Heavy Metal or no metal at all

Το κλείσιμο της χρονιάς φέρνει παραδοσιακά σ αυτό το blog την ανάγκη να κάνει ανασκόπηση στα καινούργια ακούσματα. Για να θυμάμαι μετά από χρόνια τι άκουγα και πως το καταλάβαινα.
Στο metal εκείνο το συγκρότημα που λέγεται Manowar είναι η ευχή και η κατάρα του. Γιατί από τη μια προσωποποιεί τις σπουδαίες μουσικές που υπάρχουν και από την άλλη τη βλακεία που δέρνει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τους μεταλλάδες. Από ένα τραγούδι τους δανείζομαι τον τίτλο για να καταλήξω ότι και φέτος τα ακούσματά μου ήταν μεταλλικά μεν αλλά όχι φρέσκα. Οι Kreator δε σώζουν την παρτίδα ενώ οι Mastodon παίζουν κάτι δικό τους που το λες metal. Για να είμαι ειλικρινής η κυκλοφορία που ξεχώρισα φέτος είναι ακόμη λιγότερο metal αλλά ενέχει στοιχεία που αγαπάμε σ αυτή τη μουσική: τα riff, τις αλλαγές, τα ωραία φωνητικά, τα ξεσπάσματα. Ο λόγος για το In Droves των Black Map.

3Α (Αλλοτρίωση - Αυτοαναφορικότητα - Ανασφάλεια)

Πριν από 20 ολόκληρα χρόνια, τέτοια εποχή ρίχναμε πολύ διάβασμα για τις πανελλήνιες. Για όσους δεν είχαμε μπάρμπα στην Κορώνη αλλά πηγαίναμε με το σταυρό στο χέρι, ήταν η φυσική επιλογή. Όσοι περάσαμε βγήκαμε υπάλληλοι. Στην καλύτερη κάποιοι ανοίχτηκαν σε μεγαλύτερες αγορές όπως της Αθήνας και ελάχιστοι πήγαν στο εξωτερικό.
Στην έκθεση λοιπόν, επιβαλλόταν να διαβάζουμε κυριακάτικες εφημερίδες και ορολογίες όπως η αλλοτρίωση ήταν πιθανά θέματα. Στο σήμερα δεν είναι απλά μια ορολογία για εξετάσεις αλλά τη βιώνεις από τις στις σχέσεις σου με τους άλλους μέχρι και με τη φύση. Ένας όρος που δε μας απασχόλησε ήταν η αυτοαναφορικότητα. Και δε μιλάω για τις selfie αλλά για κάτι βαθύτερο που ίσως κάποιος δεν το συνειδητοποιεί καλά καλά: πως η παρουσία του, ψηφιακή ή πραγματική, έχει να κάνει πάντα με το αναφέρεται άμεσα ή έμμεσα στον εαυτό του.
Κλείνω με μια αναφορά γνωστού ηθοποιού:
"Ο συντηρητισμός είναι ένα άμεσο επακόλουθο της ανασφάλειας. Όσο πιο ανασφαλής αισθάνεσαι, τόσο πιο πολύ κλείνεσαι. Είναι μία φυσική αντίδραση των πλασμάτων της φύσης να κλείνονται στις απειλές. Η κοινωνία μας συντηρητικοποιείται γιατί απειλείται από πολλά πράγματα. Είναι λογικό επακόλουθο". Να συμπληρώσω πιο λαϊκά ότι όσο οι μετανάστες θα μας πάρουν τις δουλειές άλλο τόσο οι ομοφυλόφιλοι θα μας πάρουν τις γυναίκες.

Ride like the wind

Βλέπεις ένα παιδάκι και η κίνηση του είναι αέναη. Πας βόλτα ένα σκυλάκι και μετά από τρεις ώρες ακόμα δε λέει να κουραστεί. Όταν κάνεις κάτι περισσότερο από τα καθημερινά (δουλειά, καφέ-ποτό) αντιλαμβάνεσαι ότι την προηγούμενη περίοδο σα να λίμναζες. Γυρνάει η σκέψη σου και αντιλαμβάνεσαι ότι την προηγούμενη περίοδο έχεις καταναλώσει ώρες αναμονής σε γιατρούς, σε σεμινάρια, στο να περιμένεις στο αεροδρόμιο χωρίς να κάνεις κάτι. Το πολύ πολύ να χαζεύεις στο κινητό σου. Φτάνεις ως το στρατό που έμαθες να ζεις με την αναμονή. Κάποια στιγμή πρέπει να σου χτυπήσει καμπανάκι.

