Να πω την αλήθεια μετά από δύο φορές στο εξωτερικό μέσα σε μια χρονιά, δεν ήταν και διακαής πόθος να βγω και τρίτη. Άσε που μες στα κρύα που να κινηθείς. Και η επιλογή του τρένου είχε τα καλά της ασφαλούς, πιο ξεκούραστης και κάπως πιο οικονομικής μετακίνησης. Είχε όμως και τα αρνητικά των ατελείωτων ωρών (16 να πας), της φασαρίας και των μακροσκελών ελέγχων στα σύνορα. Αυτά τα "ελληνικά".
Γιατί όταν φτάνεις στο Βελιγράδι τα ξεχνάς όλα και διαψεύδεται το στερεότυπο που κουβαλάς ότι θα δεις κάτι βαλκανικό. Περισσότερο κεντροευρωπαϊκό είναι, με πανέμορφα κτίρια και λογική σε όλα. Οι άνθρωποι ευγενικοί όσο δεν πάει, και όλοι να μιλάμε αγγλικά. Ζεστασιά μέσα στο ψύχος.
Την πόλη την περπατήσαμε και με ήλιο και με χιόνι. Κάθε περίπτωση είχε την ομορφιά της. Ανεξάρτητα καιρικών το φαγητό είναι σταθερή αξία και έχει πολλές επιλογές. Αν το ψάξεις σαν και μας, θα το απολαύσεις τρομερά. Για καφέ από στυλάτα μαγαζιά μέχρι βιβλιοπωλεία. Για βράδυ νταβαντούρικες ταβέρνες και ωραία μπαράκια με ζωντανή μουσική.
Τέλος αξίζει μια ημερήσια στο Νόβι Σαντ. Εκεί είναι λες και μεταφέρεσαι στο Salzburg ή κάτι παρόμοιο. Εμείς το είδαμε μέσα στα χιόνια που το έκανε απόκοσμο. Ειδικά η επίσκεψη στο φρούριο του Πεντροβαραντίν.
