And the Oscar goes to ... Καλύτερη ταινία & Σκηνοθεσία

 

Και κλείνουμε με τα δύο σημαντικότερα βραβεία. Εδώ τα πράγματα ήταν φαινομενικά πιο εύκολα. Άντε και του χρόνου.

Καλύτερη ταινία

• Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου
• Οδηγός Αισιοδοξίας (Silver Linings Playbook)
• Zero Dark Thirty
• Λίνκολν
• Οι Άθλιοι
• Η Ζωή του Πι
• Αγάπη
• Django ο Τιμωρός
• Επιχείρηση: Argo

Όπως έγραψα τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου ήταν φεστιβαλική και όχι για Όσκαρ. Το Silver Linings καλό αλλά μέχρι εκεί. Zero Dark Thirty και Argo βαριέμαι να τις δω άρα καταλαβαίνετε. Το Λίνκολν είχε κρούσματα υπνοταινίας. Η Αγάπη δεν ήταν τόσο καλό όσο θα θελα. Οι Άθλιοι ωραίο μιούζικαλ σε κλασσικό βιβλίο και η Ζωή του Πι ινδικό παραμύθι. Western λοιπόν!

Σκηνοθεσίας

• Ντέιβιντ Ο'Ράσελ, Οδηγός Αισιοδοξίας (Silver Linings Playbook)
• Ανγκ Λι, Η Ζωή του Πι
• Στίβεν Σπίλμπεργκ, Λίνκολν
• Μίκαελ Χάνεκε, Αγάπη
• Μπεν Τσάιτλιν, Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου

Τη σκηνοθεσία της Αγάπης τη βρίσκεις πολύ καλύτερη αν πας στο φεστιβάλ. Στα Μυθικά Πλάσματα είδαμε έναν κόσμο πέρα από τη λάμψη. Ο Σπίλμπεργκ ο γνωστός ενώ δεν κατάλαβα γιατί πήγε και ο Ο'Ράσελ. Το ταξίδεμα και τις εικόνες του Λι δεν της είχε κανένας!

And the Oscar goes to ... Α' & Β' Γυναικείος Ρόλος

Πάμε στις γυναίκες των Όσκαρ. Δύσκολες οι επιλογές κυρίως γιατί δεν ξεχώρισε κάποιος ρόλος. Θα μπορούσαν να βρίσκανε καλύτερες υποψηφιότητες. Αλλά ολόκληρος Πάρις δυσκολεύτηκε να δώσει ένα μήλο, εγώ δε θα ζοριζόμουν;

Α' Γυναικείος Ρόλος

• Ναόμι Γουότς, The Impossible
• Τζέσικα Τσαστέιν, Zero Dark Thirty
• Τζένιφερ Λόρενς, Οδηγός Αισιοδοξίας
• Εμανουέλ Ριβά, Αγάπη
• Κουαβανζανέ Γουάλις, Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου

Τις δύο πρώτες δεν τις είδα. Η Ρίβα δεν είχε μεγάλο ρόλο ενώ και ο ρόλος της Λόρενς δεν ήταν αβανταδόρικος. Η μικρή Γουάλις ήταν καλή δε λέω. Α μπε μπα μπλομ... η Γουάλις

Β' Γυναικείος Ρόλος

• Σάλι Φιλντ, Λίνκολν
• Αν Χάθαγουεϊ, Οι Άθλιοι
• Τζάκι Γουίβερ, Οδηγός Αισιοδοξίας
• Έλεν Χαντ, Μαθήματα Ενηλικίωσης
• Έιμι Άνταμς, The Master

Δεν κατάλαβα γιατί έβαλαν τη Φιλντ και τη Γουίβερ. Η Χάθαγουεϊ δε μ' άρεσε. Ανάμεσα στις δύο που έμειναν μάλλον στη Χαντ (τόσα γυμνά έκανε). 

