Don 't look back in anger

Να κάνω ανασκόπηση; Μπα. Κοιτάω τα post όλης της χρονιάς αν θέλω να δω τι συνέβαινε/σκεφτόμουν όλους αυτούς τους μήνες. Σίγουρα μου μένει μια άσχημη γεύση από την οικονομική κατάρρευση/οικονομικό στραγγαλισμό. Αλλά και χαμόγελα από τους φίλους που με έκαναν και τους έκανα να περάσουν καλά. Μεταπτώσεις στα επαγγελματικά αλλά και μπόλικες σειρές. Πάρα πολλά μέρη και πολλά νέα άτομα. Μας άφησε αρκετά το 11. Για το 12 τώρα, μακάρι να είναι στέρεα τα πράγματα για να μπορέσουμε να επικεντρωθούμε στα ουσιώδη της ζωής μας. ΄Η το αντίθετο για να την γκρεμίσουμε και να την ξαναχτίσουμε. Μόνο ρευστά να μην είναι. Live for today, tomorrow never comes

Παλιοταινίες

Παλιά βγαίνανε καλές ταινίες. Τώρα... βγαίνουνε ταινίες σαν να ναι παλιές και τις βαριέσαι όσο δεν πάει.

• 50/50
  Ένας νέος διαγνώζεται με καρκίνο. Η ταινία πιάνει αυτό το καθημερινό και συνάμα τρομερό πράγμα, με έναν τρόπο που είναι από κοντινός μέχρι και συγκινητικός.  
  
• Blue Valentine
  Μια ρεαλιστική και καλή ταινία. Θέμα της η δύσκολη όσο και όμορφη αρχή μια σχέσης και το σήμερα της που φαντάζει πιο δύσκολο.
  
• The Mill and the Cross
  Μια ολόκληρη ταινία βασισμένη σε έναν πίνακα του 16ου αιώνα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον. Πέρα από το ότι σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς κάποια θέματα και σε γυρνάει στην παιδική αντίληψη ότι οι πίνακες ζωντανεύουν, δεν είχε κάτι άλλο.
• The Guard
  Διαβάζοντας τις κριτικές περίμενα μια έξυπνη κωμωδία σε στυλ Lock Stock and Two Smoking Barrels, In Bruges. Τη βρετανίλα την είχε αλλά γέλιο δεν είχε. Δεν ήταν άσχημη αλλά μετά από κανένα μήνα θα δυσκολεύομαι να θυμηθώ την υπόθεση της.
  
• Chemical Wedding
  Ταινία που έχει γράψει το σενάριο ο Dickinson, έχει σχέση με τον ομώνυμο του δίσκο και παίζει τραγούδια των Maiden. Τι άλλο θες; Παλιά... Δεν υπάρχει λόγος να τη δεις εκτός και αν έχεις όλα τα B-side από το προσωπικό του συγκρότημα ή από τους παλιούς Maiden. Γκου χου - γκου χου
  
• Oldboy
  Κάθισα και την είδα περιμένοντας κάτι ξεχωριστό. Δεν το βρήκα αν και μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα βρει να πει κάτι υπέρ της.
  
• Kill the Irishman
  Μετά από τόσες εκρήξεις αυτοκινήτου, το σκεφτόμουν να πάω στο αμάξι :O Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Danny Greene, στο Cleveland τη δεκαετία του 70, έχει να κάνει με τα συνδικάτα του εγκλήματος. ΟΚ
• Super 8
  Ο JJ Abrams και ο Splielberg κοτσάρουν τα ονόματα τους και με το που βγαίνει έχει πολύ θετική απόκριση. Αξίζει λες και αφιερώνεις σχεδόν 2 ώρες να τη δεις: μαλακία σου. Άμα είχες πέσει σε κόμμα τη χρονιά που βγήκε ο ΕΤ ο Εξωγήινος και ξύπνησες σήμερα θα νόμιζες ότι ήταν το sequel με κακό τον ΕΤ :@
• Crazy, Stupid, Love
  Βλέπεις υψηλές βαθμολογίες και καλές κριτικές, ακόμα και από δυσκοίλια site. Περιμένεις μια έξυπνη και καλή κομεντί που έχει κάτι να πει. Ο πρωταγωνιστής και η Julian Moore (που μόνο σε επιθεώρηση του Σεφερλή δεν την έχεις δει) δεν σε πτοούν. Και ξεκινάει η προβολή: κλισέ σε κάθε πράγμα του, μονόχνωτος 50αρης που ξαφνικά πηδάει ότι μοντέλο βρίσκει, κάγκουρας που ξέρει τα πάντα και η γαμιστερότητα χτυπάει κόκκινο. Και αυτοί οι άνθρωποι γίνονται πλούσιοι συμμετέχοντας σε τέτοιες ταινίες.
  
