους δύο είναι καλύτερος ενώ όσοι φοράνε παντελόνι σωλήνα διατείνονται ότι είναι το Burnt Offerings :O Η επίθεση ξεκινάει από την πρώτη στιγμή και στην ίδια φάση είναι τα Stand Alone, My Own Savior και Disciples of the Lie. Οι μελωδικές αρετές τους φανερώνονται με το (ραδιοφωνικό) Melancholy, το Blessed Are You και το συναισθηματικό Watching Over Me. Η τριλογία είναι από τις καλύτερες ever και δίνει στον δίσκο την σφραγίδα του. Και φτάνουμε στο all time αγαπημένο μου από την μπάντα: το Consequences. Τόση ένταση, ερμηνεία μελωδία, δύναμη, μελωδία, σημασία μέσα σε 5 λεπτά.
Το ορχηστρικό 1776 είναι κολλητικό και αποτελούσε σήμα ραδιοφωνικής εκπομπής εκείνης της εποχής. Ευχάριστες αναμνήσεις που ολοκληρώθηκαν με τη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη το 1999. Μπορεί να πετάχτηκα μετά το πρώτο τέταρτο να πιω 3 ποτήρια νερό (τύφλα να χει το Νταχάου) και να έφαγα μια αγκωνιά στο σαγόνι (μια βδομάδα δυσκολευόμουν να μασήσω) αλλά αυτά σου μένουν και δείχνουν την ένταση της μπάντας.


* Τον τελευταίο καιρό έχω φάει ένα κόλλημα με τη δισκογραφία τους και ειδικά με το Alive in Athens. Πλέον σκέφτομαι σοβαρά να τους ξαναδώ.

Winter is coming

Πολύ γρήγορα φέτος. Και μιλώ κυριολεκτικά γιατί από οικονομικής άποψης, θα δυσκολευόμαστε πλέον να τα βγάζουμε πέρα. Ας παρακολουθούμε μόνο και σε λίγο ο Βενιζέλος και οι εθνοπατέρες θα μας κατάσχουν και το αμάξι. Ψηφίστε αυτούς και τον κομματικό στρατό τους. Αλλά για άλλο ξεκίνησα. Το καλοκαίρι ήταν μακρύ και ίσως αυτή η αλλαγή μας φέρει συνήθειες και πράγματα που είναι για πιο κρύες καταστάσεις. Ένα ζεστό ρόφημα σε ένα μαγαζί στο κέντρο*, χουχούλιασμα στο σπίτι, τσουλού, τίποτα δημιουργικό στη δουλειά, κανένα χόμπυ στον ελεύθερο μας χρόνο, λίγη γυμναστική, καμιά εξόρμηση σε κανέναν προορισμό της εποχής. Και άλλα που τώρα δε μου ρχονται.
Αυτά από τη μια πλευρά. Γιατί από την άλλη δεν υπάρχει πλέον επανάπαυση..


*φουλ στην καπνίλα; :@

Υπνοταινία

Μετά την υπνοπαιδεία , ο νέος όρος είναι η υπνοταινία. Παλιά μου τύχαινε όταν ήμουν κουρασμένος. Πλέον παρατηρώ ότι αυτό που κορόιδευα στη μάνα μου, μου συμβαίνει σε συχνή βάση. Να ταν μόνο αυτό το πρόβλημά μας...

• Drive
  Οι κριτικές ήταν αποθεωτικές, η ατμόσφαιρα ελκυστική. Τελικά δεν είναι και τίποτα αξιομνημόνευτο. Κρούσμα υπνοταινίας.
• Horrible Bosses
  Στο τσακ να πάω σε θερινό σινεμά να το δω ήμουν αλλά μάλλον καλύτερα. Καλή φάση με τους τρεις φίλους και μια χαρά βλέπετε αυτή η αμερικανιά αλλά δεν είναι και τίποτα επικό.
  
• Bad Teacher
  Την Cameron Diaz την έχουν πάρει λίγο τα χρόνια αλλά στην ταινία και υπό κάποιους hard rock ύμνους, φάνταζε λαχταριστή. Κρούσμα υπνοταινίας.
• Happythankyoumoreplease
  Ένας τύπος ξεμένει με έναν μικρό και αυτό επηρεάζει τη ζωή του και τον φίλων του, όσο να ναι. Κρούσμα υπνοταινίας.
• Incendies
  Βαριά ταινία. Δυο αδέρφια μετά το θάνατο της μητέρας τους, ακολουθούν τα ίχνη της στη Μέση Ανατολή. Κρούσμα υπνοταινίας.
  
• Biutiful
  Στις φτωχογειτονιές της Ισπανίας ο Bardem προσπαθεί να ζήσει τα παιδιά του, πεθαίνοντας. Ίσως μια μέρα και μεις σε τέτοιο περιβάλλον να κινούμαστε.
  
• Thor
  Σκανδιναβική μυθολογία λέω, είχα και πρόσφατο το Game of Thrones. Hollywoodιανή μαλακία.
• The Next Three Days
  Σε μια νορμάλ οικογένεια, η γυναίκα ξαφνικά βρίσκεται καταδικασμένη ισόβια. Το σοκ μεγάλο, τα χρόνια περνάνε και μέλλον δεν υπάρχει. Ώσπου ο καθηγητάκος παίρνει τα πράγματα στα χέρια του. Τόσο ρεαλιστική που ταυτίζεσαι με τον ήρωα.
  