Α(θ)λητισμός

Θεσσαλονίκη και αθλητισμός είναι σα να λέμε σαρδέλα με μαρμελάδα: δεν πάνε μαζί. Στα αρχαία χρόνια (δηλαδή ως τη δεκαετία του 90) υπήρχαν πραγματικές αθλητικές ομάδες. Αλλά αυτό ήταν. Από τότε τις αντικατέστησαν τα αθλητικά ραδιόφωνα της πόλης. Τυχαίο;
Μια μέρα να ακούσεις ράδιο ή να διαβάσεις τοπική εφημερίδα, φτάνει. Ζουν ανάμεσα μας όλοι όσοι συμμετέχουν και τους διαβάζουν. Και το εντυπωσιακό είναι ότι αυτοί οι "δημοσιογράφοι" είναι εκεί από τότε. Πιο στραβοστόμηδες, εριστικοί, ξερόλες, διαπλεκόμενοι αλλά πάντα εκεί παρά την αναξιοπιστία όλων αυτών των ετών και το ευτελές του πράγματος. Θυμάμαι τον Ζαγόρα που έβγαζε στην εκπομπή του τον μέντορα του, τον Σαράντη Πανταζή της Αθλητικής Βορείου Ελλάδος, για να κοροϊδέψουν τον Ρώσο που είχε μόνο ένα σακάκι. Ο λόγος για τον Σαββίδη που σήμερα έχει αγοράσει τη μισή Ελλάδα...

Wind of Fake

Θυμάμαι πριν χρόνια την ταλαιπωρία που είχαμε τραβήξει με τη Forthnet. Τώρα μια άλλη εταιρία του κλάδου λειτουργεί με βρώμικο τρόπο.
Στα συμβόλαια ξέρουμε για τα ψιλά γράμματα. Τα διαβάζεις και υπογράφεις. Η Wind όμως το απογείωσε: έστειλε σε ανύποπτη στιγμή μέσα σε έναν απλό λογαριασμό στο κάτω μέρος της σελίδας με ψιλά και δυσδιακριτα γράμματα, κάτι που ξεκινούσε για προσφορά. Όσο διαβάζει κάποιος σε ένα φυλλάδιο από σουβλατζιδικο τις προσφορές τόσο θα καθίσει να δει μέσα σε εκατοντάδες αριθμούς τι εννοεί. Δείτε την εικόνα του post και θα καταλάβετε.

Και μετά σου δίνει ένα μήνα να ακυρώσεις το συμβόλαιο. Αλλιώς πρέπει να πληρώσεις τα γαμησιάτικα της ακύρωσης. Αν αυτό το έντυπο και ο τρόπος δεν είναι κοροϊδία και π**τια τότε τι είναι;
Η "εξυπηρέτηση" του 13800 ήταν να σε χρεώνουν βάζοντας σε στην αναμονή και του καταστήματος της Τούμπας, μια εριστική σχεδόν προσβλητική αντιμετώπιση. Τέτοιες συμπεριφορές δεν πέφτουν κάτω. Αντίθετα θα "ανέβουν" όπου μπορούν.

ΥΓ Έγιναν όπως τα περιγράφει ο ομοιοπαθής

Κυκλοφορι(α)κό

Αγαπάμε κέντρο γιατί χίλιους λόγους. Αυτό είναι η η Θεσσαλονίκη. Τα υπόλοιπα είναι ετερόφωτα. Πρόσφατα ο δημαρχούλης ξεκίνησε ένα σύστημα στάθμευσης με χρεώσεις αν παρκάρεις στο δρόμο και λίγες θέσεις για τους μόνιμους κατοίκους. Διαμαρτυρίες έντονες δεν είδα γιατί ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Σκοπός κάθε παρέμβασης θεωρητικά είναι για να καλυτερέψει τα πράγματα. Το συγκεκριμένο είναι κυρίως για να μαζέψει λεφτά ο καταχρεωμένος από τα σκάνδαλα δήμος.
Πλέον σε αυτά τα σημεία βλέπεις τη χαρά του διπλοπαρκαρίσματος σε πιο έντονο βαθμό. Στην Τσιμισκή η αριστερή λωρίδα είναι κατειλημμένη από αμάξια με αλάρμ που αναβοσβήνουν στο χριστουγεννιάτικο κλίμα. Περνάει η Δημοτική Αστυνομία αλλά πίσω της μετά γεμίζει από τα παράνομα σταματημένα. Στην Εγνατία δεν υπάρχει διαγράμμιση γιατί δεν επιτρέπεται και αποτέλεσμα είναι να είναι φουλ παρκαρισμένη. Και συ αν πας με τη λογική δε θα κατέβεις με αυτοκίνητο αλλά θα παρεις λεωφορείο. Δεν έχει τύχει να μπω και να μην είναι πίτα στον κόσμο. Άντε να δεχθείς αυτή την άσχημη αίσθηση, άντε να προφυλαχθείς μη σου βουτήξουν τίποτα αλλά από τις ασθένειες που κλείνονται μέσα πως να ξεφύγεις;
Θα εγκλωβιστούμε στις άγχρωμες γειτονιές με τα στιβαγμένα αυτοκίνητα και την παράλογη δόμηση; Όχι ακόμα

