Machine Head - Live in Fix

Μέχρι να τους δω στη σκηνή δεν ήμουν σίγουρος ότι μια μπάντα που είναι στα ντουζένια της και κουβαλά τέτοια δισκογραφία, θα ερχόταν στα μέρη μας. Η metal τρέλα του Robb Flynn τους έφερε σε ένα venue σαν του Fix να παίζει για σχεδόν 2,5 ώρες χωρίς encore.
Ως παλιοί (και όχι γιατί άργησε δέκα ώρες ο Nick) μπήκαμε με το intro από Ozzy. Και μετά απολαύσαμε μια εμφάνιση που σου έδινε να καταλάβεις ότι σε σέβονται ως ακροατή τους. Τόσο τα σκηνικά όσο ο ήχος, το ότι δεν ήθελαν καπνό και η απόδοση τους σε γέμισαν. Ακόμα και αν στην αρχή τους θεωρούσε αρκετά nu metal, πλέον δε μπορείς παρά να θεωρείς τον Flynn από τους πιο metal τύπους εκεί έξω.
Δεν είχε κάποια κοιλιά η εμφάνιση ενώ το mosh pit στο Killers & Kings ήταν επικό και το κοπάνημα στο Davidian ιστορικό. Στα χοροπηδηχτά τους το "jump, jump" μου θύμισε Cavalera. Εκείνα τα Thessaloniki, Thessaloniki να μην έλεγε αλλά ψάχνουμε ψίλο στα άχυρα.
Το ξέρουμε ότι θα κάνει χρόνια να έρθει μπάντα του βεληνεκούς τους στα μέρη μας. Γι αυτό τους απολαύσαμε διπλά. And with this now we die!

Roller coaster

Δεύτερες διακοπές ήταν οι 5 μέρες στο Ρέθυμνο. Και όπως στις πρώτες έτσι και τώρα ήταν καταιγιστικές. Ο λόγος της εκδρομής ένα χαρμόσυνο γεγονός. Και αυτά που μου άφησε ήταν πολλά.
Δε θα μιλήσω για την πολιτεία που ανακάλυψα και ονομάζεται Ρέθυμνο (όχι μια ακόμα πόλη) αλλά για το ότι βρέθηκα ανάμεσα σε τόσο πολλούς ανθρώπους που σε είχαν σα δικό τους άνθρωπο. Σε σκλάβωνε η φιλικότητα και η ζεστασιά τους. Πρώτα οι Κρητικοί και μετά όλοι τους. Πως οδηγάς και βλέπεις δεκάδες μαλάκες δίπλα σου; Ε το ακριβώς αντίθετο.
Είναι στιγμές όπως αυτή που έρχεσαι κοντά σε συγγενείς που σας έχει απομακρύνει η καθημερινότητα. Και συνειδητοποιείς ότι κάτι σε δένει και δεν είναι απλά η όποια συγγένεια. Που κάποιοι από αυτούς είναι χαρακτήρες που σου λείπουν.
Καλή η οθόνη του smartphone και οι καφέδες μέσα στην πόλη αλλά η ζωή είναι ανάμεσα σε ζεστούς ανθρώπους και σε μέρη αλλιώτικα.

Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο

Ποιος δεν ξέρει την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας; Αλλά πόσοι έχουν δει το θεατρικό του Σαίξπηρ;
Μέσα από μια νεανική, γεμάτη ενέργεια και χιούμορ προσέγγιση, το βαρύ και καρακλασσικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας γίνεται σημερινό και σπαρταριστό. Άγνωστοι οι ηθοποιοί αλλά μετά από αυτή την παράσταση, που ο κάθε ένας τους παίζει δέκα ρόλους και χύνει τόνους ιδρώτα, οι άλλοι ηθοποιοί θα μου φαίνονται δημόσιοι υπάλληλοι. Ειδικά ο πρωταγωνιστής είναι ένας θίασος μόνος του.
Πάντα μπορείς να βρεις ψεγάδια αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμα το οποίο πιστώνονται, είναι το δέσιμο του αστείου με την τραγική ιστορία του ζευγαριού. Και το κάνουν με τρόπο χωρίς να φαίνονται παράταιροι.