• Hanna
  Προσπαθούν να κάνουν μια ταινία με στυλ. Με και καλά δικό της concept. Με γνωστό cast. Αλλά άμα η υπόθεση είναι της πλάκας, άστο καλύτερα.
• Source Code
  Σε κρατάει σε όλη τη διάρκεια της με το ρυθμό και το έξυπνο θέμα της.
• Love and Other Drugs
  Ωραία ταινία. Έρωτας και ασθένεια.
  
• De vrais mensonges
  Γαλλική με την ηθοποιό του Αμελί. Γλυκιά.
• How Do You Know
  Ο Jack Nicholson έχει αραιώσει τις ταινίες που παίζει. Ας διαλέγει καμιά της προκοπής τουλάχιστον. Κρούσμα υπνοταινίας.
  
• The Adjustment Bureau
  Δεν την περίμενα και μου προέκυψε πολύ ενδιαφέρουσα. Πως να περιμένεις ότι μια ιστορία αγάπης ενάντια στο σύστημα θα χει ενδιαφέρον; Εκτός και αν είσαι φαν του Μανούσου Μανουσάκη :@ Αξίζει.

The Black League - Ichor

Δε νομίζω να θυμούνται πολλοί σήμερα τους Black League. Είναι η μπάντα που έκανε ο τραγουδιστής των Sentenced (αδιάφοροι) αφότου αποχώρησε από το συγκρότημα. Το stoner/doom metal τους δεν είναι τόσο downιάρικο όσο των Sentenced με αποτέλεσμα να μου τραβήξει εξαρχής το ενδιαφέρον.
Το 2000 αυτή η πιο rock n roll προσέγγιση φάνταζε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Τις επόμενες χρονιές τα πράγματα έγιναν ένα χωνευτήρι που ξαφνικά όλοι θεωρούνταν metal και αποδεκτοί. Αλλά αυτό είναι γκρίνια για άλλο post. Στο δίσκο τώρα. Τόσο ο ήχος όσο και οι συνθέσεις έχουν χαρακτήρα με αποτέλεσμα να ακούς ξανά και ξανά τα One Colour Black, Avalon, We Die Alone. Αλλά και τα Goin to Hell, Deep Waters είναι χαρακτηριστικά του δίσκου ενώ και οι πιο mid tempo στιγμές του δεν κουράζουν. Τα φωνητικά δίνουν ακόμα περισσότερο όγκο ενώ το άλλο αποτέλεσμα κάνει το δίσκο πολύ σημερινό.
Η συνέχεια δεν ήταν τόσο τρομερή και παρόμοια αλλά το σίγουρο είναι ότι ο Taneli Jarva συνεχίζει ακόμα, κάτι που δεν κατάφερε το πρώην συγκρότημά του.

ΥΓ Θυμάμαι που είχα βάλει ένα φίλο να το τσιμπήσει από τον συγκάτοικό του στα κρυφά :P

...September Ends

Τα χρόνια περνάνε αλλά το Σεπτέμβρης παραμένει ο χειρότερος μήνας. Και φέτος ήταν από τους χειρότερους ever. Όποιος λέει το αντίθετο είναι τουλάχιστον άκυρος. Το άσμα λέει Wake me Up when September Ends αλλά πλέον νομίζω ότι αυτός ο μήνας πρέπει να αφαιρεθεί! Θα αναφέρω μόνο ένα:  η 1η του Σεπτέμβρη αποτελεί την αρχή της Ινδίκτου, από την λατινική λέξη indictio (επιβολή φόρου), την οποία εισήγαγε ο Καίσαρας Αύγουστος. Τραγική ειρωνία!

ΥΓ Νομίζω φορολογούνται και τα post άρα ευκαιρία να τα αραιώσω
ΥΓ 2 Με υγεία και δύναμη θα την παλέψουμε την κατάσταση, γαμώ την εξουσία μου

Once upon a time

Εδώ και χρόνια το να ακούσεις ή να μάθεις σχεδόν τα πάντα για κάτι και ειδικά μια μπάντα ,είναι το μόνο εύκολο. Fast food. Οι μήνες αναμονής και το ψάξιμο για την κυκλοφορία ενός αγαπημένου γκρουπ ή η ανακάλυψη κάτι καινούργιου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Μεγαλώνοντας έχεις και πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθείς αλλά αυτή του είδους η μαγεία (που την καταλαβαίνει μόνο όποιος την έζησε) δεν ανταλλάζετε με την ευκολία και την οικονομία που προσφέρει η σημερινή κατάσταση. Άλλο να γυρνάς όλα τα δισκάδικα της πόλης με τα πόδια, να προσπαθείς να βρεις έναν δίσκο που θα αρέσει στο φιλαράκι σου για να σου δώσει το άλμπουμ που επιθυμείς. Άλλο να ανακαλύπτεις νέους ήχους από το πουθενά. Να ξεφυλλίζεις ένα μουσικό περιοδικό προσπαθώντας να απορροφήσεις όσα περισσότερα μπορείς και διαβάζοντας μέσα από τις γραμμές να βρεις αυτό που θα σ' αρέσει.
Σα γέρος που αναπολεί τα ωραία χρόνια που τρώγανε μπομπότα και τραχανά ακούγομαι. Σα μεσήλικας που λέει ότι τότε οι ντομάτες είχαν γεύση. Ή σαν τριαντάρης που του λειψε η φάση.