• The Hangover Part II
  Το πρώτο μέρος έχει κάνει τόση αίσθηση που δε θυμάσαι γιατί. Αν δεις το δεύτερο λες θα θυμηθείς. Απλά βλέπεται και σκας και κανένα χαμογελάκι. Για κωμωδία δεν είναι.
• Midnight in Paris
  Ο Woody Allen κάτι θέλει να μας πει και σε αυτή την ταινία. Γλυκιά και όμορφη, μ' άρεσε και τελικά μου το είπε αυτό το κάτι.
• Pirates Of The Caribbean: On Stranger Tides
  Ξέρεις ότι θα δεις μια ταινία εποχής που θα γίνεται ότι να ναι. Μόνες απαιτήσεις να έχει μια αρχή και ένα τέλος και να μην παίρνει σοβαρά τον εαυτό της. Τις έπιασε τις απαιτήσεις.

Running Wild - Port Royal

Πίσω στο 1988, την χρυσή εποχή για τη σκληρή μουσική, οι Running Wild είχαν κατασταλάξει στο πειρατικό τους ύφος. Δεν κατέβαζαν τζάμπα μουσική και ταινίες από το ίντερνετ (κρυάδα) αλλά είχαν πωρωθεί με την πειρατική ζωή. Και κυκλοφόρησαν το Port Royal.
Δε γίνεται να μην σ' αρέσει ο κλασσικός heavy ήχος και να μην ταρακουνηθείς στους speed ήχους τους. Τα γηπεδικά τους ρεφρέν σου κολλάνε. Χαρακτηριστικό το ομώνυμο, που ανοίγει το δίσκο. Το γρέντζο στη φωνή του Rolf Kasparek είναι μοναδικό σε βαθμό που μπορείς να τον φανταστείς ντυμένο σαν τον Calico Jack. Όμως από όλα έχει ο μπαξές: ορχηστρικά (Final Gates), rock (Raging Fire), ύμνους (Uaschitschun).
Από τα hit του δίσκου, το Into the Arena μας μπάζει στη "συμπάθεια" τους για τη θρησκεία. Αλλά εκεί που κολλάς, που η έννοια κολλητικό αποκτά νόημα είναι στο Conquistadores. Λες και είσαι πάνω στο πειρατικό και ο Jolly Roger κυματίζει στο κατάρτι. Άντε κάποια στιγμή και στα λημέρια μας.

Έψιλον

Κανάλι Ε: σε όποιο σταθμό και να γυρίσεις, ότι εποχή και ώρα να είναι, σχεδόν πάντα στα δεξιά της οθόνης υπάρχει το σήμα Ε. Μάλλον η ομάδα Έψιλον έφτασε.
Βενζινάς: σε ένα βενζινάδικο στη γειτονιά κάθε ΣΚ η τιμή της βενζίνης αυξάνεται 4 λεπτά. Μυστήριο επιπέδου Έψιλον.
Ανακοινώσεις ΟΑΣΘ: κάθε λίγο μέσα στα λεωφορεία ανακοινώνεται ότι γίνονται συνεχείς έλεγχοι. Μάλλον γίνεται με τεχνολογία των Έψιλον γιατί σχεδόν ποτέ δεν έχω δει ελεγκτή.
Καφετέριες και ειδήσεις: ειδικά τα ΣΚ είναι γεμάτες και δεν βρίσκεις ούτε μια γωνιά να καθίσεις. Οι ειδήσεις για 17% ανεργία και ύφεση αφορούν άλλο πλανήτη.