Iron Maiden - The Book of Souls

5 χρόνια μετά το απογοητευτικό Final Frontier, οι Maiden τελικά κυκλοφόρησαν και άλλο δίσκο μετά τον 15ο. Απογοητευτικό για εμάς που μεγαλώσαμε μουσικά μαζί τους και δεν περιμέναμε ότι μια μέρα θα κυκλοφορούσαν κάτι τόσο αδιάφορο. Και ο αρχηγός Steve Harris είχε αναφέρει ότι πάντα νόμιζε ότι θα έβγαζαν 15 δίσκους και θα σταματούσαν.
Όπως το εξώφυλλο έτσι και ο δίσκος. Χρειάζεται χρόνος να δεχτείς αυτή τη μορφή του Eddie και περισσότερος χρόνος ότι πρόκειται για ένα απλό πορτρέτο όπως τότε στον πρώτο δίσκο. Με την πρώτη μουσική επαφή με το Book of Souls βρίσκεσαι μπροστά σε ένα μεγάλο συμπαγές σύνολο χωρίς να ξεχωρίζει κάποιο πεταχτό riff. Έτσι του αφιερώνεις ώρες και το περιεργάζεσαι. Γιατί είναι οι αγαπημένοι σου, γιατί και τότε στις αρχές έτσι άρχισες να ακούς.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που περίμενα(με) να βγάλουν το νέο Seventh Son και να απογειώσουν το metal. Δεν γίνεται και θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου (δυστυχώς). Μέσα από μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις σε κρατάνε μέχρι το τέλος. Ίσως γιατί συνήθισες ίσως γιατί καταφέρνουν να γράφουν μεγάλα τραγούδια που είναι πολύ καλά. Μεγάλωσαν και με τον τρόπο τους σου λένε να μεγαλώσεις κι εσύ. Το εκπληκτικό riff και το anthemικό τραγούδι πάντα θα είναι top αλλά δεν βρίσκεται μόνο εκεί η ουσία. Όμορφες μελωδίες, ωραίες ενορχηστρώσεις, νέες προσεγγίσεις δίπλα στις κλασσικές και μια διαδικασία που ξεκίνησε με το A Matter of Life and Death και βρίσκει την καλύτερη έκφανση της σε αυτή την κυκλοφορία.
Up the Irons ξανά!

Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω

Δεν πρόκειται για το κίνημα που προ 4ετίας σήκωνε μπάρες. Αλλά για το γνωστό έργο από το οποίο πήρε το όνομα του και είναι του Ντάριο Φο. Μιας προσωπικότητας της αριστεράς με μεγάλη δραστηριότητα και σημαντικό έργο. Είχα δει στο θέατρο τον Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού και είχα μείνει ενθουσιασμένος με το κείμενο.
Εδώ λοιπόν απλοί εργάτες ξεσηκώνονται μια ωραία πρωία γιατί δεν μπορούν πια να καταπίνουν αυτά που τους δίνει το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι εντυπωσιακό ότι ο τρόπος λειτουργίας, αδικίας, κοινωνικής ανισορροπίας είναι ολόιδιος 40 χρόνια μετά. Έχουν γαλουχηθεί γενιές μέσα σε αυτό το σύστημα και πλέον έχουν απομείνει μόνο τα πυροτεχνήματα όπως το κίνημα που αναφέρθηκε στην αρχή.

Τα πορτοκάλια του Μονταλμπάνο

Ο Σάλβο Μονταλμπάνο είναι αστυνομικός στη Σικελία. Ο Αντρέα Καμιλλέρι τον βάζει να βρίσκεται συνέχεια μπροστά σε αστυνομικά μυστήρια. Και λόγω κοφτερού μυαλού και φαντασίας καταφέρνει να τα εξιχνιάζει.
Πολλές αυτοτελείς ιστορίες, άλλες φορές με προφανείς δράστες και άλλες με ευφάνταστους κακοποιούς, ξεδιπλώνονται στην καλοκαιρινή σου ψάθα. Γιατί αποτελεί καλοκαιρινό και ευχάριστο αλλά όχι χαζοχαρούμενο ανάγνωσμα. Δε σε κάνει κατά τι σοφότερο αλλά σίγουρα δε γεμίζει απλά το μυαλό σου.