Κοινοί πολιτισμοί

Το φθινόπωρο από τη φύση του σε πάει σε κάτι πιο εσωτερικό και ίσως κοντά στην τέχνη. Τα φεστιβάλ, οι εκθέσεις και τα event στην πόλη είναι πολλά και οι ευκαιρίες να βρεθείς σε κάτι καλλιτεχνικό αρκετές. Με άλλη αφορμή, βρέθηκα στην έκθεση Κοινοί Ιεροί Τόποι με εικόνες, έργα τέχνης και φωτογραφίες που αφορούν τις αβραμικές θρησκείες. Σου προκαλεί από ενδιαφέρον μέχρι και προβληματισμό.
Ο χώρος που πραγματοποιείται είναι το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Δεν το είχα επισκεφθεί ποτέ (ίσως και γιατί η λέξη μακεδονικό μου φαίνεται να μην κολλάει με έργα μοντέρνας τέχνης). Αν είσαι της άποψης ότι τέχνη είναι μόνο η κλασσική εποχή και η Αναγέννηση τότε σίγουρα δεν είσαι για εδώ. Αν έχεις επισκεφθεί κάτι αντίστοιχο ή έχεις κουραστεί λίγο με τα παραπάνω, τότε σου δίνει μια ωραία οπτική. Με περισσότερα εκθέματα θα λεγα ότι ήταν αντίστοιχο ευρωπαϊκών πόλεων.

Σημείωση: η εικόνα είναι από το σημείο που συναντιόνται οι πολιτισμοί της πόλης: στον τοίχο του βρεφοκομείου Άγιος Στυλιανός, εκεί που συναντιέται η Χαριλάου με την Τούμπα, οι οπαδοί της μιας ομάδας μουτζουρώνουν τα συνθήματα των άλλων και γράφουν τα δικά τους.

Κακή ανατροφή VII

Τα παιδιά σήμερα σίγουρα ανατρέφονται σε ένα καλύτερο και πιο ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον. Τουλάχιστον εν συγκρίσει με τα δικά μας χρόνια που το να φωνάζει ένας γονιός μέσα στο δρόμο στο παιδί του ή και να το δέρνει, δεν ήταν τρομακτικό.
Ανεξάρτητα από την ηρεμία του περιβάλλοντος ανατροφής, και τότε και τώρα οι άνθρωποι μεγαλώνουν τα παιδιά τους με μια βασική διαφοροποίηση: να εννοούν αυτό που λένε ή όχι. Το που ανήκει ο καθένας το διαπιστώνεις σε όλους τους χώρους που κινείσαι. Αυτό που πλέον εύχεσαι είναι να μην σε επηρεάζει η ασυνέπεια των λόγων με τις σκέψεις και τις πράξεις. Πρέπει να συνηθίσεις ότι δε σημαίνει πως επειδή εσύ είσαι ανοιχτός και ειλικρινής, το ίδιο ισχύει για τον απέναντι. Και καταρχήν μέσα από κάποια δείγματα συμπεριφοράς του να καταλαβαίνεις που ανήκει για να μη σε χαλάει μετά.
Και κάτι ακόμα: από τη στιγμή που θα ανατραφείς να λειτουργείς με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, πολύ δύσκολα μπορείς να το αλλάξεις όσο μεγαλώνεις. Ακόμα και να το θέλεις.

Κακή ανατροφή VI

Φέτος παρατηρώ έναν χαμό προσλήψεων συμβασιούχων. Τουλάχιστον στο χώρο που δουλεύω. Ο ξερόλας θα πει ότι έρχονται εκλογές. Εγώ απλά θα πω ότι η κατάσταση δε συμμαζεύεται με τίποτα και το λεγόμενο τέρας του δημοσίου μεγαλώνει. Και το λέει ένας δημόσιος που είναι τόσο χαζός γιατί τον χαλάει που βλέπει τόσους αργόσχολους μόνιμους και συμβασιούχους. Που του φαίνεται λογικό να υπάρχει ανάγκη για δουλειά και μετά να προσλαμβάνουν. Κανείς από όσους εισέρχονται στον χώρο δε θα θέλει να ψάξει για κανονική δουλειά αν τυχόν του χρόνου δεν τον καλέσουν. Γιατί τώρα το μόνο που αξίζει να περηφανευτεί είναι ότι απλά κάθεται και τον πληρώνουν.
Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι και εξαρτάται με το περιβάλλον του τομέα που βρίσκεσαι. Όπως και να χει όμως, δύσκολα συγκρίνεται με τις κανονικές δουλειές του ιδιωτικού. Και όπως και να χει έχω μια απέχθεια για όταν ακούω τον άλλον να περηφανεύεται που τα ξύνει και ουσιαστικά τον πληρώνουν οι υπόλοιποι.

