Θάλαττα, θάλαττα

Μετά από έναν πραγματικό χειμώνα, που μας πέθανε στα κρύα επί βδομάδες, ήρθε το καλοκαίρι. Το οποίο με τη σειρά του θα μας πεθάνει από τις συνεχόμενες ζέστες. Θυμάμαι ότι παλιότερα είχε ζέστη αλλά την παλεύαμε συνήθως. Δεν ιδρώναμε συνέχεια και φτάναμε για ψίλου πήδημα στα όρια της αφυδάτωσης. Δύο στις τρεις φορές το μαξιλάρι στον ύπνο θα είναι μούσκεμα. Ο ανεμιστήρας έχει γίνει απαραίτητο συνοδευτικό σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού αλλά θα αντικατασταθεί από το air condition. Χθες έβλεπα κολύμβηση στους Ολυμπιακούς για να δροσιστώ!
Νομίζω θα μετράω τις μέρες στην πόλη σαν φαντάρος. Άλλοι την βρίσκουν ως φαντάροι και κάνουνε πάγκο με 40 βαθμούς :@ Κομμένες οι μεσημεριανές έξοδοι παίδες. Μόνο βουτιές στη θάλασσα.

Εκ των έξω

Η χθεσινή μέρα ήταν η τελευταία για μένα που πήγα στη δουλειά. Δε λέω δούλεψα γιατί είναι μεγάλη συζήτηση. Μέχρι αρχές Σεπτέμβρη λοιπόν, ό,τι κάνω δεν θα χει να κάνει με δουλειά. Όπως και όλοι στην Ελλάδα, από ένα σημείο του καλοκαιριού ασχολούνται με οτιδήποτε εκτός από τα επαγγελματικά.
Πριν κάποιους μήνες η κινδυνολογία και η αβεβαιότητα για τα πάντα ήταν διάχυτη. Και πιθανόν μετά από κάποιους να είναι τα ίδια. Ίσως αυτή η εποχή είναι καλή με καθαρό μυαλό και όχι μες τον πανικό να σκεφτούμε πιο καθαρά. Ποιος ασχολείται όμως και ποιος σκέφτεται όπως έγραφα και σε προηγούμενο ποστ...
Ασχολούνται όσοι δεν ζουν εδώ αλλά είναι Έλληνες που έχουν μεγαλώσει έξω. Άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να ανέχονται τη διαφθορά, με σεβασμό στους άλλους και κυρίως ικανοί. Εδώ δυστυχώς σπάνια υπάρχει κάποιος που να συνδυάζει και τα τρία. Και σίγουρα σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι αυτοί που εκλέγονται δεν έχουν τίποτα από αυτά. Ίσως λοιπόν μια επιλογή αντιμετώπισης στην σημερινή κατάσταση είναι να αναζητηθεί λύση από την ομογένεια. Όπως το 1827 που φώναξαν τον Καποδίστρια. Μια σκέψη έκανα...

Η φώτο είναι για να ελαφρύνουμε το πράγμα

Οι παραλίες

Μετά από ένα εξουθενωτικό τριήμερο στο γειτονικό κρατίδιο της Χαλκιδικής μπορείς να βγάλεις εύκολα αρκετά συμπεράσματα παρατηρώντας τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Τόπος συγκέντρωσης όλων η παραλία.
Η οικογενειακή παραλία: γεμάτη από ηλικίες με παιδιά. Άτομα 15 έως 40 απουσιάζουν. Είναι κουραστική και θα αποφεύγετε στο εξής. Νέα είσοδος είναι οι μπηγμένες ομπρέλες που βρίσκεις όταν πας. Και μετά από κάποια ώρα έρχονται και οι ιδιοκτήτες τους λες και τους ανήκει η παραλία. Ελληνάρες. Ακόμα και μορφωμένοι άνθρωποι είναι αυτής της λογικής...
Η παραλία του μπιτσόμπαρου: συνήθως δεν έχει θάλασσα της προκοπής αλλά αυτό λίγη σημασία έχει για τους τρέντηδες. Ούτε τρομερό κέφι βρίσκεις πλέον παρά μόνο καφέ στα 4 και 4,5 ευρώ. Ακόμα και από τους μαχητές και "επαναστάτες" της τηλεόρασης. που καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα  αλλά κοπανάνε στα αυτιά. Αν όμως έχεις βρεις το σωστό "ψαγμένο" target group (15-40 ετών) ξέρεις πως ό,τι και να προσφέρεις θα το αγοράσουν.

Σημείωση: Το master στην ανθρωπολογία είναι κοντά :O
Σημείωση 2η: Στην φώτο μια οικογενειακή παραλία πριν την έλευση των οικογενειών

Κ*λοκαίρι

Αυτή την απορία την είχα πάντα: πώς γίνεται η εποχή που ιδρώνεις, που ξυπνάς μέσα στον ύπνο σου από τη ζέστη, που αποφεύγεις να κυκλοφορείς κάποιες ώρες, που κάποιες φορές λειτουργείς σε slow motion, να ονομάζεται καλοκαίρι. Που το βλέπεις το καλό;
Στο κράτος της Χαλκιδικής πάντως είναι καλοκαίρι καθώς η κάψα δεν σε καταβάλει. Όπως και εκεί δεν υπάρχει κρίση. Νέα μαγαζιά ανοίγουν, οι τιμές ανεβαίνουν και χαμός από κόσμο. Συνωστισμός σε παραλίες, στις γειτονιές, στην άσφαλτο.
Διακοπές από ότι ακούω όλοι κάτι υποτονικό θα κάνουν. Μακάρι να ξερα τι θα κάνω και γω αλλά δεν εξαρτάται εντελώς από μένα. Ελπίζω πάντως μετά από χρόνια να θυμάμαι που πήγα το 2012.
Γενέθλια σήμερα. Λες να ήρθε η ώρα να σοβαρευτώ, συμμαζευτώ; Ποιος σκέφτεται με τόση ζέστη...