The Leopard

Το ιδιαίτερο με αυτό το βιβλίο ήταν ότι το διάβασα στην αγγλική του έκδοση. Εμείς που δεν είμαστε από το America σαν τον Nikos, καμιά φορά χρειάστηκε να ψάξουμε κάποια λέξη.
Ο γνωστός Nesbo. Με τον Harry Hole να αναλαμβάνει, ενώ στην αρχή δε θέλει και καλά, μια υπόθεση με πολλές δολοφονίες. Το πως προκύπτει η λύση του μυστηρίου διαφοροποιείται από τις άλλες φορές, που πάλι ήταν διαφοροποιημένες μεταξύ τους. Εκεί που σε κερδίζει είναι πάλι στην περιγραφή και στις λεπτομέρειες. Μη βιάζεσαι να τελειώσεις το βιβλίο και μείνε στη γλώσσα, αφού αν και δεν ήταν στα ελληνικά σε έκανε να σκέφτεσαι με το ύφος του συγγραφέα. Αυτό είναι μια βασική επιτυχία του. Όπως και ότι αν και θα πρεπε να σε κουράσει αυτή η απόλυτη επιτυχία του Hole, σαν τους υπερήρωες της Marvel και της DC ένα πράγμα, είναι τόσο αποστασιοποιημένος που είναι σαν φιλαράκι σου.

Κλάψα

 

Θυμάμαι μικροί που βγαίναμε σε ταβέρνες με τους γονείς (σα να έχουν περάσει 100 χρόνια είναι). Ο πατέρας μου συχνά έλεγε πειραχτικά στο θείο μου ότι κλαίγεται για τα λεφτά. Τότε μου έκανε εντύπωση το ρήμα. Ήταν όπως τα αστεία που γελούσαν οι μεγάλοι, ενώ εμείς με άλλα.
Μεγαλώνοντας το βιώνεις αυτό το ρήμα. Υπάρχουν άτομα στο περιβάλλον σου που δε βγαίνουν, που λένε ότι έχουν πολλά έξοδα, που όλα είναι εναντίον τους, που με μια λέξη κλαίγονται. Το γαμώτο είναι ότι αν κοιτάξεις καλύτερα δεν είναι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουν. Σε πολλές περιπτώσεις είναι καλομαθημένοι και κυρίως αχόρταγοι. Αλλιώς δεν εξηγείται όταν βγάζεις περισσότερα από μένα, ξοδεύεις ούτε τα μισά από μένα και παραπονιέσαι.

Richie Sambora - Stranger In This Town

Υπήρχε μια εποχή που η πρόσβαση στο ίντερνετ γινόταν μόνο μέσω των μόντεμ, αφού πρώτα άκουγες τον χαρακτηριστικό ήχο. Ένα τραγούδι σε τοπικό σταθμό ήταν δύσκολο να μάθεις από ποιο συγκρότημα ήταν. Έτσι μετά από κάποιο διάστημα κατάφερα να εντοπίσω ότι το Ballad of Youth ήταν του κιθαρίστα τον Bon Jovi, του Richie του Sambora. Και πήγα και αγόρασα το CD.
Στη σκιά του Jon, λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι έχει καλή φωνή. Όλοι όμως μπορούν να φανταστούν ότι γράφει ωραία τραγούδια. Η κιθάρα έχει πρωτεύοντα ρόλο αλλά σε πιο blues ήχους. Από το εξώφυλλο κιόλας μπαίνεις στη φάση και στον πρώτο προσωπικό του δίσκο.
Δε μιλάμε για ένα δίσκο που θα σε στιγματίσει. Μιλάμε για ένα δίσκο που θα σου ανοίξει την όρεξη για τους κιθαρίστες του hard rock/blues και θα σε τραβήξει να περιπλανηθείς στα σκοτεινά δρομάκια του.