Σημείωση: Στη φώτο CD του Metal Hammer που δεν τα βρίσκεις στο net. Τότε προσπαθούσες να μάθεις τα γκρουπ που περιείχαν και να δοκιμάσεις νέους ήχους...

Dream Theater - Images and Words

Εδώ και μέρες είχα κατεβάσει και ακούσει τον καινούργιο δίσκο των Dream Theater. Τον άκουσα κανά δυο φορές (γιατί είναι progressive και θέλει ακούσματα κλπ). Ε και μετά ξανάβαλα το Images and Words :O Ξέρω θα πείτε κολλημένος κλπ. Έλα όμως που ο Portnoy επιβεβαιώνει τη συσχέτιση! Βέβαια πέρασαν και δεν ακούμπησαν γιατί αν και δεν είναι άσχημος ο νέος δίσκος, δε μπαίνει δίπλα στο Images and Words.
To 1992 που κυκλοφόρησε το glam/poser είχε πάρει την κατιούσα και μαζί του ότι έμοιαζε οπτικά σε αυτό (metal). Το grunge ήταν μια επιστροφή σε πιο rock καταστάσεις. Και μέσα σε αυτό το κλίμα οι Dream Theater κυκλοφόρησαν τον δίσκο-ορισμό του progressive. Πιστεύω ότι και σήμερα να το ακούσει κάποιος πρώτη φορά, πάλι προοδευτικό και ανανεωτικό θα του ακουστεί! Ειλικρινά δε βρίσκω αδιάφορη στιγμή σε αυτό το άλμπουμ, ενώ εντυπωσιακό είναι ότι τα μακροσκελή κομμάτια του σου φαντάζουν σαν 4λεπτα!
Τέτοιοι δίσκοι δεν ξαναβγαίνουν αλλιώς τι σόι progressive θα ήταν! Let light surround you

Έχουν περάσει μέρες δέκα...

...από τότε που ανέβασα το τελευταίο post. Είχα ετοιμάσει κάποια που είναι σε πιο χαβαλέ φάση, αλλά απέχουν από τη διάθεσή μου. Το νοσηρό και αβέβαιο οικονομικό κλίμα και κάποια ανάλογα προσωπικά θέματα δε μου βγάζουν όρεξη για χαχαχα και χουχουχου. Ακόμα και στο σχολείο είναι τέτοια η φάση που περισσότερο σε βάζει σε δημοσιοϋπαλληλική κατάσταση. Πρέπει για κάποια πράγματα να καθίσει η μπίλια και με αυτά τα δεδομένα να προχωρήσουμε. Η αβεβαιότητα και η πίεση σε όλους τους τομείς, σε ασφυξιά. Ίδωμεν

Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός

Η κυβέρνηση θα ανεβάσει το στρατό της αυτό το ΣΚ στη ΔΕΘ. Ούτε η κυβέρνηση που είχε φύγει στην Αίγυπτο τον Β΄Παγκόσμιο δεν είχε τόσο θέμα με την ασφάλεια. Πάντα γίνεται αποκλεισμός του κέντρου και μεγάλα προβλήματα στην κυκλοφορία της πόλης όταν έρχονται εδώ οι άρχοντες. Αλλά αυτή τη φορά διαβάζουμε για νέα "όπλα" και πολλές χιλιάδες αστυνομικούς. Γιατί δεν το κάνουν όπως οι συνεδριάσεις των G7 κλπ να πάνε σε κανένα απομονωμένο μέρος, σε καμιά βραχονησίδα; Ή καλύτερα και εκτός Ελλάδας. Και γιατί να έρθουν δηλαδή; Αφού η πραγματική κυβέρνηση (Τρόικα) θα έρθει σε λίγες μέρες. Εσάς τι να σας κάνουμε και γιατί να σας ταΐζουμε;

Κουνούπια

Αυτό το καλοκαίρι, όταν ξυπνούσα έβρισκα συχνά δίπλα στο μαξιλάρι μια πορτοκαλάδα και μερικά μπισκότα. Όχι δεν ήταν η καλή μου αλλά τα κουνούπια που αφού μου ρουφούσαν το αίμα μου άφηναν και της αιμοδοσίας :O Τόσα τσιμπήματα δεν είχα όλα τα προηγούμενα χρόνια μαζί! Ποιου Δυτικού Νείλου, εμένα θα με τσίμπησαν και του Ανατολικού Αμαζόνιου :@ Και από ένα σημείο και μετά με τσιμπάγανε και απόγευμα (στη Σαμοθράκη) αλλά τις τελευταίες μέρες και πρωί-πρωί. Κωλοκούνουπα

