Army of Immortals

Έχουν περάσει τόσες μέρες αλλά ακόμα είμαι σε φάση ManowaR. Κάθε μέρα και κάτι από την επική δισκογραφία τους. Και αφού έγινα γραφικός ας αναφερθώ στα πραγματικά γραφικά. Όπως σωστά υποψιάζεστε, σε κάθε δημόσια υπηρεσία ασχολούνται με μαλακίες. Έτσι και στο σχολείο αντί ο προϊστάμενος να ασχοληθεί με το τι παράγεις-κάνεις στην τάξη, το μόνο που τον απασχολεί είναι απλά τα να υπάρχει κάποιος να κρατάει τα παιδιά στην τάξη. Άμα έχεις πάει στρατό αυτή η ανουσιότητα σου είχε γνωστή πολύ καλά. Και από τότε θα πρεπε να χεις μάθει τον τρόπο να αντιμετωπίζεις την κατάσταση. Δεν είναι ούτε η αδιαφορία ούτε φυσικά η αποδοχή. Guard well the secret of Steel

ΥΓ A post full of ManowaR
ΥΓ 2. Μα είναι παντού

Ήλιος

Θέλω να πιστεύω ότι είτε είμαστε ανεξάρτητοι (με τη δουλειά μας, τις επιλογές μας, το σπίτι μας) είτε εξαρτημένοι (δε βγαίνουμε οικονομικά, μένουμε ακόμα με το μπαμπά και τη μαμά) έχει περάσει από το μυαλό μας πως θα ήταν αν ζούσαμε στο εξωτερικό. Ειδικά αν έχει επισκεφθεί κάποιος ευρωπαϊκή χώρα αυτή η σκέψη-επιθυμία θα έχει γίνει πιο μεγάλη. Αν πάλι δεν έχει ξεμυτίσει πέρα από την περιφέρεια του, no comment.
Σίγουρα η ποιότητα ζωής θα ήταν καλύτερη, η ασφάλεια κλπ. Αλλά αυτά μπορεί κάποιος να τα σκεφτεί ακόμα και αν μπαίνει μόνο στο ίντερνετ και δεν ξέρει που πέφτει το αεροδρόμιο. Εκεί που κολλάει αυτός που έχει γεφτεί λίγο από τη ζωή έξω δεν είναι ένα και δύο πράγματα. Εκείνο το πράγμα όμως που μου κάνει εντύπωση είναι που ως επιχείρημα αναφέρεται ο ήλιος. Ναι, ο ήλιος. Αν δεν έχει ηλιοφάνεια η καθημερινότητα φαίνεται πιο ζόρικη και πιο βαριά. Και έχω ακούσει περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν ζήσει σε βορειοευρωπαϊκές χώρες και ήταν ένας λόγος που δεν την πάλευαν. Περίεργο και όμως αληθινό.

ΥΓ Άντε Βαγγέλα, ολόκληρο έμμεσο post για να πεις τη γνώμη σου έκανα. Να μη γκρινιάζεις ότι όλο για metal λέμε

1988

Θυμήθηκα προχθές το post που είχα κάνει για τις δισκάρες που είχαν βγει το 1984 και άκουγα χθες το Kings of Metal. Και μου ρθε στο μυαλό για ακόμα μία φορά πόσο κορυφαία και αγαπημένη χρονιά, από άποψη κυκλοφοριών,είναι το 1988. Και εμπορικά ήταν χρονιά των παχιών αγελάδων και ποιοτικά είχαν πιάσει ταβάνι τα πράγματα. Έτσι σήμερα παραθέτω μερικούς δίσκους που καλό θα ταν να ξεκοκκαλίζατε (όσοι είστε της φάσης).

Bon Jovi - New Jersey 
Crimson Glory - Transcendence
Helloween - Keeper Of The Seven Keys Part II
Iron Maiden - Seventh Son Of A Seventh Son
Manowar - Kings Of Metal
Metallica - ...And Justice For All
Ozzy Osbourne - No Rest For The Wicked
Queensryche - Operation Mindcrime
Running Wild - Port Royal
Slayer - South Of Heaven

Manowar - Live in Thessaloniki

Τι όνειρο είδε ο DeMaio και αποφάσισε να παίξουν οι Manowar τρεις μέρες στη Θεσσαλονίκη, είναι άγνωστο. Εγώ πάντως ευτύχησα να παρευρεθώ την τρίτη από αυτές.