Κακή ανατροφή V

Έχω μια απέχθεια για τους ανθρώπους που είναι δήθεν και μεγαλωμένοι να είναι υπερόπτες. Αυτοί θα στείλουν και τα παιδιά τους στον καλό παιδικό και τα σχολεία τύπου Ανατόλια. Είναι αυτοί που θα φοροδιαφύγουν σε μεγάλα μεγέθη θεωρώντας ότι η ανωτερότητα τους δε φορολογείται. Αυτοί που θα απορρίψουν κάθε τι δημόσιο και κοινό. Έχουν το δικό τους κώδικα και αντίληψη και μόνο εκνευρισμό θα σου προκαλέσει ο υπεροπτικός τρόπος ανατροφής τους. 

Memento mori

Στις συναναστροφές σου συχνά διαπιστώνεις ότι ο συνομιλητής σου πετάει τη μπάλα στην κερκίδα. Δηλαδή απασχολείται με γενικά και καθόλου προσωπικά θέματα ενώ καταφεύγει σε εύκολους ενόχους. Άμα ανοίξεις την τηλεόραση νομίζεις ότι αν φας ένα γιαούρτι είναι συνώνυμο της ηδονής ενώ η μη σωστή επιλογή παπουτσιών είναι πραγματικό πρόβλημα. Στα διάφορα σάιτ ο ψηφιακός κόσμος σε απορροφά.
Και μετά βρίσκεσαι στην πραγματικότητα. Σε αυτά που σε αφορούν και σου συμβαίνουν. Φέτος το θανατικό χτύπησε πολλές φορές. Και αν δε σε φέρνει αυτό μπροστά στην πραγματικότητα τότε η ζωή θα σε προσπεράσει. Ακόμα και αν εσύ νομίζεις ότι την ζεις, ακόμα και αν το αντίθετο της σου φαίνεται κάτι μακρινό.
Όσο μακρινός σου φαίνεται ο θάνατος τόσο μακρινή σου είναι και η ζωή.

Φίλμια

Ή του ύψους ή του βάθους. Προσοχή τι θα διαλέξετε από τα παρακάτω.

• Demolition
  Εκτιμάμε τον Gyllenhaal αλλά παραήταν πατάτα. Καμένοι τύποι στην καμένη αμερικανική πραγματικότητα.
• Split
  Ακόμη μια πατάτα του Syamalan. Ο πρωταγωνιστής μπορεί να διασώθηκε αλλά η μαλακία δεν σώζεται.
• Contratiempo
  Στα χνάρια του πολυ καλού El Cuerpo, σε κρατάει ως το τέλος και σου χαρίζει και μια ανατριχίλα. Τι άλλο να θέλεις από ένα ψυχολογικό θρίλερ;
• I, Daniel Blake
  Στην (προηγμένη) Αγγλία ένας άνθρωπος σαν και μας. Με το που θα εμφανίσει αδυναμία το σύστημα θα τον καταπιεί. Τρομερή.
• Perfetti Sconosciuti
  Μεσήλικα ζευγάρια, άνθρωποι που γνωρίζονται πολλά χρόνια. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει κανέναν.
• La pazza gioia
  Σε ένα ιταλικό ψυχιατρείο δύο διαφορετικές περιπτώσεις θα βρούνε τα κοινά σημεία τους και θα "αποδράσουν". Φοβερή η πρωταγωνίστρια
• Forushande
  Ιρανικό σινεμά στα γνωστά του στάνταρ. 
• Nocturnal Animals
  Πολύ καλό. Ένα ψυχολογικό θρίλερ σε τρεις διαστάσεις που σε έχει.
• Chevalier
  Άκουσα καλά λόγια αλλά ήταν πραγματικά μαλακία. Από αυτές που προσφέρονται για να τη σχολιάσεις σε παρέα. Ίσως σε καμιά βορειοευρωπαϊκή κοινωνία να έχει αντίκρισμα αυτό το είδος των συμπεριφορών και των ανθρώπων. Αλλιώς η σκηνοθέτις πολύ το μαύρο.
• Run Lola Run
  Ταινία των 90s που σε κρατάει σε εγρήγορση και σε γυρνάει στα 90s.
• The Light Between Oceans
  Μια ταινία που ξεπερνούσε τα κλισέ και όσο κυλούσε σε διάρκεια σε κατρακυλούσε. Τα ηθικά διλήμματα σε έβαζαν και σένα στη θέση των πρωταγωνιστών.

