Requiem (We will remember)

Στα social media και τα clickbait site μας πρήζουν ότι το 2016 χάθηκαν πολλοί καλλιτέχνες. Το 2017 θα χαθούν κι άλλοι, θα πω εγώ. Από αυτούς σημαντικοί είναι αυτοί που ξέρεις εσύ, που σου χουν "μιλήσει" και όχι αυτοί που είναι mainstream και τραβάνε click. Όπως πολλοί σημαντικοί χάθηκαν και τις προηγούμενες χρονιές. Αυτό να μας κάνει να καταλάβουμε τη ματαιότητα να περιμένουμε το μέλλον και να μη ζούμε το σήμερα. Να μας κάνει να μη χάνουμε ευκαιρίες να δούμε από κοντά και ζωντανά αγαπημένες προσωπικότητες. Αν ανατρέξω θα βρω ευκαιρίες που θα μπορούσα αλλά δεν είδα ανθρώπους που έφυγαν.
Τον Lemmy: ως φοιτητής μου ακουγόταν πιο rock n roll. Και μετά περίμενα να ρθει κάπου κοντά αλλά...
Τον Μητροπάνο στη Σίβηρη: θα βαριόμουν τόσο λαϊκά, σκέφτηκα. Στερνή μου γνώση.
Τους Pantera στην Αθήνα το 2001: καταραμένη 11η Σεπτεμβρίου που εξαιτίας σου χάθηκε η once in a lifetime ευκαιρία να δω τους Pantera.
Αλλά και κάποιους που μπορεί να μην τους ξαναδώ.
Τους Slayer στην Αθήνα το 2001: καταραμένη 11η Σεπτεμβρίου που εξαιτίας σου χάθηκε η once in a lifetime ευκαιρία να δω τους πραγματικούς Slayer.
Τον Malmsteen το 1998: στις πολύ αρχές της επαφής με αυτή την μουσική, ο μέγας βιρτουόζος μου φάνταζε εξεζητημένο να πάω.
Robert Plant με τη μπάντα του: έλα μωρέ, ξοφλημένος, δεν θα παίξει τίποτα από Zeppelin. Να μαλάκα!
Rage Against the Machine στην Αθήνα: χαμένη ευκαιρία για να ζήσω την πώρωση και τη ριζοσπαστικότητα τους.
Alice Cooper στην Πυλαία: μου φαινόταν χλιαρός και δεν πήγα...
Τους Maiden στη Βουλγαρία: δεν πάει να τους έχω δει 3 φορές, η περιοδεία για το Seventh Son δεν χανόταν.

Metal meltdown '16

Είχα πολλές δουλειές και δεν βρήκα χρόνο να γράψω για τους δίσκους που θεωρώ καλύτερους για το 2016. Αυτό είναι... και όχι πως όταν είδα τι κυκλοφόρησε φέτος μου ήρθε ζαλάδα. Ότι και να πω θα μου φαίνεται σα να μειώνω μπάντες που έγραψαν τραγουδάρες και μας επηρέασαν. Και για τους πιο πρόσφατους ότι τους υποτιμώ και ότι μετά από χρόνια θα τους εκτιμήσω. Δε το λέει η καρδιά μου να κάνω top με ολίγη από Hardwired…to Self-Destruct, το ΕΡ των Candlemass, τη σταθερότητα των Testament και σκόρπια τραγούδια από δω κι από κει. 

Μας ζώσαν τα φίδια για τα καλά και αν δεν γίνει επιτέλους κάτι (να βγει ένας σπουδαίος δίσκος, και γω ο ίδιος να το δω αλλιώς κοκ) δύσκολα τα πράγματα.

Helloween - Better than Raw

Τότε ήταν ένας δίσκος στη σκιά των Keeper και ο Deris ένα υποκατάστατο του Kiske. Από την άλλη το european power metal ήταν στα φόρτε του και συνεχιστής της heavy metal δόξας. Σ' αυτά τα πλαίσια στεκόταν στα αυτιά μου σαν στήριγμα των Maiden εκείνης της εποχής. Ένα "ξύπνημα" από τον τραχύ και ατμοσφαιρικό ήχο που θεωρούνταν ως ο σκληρός ήχος τότε.
Σχεδόν 20 χρόνια μετά ακούγεται φρέσκο και ανεβαστικό. Αυτό ήταν το ευρωπαικό-στρουμφ power metal. Γι αυτό το γουστάραμε. Και ενώ τώρα μας ακούγεται ακόμα πιο τραλαλα ως ιδίωμα, ο συγκεκριμένος δίσκος μας ακούγεται πιο γαμάτος. Τραγούδια πιασάρικα επιπέδου single: το καταιγιστικό Push, το εκπληκτικό Falling Higher, το ρεφραινικό Hey Lord, το εμφατικό Don 't Spit on my Mind, το δηλωτικό I can, το χαβαλετζίδικο Laudate Dominum. Σταματάω γιατί θα τα γράψω όλα.
Από τότε οι Helloween παρέμεναν σεβαστοί ως κορυφή του power metal αλλά θεωρούνταν για νεαρούς ακροατές. Ίσως το αποδέχτηκαν τελικά κι αυτοί και κατάλαβαν ότι όσα Better than Raw και να βγάλουν, όλοι θα θέλουν Keeper και Kiske. Έτσι του χρόνου θα κάνουν το πολυαναμενόμενο reunion.