Amon Amarth - Deceiver of the Gods

Μόλις 3 χρόνια πριν οι Amon Amarth κυκλοφόρησαν έναν δίσκο στα γνωστά τους νερά: θεματολογία Vikings και epic/death metal. Δεν κατέπληξε το Rolling Stones και το NME (εδώ γελάμε) αλλά πλέον μπορούμε να το θεωρούμε κορυφαίο δίσκο.
Ο ήχος είναι σφιχτοδεμένος, αν και ίσως σε κάποιες φάσεις θα τον ήθελα πιο διακριτό. Ίσως έτσι όμως γινόταν πιο καλογυαλισμένος/ενισχυμένος και λιγότερο death. Όπως και να χει τα τραγούδια σε πιάνουν από το λαιμό. Επικές μελωδίες που σε κοπανάνε, δεν είναι τραλαλά αλλά σα να σε χτυπάει στο κεφάλι το σφυρί του Thor (sic).
Στα 10s να βρεις τραγούδια που σε πωρώνουν, σε περικυκλώνουν, σε φτιάχνουν: δύσκολο κι όμως εδώ συμβαίνει. Κοπάνημα και soundtrack σε αντίστοιχες σειρές.

Θαλασσιά

Όταν εκνευρίζομαι με τη μαλακία του άλλου οδηγού στο δρόμο, με τη χαζομάρα του διπλανού μου στο λεωφορείο, με την ανοησία του γείτονα εγώ φταίω περισσότερο  που του δίνω σημασία και επηρεάζομαι.
Δεν θα γίνω υπέρ του ωχαδερφισμού απλά πρέπει να επιλέγω καλύτερα που κινούμαι και τι ακούω και βλέπω. Τρανό παράδειγμα στη θάλασσα. Δυστυχώς τα μέρη που κινούμαστε είναι κατακλυσμένα από παιδάκια και γριές. Η χαμένη γενιά των 20άρηδων-30άρηδων δε βρίσκεται εκεί παρά 4χρονα να χοροπηδάνε και 60άρες να μιλάνε για το θάνατο... Την επόμενη φορά αναγκαστικά είτε σε κάποια ερημική παραλία είτε στα τρεντάδικα μπιτς μπαρζ.
Επίσης εντυπωσιακό είναι ότι έχει περισσότερη ησυχία στο σπίτι στην Θεσσαλονίκη παρά σε αυτό στη Χαλκιδική. Εκεί είναι όλοι "απελευθερωμένοι" και απλά ουρλιάζουν. Λύση και εκεί υπάρχει και είναι η μουσική: από metal ως κλασσική δεν υπάρχει πρόβλημα.

Korn - Take a Look in the Mirror

Αν μου έλεγε κάποιος πίσω στα 90s ότι μια μέρα θα θεωρώ δίσκο των Korn δίσκο αξιομνημόνευτο, θα γελούσα. Κι όμως. Κι αυτό ισχύει εδώ και χρόνια αλλά αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο (το γράφω για να μη με ξεγράψουν οι μεταλλάδες).
Έχουν περάσει από πολλές φάσεις και όσο να υπερισχύουν τα χαζά τους, αυτή η κυκλοφορία με έκανε να τους ακούσω και όχι να συνοφρυωθώ μόνο στο άκουσμα του ονόματος τους. Ένα από τα καλά μετά το 2000, που τα ιδιώματα μπερδεύτηκαν, ήταν ότι το ταλέντο από τέτοιες μπάντες βρήκε έκφραση σε πιο metal φόρμες. Μένουμε στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο και κυρίως στο πρώτο μισό. Το μπάσο του Fieldy πέρα από τον χαρακτηριστικό του ήχο, δίνει το groove. Οι δομές των τραγουδιών δεν είναι κλισέ αλλά αντιθέτως εμπνευσμένες. Είχε και το nu metal τα καλά του... Μπορεί όσο προχωρούσε η διάρκεια του δίσκου να υπερισχύει το nu στοιχείο αλλά η ισοπέδωση της αρχής έχει συντελεστεί: Right Now, Break Some Off και τα μυαλά στο χέρι, Counting on Me, το κινηματογραφικό Did My Time.

Φιλμς

Με το σταγονόμετρο αλλά όλες (σχεδόν) είναι μία και μία.