Διαφημίσεις: ως συνήθως παρουσιάζουν αλλιώς τα πράγματα. Τουλάχιστον μερικές είναι πετυχημένες και έτσι ξεπερνάμε ότι σήμερα σου χρεώνουν ακριβότερα αυτό που αγοράζεις.

2011 Top

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα λιγάκι για να βρω 7 δίσκους που να μου άρεσαν και φέτος. Πάνε οι εποχές των παχιών αγελάδων. Σκεφτόμουν να βάλω και τους δίσκους που με άφησαν αδιάφορο αλλά παραδοσιακά το post λέγεται Top.

Alice Cooper - Welcome 2 My Nightmare

Απρόσμενα καλή κυκλοφορία! Είχα να προσέξω καινούργια δουλειά του πάρα πολλά χρόνια αλλά άμα το έχεις. Καλοπαιγμένο και στις περισσότερες στιγμές εμπνευσμένο hard rock. Επικίνδυνο να ακουμπάς κλασσικούς σου δίσκους αλλά εδώ δικαιώθηκε.

Amon Amarth - Surtur Rising
Τα παλικάρια το έχουν βρει και δεν το αφήνουν. Μπορεί η θεματολογία να είναι κάπως αφελής αλλά η μουσική και συγκεκριμένα το δέσιμο death με επικές μελωδίες είναι top.

Anthrax - Worship Music
Ξεχασμένους τους είχα και αυτούς. Ο ήχος τους ωραίος, τα τραγούδια τους καλοβαλμένα και τα φωνητικά πολύ καλά. Όχι απλά υπάρχουν αλλά είναι ψηλά το 2011.

Iced Earth - Dystopia

Οι Iced Earth επέστρεψαν. Οι προηγούμενοι είχαν όλα τα φόντα (Barlow, Owens, θεματολογία Something Wicked) αλλά δε φτάνουν αυτά. Ωραία τραγούδια, ωραία φωνή και δύναμη. Η συναυλία εδώ ήταν το κερασάκι.

Machine Head - Unto the Locust
Δεν είμαι από αυτούς που πετούσαν τα ρούχα τους για το Blackening αλλά σίγουρα αποτέλεσε λόγω να τους ξανακούσω και φέτος. Ψηλά στάνταρ και δω, με τα φωνητικά του Flynn να αποτελούν ατού που δένει με μερικές τραγουδάρες όπως το Locust.

Mastodon - The Hunter
Άμα κολλήσεις από το εναρκτήριο άντε να ξεκολλήσεις. Οι τύποι έχουν τον ήχο τους και αφού πιαστείς δεν ξεκολλάς. Δεν είναι Crack the Skye αλλά είναι ψηλά.

Within Temptation - The Unforgiving
Παραείναι εμπορικοί για να ασχολούμαστε ακόμα μαζί τους αλλά η φωνή της Adel είναι τέλεια. Εδώ κατάφεραν και έβγαλαν και κάποια ωραία και πιασάρικα κομμάτια με αποτέλεσμα να κολλήσουν για καιρό στο playlist.