Και γράφω ευτύχησα γιατί μιλάμε για ένα πραγματικά πολύ καλό live. Τόσο η μπάντα, όσο και γενικά η όλη φάση ήταν αντάξια των ύμνων που έχει γράψει το συγκρότημα. 23 τραγούδια, 2 ώρες και 20 λεπτά δεν το κάνει ούτε η πιο άγνωστη μπάντα. Μας τίμησαν και τους τιμήσαμε: όλοι όσοι ήταν μέσα στο (μικρό για τα δεδομένά τους) club τραγούδησαν, φώναξαν, χτυπήθηκαν, πορώθηκαν. 

Στα top σίγουρα η φωνή του Adams. Από όσους έχω δει, είναι ο μόνος μαζί τον μακαρίτη Dio που η φωνή του είναι αντάξια του ονόματος του σήμερα. Την προσέχει όπως φαίνεται καθώς ξέχεσε έναν τύπο που κάπνιζε. Στα top και ότι κάθε βραδιά άλλαζαν το playlist τους. Άμα έχεις τα κότσια το κάνεις...

Άμα έβρισκα κάτι στραβό θα έλεγα τους τύπους που έκοβαν βόλτες στο πλήθος και έλεγαν σε όποιον είχε κινητό να το μαζέψει. Ε και ότι δεν έπαιξαν το παίρνω-τη-σπάθα-και-ορμάω-στους-εχθρούς Blood of My Enemies..

From a battle I've come
To a battle I ride
Blazing up to the sky
Chains of fate
Hold a fiery stride
I'll see you again when I die

Anton

Δεν ξέρω αλλά το nickname Seventh, δε μου λέει πολλά σήμερα (για αύριο δεν ξέρω). Έτσι κάθισα και σκέφτηκα (για 3,14 δευτερόλεπτα) με τι να το αντικαταστήσω. Και κατέληξα στο Anton. Οι ειδικοί θα εικάζουν από που μπορεί να προέρχεται αλλά για να βοηθήσω θα περιορίσω τις εκδοχές στα παρακάτω:

• Anton Chekhov: λόγω της συγγραφικής μου δραστηριότητας (εδώ στο blog εννοώ!)
• Anton Mesmer: για τον μεσμερισμό, ύπνωση που προκαλώ :@
• Anton LaVey: \m/
• Anton (υπερυπολογιστής): είμαι υπεράνω...
• Anton Chigurh (No Country For Old Men): γιατί είχα κάποτε μαλλί χωρίστρα :O 

Σταματάω γιατί ξέφυγε το πράγμα!

Obsession

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που σου λείπουν όταν είσαι μακρυά τους. Κάποιο πρόσωπο, κάποια μέρη, κάποιες συνήθειες. Από την άλλη υπάρχουν κάποια που όταν τα έχεις κολλάς και δεν μπορείς χωρίς αυτά, αλλά όταν είσαι μακρυά τους δεν έχεις πρόβλημα. Τα τελευταία μάλλον είναι κάτι σε εξάρτηση. Και τα πρώτα μου φαίνονται πιο υγιή από τα δεύτερα αλλά καλό θα ταν να είχα και κανένα ψυχολόγο αναγνώστη να μας τα εξηγήσει καλύτερα.

日本

Είναι μακρυά από μας + Τηλεόραση δε βλέπουμε = Σα να μην υπάρχει. Σίγουρα;

Ταινίες

Ανεβασμένες οι τελευταίες ταινίες που είδα. Καθεμία είχε το κάτι της.

• The Fighter
  Το χω ξαναγράψει ότι ενώ δε με ενθουσιάζει το μποξ σαν άθλημα, οι ταινίες που ασχολούνται με αυτό τελικά μου αρέσουν. Πάντως με τη συγκεκριμένη δε ξετρελάθηκα, ίσως γιατί μου είχαν δημιουργηθεί μεγάλες προσδοκίες.
• Les triplettes de Belleville
  Κινούμενο σχέδιο του Sylvain Chomet. Εκλεπτυσμένο και καλλιτεχνικό και όχι παιδικό. Έχει φάση.
  
• L'illusionniste
  Κινούμενο σχέδιο βασισμενο σε έργο του Tati από τον ίδιο σκηνοθέτη. Πολλούς διαλόγους μην περιμένετε όπως και τρομερές ανατροπές. Όμορφο και νοσταλγικό.
  
