Murder that sound

Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα στο ιντερνέτ από το να μπαίνεις σε ένα site και ξαφνικά να παίζει ένα τραγούδι. Ή να περνάς κατά λάθος το ποντίκι πάνω από μια διαφήμιση και να ξεκινάνε τα νταμπα-ντούμπα. Πανικόβλητος τρέχεις να κλείσεις τα ηχεία. Ρε φίλε αν θέλω να βάλω μουσική ή να ακούσω κάποιο ήχο το κάνω μόνος μου. Στα καλά καθούμενα :@
Όσοι μοιράζεστε το δράμα μου υπάρχουν κάποια add-ons που μπλοκάρουν το aytoplay αλλά τελικά δε μου φάνηκαν πολύ χρηστικά. Γι αυτό απλά, όσοι έχετε βγάλτε τα!

Αυτές είναι ταινιές

Όταν μια ταινία με το που τελειώνει σε έχει ακόμα στον κόσμο της τότε σίγουρα έπιασε τόπο. Συνήθως μου συμβαίνει με ταινίες με έντονους και ιδιαίτερους χαρακτήρες: Lock Stock, Rocknrolla και αυτό που είδα προχθές, το Mesrine... Τυπάδες όλοι τους. Στο διαφημιστικό του cinema είχε μια περίληψη για μια άλλη ταινία, το Crank 2:

Ο αρχηγός της κινεζικής μαφίας κλέβει την καρδιά του Chev Chelios και την αντικαθιστά με μία άλλη, η οποία λειτουργεί με επαναφορτιζόμενη μπαταρία. Ο Chev εκτός από το ότι πρέπει να βρει και να πάρει εγκαίρως πίσω την καρδιά του, θα πρέπει ταυτόχρονα να φροντίζει να επαναφορτίζει την ηλεκτρική καρδιά για να μην τον εγκαταλείψει.

Αυτή και αν θα είναι ταινιάρα :@ :@ :@

Ένα βράδυ φαγούρα

Καλή και χρυσή η Ρώμη αλλά μας άφησε μερικά εξανθήματα (σατανικά ιταλικά έντομα :@). Μάλλον πάνε να μας εγκαταλείψουν σιγά-σιγά αλλά μέχρι τότε φέρνουν και λίγη φαγούρα. Επισκέφθηκα και γω το Παρτιζάν (bar-club στη Βαλωρίτου), του οποίου οι μετοχές έχουν ανέβει τελευταία (όπως και της περιοχής) αλλά δε μπορώ να πω ότι το φχαριστήθηκα. Πολύ η φαγούρα! Απορώ η παρέα τι γνώμη θα σχημάτισε για τον τύπο που δεν καθόταν στ' αυγά του όλη την ώρα :P Είχε το κάτι ξεχωριστό η βραδιά, δεν μπορώ να πω. Όταν φύγαμε από το μαγαζί υποχώρησε. Μάλλον πρέπει να χω αλλεργία και στο πολύ alternative που έπαιζε!

Roma

Φέτος ήταν το πρώτο Πάσχα για μένα που δεν ήταν Ελλήνων Πάσχα. Αλλά όπως μας είπε και ένας Ιταλός εκεί "una faccia una raca". Πέρα από αυτό όμως, όπως και να χει, αυτοί είναι Ευρώπη.