House GR

Υποσυνείδητα επηρεασμένος από την σειρά, επισκέφθηκα έναν γιατρό του ΟΠΑΔ, όχι γιατί είχα κάτι επείγον αλλά για μια ενόχληση από καιρό. Και o γιατρός σαφώς επηρεασμένος με βαλε να κάνω εξέταση στην εξέταση. Χρήμα δε μου κόστισαν αλλά χρόνο σίγουρα. Μετά όμως ο House προχωρά σε κάποιες θεραπείες και στο τέλος σώζεται ο ασθενής. Ο συγκεκριμένος δεν έχει εμπεδώσει αυτό το κομμάτι της σειράς. Ρε παλικαράκι, το να κάνω τις προφανείς εξετάσεις και στο τέλος να μην μου πεις τίποτα της προκοπής να διορθώσω την κατάσταση, δεν συνιστά ιατρική. Αν δεν υπάρχει ή μπορείς να μου προτείνεις κάτι ουσιαστικό, τότε στείλε με τουλάχιστον σε κανέναν House.

ΥΓ Όταν βλέπεις πτυχίο ξένου πανεπιστημίου, ας δοκιμάσεις πουθενά αλλού την τύχη σου καλύτερα

Μιλτιάδης Πασχαλίδης – Έχουν Περάσει Χρόνοι Δέκα

Από τους 640 καλλιτέχνες που έχω στο Winamp, μόλις οι 7 είναι Έλληνες. Και ο ένας από αυτούς είναι ο Μίλτος Πασχαλίδης.
Πριν κάποια χρόνια έτυχε να βρεθώ στο Μύλο όπου βρισκόταν για μια σειρά εμφανίσεων. Ζήτημα ήταν να θυμόμουν κανά δυο τραγούδια του αν και τον είχα δει ως φοιτητής. Δεν τον είχα όμως σε κακή εκτίμηση. Και μετά τη συγκεκριμένη εμφάνιση έψαξα και βρήκα το πιο κοντινό σε κείνο το live του.
Με best of τραγούδια και συμμετοχές από σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες (Παπακωνσταντίνου, Μητροπάνος κλπ) είναι δίσκος που απογειώνει τις studio εκτελέσεις και δίνει διαφορετικό χρώμα σε πολλές από αυτές. Πχ το Παραμύθι με Λυπημένο Τέλος στην πρώτη περίπτωση και Σαν των ματιών σου τις βαφές στη δεύτερη.
Αγαπημένος δίσκος που με κάνει να προσπαθώ να βλέπω ζωντανά τον Πασχαλίδη. Που μετά από ακούσματα ανακαλύπτω και άλλα κρυμμένα διαμάντια. Τελευταίο ο Ερωτόκριτος (άργησα αλλά το έμαθα).

Rage Against the Screen

Καλοκαίρι ή χειμώνας δεν έχει σημασία. Δουλειά ή σπίτι πάλι δεν έχει διαφορά. Περνάμε (με τη θέλησή μας) πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη. Οθόνη τηλεόρασης και οθόνη υπολογιστή κατά κύριο λόγο. Και στην πρώτη απλά αποσβολωνόμαστε. Στη δεύτερη μετά από κάποιο χρονικό διάστημα πάλι αποσβολωνόμαστε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε από πάνω. Το χειμώνα θα χουμε και παραπάνω δικαιολογίες αλλά μία είναι η λύση: απεξάρτηση  βρίσκοντας πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε. Δεν θα είναι εύκολο αλλά θα προσπαθήσουμε. Waaaaake Uuup!

Μακροχρόνιες σχέσεις/μη-σχέσεις

Παρατηρώντας τι συμβαίνει γύρω μου όσον αφορά τον ευαίσθητο τομέα των σχέσεων (sic) μια γρήγορη διαπίστωση είναι ότι υπάρχουν δύο καταστάσεις:

1. Μακροχρόνιες σχέσεις
2. Μακροχρόνιες μη-σχέσεις

Το 99% όσων γνωρίζω (συμπεριλαμβανομένου και μένα) βρίσκονται σε μια από τις δύο καταστάσεις. Σπάνια κάποιος θα κάνει κάτι περιστασιακό ή σχετικά σύντομο πλέον. Ίσως είναι και η ηλικία που έχουμε φτάσει που σιγά-σιγά οι περισσότεροι κατασταλάζουν στις επιλογές τους. Ίσως και να χουν μάθει σε αυτή την κατάσταση. Αυτό το τελευταίο φαίνεται να ισχύει περισσότερο για το 2.  Όπως και πιθανότατα οι περισσότεροι από το 2 θα ήθελαν να είναι στο 1 αφού δεν έχουν κάτι πιο free. Συμπεράσματα και τα αίτια των δύο καταστάσεων μπορεί να βγάλει ο καθένας, ιδιαίτερα αν ανήκει σε αυτές τις δύο.