• True Grit
  Ως φαν τον Κοέν, κάθισα και το είδα αν και σε μέτρια ποιότητα εικόνας. Ριμέικ γουέστερν έλεγε η περιγραφή. ΟΚ αλλά πέρα από ότι δεν είχε κάτι ξεχωριστό έλειπε και η σφραγίδα τους
• Flickan Som Lekte med Elden
  Δεν είναι απαραίτητο να χεις δει το πρώτο καθώς είναι αρκετά αυτοτελές. Καλό κι αυτό και οι γυμνές στιγμές του ;)
• 127 Hours
  Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, η προσπάθεια για επιβίωση ενός ορειβάτη. Είναι αξιόλογη αλλά ίσως περίμενα περισσότερα και δεν ταυτίστηκα με τον ήρωα (δεν θα κανα το ίδιο!)
  
• The King's Speech
  Πήρε τα Όσκαρ αλλά δεν είναι και ταινία που θα θυμόμαστε για χρόνια μετά. Πάντα εξαιρετικός ο Geoffrey Rush.
• Girl with a Pearl Earring
  Ολλανδός ζωγράφος. Χασμουρητό
  
• You Will Meet A Tall Dark Stranger
  Μαλακίτσα (για τα δεδομένα του Woody Allen)
• Män som Hatar Kvinnor
  Η πρώτη ταινία της τριλογίας. Ωραίο αστυνομικό, με ιδιαίτερους χαρακτήρες
• The Damned United
  Αγγλικό ποδόσφαιρο. Δεκαετία 70. Οι ποδοσφαιρόφιλοι έχουν γουστάρει ήδη. Πραγματική ιστορία. Leeds United
  
• Hereafter
  Ο Clint Eastwood μας έχει καλομάθει σε ωραίες ταινίες. Οι τρεις παράλληλες ιστορίες εδώ έχουν να κάνουν με το θάνατο, σε κάποια φάση συναντιούνται αλλά μόνο η μία σε αγγίζει πραγματικά.
  
• Devil
  Θριλεράκι που σε κάνα δυο στιγμές σε τραντάζει. Καλή λύση αν θες κάτι του είδους
• Κυνόδοντας
  Δυνατή, ωμή, ακραία, διεστραμμένη.
• Black Swan
  Ως φαν του Aronofksy, απόλαυσα και αυτή του την ταινία, που όπως και οι προηγούμενες σε εγκλωβίζει μέσα στο κλίμα της. Αυτή τη φορά σε στοιχειώνει και με την κλασσική μουσική της.

2,5

Το ότι το blog έχει μια ανεπαίσθητη σχέση με τους αριθμούς το προδίδει ακόμα και το όνομα του διαχειριστή του. Επομένως μπορώ να προσθέσω και γω το λιθαράκι μου στην αριθμολογία. Θα έχετε διαβάσει-ακούσει κατά καιρούς για κάποιους αριθμούς όπως το 23, 666 κλπ. Ήρθε η ώρα για το 2,5.

Το ότι το 2,5 δεν είναι καλός αριθμός το έχετε αντιληφθεί όσοι έχετε δει έστω και ένα επεισόδιο της αμερικάνικης κωμικής(;) σειράς Two and a Half Men. Τόση κρυάδα και βλακεία καιρό είχαμε να δούμε. Από την εποχή του Σεφερλή :O Διαπιστώνω επιπροσθέτως ότι όταν κάτι περάσει το όριο του 2,5 τότε σα να ταλαντεύεται, δυσχεραίνει. Καλό θα ήταν να μην επαληθευτεί αυτό το συμπέρασμα (όπως και καλό θα ήταν να βλεπόταν και αυτή η σειρά).

Θα επανέλθω με σωρεία παραδειγμάτων για το μαγικό αριθμό 2,5

Όταν έκλαψε ο Νίτσε

Αφού είχα δει την ταινία πριν καιρό, έφτασε η ώρα και για το βιβλίο. Βασικά προσπαθούσα να θυμηθώ πως απεικονιζόταν στην ταινία, όλα αυτά που περιγραφόταν στο βιβλίο. Σκέψεις, τρόποι συμπεριφοράς, mind games. Οι δύο πρωταγωνιστές (Νίτσε και Μπρόιερ) σε παίρνουν από το χέρι και σε βάζουν στα μυαλά τους. Και τι μυαλά! Όσο προχωρούσε η ανάγνωση τόσο βυθιζόσουν στις ψυχαναλυτικές μεθόδους του Yalom. Ήδη ψάχνω να διαβάσω το επόμενο του.