And the Oscar goes to ... Α' & Β΄ Ανδρικός Ρόλος

Φέτος έχω δει σχεδόν όλες τις ταινίες που πάνε για Όσκαρ (δεν ξανάγινε). Έτσι θα ξεκινήσω μια σειρά από post με τις επιλογές μου. Τρέμε Ακαδημία. Το ότι οι άσχετοι θα τα δώσουν αλλού δεν μας απασχολεί!

Α' Ανδρικός Ρόλος

• Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Λίνκολν
• Ντένζελ Γουάσινγκτον, Flight
• Χιου Τζάκμαν, Οι Άθλιοι
• Μπράντλεϊ Κούπερ, Οδηγός Αισιοδοξίας
• Γιοακίν Φίνιξ, The Master

Δύσκολη επιλογή. Το There Will be Blood ήταν αβανταδόρικο για να πάρει Όσκαρ ο πρωταγωνιστής και την ίδια συνταγή έχουμε και στο The Master. Ο Κούπερ όχι και για Όσκαρ, ο Ντέι Λιούις Λίνκολν. Θα διαλέξω τον Τζάκμαν γιατί ποιος να συγκριθεί με τον Γιάννη Αγιάννη;

Β' Ανδρικός Ρόλος

• Κρίστοφ Βαλτς, Django ο Τιμωρός
• Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, The Master
• Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Οδηγός Αισιοδοξίας
• Άλαν Άρκιν, Επιχείρηση: Argo
• Τόμι Λι Τζόουνς, Λίνκολν

Κρίστοφ Βαλτς δαγκωτό. Το πρώτο μισό της ταινίας ανήκει σε αυτόν ενώ και στο δεύτερο μισό ο πρωταγωνιστής πατάει στα βήματα του.  Καλός ο Χόφμαν στο The Master ως αρχηγός της σέκτας. Ο Ντε Νίρο αδιάφορος, ο Τόμι Λι Τζόουνς κλασσικά βαρετός.

Ο γέρος και η θάλασσα

Ένα κλασσικό έργο της λογοτεχνίας από τον Έρνεστ Χέμινγκγουεϊ. Σε μια νουβέλα 100 σελίδων παρακολουθούμε τον αγώνα ενός ψαρά στην προσπάθεια του να κάνει τη μεγάλη ψαριά. Διαβάζεται μονορούφι και τελειώνοντας βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο δρόμους: αν το δεις απλά θα σου φανεί σα μια όμορφα εξιστορημένη ιστορία. Αν το δεις διαφορετικά μπορείς να βρεις πολλές αγωνίες στην βιοπάλη του σημερινού ανθρώπου.

ΥΓ. Τα γειρατειά είν' εμένα το ξυπνητήρι μου. Γιατί, τάχα, οι γέροι να ξυπνάνε τόσο νωρίς; Για να κερδίσουνε μήπως πιότερο χρόνο;
ΥΓ 2. Θαρρώ κι εγώ μπορώ να δανειστώ. Μα προσπαθώ να μη δανείζομαι. Πρώτα δανείζεσαι. Κι έπειτα ζητιανεύεις.

Ο λύκος της στέπας

Βρέθηκε στο σπίτι και έχοντας διαβάσει στο παρελθόν Έσσε, το ξεκίνησα. Σίγουρα ενδιαφέρουσα η γραφή του. Σε εντυπωσιάζει πως θέματα της δεκαετίας του 1920 απασχολούν στον ίδιο βαθμό και τη δεκαετία του 2010. Και πολύ πιθανό να ταυτιστείς και συ κάποιες στιγμές με έναν λύκο της στέπας.
Σε αντίθεση με το πιο πρόσφατο βιβλίο που είχα διαβάσει, αυτό είναι εσωστρεφές. Οι σκέψεις, οι αγωνίες, το χάσιμο του μοντέρνου μορφωμένου ανθρώπου και κυρίως τα αδιέξοδα του. Όσον αφορά την εξέλιξη του από ένα σημείο και μετά, ο λύκος θα συναναστραφεί με διαφορετικούς ανθρώπους, γεγονός που θα τον επηρεάσει και κοινωνικά και εσωτερικά. Και κάπου θα "χαθεί" στα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη της προσωπικότητας του.