Sepultura - Beneath the Remains

Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τους παλιούς καλούς Sepultura, που αυτά που μας τους θυμίζουν πια, είναι το groove των Soulfly και η επιθετικότητα των σημερινών Sepultura. Τότε όμως αυτά έδεναν τέλεια και παρά την ξερή παραγωγή κυκλοφόρησαν δίσκους-σημεία αναφοράς.
Από τους τρεις κορυφαίους τους θα επιλέξω αυτόν που είχα πιο παραμελημένο και κάπως αδικημένο. To Beneath the Remains είναι καθαρά thrash δίσκος με δικό του όμως χαρακτήρα. Οι καταιγιστικές του στιγμές σε κάνουν να προσπαθείς να επανέλθεις και να τρέξεις να ελέγξεις όλη την τότε δισκογραφία τους. Stronger than Hate, Slaves of Pain,το ομώνυμο. Και μόνο αυτά θα έφταναν να τον κάνουν διαχρονικό. Υπάρχει όμως και το Mass Hypnosis και το Lobotomy (γιατί όχι) που συμπληρώνουν το κοκτέιλ. Και αφήνω τελευταίο, το για χρόνια παρεξηγημένο υπερκομμάτι Inner Self. Μέχρι που είδα τον χαμό στο pit τότε στο Rockwave του 2004, το είχα για μάπα. Noncomformity in my Inner Self!

Χουβαρδαλίκι

Κρίνοντας εξ ιδίων θα ένοιωθα άβολα σε κάποιες περιπτώσεις όταν με κερνάνε-μου προσφέρουν και γω δεν ανταποδίδω. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όχι μόνο μου βγαίνει  το ανταποδοτικό αλλά θέλω με τον τρόπο μου να ευχαριστήσω τον άλλον όταν κάνει μια γενναιόδωρη κίνηση. Βέβαια θέλει τον τρόπο του γιατί αλλιώς γίνεται γελοίο. Όταν πχ πας να κάνεις τον λεφτά και τον χορηγό γιατί θα κεράσεις έναν καφέ, κάπου το χεις χάσει. Έτσι όταν γνωρίζω άτομα που είναι επί της ουσίας γενναιόδωρα και "χουβαρντάδες" (και σε αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο το Ε1 τους) χαίρομαι να κάνω παρέα μαζί τους. Η μιζέρια και η μη ανταπόδοση δεν είναι από τα αγαπημένα μου.

Μπιτς Μπαρζ

Πολύ θάλασσα φέτος. Από Ιούνη έως τώρα μουλιάσαμε. Και ακόμα έχουμε. Πολλές από τις φορές θα πας σε μπιτς μπαρ. Από κάτι καινούργιο και μόδα, πλέον έχουν γίνει δεδομένο. Άμα πας θάλασσα και δεν πας σε μπιτς μπαρ, νιώθεις και φτωχός! Και τι σου προσφέρουν;

• Δε βρίσκεις να καθίσεις αν πας κατά τη μία.
• Έχει κρατήσεις και PR.
• Δεν χρεώνουν τις ξαπλώστρες (συνήθως) αλλά σου βάζουν καπέλο στις τιμές. Κοροϊδία.
• Έχει και κει παιδάκια!
• Αξίζει μόνο προς απόγευμα αν έχει κανένα παρτάκι.

Game of Thrones

Αν την αντιμετώπιζα σαν μια αμερικάνικη σειρά θα την έλεγα πειραχτικά Gay of Thrones. Έλα όμως που τα βράδια στη Σίβηρη περιμέναμε με προσμονή την ώρα να βάλουμε να δούμε επεισόδια της σειράς πάρα να βγούμε στα μπαρ της Χαλκιδικής. Με πείραξε ο ήλιος; Ίσως.
Βασισμένο σε ένα βιβλίο φαντασίας, διαδραματιζόμενο σε έναν κόσμο μεσαιωνικό αλλά όχι πραγματικό, παρακολουθούμε ένα πλέγμα ιστοριών γύρω από το βασιλικό θρόνο και όχι μόνο. Οι ανατροπές είναι αναπάντεχες, οι χαρακτήρες όχι κλισέ και το ενδιαφέρον αμείωτο. Δηλώνω φαν της εποχής (τα power/epic ακούσματα επανήλθαν στο playlist μου) και σε συνδυασμό με το καλό και καθόλου ανιαρό-αφελές σενάριο αδημονώ ήδη για τη συνέχεια της σειράς την επόμενη χρονιά.

Winter is coming…

Σημείωση: Η δεύτερη σεζόν ξεκινάει 15 Απριλίου 2012 :@ 

Communication Breakdown

Και όταν λέω communication εννοώ την επαφή με την επικαιρότητα, με το τι τρέχει. Ιντερνέτ δεν είχα για 12 μέρες, ούτε και τηλεόραση. Στο ράδιο τα πολύ βασικά. Οι κλασσικές έξοδοι το βράδυ ατόνησαν. Ο «διαφορετικός» τρόπος ζωής δε με άλλαξε αλλά ούτε φυσικά με χάλασε. Βρίσκεις χρόνο για άλλα σημαντικά πράγματα, γλιτώνεις λίγο τη βαβούρα του γύρω σου. Καλύτερα ή να ασχολείσαι ουσιαστικά με το τι συμβαίνει (σε σημείο παρέμβασης) ή να μην τα χεις συνέχεια πάνω από το κεφάλι σου.
Η ανασυγκρότηση έγινε σε ένα βαθμό, κάποια μικρή προετοιμασία για το φθινόπωρο, προχωράμε.