Open house 2014

 

Η αγάπη που έγινε συνήθεια. Όποιοι δεν θέλουν να έρθουν, χάνουν. Και όποιοι έρχονται στην αρχή απογοητεύονται. Οι πρώτοι χάνουν την ευκαιρία να δουν χώρους και αρχιτεκτονικές που ξεφεύγουν από τον μικρόκοσμο τους, Οι δεύτεροι απογοητεύονται γιατί πολλοί χώροι ανήκουν σε άτομα με γερά πορτοφόλια και δύσκολα θα πετύχουν κάτι ανάλογο στο χώρο τους.
Οκτώ σπίτια, ένα ξενοδοχείο και ένα μνημείο. Το μνημείο ήταν το Αλατζά Ιμαρέτ που ούτε ήξερα καλά καλά την ύπαρξη του και το ξενοδοχείο το Excelsior. Τα σπίτια στο κέντρο (ενδιαφέροντα), στο Επταπύργιο (φοβερό), στην Καλαμαριά (καλά), στην Πυλαία-Πανόραμα (άλλο επίπεδο), στη συνοικία Ουζιέλ (αλλού).
Άντε και του χρόνου να μαστε καλά να γινόμαστε εσωτερικοί τουρίστες.

Γέλια για κλάματα

Μπορεί το συγκεκριμένο άρθρο να πηγάζει απλά από το ότι μου τη δίνουν πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές. Γεροπαραξενεύουμε;
Πήγα σε τρεις ταινίες στο φεστιβάλ Κινηματογράφου και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να πάω σε περισσότερες καθώς και να τριγυρίσω στο λιμάνι παραπάνω. Κάθε χρονιά το ίδιο λέω. Ήμουν τυχερός και όλες ήταν από καλές ως πολύ καλές.
Στις δύο από τις τρεις μεγάλο μέρος του κοινού ξεσπούσε σε γέλια σε κάποιες στιγμές. Δε λέω το Force Majeure μπορείς να πεις ότι ήταν και μαύρη κωμωδία. Αλλά το Magical Girl? Δεν θα ήθελα να ήμουν ο σκηνοθέτης του και να βλέπω ότι μερικά σημεία στην ταινία, κάποιοι τα παίρνουν χαβαλέ.
Πέρα από τους Ελληνάρες που θέλουν να εκτονώνονται και να ακούγονται από απαιδευσιά, νομίζω ότι κάποιοι θέλουν να διώξουν το φόβο τους. Χαρακτηριστικά θυμάμαι στον Εξορκιστή που με σκοπό να το παίξουν άνετοι κάποιοι γελούσαν. Σίγουρα ο καθένας έχει διαφορετική αίσθηση του χιούμορ αλλά δε χρειάζεται να το δείχνεις έτσι, εκτός και αν δε σέβεσαι τον άλλον (εκτός από το ότι δεν καταλαβαίνεις επειδή είσαι ηλικιακά ή νοητικά 15 χρονών).

People are strange

Γνωρίζουμε θέλοντας και μη πολλούς ανθρώπους. Στο εργασιακό περιβάλλον συνήθως είναι στη δεύτερη περίπτωση. Ίσως φταίει η τριβή, ίσως τα αντικρουόμενα ψευτοσυμφέροντα. Το ζητούμενο είναι να παίρνεις κάτι από τους άλλους. Αν δεν είσαι hero γίνε τουλάχιστον villain. Μην παραμένεις όμως φοβισμένος, τεμπέλης ή γραφειοκράτης. Πιάνεις χώρο.
Σε άσχετα μέρη μπορεί να πετύχεις διαφορετικά πνεύματα και λειτουργίες: μια εναλλακτική προσέγγιση από μια συνάδελφο σε ένα σεμινάριο, σε κάνει να δεις ότι κάποιοι σκέφτονται πραγματικά εναλλακτικά και όχι χιπστερικά. Η εικόνα του ταξιτζή στην ταινία "Σήμερα" σου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις και παραστάσεις ατόμων που λειτουργούν και στέκονται αληθινά και πρακτικά.