Movies

Τόσες πολλές ταινίες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, έχω χρόνια να δω. Και οι περισσότερες κάτι είχαν να μου πουν.

• The Master
  Αργή ταινία (αν έχετε δει το There Will Be Blood θα καταλάβετε πόσο αργή). Ένας φανερά διαταραγμένος βετεράνος. μετά τον πόλεμο ακολουθεί τη σέκτα του Σκοπού προσπαθώντας να βρει σκοπό στη ζωή του. Ουφ.
  
• The Paperboy
  Κράχτης κάτι σκηνές με την Kidman, διώχτης οι χαμηλές βαθμολογίες. Διαδραματίζεται στη Φλόριντα, τέλη δεκαετίας του 60 όπου πολλά άτομα μπλέκονται γύρω από μια υποτιθέμενη δικαστική πλάνη. Μ' άρεσε.
  
• Donnie Darko
  Είχα ακουστά το όνομα ενώ και οι κριτικές ήταν αποθεωτικές. Cult αισθητική δεκαετίας 80, σα να βλέπεις το Hellraiser. Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή και το γύρισμα της υπόθεσης στο τέλος, δεν την έκαναν ταινία. Μακριά!
  
• Due Date
  Άλλη μία αντρική ταινία. Βλέποντας το τρέιλερ περίμενα μια ταινία που άντε να έσκαγες κανένα χαμόγελο στο μισάωρο (όπως το Hangover 2). Τελικά έμενες μαλάκας σε πολλές φάσεις!
  
• Amour
  Γαλλική ταινία γύρω από ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Το εγκεφαλικό του ενός θα αλλάξει τη ζωή και των δύο: σκληρό και κυρίως ρεαλιστικό.
  
• Stand Up Guys
  Al Pacino με Christopher Walken. Στη δύση τους δύο φίλοι ξαναβρίσκονται όταν αποφυλακίζεται ο πρώτος. Μόνο που ο δεύτερος πρέπει να τον σκοτώσει. Blues ρυθμοί σε ένα αστυνομικό με πουρέιτζερς.
  
• Seven Psychopaths
  Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η περιγραφή συν το γεγονός ότι ήταν από τον σκηνοθέτη του Μπρυζ. Δυστυχώς μόνο τα πιστολίδια ήταν παρόμοια.
  
• Pulp Fiction
  Κλασσική ταινία και σήμα κατατεθέν του Tarantino. Κι όμως δεν την είχα δει. Σόρι αλλά δε με στιγμάτισε, περισσότερο με έκανε να θυμηθώ τα στραβά/κουλά του.
  
• Lincoln
  Έχοντας διαβάσει πολλά για την ταινία και την ερμηνεία του Daniel Day-Lewis κάθησα και την είδα. Δε μ' άρεσε. Κουραστική, σε όλη τη διάρκεια της δείχνει τον Lincoln να έρχεται σε συνεννοήσεις για να καταργήσει τη δουλεία. Κρούσμα υπνοταινίας.
  
• Django Unchained
  Ταινία του Tarantino. Νομίζω ξέρεις που θα κινείται και αν δε σ' αρέσει καθόλου θα προσπεράσεις. Κατάλληλες ποσότητες αιματοκυλίσματος, ιδιαίτερο χιούμορ και πολύ πιστολίδι. Λέει
  
• Beasts Of The Southern Wild
  Θα μπορούσε να αποτελούσε αμερικάνικη συμμετοχή στο φεστιβάλ κινηματογράφου. Ένας άλλος κόσμος προβάλλεται και βλέπεις μέσα από τα μάτια ενός παιδιού πως μεγαλώνει μέσα σε τέτοιες καταστάσεις.
  
• Life of Pi
  Ένα όμορφο ινδικό παραμύθι που εξελίσσεται πάνω σε μια βάρκα στον ωκεανό. Εκληκτικές εικόνες που λογικά το 3D θα αποθέωνε.
  