Βαθύ καλοκαίρι

• Η θερμοκρασία ψηλά αλλά ανεκτά - πάω Χαλκιδική για πιο δροσιά.
• Ο κόσμος αρκετός αλλά η κίνηση ανεκτή - πάω Χαλκιδική για πιο πολύ.
• Οι παρέες καλές και παρούσες - πάω Χαλκιδική για να δω και άλλα άτομα.

Και επειδή πολύ Χαλκιδική έπεσε θα πεταχτώ και προς Σαμοθράκη για κανένα τριήμερο :)
Τα ρουχαλάκια που θέλαμε τα τσιμπήσαμε, τα gadgetάκια μας επίσης άρα καιρός να αφήνουμε την πόλη. Υγεία και λίγη καλοτυχία να χουμε και θα περάσουμε ωραία και στο βαθύ καλοκαίρι. See ya

Ενημέρωση

Φυσικά και δεν παρακολουθώ τηλεόραση για να ενημερωθώ ούτε και περιμένω από γνωστές φυλλάδες αντικειμενικότητα. Κατά λάθος "ενημερώθηκα" από το Mega χθες το βράδυ, για ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ των ταξιτζήδων. Όταν θίγονται οι τσέπες των μεγιστάνων του μεγάλου καναλιού αυτοί είναι οι τίτλοι. Όταν οι κινητοποιήσεις γίνονται στο κέντρο της Αθήνας τότε "ενημερωνόμουν" απλά για την απεργία των ταξιτζήδων για το άνοιγμα του επαγγέλματος...
Τη δουλειά τους κάνουν τα αφεντικά του καναλιού. Το μέρος της κοινής γνώμης που θα φέρουν με το μέρος τους είναι το πρόβλημα.

μΠΑτΣΟΚ

Κοιτούσα εικόνες από τα γεγονότα στο Σύνταγμα πριν από σχεδόν 20 μέρες. Δε μπορείς να μην συμπεράνεις μετά από αυτό, ότι η κυβέρνησή μας είναι τόσο σοσιαλιστική όσο λαϊκή είναι η δημοκρατία της Βόρειας Κορέας. Το γνωστό "μαστίγιο και καρότο" έχει αντικατασταθεί από το "μαστίγιο και φόρος". Και ναι, ξέρω ότι οι άνθρωποι θέλουν να μας σώσουν από τη χρεωκοπία (που οι δικές τους κυβερνήσεις μας οδήγησαν) αλλά περισσότερο να κάνουν τους θεούς. Τελευταίο παράδειγμα ο Ραγκούσης που πήρε πίσω αυτά που συμφώνησε ο προκάτοχος του στην κυβέρνηση οδηγώντας τα πράγματα στα άκρα με τους ιδιοκτήτες ταξί.

Επιστρέφοντας από την Χαλκιδική το τριήμερο, ειλικρινά είναι σα να μιλάμε για διαφορετικές χώρες. Προσπαθώ να καταλάβω αν όλος αυτός ο κόσμος έχει άδεια, είναι από το εξωτερικό ή δεν τον πιάνει η κρίση. Εκεί που δεν αναρωτιέμαι είναι που βλέπω την αύξηση στις τιμές των προϊόντων. Κοπανήστε και κονομήστε από τον έλληνα τουρίστα. Η κρίση τελικά είναι για τους αστούς

Kyuss

Άλλη μια βδομάδα πέρασε και η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Το jet lang είναι πολύ ισχυρό φαίνεται :P Και η αυξανόμενη ζέστα σε κάνει να είσαι σε κατάσταση λιωσίματος. Τι στο καλό, θα συνηθίσω και θα κάνω και δυο πράγματα γιατί αλλιώς τζάμπα το καθισιό. Σε μια τέτοια κατάσταση είναι δύσκολο να προκύψει κάτι πολύ ενδιαφέρον και δημιουργικό και οτιδήποτε ιδιαίτερο προκύπτει από τις φιλικές συναναστροφές.
Υπό αυτές τις συνθήκες (και δεν βάζω τις γενικότερες οικονομικές που είναι πάντα σκούρες) κινείσαι πολύ βραχυπρόθεσμα: για παράδειγμα δεν έχεις σκεφτεί με ποιους θα σαι το ΣΚ. Ελπίζω το επόμενο post να έχει να "πει" κάτι περισσότερο και ουσιαστικότερο, αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν

Έχει συμπληρωθεί μια βδομάδα από τότε που επέστρεψα και να πω την αλήθεια δεν το χω καταλάβει. Ίσως οφείλεται στις μικρές εκκρεμότητες, τα πάνε έλα, τις συναντήσεις και έχουμε φτάσει στις 5 Ιουλίου. Οι εντόνες ημέρες πριν αυτή τη βδομάδα δεν ξεχάστηκαν αλλά σε λίγο θα θεωρούνται μακρινό παρελθόν...
Ανεβαίνοντας και αφού ξαναλλάζω κεφάλαιο, προσδοκώ κάτι καλό, διαφορετικό και ενδιαφέρον. Βέβαια οι αλλαγές δε γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά χθες σε μια μπυροποσία όταν ανέφερα επιγραμματικά τις αλλαγές της τελευταίας χρονιάς, είχαν μαζευτεί πολλά. Και εν μέσω τόσων γεγονότων, μου κάνει εντύπωση ότι κάποια πράγματα είναι όπως τα άφησα. Ίσως επιφανειακά αλλά σίγουρα από άποψη γεγονότων και νοοτροπιών. Εγώ πάλι δεν ήμουν και ούτε είμαι στο σημείο να γίνω από μια μεταβλητή, μια σταθερά. Άλλοι ίσως έχουν βρει το ιδανικό και δεν κουνιούνται ρούπι (μακάρι).
Άλλη μια περίοδος ανοίγει