Κως - Κάλυμνος - Νίσυρος

Όταν έπεσε η ιδέα για τα νησιά σε αυτή την πλευρά του Αιγαίου, έγινε αποδεκτή με συνοπτικές διαδικασίες. Με μεταφορικό σε κάθε μέρος και διαφορετικά καταλύματα, μέσα σε 8 μέρες θα τα ξεζουμίζαμε.
Η Κως είναι κοσμοπολίτικη. Με τουρίστες πολλούς και από πολλά μέρη. Με επιλογές από άκρως τουριστικά χωριά και μαγαζιά μέχρι καφέ σε εγκαταλελειμμένα χωριά. Με παραλίες για όλα τα γούστα. Με μέρη ιστορικού ενδιαφέροντος διάσπαρτα στο νησί και ξεκινώντας από την καρδιά της πόλης. Δε γίνεται να σε αφήσει ανικανοποίητο.

Η Κάλυμνος είναι ένας βράχος. Είτε θα τον αγαπήσεις είτε θα σε χαλάσει. Οι απομακρυσμένες παραλίες στα βόρεια είναι που σε αποζημιώνουν, η "γεμάτη" Πόθια, τα εξαντλητικά κάστρα και φυσικά τα σφουγγάρια! Δε μας έφτανε η Κάλυμνος και πεταχτήκαμε στη γειτονική Τέλενδο για λίγο περπάτημα και πολύ καλοπέραση.

Μικρή κι αξιαγάπητη η Νίσυρος. Παραλίες δεν έχει αλλά οι οικισμοί της είναι κουκλίστικοι. Αξίζει να χαθείς μέσα τους. Γύρω γύρω όλοι στη μέση το ηφαίστειο. Όταν μπεις μέσα στον κρατήρα του καταλαβαίνεις ότι ζει και ασθμαίνει.

Σημαντικά

• Φαγητό και άγιος ο θεός. Φάγαμε όσα ψαρικά μπορέσαμε στην Κάλυμνο και ακόμα τα λιγουρεύομαι. Τυρί κρασάτο και πιτάκια στη Νίσυρο. Ανατολίτικες γεύσεις στην Κω.
• Νυχτερινή διασκέδαση από χαλαρή στην Νίσυρο μέχρι αγγλοθορυβώδη στην Κω. Παντού όμως μπορούσες να βρεις αυτό που σ' άρεσε.
• Μου έκανε εντύπωση που συναντήσαμε αρκετούς ομογενείς. Λες και ήταν βγαλμένοι από ελληνικές σειρές του 90, ερχόταν στον τόπο τους με τα σπαστά ελληνικά τους.
• Με ρωτάνε ποιο μ' άρεσε από τα τρία. Ανάλογα τι θεωρείς σημαντικό σε ένα νησί. Για μένα το ιδανικό είναι να τα συνδυάσεις και έτσι θα πάρεις το απόλυτο. 
• Καστρονήσια. 

Η κοροϊδία της εικόνας

Το ρητό λέει μία εικόνα χίλιες λέξεις. Σήμερα κανείς δεν θα καθίσει να διαβάσει ένα άρθρο χιλίων λέξεων, καθώς περιηγείται στο ίντερνετ. Στην εικόνα θα ρίξει μια ματιά.
Έτσι η σημασία της εικόνας γίνεται όλο και σημαντικότερη. Αυτό που προσπαθούσε να σε προκαταβάλει και οδηγήσει κάπου ένα κείμενο τώρα γίνεται μέσα από την εικόνα. Στο Facebook συναντάμε ερασιτεχνικές από γνωστούς. Συναντάμε και εικόνες σε άρθρα. Αν έχει ενδιαφέρουσα και όχι ερασιτεχνική θα το κλικάρουμε.
Μερικές φώτο κάνουν κρα ότι είναι επεξεργασμένες. Χαρακτηριστικό τα κόκκινα, κίτρινα, και μπλε σπιτάκια που καθρεφτίζονται στο λιμάνι ενός νησιού. Πιο κοινό οι εκτυφλωτικές και αψεγάδιαστες γκόμενες για να κάνεις κλικ στο άρθρο. Στην πραγματικότητα ούτε τα σπιτάκια είναι φανταχτερά ούτε τα νερά του λιμανιού είναι καθρέφτης. Ούτε οι κοπέλες είναι τέλειες αλλά η λήψη και η επεξεργασία τις κάνει έτσι. Χαρακτηριστικό αυτό το άρθρο.