• Hichcock
  Δεν έχω δει καμιά ταινία του Hichcock. Ίσως μετά από αυτή να δω το κλασικό Ψυχώ, γύρω από το οποίο περιστρέφεται η ιστορία. Ωραίος ο Hopkins (αν και δεν είναι αγαπημένος).

Ευ αγωνίζεσθαι

Η κατηγορία "Αθλητικά" έχει πιάσει αράχνες. Δεν είναι ότι δεν ασχολούμαι με τι συμβαίνει αλλά ότι προσπαθώ να το ελαχιστοποιήσω.
Χθες χάζευα λίγο τον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ. Όποιος δεν ξέρει τι έγινε ας δει εδώ. Αλλά δε νομίζω να έπεσε κανείς από τα σύννεφα ότι θα γινόταν επεισόδια. Μακάρι να υπήρχε τέτοιο στοίχημα και θα έπαιζα και τις κάλτσες μου. Απλά οι λεγόμενοι χούλιγκαν είναι τόσο επαγγελματίες που λογικά θα έχουν κάνει έναρξη στην εφορία :O Για μένα το τραγικό της υπόθεσης είναι όταν είδα αναρτήσεις από "φίλους" στο Facebook που ήταν περήφανοι που κέρδισε η ομάδα τους. Καλά κάνουν και τους προτείνω στον επόμενο τελικό να πάρουν μαζί τους και τα παιδάκια τους...
Άκουγα σήμερα λίγο μια εκπομπή που ασχολείται με τον συμπολίτη ΠΑΟΚ. Ο πιο μετρημένος δημοσιογράφος από τους δύο (Τσορμπατζόγλου), γύρισε και είπε μέσα σε απόλυτη φυσικότητα ότι η ομάδα του τα τελευταία χρόνια έχει καλές διαιτησίες γιατί είναι μεγάλη ομάδα. Και τότε κατέρρευσε το σύμπαν μου. Γιατί γενιές και γενιές παοκτσήδων ανατράφηκαν με τον πόλεμο στο κατεστημένο της Αθήνας που αδικεί κατάφωρα την ομάδα. Δεν υπήρχε ματς που να μην φταίει ο διαιτητής. Ο διπλανός του πήγε να το στρογγυλέψει αλλά μπα.

Και γω που νόμιζα ότι αν είσαι μεγάλη ομάδα φαίνεται από την μπάλα που παίζεις γιατί αν φαίνεται από τη διαιτησία τότε το Αιγάλεω του Μητρόπουλου πρέπει να ήταν Barcelona.

Enjoy the silence

Έχει σιγήσει το blog εδώ και αρκετές μέρες. Και αυτή τη φορά προέρχεται από την έλλειψη έντονων ερεθισμάτων. Βλέπετε έχουμε συνηθίσει τα οικονομικά, κοινωνικά προβλήματα και δε μας κάνουν αίσθηση. Και όσον αφορά τα προσωπικά δεν υπάρχει τώρα κάποια φοβερή εκκρεμότητα. Καλή αυτή η ησυχία αν την συνειδητοποιήσεις και προχωρήσεις σε άλλα παραμελημένα αλλά σημαντικά πράγματα.
Γράφοντας θυμήθηκα κάτι. Όταν βρισκόμαστε με φίλους συνήθως καταλήγουμε να είμαστε πολλά άτομα, γεγονός που καθορίζει σε ένα βαθμό και τα πλαίσια της συζήτησης. Δεν θα συζητήσεις δηλαδή για προσωπικά ζητήματα. Το να αναλώνεσαι όμως σε κουβέντες για πολιτικούς και κόμματα το βρίσκω πιο χαζό από το να λες αν ο Άρης ή ο μΠΑΟΚ είναι μεγαλύτερη ομάδα. Δεν αξίζουν όχι την αναφορά μας αλλά ούτε τη σημασία μας. Εκτός και αν έχουμε αρχίσει να συχνάζουμε σε καφενεία και δεν το πήραμε χαμπάρι.