Spotlight

Ταινία-ντοκιμαντέρ που την κάνει τρομακτική η αλήθεια της. Από τη μια σε κάνει να επανεκτιμάς τη δημοσιογραφία από την άλλη σε κάνει ακόμα περισσότερο άθρησκο.

Locke

Ένας καθημερινός άνθρωπος οδηγάει 1,5 ώρα και μεις παρακολουθούμε πως αλλάζει η ζωή του. Εξαιτίας του.

Big Short
Όση ώρα διαρκεί το παρακολουθείς με ένα παγωμένο βλέμμα, προσπαθώντας να αντιληφθείς τον ιστό στο οποίο μας έχουν μπλέξει και πως έφτασες σήμερα να ζεις σε μια διαρκή χρεωκοπία. 

El Cuerpo
Ισπανικό θρίλερ καλογυρισμένο και με καλή εξέλιξη. Αξίζει

Γράμμα από το παρελθόν

Ένας ηλικιωμένος με άνοια γίνεται εκτελεστής. Όχι κουλτουριάρικο, όχι χολυγουντιανό. Καλό, πολύ καλό.

The Day I Saw Your Heart

Την είδαμε αναπάντεχα και έτσι αναπάντεχα μας άρεσε. Έξυπνη και ανάλαφρη σε κάνεις να συμπαθείς τόσο την πρωταγωνίστρια όσο και τον αλλού πατέρα της.

La Cara Oculta 

Δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα. Λες και παρακολουθείς επεισόδιο σειράς. Έξυπνη έμπνευση.

Bridge of Spies
Υπνοταινία αλλά δεν κατάλαβα γιατί πήρε όσκαρ Β' ανδρικού.

Boyhood
Μέσα σε σχεδόν 3 ώρες βλέπεις την εξέλιξη της ζωής ενός παιδιού στην Αμερική. Γυρισμένο με τους ίδιους ηθοποιούς σε κάνει να βλέπεις και λίγο πως εξελίσσεται η ζωή σου.

Pan
Με το σχολείο πήγαμε και είδαμε αυτή την εντυπωσιακή από πλευράς γραφικών ταινία. Από υπόθεση απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες.

Room
Τελική γεύση καλή αλλά κυρίως λόγω του μικρού πρωταγωνιστή και μόνο αν έχεις δει αντίστοιχες περιπέτειες και ψυχολογικά θρίλερ. Δεν υπήρχε εμβάθυνση ούτε και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας είναι κάτι εξαιρετικό.

The Revenant
Εγγύηση ο Ιναρίτου. Ευκαιρία να δεις ότι σου έχει ξεφύγει από την φιλμογραφία του. 2,5 ώρες ταινία και νοιώθεις σα να πέρασε μία ενώ χάνεσαι στην αφήγηση της.

Τα Βαλκάνια

Ο Mazower είναι αναγνωρισμένος Άγγλος συγγραφέας που ασχολείται με την περιοχή. Πριν χρόνια είχα διαβάσει ένα βιβλίο του που αναφερόταν στην πόλη μου και μπορώ να πω ότι μου άλλαξε την οπτική σε κάποια πράγματα.
Στα Βαλκάνια ο ιστορικός ασχολείται με την περίοδο της χερσονήσου από τον 15ο αιώνα και μετά. Πέρα από ότι σε κάνει να προβληματιστείς για αντιλήψεις σε μερικά θέματα (ειδικά αν είσαι του πατριωτισμού) σε βάζει να αναθεωρήσεις πολλά άλλα. Μεγαλωμένοι με δεδομένα όπως η σπουδαιότητα του έθνους μεταφέρεσαι σε εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν σκληρά αλλά χωρίς μένος για τους διπλανούς αλλόθρησκους. Εποχές που η γλώσσα ξεχώριζε τους ανθρώπους αλλά που οι Έλληνες αυτοπροσδιοριζόταν ως Ρωμιοί, οι Βούλγαροι ως Έλληνες και η λέξη Τούρκος ήταν βρισιά.
Πιστεύω ότι προσφέρεται από τους λάτρεις της ιστορίας μέχρι τους νορμάλ αναγνώστες που θέλουν ένα σοβαρό ανάγνωσμα. Μπορεί μέσα από τις γραμμές να σου μένει η γεύση ότι ο συγγραφέας προκρίνει το κρατικό σχηματισμό της αυτοκρατορίας από αυτόν του έθνους αλλά κι αυτό ανοίγει ένα μεγάλο πεδίο προβληματισμού.