Επιστημονική έρευνα

Αυτό το ποστ το είχα από το 2013. Αλλά ποτέ δεν το ολοκλήρωσα. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν μια έρευνα που λέει ότι το Survivor βοήθησε την σεξουαλική ζωή των τηλεθεατών. Την έκανε το Ανδρολογικό Ινστιτούτο και έτσι πήγα να τη διαβάσω. Αλλά οι αναφορές της είναι επιπέδου τρολ. Κάθε λίγο και λιγάκι διαβάζουμε επιστημονικές έρευνες από πανεπιστήμια που συνδέουν τον ύπνο με την ευτυχία, το ύψος και  με την προσωπική περιουσία, το χρώμα του αυτοκινήτου σου με την προσωπικότητα και ότι βλακεία μπορείς να φανταστείς. Είναι καλές για να τις διακωμωδούν στο Πρωινό Φρικάσε αλλά μέχρι εκεί. Η έννοια του ερευνητή ξεφτιλίστηκε κι αυτή.
Έτσι γίνομαι και γω ερευνητής. Είχα σκεφτεί να εκμαιεύσω από τους φίλους και γνωστούς τον αγαπημένο ήρωα κόμικ και πως αυτό συνδέεται με την προσωπικότητα του. Αλλά είχα πετύχει ένα βιντεάκι πριν μήνες που έκαναν κάτι αντίστοιχο και έτσι εγκατέλειψα την καριέρα μου στην έρευνα. Με καλύπτουν οι καθημερινές βλακείες.

ΥΓ Για να μη πάνε χαμένα, κάποια από τα στοιχεία που θυμάμαι ήταν τα εξής:
Β.: Γκαστόνε, Σκρουτζ
Τ.: Χιού, Λιούι, Ντιούι
Ν.: Φάντομ Ντακ (λόγω γκάτζετ)
Σ.: Ντόναλντ Ντακ

Καλοκαιρινός ρατσισμός

Δε μπορώ και δε γίνεται να εξαντλήσω το θέμα του ρατσισμού σε ένα post λίγων λέξεων. Πάμε λοιπόν σε μια απλή προσέγγιση.

Ως μικρά παιδιά στο περιβάλλον του σχολείου βιώναμε τον ρατσισμό. Όχι τον φυλετικό (γιατί δεν είχαμε συμμαθητές από άλλες χώρες) αλλά για το αν ένα παιδί είναι χοντρό, με σπυριά, με μεγάλα αυτιά. Σίγουρα έπαιζε ρόλο ότι τότε δεν ήταν τόσο κακό να κοροϊδέψει ο ένας τον άλλον για κάτι τέτοιο ενώ σίγουρα σε αυτή τη νοητική ανωριμότητα είναι αναμενόμενες τέτοιες συμπεριφορές. Οτιδήποτε είναι πέρα από το μέσο όρο και το μέτρο/μέτριο μπορεί να στοχοποιηθεί.

Κατά βάση τέτοιες συμπεριφορές δικαιολογούνται λόγω ηλικίας. Όπως δικαιολογούμε αντίστοιχες συμπεριφορές στην ηλικία μας στη φάση του χιούμορ. Έτσι θέλω να πιστεύω ότι ισχύει για τις αναφορές που κάνω και ακούω από φίλους για όλους αυτούς τους Βαλκάνιους τουρίστες που κατακλύζουν τη Βόρεια Ελλάδα. Λέγε λέγε όμως, παγιώνεται ένα στερεότυπο τζαμπατζή, ενοχλητικού, απαίδευτου τουρίστα. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά αλλά εμείς δε μπορούμε να αλλάξουμε τους δικούς μας (αγενείς, καταπατητές κλπ) θα αλλάξουμε τους ξένους;

Όταν ακούς απαξιωτικές απόψεις από αγνώστους και ανθρώπους που δεν έχει βαρύτητα η γνώμη τους για σένα, δεν τρέχει και τίποτα. Αλλά όταν αυτές είναι από κοντινούς σου και διαπιστώνεις ότι ξεφεύγουν σε πιο σοβαρά ζητήματα, τότε υπάρχει θέμα. Για την ώρα ακολουθώ την προσφιλή μου τακτική του χιούμορ και του τρολαρίσματος. Αλλά κάποια στιγμή ίσως τα πράγματα πρέπει να μπουν στη θέση τους. Όχι για να κάνω τον άλλον αν αποδεχθεί τις απόψεις μου αλλά να τις σέβεται και να ψαχτεί λίγο με τις δικές του.