L' antica Roma: Αρχαιότητες μπορείς να δεις διάσπαρτες στην πόλη αλλά το κύριο μέρος είναι με τα ρωμαϊκά φόρουμ δεξιά και αριστερά της Fori Imperiali, η οποία καταλήγει στο Κολοσσαίο. Γύρω από τον Παλατίνο λόφο η Σύγκλητος, οι ναοί, το στάδιο, οι αψίδες των αυτοκρατόρων σε μεταφέρουν χιλιάδες χρόνια πίσω. Το Πάνθεον πιο βορειοανατολικά κρατάει τον αρχαίο χαρακτήρα του μόνο εξωτερικά. Το Castel Sant Angelo από την άλλη πλευρά του Τίβερη συνδυάζει την αρχαία κατασκευή του με την μεσαιωνική του χρήση. Κερασάκι στην τούρτα η πυραμίδα στο νότιο τμήμα της πόλης.Piazza & Fontana: Piazza di Spagna, Fontana di Trevi. Ποιος δεν τις έχει ακουστά; Πανικός από τουρίστες, αξίζουν όμως. Η μεγαλύτερη είναι η Piazza Navona που δεν υστερεί σε κίνηση και ομορφιά. Άλλες όμορφες ήταν η Piazza del Popolo και το Campo de Fiori. Κάθε μία έχει το δικό της χρώμα.Chiesa: Μπήκαμε σε τόσες εκκλησίες που χάνεις το μέτρημα. (Μέχρι και ελληνορθόδοξη βρήκαμε!) Όχι λόγω της βαθιάς μας πίστης αλλά ότι πρόκειται για πραγματικά αριστουργήματα. Ελάχιστες οι γοτθικές, περισσότερες οι μπαρόκ. Περίτεχνες, στολισμένες, ζωγραφισμένες, φορτωμένες, με πολλά παρεκκλήσια η κάθε μία. Να χει χώρο η φωτογραφική να τραβάς.Vaticano: Και τι δεν είχε μέσα. Από αρχαιότητες (αιγυπτιακές, ελληνικές, ρωμαϊκές), μεσαιωνικά και αναγεννησιακά μέχρι την περίφημη Capella Sistina. Οι διάσημες τοιχογραφίες του Μιχαήλ Αγγέλου στολίζουν το εσωτερικό της. Αμέσως μετά σονάτας μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες παγκοσμίως, τον Άγιο Πέτρο. Αχανής.Διασκέδαση: Για χαλαρή διασκέδαση σίγουρα προσφέρεται η πόλη. Στον οδηγό μας έλεγε για club και disco (που δεν επισκεφθήκαμε) ενώ από μπαράκια είχε μπόλικα. Ειδικά στην περιοχή του Trastevere γινόταν ένας πανικός από νεολαία που έπινε το ποτό της στα στενάκια. Πιο κυριλέ δεν βρήκαμε ή δεν είχε.Φαγητό: Πώς έχουμε εμείς τα γυράδικα, έτσι έχουν αυτοί τις πιτσαρίες. Συμπαθητικά τα πιάτα τους αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας.Περπάτημα: Εμπρός καλά μου ποδαράκια. Κουράγιο να χεις και δεν θα χορταίνεις την περιήγηση μέσα στα στενά δρομάκια. Σε κάθε γωνία θα σε περιμένει κάτι ενδιαφέρον. Δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα και που μπορείς να βρεθείς. Ειδικά αν έχεις ένα gelato στο χέρι :)Extra – Firenze: Πιο μικρή σε σχέση με τη Ρώμη η Φλωρεντία αλλά πιο γραφική. Με το που βλέπεις την πρόσοψη του Καθεδρικού παθαίνεις πλάκα. Διάσπαρτα Palazzo σε όλη την πόλη, ενώ ο κήπος Boboli είναι για να χάνεσαι. Εκεί όμως που κάνει τη διαφορά είναι η Ponte Vecchio - η γέφυρα με χρυσοχοεία κατά μήκος και των δυο πλευρών της. Στάσου στην Piazza della Signoria και είναι σα να είσαι στην Αναγέννηση.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη

Είπαμε οικονομική κρίση αλλά να κινείται το χρήμα μήπως και βγούμε από αυτή. Άλλοι επενδύουν σε Bitsiani, άλλοι σε κινητά, άλλοι ταξιδεύουν. Αφού έκανα την αρχή ποιος με σταματάει τώρα. Προορισμός η Αιώνια Πόλη (sic). Ελπίζω να περάσω καλά το ίδιο επιθυμώ και δι υμάς. Καλή Ανάσταση λοιπόν και τα λέμε από βδομάδα!

Πάσχας

Σχεδόν δυο βδομάδες χωρίς την καθημερινή τριβή της δουλειάς δεν είναι και λίγο. Μόνο που βγαίνεις από τη ρουτίνα του πάνε-έλα φτάνει. Η Μεγάλη Βδομάδα υποτίθεται είναι πιο υποτονική και αυτό χρειάζεται για να ανακτήσουμε δυνάμεις. Μετά ο καθένας έχει το πρόγραμμά του: άλλοι πιο κλασσικό, άλλοι πιο εντυπωσιακό. Τουλάχιστον κάτι να κάνουμε να το θυμόμαστε. Το που θα πάω (με το καλό) είναι λίγο πολύ γνωστό. Άλλωστε θα αναφερθώ στο πως πέρασα όταν επιστρέψω. Ακούω και τα πλάνα τα δικά σας. Έλα μην ντρέπεστε!