Όχι Μια από τα Ίδια

Αν η περσινή χρονιά με τα τόσα που έγιναν στη ζωή μου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί heavy metal τότε αυτή είναι progressive metal!
Από τη μια η κεραμίδα της αρχής (που έφυγες 700 χιλιόμετρα μακρυά από τους ανθρώπους σου), η περίοδος προσαρμογής, τα πάνε-έλα, τα οικονομικά ζόρια. Και από την άλλη τα νέα μέρη, τα νέα πρόσωπα, ο καινούργιος τρόπος ζωής. Οι διακυμάνσεις κρατούσαν το ενδιαφέρον όλη τη χρονιά σε βαθμό να προσπαθείς να αφομοιώσεις όλα αυτά που συνέβαιναν.
Όμως πέρα από τις εμπειρίες ως εμπειρίες, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που παίζει τελικά τον καθοριστικό ρόλο: οι άνθρωποι που γνώρισα, η χημεία που δημιουργήθηκε, οι πραγματικοί φίλοι που έκανα. Είναι τόσα πολλά και σημαντικά που θα ωριμάσουν μέσα σου κατά τη διάρκεια. Και σε έχουν αγγίξει και τον ίδιο.
Ελπίζω στη συνέχεια o dj να μας περάσει στο hard rock και όχι στο thrash!

The day that never ends

Ξυπνάς το πρωί σαν ζόμπι μετά από (ένα ακόμα) αποχαιρετιστήριο ξενύχτι.

Πρώτο συναίσθημα: στεναχώρια που αποχωρίζεσαι τους φίλους σου

Δεν προλαβαίνεις όμως γιατί έχεις να πακετάρεις το αμάξι "Εκτελούνται Μεταφοραί". Ο δρόμος σε οδηγεί στην Ηλεία.

Δεύτερο συναίσθημα: χαρά για το μόλις 10 ημερών μικράκι της φίλης σου.

Πρέπει να φύγεις όμως γιατί έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου.

Τρίτο συναίσθημα:  λύπη και μόνο λύπη όταν συναντάς τη μητέρα της χαμένης φίλης σου στο νεκροταφείο.

Φεύγεις και από εκεί

Τέταρτο συναίσθημα: ανακούφιση που βλέπεις τον άνθρωπο σου.

Το σίγουρο είναι ότι το νευρικό σου σύστημα έχει γίνει σμπαράλια αλλά και ότι αυτή τη μέρα θα τη θυμάσαι για καιρό...

Days in purgatory

Κακά τα ψέματα αλλά από τα μέσα Μάη, δεν αισθάνομαι ούτε καθηγητής, ούτε εκπαιδευτής, ούτε λειτουργός μέσης εκπαίδευσης :@ Όταν ξεκινάνε οι εξετάσεις, χάνεις επαφή με την ουσία του σχολείου, που είναι η εκπαίδευση και η επαφή με τους μαθητές. Οι ώρες και οι φορές που πηγαίνεις ελαττώνονται με αποτέλεσμα να χάνεις τη σύνδεση με το αντικείμενο. Και εδώ που είμαι που δεν έχω τρομερές ασχολίες πέραν του σχολείου, και έτσι έχω περάσει σε μια φάση μεταφοιτητική: όταν είχα πάρει πτυχίο και ήμουν στη φάση αναζήτησης δουλειάς, εποχή καλοκαιριού, χωρίς πολλές απαιτήσεις. Πάλι καλά υπάρχει παρέα και έτσι εξελίσσεται σε μια κατάσταση νιρβάνα αλλά και διασκέδασης.
Οι δέκα μέρες που απομένουν, μέχρι το επίσημο τέλος της σχολικής χρονιάς, θα είναι σε φάση διακοπών. Φαντάσου να μην είχες και φίλους εδώ, θα είχες λαλήσει από βαρεμάρα.

DVDrips

Διαπιστώνω ότι τελευταία βλέπω πολλές ταινίες λόγω του λαμπερού ονόματος των πρωταγωνιστών. Πέρα του ότι οι ταινίες είναι συχνά μούφες, σα να πέφτω σε μια celebrity λούμπα :S

• Red Riding Hood
  Ο Ηρακλής και η Ζήνα μπροστά του φαντάζουν αριστουργήματα. Δείτε το μετά την Πάτυ.
• Barney 's Version
  Δεν ξέρω γιατί το έψαξα καθώς τόσο η υπόθεση όσο και ο πρωταγωνιστής δε μου φαινόταν εξαρχής ελκυστικά. Οι ανθρώπινες στιγμές του είναι συγκινητικές.
  
• Limitless
  Όταν είχε βγει στους κινηματογράφους, τα σχόλια ήταν διθυραμβικά. Σαν υπόθεση και σαν εκτέλεση τελικά δεν είναι κάτι αξιομνημόνευτο. Όσο κρατάει καλό είναι. Όσο για τον DeNiro περισσότερο παίζει το όνομα του παρά αυτός.
  