Ευ φαγωνίζεσθαι

Πριν κανά δυο μέρες ήταν η επέτειος για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 87. Πέρασαν 30 χρόνια και η αίσθηση είναι ότι δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μας. Όσο και να είμαστε αυτάρκεις, με σπίτι, αμάξι, οικογένεια ο καθένας, όταν φτάνει στα αθλήματα η αντίδραση είναι σχεδόν η ίδια. Παιδικότητα, αθωότητα, βλακεία; Πες το όπως θες.
Οι απαιτήσεις για τις ομάδες που υποστηρίζουμε είναι να κατακτούν τίτλους. Για να λειτουργήσουν χρειάζονται πολλά λεφτά. Και αυτοί που τους περισσεύουν και λειτουργούν με τον τρόπο του ελληνικού "αθλητισμού", δεν είναι άνθρωποι που πάνε με το σταυρό στο χέρι. Χωμένοι μες την παρανομία και τη λαμογιά. Σήμερα άκουσα για τον ιδιοκτήτη του μπασκετικού Άρη που τον ψάχνει η Interpol. Πριν καιρό είχαμε το Noor 1, το πλοίο με ναρκωτικά που το σχετίζανε με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού. Ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ ο Μελισσανίδης δεν είναι από τους ανθρώπους που θα θελες για γείτονες. Ο Σαββίδης του ΠΑΟΚ πριν χρόνια είχε καταγγελίες για πεσίματα στον πρώην προπονητή γιατί ζητούσε τα λεφτά του. Και αυτά είναι κορυφές του παγόβουνου.
Αφού αποδεχόμαστε αυτούς να ορίζουν τις ομάδες μας, τότε πάμε στην βλακεία. Γιατί το 87 ήμασταν παιδάκια αλλά όποιος ασχολείται σήμερα είναι ενσυνείδητα βλάκας.

L ACTA

Σχεδόν όλοι στο άκουσμα της λέξης πανεπιστήμιο, σκέφτονται την επιστήμη, τη γνώση, τη διακίνηση ιδεών. Και καλά κάνουν. Αλλά όταν αυτό βρίσκει εφαρμογή τότε τα πράγματα αλλοιώνονται.
Ως φοιτητές καταλάβαμε τι γίνεται με τους καθηγητές. Η οικογενειοκρατία και η κλίκες τους δεν άφηναν περιθώρια σε κάτι άλλο. Κάθε παπαριά την εκδίδανε για να βγάλουν παραδάκι, είχαν στρατό από διδακτορικούς για τα θελήματα. Και σίγουρα πόσες άλλες μεγάλες μπάζες που δεν φαινόταν με την πρώτη.
Ο χώρος του ΑΠΘ προσφερόταν για συναυλίες και εκδηλώσεις. Αλλά και με πρόφαση το άσυλο το έγκλημα παραμόνευε. Τα τελευταία χρόνια έχουν βγει δεκάδες περιπτώσεις ενώ οι μικρές περνάνε στο έτσι. Ποιος περνάει το βράδυ από μέσα πλέον; Τελευταίο κρούσμα το πτώμα μιας τοξικομανούς μέσα στην πολυτεχνική.
Και μια τρίτη έκφανση (από τις πολλές) είναι οι πανεπιστημιακές επιχειρήσεις τύπου ACTA. Είχα την εμπειρία - ατυχία να συνεργαστώ μαζί τους. Ακόμα μου χρωστάνε λεφτά, ακόμα έννοιες όπως εκπαίδευση ενηλίκων-επαγγελματισμός τους είναι άγνωστες.

Κοιτάμε μπροστά

Είναι περιπτώσεις που το γεγονός ότι κοιτάμε μόνο μπροστά και το τι έπεται, είναι μάλλον αρνητικό. Γιατί δεν έχουμε πλήρη αντίληψη και δε δίνουμε την σωστή προσοχή στα προηγούμενα. Πολύ χαρακτηριστική περίπτωση η σχέση με τους γονείς. Θεωρούμε δεδομένο ότι υπάρχουν και κουραστικό που ασχολούνται μαζί μας. Όταν έρθει η ώρα και περάσουμε στη θέση τους, μας είναι απόλυτα φυσιολογικό και ξεχωριστό αυτό το γεγονός.
Ακόμα μία περίπτωση είναι το θέμα της ηλικίας. Ενώ πιστεύουμε ότι άνετα μπορούμε να κάνουμε παρέα και να είμαστε μαζί με άτομα 10 χρόνια μικρότερα μας, δυσκολευόμαστε να κάνουμε το ίδιο με 10 χρόνια μεγαλύτερους μας. Ακόμα και 3 χρόνια να είναι μεγαλύτερος ο άλλος σα να μας φαίνεται ότι ανήκει σε άλλη γενιά. Ίσως να μην ισχύουν ακριβώς και σε όλες τις περιπτώσεις αλλά η θεώρηση των πραγμάτων και η αρχή των πάντων γίνεται σύμφωνα με το πότε γεννηθήκαμε εμείς. Εγωκεντρικό μεν, πραγματικό δε.