Marilyn Manson - The Golden Age of Grotesque

Γι αυτόν τον δίσκο θυμάμαι μου είχε κολλήσει να τον αγοράσω. Δεν υπήρχε και η σημερινή ευκολία που τους βρίσκεις πριν κυκλοφορήσουν στην αγορά άρα δικαιολογημένα. Ο Manson δεν είναι ο συμπαθής καλλιτέχνης (σαν συμπεριφορά) και στην Ελλάδα στους χώρους του metal δεν ξέρω πολλούς που να του τρέφουν καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια (μουσικά).
Μετά τον (ίσως) πιο ολοκληρωμένο δίσκο του, το Holywood, και από τη φασαρία που είχε προκαλέσει με την παρουσία του όλα τα προηγούμενα χρόνια τι άλλο να κάνεις; Everything has been said before, there's nothing left to say anymore όπως λέει στο This is the New Shit. Κι όμως το τραγούδι είναι κολλητικό όσο δεν πάει. Ο ήχος πιο δυνατός-μοντέρνος με ηλεκτρονικά μπιμπλικια όπου χρειάζεται. Το Mobscene που ακολουθεί δεν τρέφει δάφνες πρωτοτυπίας (άκου Faith No More) αλλά τα λογοπαίγνια και το ύφος του υπάρχει σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο. Ακατάληπτος ο τίτλος του Doll-Dagga Buzz-Buzz Zigety-Zag και του Ka-Boom Ka-Boom, οι στίχοι τους όμως τόσο προσωπικοί. Θέλεις αγριάδα; Use Your Fist Not Your Mouth, Better of Two Evils, Vodevil. Θες βρωμιά; Slutgarden, Spade, Para-Noir, το ομώνυμο. Κερασάκι η διασκευή στο Tainted Love. Και αγαπημένη μου στιγμή το (S)Aint.
Μπορεί το Golden Age... να μην σόκαρε όπως άλλοι δίσκοι του Manson αλλά όταν το σοκ καταλαγιάζει, απομένει η μουσική αξία. Και αυτός ο δίσκος έχει μπόλικη από αυτή.

Έβρος at last

Δεν πήγα σαν φαντάρος, δεν έκατσαν οι συνεννοήσεις τις προηγούμενες 4 φορές αλλά αυτή τη φορά έγινε πραγματικότητα. Φτάσαμε και στο βορειότερο άκρο της Ελλάδας (sic). Ωραία περάσαμε αν και η επίσκεψη ήταν αστραπιαία, με λίγο ύπνο και πολύ έξω. Ήρεμα τα πράγματα και όχι βαρετά τόσο στην Ορεστιάδα όσο και στο Διδυμότειχο. Δεν ξέρω αν για μόνιμη διαμονή παλεύεται αλλά για μια οικογένεια είναι μια χαρά. Αργούμε για οικογένεια άρα αργούμε και για τον Έβρο :)

Ακούστηκες φίλε

Πριν καμιά δεκαριά χρόνια και βάλε δεν υπήρχαν ενα σωρό αθλητικοί σταθμοί και εφημερίδες. Ούτε και δεκάδες εκπομπές που βγαίνει ο καθένας και λέει το μακρύ και το κοντό του. Καλύφθηκε αυτό το κενό και με το παραπάνω. Τότε έψαχνα να βρω μια τέτοια εκπομπή και σήμερα έχω φτάσει να μην τις ακούω πλέον.
Θυμήθηκα λοιπόν έναν από τους πρώτους της τότε εποχής. Τον Θόδωρο Παρασίδη. Δεν ήταν κανένας σοβαρός παραγωγός (πόσο σοβαρός μπορείς να είσαι όταν κάνεις αναλύσεις για το κλοτσοσκούφι άλλωστε), ούτε αντικειμενικός, ούτε ούτε. Είχε όμως το προσωπικό του στυλάκι και το χιούμορ του που σε έκανε να τον ακούς αν και σε εκνεύριζε ώρες-ώρες. Το στυλάκι που τον έκανε και φίρμα. Κουβαλούσε όμως την τρέλα του που είχε άσχημα αποτελέσματα για τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεν έχασε ο τόπος έναν μεγάλο Έλληνα απλά ήταν συντροφιά εκείνα τα μεσημέρια. Ίσως αν συνέχιζε μέχρι και σήμερα να ήταν ένας ακόμα μεγάλος γραφικός στη μακρά λίστα του ελληνικού αθλητισμού. Κανείς δεν ξέρει.