• The Lincoln Lawyer
  Ταινία με δικηγόρο και πρωταγωνιστή τον συγκεκριμένο, δεν σου κάνει. Έχει στυλάκι, υφάκι, ανατροπή και σε κάνει να θες και sequel.
• Rabbit Hole
  Περίμενα ταινία δράσης και μου βγήκε κοινωνική. Το ζευγάρι προσπαθεί να ξεπεράσει το χαμό του μικρού της γιου, μήνες μετά το συμβάν.
  
• The Switch
  Αμερικάνικη κομεντί. Και όμως έχει τις καλές στιγμές της.
  
• The American
  Θα έπαιρνα όρκο ότι είναι ριμέικ κάποιας ευρωπαϊκής αστυνομικής της δεκαετίας του 70. Αργός ρυθμός, κενά, μυστήριο, μοιραίες γυναίκες.
• The Dilemma
  Από το τρέιλερ μου είχε κολλήσει να τη δω. Ο Vince Vaughn προσπαθεί να πει στον κολλητό του ότι η γυναίκα του τον απατά. Δεν είναι όμως εύκολο από όλες τις απόψεις.
  
• The Tourist
  Έβλεπα μόνο τις σκηνές από τη Βενετία, καθώς είχα δει στην ταινία στην οποία βασίστηκε και ήταν μαλακία.
• Born to Raise Hell
  Ο Steven Seagal ήρθε και στα Βαλκάνια για να σπάσει στο ξύλο τους κακούς. Δεν τον φωνάζουμε και από τα μέρη μας;
• Luftslottet som sprängdes
  Το τρίτο μέρος της σουηδικής τριλογίας μου φάνηκε πολύ προβλέψιμο.
  
• The Boondock Saints
  Έχει στυλάκι.
• Tangled
  Παραμυθάκι για παιδιά και όχι για ενήλικους.

Over ή Under;

Ο υδράργυρος ανεβαίνει σιγά-σιγά και οι πρώτες παρενέργειες είναι αισθητές:

Ήμουν και γω εκεί

Στο γεγονός που συντελείται στις πλατείες εδώ και μέρες, ίσως έχετε περάσει και σεις. Οι ερμηνείες για το σκοπό και το που θα πάει-αν πάει είναι διάφορες και δεκτές. Παραβρέθηκα και εγώ την περασμένη Κυριακή στους Αγανακτισμένους στο Λευκό Πύργο, με ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις. Δε μου έβγαινε τόσο αγανάκτηση όσο έντονος προβληματισμός. Δεν θα αποδοκιμάσω όσους κοιτούσαν την πορεία καθώς πριν λίγες μέρες την κοίταζα και γω. Ούτε θα πω ότι εκεί είναι η λύση. Απλά όπως όλα τα πράγματα, αν δε συμμετέχεις, αν δε ζεις τι συμβαίνει τότε η γνώμη σου πέφτει στην κατηγορία αυτών που είχε πει ο Κλιντ Ιστγουντ*. Καλύτερα λοιπόν να δρας, παρά να είσαι ο σχολιαστής του καφενείου.
Πολύς κόσμος, άνθρωποι που δεν βλέπεις σε παρόμοιου τύπου εκδηλώσεις, όχι οπαδισμός. Μια παρατήρηση που έκανα και ξεφεύγει λίγο από το στόχο της συγκέντρωσης είναι ότι δεν είδα κάποιον μετανάστη. Και εννοώ ανθρώπους που ζουν και δουλεύουν χρόνια στην Ελλάδα και άρα περνάνε τα ίδια και χειρότερα. Πχ οι Ρωσοπόντιοι (όχι οι Έλληνες από τον Εύξεινο) ή οι Αλβανοί (όχι οι Βορειοηπειρώτες) που τους συναντάς παντού, ήταν το μόνο μέρος που δεν πέτυχα κάποιον... Πολύ πιθανό να έτυχε αλλά είτε δεν θεωρούν ότι τους αφορά οικονομικά(!) είτε οι άνθρωποι αδιαφορούν για τον τόπο που βρίσκονται.

 *Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες , όλοι έχουν και από μια

Στο Ντιβάνι

Διάβασα λοιπόν και το τρίτο μυθιστόρημα του Irvin Yalom. Αυτός ο συνδυασμός διηγήματος και ψυχανάλυσης μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρων. Μέσα από μια ιστορία και όχι από ένα ξερό κείμενο, να παίρνεις σημαντικά μηνύματα και πληροφορίες, είναι πολύ εποικοδομητικό. Στην ίδια λογική με τα δύο προηγούμενα και αυτό (Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Η Θεωρία του Σοπενάουερ), μόνο που αυτή τη φορά το βάρος δίνεται στην ιστορία την ίδια. Ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά εγώ θα προτιμούσα περισσότερο βάρος στην ψυχανάλυση. Σε άλλη φάση ή σε κάποιον άλλον μπορεί να άρεσε αλλά εγώ θα μείνω στα δύο προηγούμενα. Δεν έχει γράψει και άλλο..