Ματαιότης

Μετά από 4 ώρες συνεδρίαση για το τρίμηνο που τέλειωσε στο σχολείο, νιώθεις μια παραίτηση. Έφαγες άλλες 4 ώρες από τη ζωή σου μην κάνοντας τίποτα ουσιαστικό: καθόταν ο καθένας και έλεγε τι νομίζει για κάθε μαθητή. Λες και δεν τους ζούμε τόσους μήνες. Αν άξιζε κάτι θα ήταν τρόποι για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την κάθε περίπτωση. Η κορυφαία στιγμή της καφενειακής συζήτησης ήταν όταν ο λαμόγιος καθηγητής του σχολείου, που δεν κάνει τίποτα όταν μπαίνει στην τάξη, είπε ότι για να λειτουργήσει σωστά το σχολείο πρέπει να είχε επανδρωμένο προσωπικό από την αρχή. Και ο βενζινάς από απέναντι το ήξερε αυτό ρε κηφήνα. Αλλά επειδή είναι της συνομοταξίας του διευθυντούλη τον αποθέωσε. Θα χω πάντα μια αλλεργία σε τέτοια άτομα και νοοτροπίες. Και δυστυχώς αυτές μας κυβερνούν σε όλα.

Photopost is back again

 

Τα photopost ήταν αγαπημένη κατηγορία. Επιβάλλεται να επιστρέψουν! Πέντε φωτογραφίες σε μία, γιατί δε βοηθάει ο blogger.

1. Από συνεργείο. Η αφίσα είναι κλασσικά από πορνοπεριοδικό. Respect
2. Σε άδειο μαγαζί επί της Στρατού ένας τύπος κάθεται σε ένα καναπέ και πίνει τον καφέ του...
3. Σε στάση χαρτάκι για ιδιαίτερα. Οι 10 πρώτες ώρες δωρεάν. Το προσπερνάμε καθώς η ατάκα "Το λιμεναρχείο της γνώσης, μόλις ξεκίνησε το ταξίδι του! Εσύ θα μείνεις απ' έξω;" κερδίζει κατά κράτος. Ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου γιατί δεν πήρα τηλ! 
4. Μια γάτα πάνω στο αμάξι της πιλοτής αδιαφορεί.
5. Περιμένω παντόφλα :)

Ψηφίστε την αγαπημένη σας και κερδίστε να μην συμμετέχετε σε επόμενο photopost ;)

ΥΓ Επιμένω στην 3η φώτο: "Το λιμεναρχείο της γνώσης, μόλις ξεκίνησε το ταξίδι του!" Από πότε το λιμεναρχείο ταξιδεύει; Ωραία φιλόλογος!

Nightwish - Wishmaster

Άκουγα τον καινούργιο δίσκο των Nightwish: καλοστημένος, καλογυαλισμένος, περιποιημένος. Δε μιλάμε όμως για αυτοκίνητα αλλά για μουσική. Που είναι οι εποχές που βγάζαν δισκάρες;
Μια δεκαετία και βάλε πριν και χωρίς να τους πολυξέρει κάποιος, κυκλοφορούν το Wishmaster. Χρειάστηκε να περιμένουν κάποια χρόνια για να γίνουν mainstream οι female fronted μπάντες και να δρέψουν τους καρπούς τους. Η φωνή της Tarja είναι αποκάλυψη και κάνει το συμφωνικό power metal τους, ξεχωριστό. Οι μουσικές που γράφει ο Holopainen είναι μοναδικές. Και ο συνδυασμός των δύο δημιουργεί κάτι εκπληκτικό.
Μόνο τα πρώτα τρία τραγούδια φτάνουν για να καταλάβεις γιατί πράγμα μιλάμε. Από κει και πέρα υπάρχουν στιγμές που τους συνδέουν με τις προηγούμενες κυκλοφορίες αλλά ο νέος αέρας παγιώνεται με το ομώνυμο. Οι μελαγχολικές/απόκοσμες στιγμές τους σε πάνε Βόρεια.
Τον ήχο τους τον τελειοποίησαν αργότερα με το Once αλλά εκεί είχε ανοίξει πολύ το παιχνίδι. Ο εγωισμός των δύο κυριότερων παραγόντων χτύπησε κόκκινο και η χημεία διαλύθηκε. Ακολούθησε σήριαλ και κυκλοφορίες που πουλάνε αλλά που δεν φτάνουν το παρελθόν. Κάποια μέρα θα γίνει και το reunion. Μέχρι τότε αναπολούμε τότε που τους είδαμε ακούγοντας τους.