Ομιλείτε ελληνικά

Θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια που διαπίστωνα ότι κάποιες λέξεις τις χρησιμοποιούσα ελαφρώς διαφορετικά από την πραγματική τους σημασία. Κι αυτό γιατί με το που την πρωτοάκουγα, καταλάβαινα το νόημα της από τα συμφραζόμενα και δεν αναζητούσα τη σημασία της στο λεξικό.  Υποθέτω κάπως έτσι αλλοιώθηκε γενικά και η σημασία των λέξεων στο βάθος του χρόνου.
Από αυτό κύλησαν πολλά χρόνια και φτάνουμε στη σημερινή διαπίστωση ότι τα ελληνικά που ακούμε δεν βγάζουν νόημα. Συγκεκριμένα όταν ακούς κάποιον να πάει να εκφράσει μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση, αν προσέξεις θα διαπιστώσεις ότι δε βγάζει κάποιο νόημα. Και συνήθως ακυρώνει αυτό που λέει. Δεν το κάνει επειδή είναι πολιτικός και θέλει να μπερδέψει τον ακροατή, ούτε επειδή είναι δικηγόρος και μιλάει νομικίστικα. Είναι επειδή δεν έμαθε σωστά ελληνικά στο σχολείο και χρησιμοποιεί έτοιμες-προκάτ εκφράσεις που δεν στέκουν συντακτικά. Παρόλαυτα οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε τι λέει γιατί αναγνωρίζουμε τις εκφράσεις και με το που τις ακούμε αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να πει. Όπως με την εικόνα του post ένα πράγμα.

Roadtrip στη Βουλγαρία

Λόγω εύκολης πρόσβασης και μικρής πολυπλοκότητας, το κανονίσαμε 3-4 μέρες πριν ξεκινήσουμε. Παρέα 4 ατόμων, φορτώσαμε στο αμάξι τα μπογαλάκια και φύγαμε.
Πρώτη στάση μετά τα σύνορα στο Μελένικο. Όμορφο, γραφικό χωριουδάκι μέσα στη φύση που σου δίνει μια πρόγευση τι είναι η Βουλγαρία. Αξίζει και για μια ημερήσια από τη Θεσσαλονίκη.

Σόφια η υποτιμημένη. Μεγάλες ανοιχτωσιές, πολύ πράσινο, ωραία κτίρια. Εδώ θα περιηγηθείς πολύ στις εκκλησίες τους και καθώς βρισκόμασταν εκεί Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή, ήταν ιδανική φάση. Όπως και στο Βελιγράδι δεν έχει πολλά μουσεία να επισκεφθείς (πλην του Ιστορίας) και έτσι γυμνάζεις τα ποδαράκια σου από το περπάτημα.

Φιλιππούπολη.  Μακάρι να ήταν πιο κοντά μας γιατί μιλάμε για μια από τις ομορφότερες πόλεις στη περιοχή. Τόσο η παλιά πόλη με τα πετρόστρωτα δρομάκια και τα πανέμορφα αρχοντικά όσο και η νεότερη με τον πεζόδρομο της και τις όμορφες επιλογές για καφέ. Ακόμα και το ποτάμι (ο Έβρος) κάτι δίνει.

Και μετά κατηφορίσαμε προς τη Ροδόπη. Εκεί δε σε κερδίζουν τόσο οι πόλεις και τα χωριά όσο η πυκνή ορεινή βλάστηση, τα ποτάμια και πως δένουν όλα αυτά. Στον πηγαιμό συναντάς απομεινάρια από φρούρια και ζωντανά μοναστήρια. Και από τη δική μας πλευρά, στα πομακοχώρια το τοπίο συνεχίζει ενώ προστίθεται και αυτή η αμηχανία για τα αλλιώτικα μέρη.

ΥΓ. Ελάχιστο κόστος σε σχέση με αντίστοιχες μέρες σε Ελλάδα τόσο για φαί, βενζίνη όσο για διαμονή.
ΤΓ 2. Καμιά σχέση η σεμνότητα των ανθρώπων, για παράδειγμα στην Ανάσταση.
ΥΓ 3. Δεν είναι ταξίδι ζωής αλλά αν δεν το κάνεις χάνεις πολλά.
ΥΓ 4. Ωραία φάση το roadtrip. Άντε την επόμενη φορά πιο μακριά και να μην οδηγεί μόνο ο γράφοντας...

Shinny happy people

Όταν κυκλοφορείς στο κέντρο της πόλης, ειδικά ηλιόλουστες μέρες, βλέπεις να σφύζει από ζωή, από ευημερία και ομορφιά. Σα να είσαι σε ένα πανηγύρι χωρίς προβλήματα και αβεβαιότητα. Από τη στιγμή που βρίσκεσαι εκεί, κάθε άλλη συμπεριφορά είναι παράταιρη και γκρινιάρικη. Ας κουβαλάμε αυτά τα χαμόγελα και ας θαμπωνόμαστε από τον εκτυφλωτικό ήλιο.

This is footlball

Το να γράψω για το χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πρώτον μίζερο και δεύτερον αναντίστοιχο με την ύπαρξη των δεκάδων αθλητικών ραδιοφώνων, εφημερίδων και σάιτ. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα παίζουν το ίδιο άθλημα με άλλες χώρες. Και φυσικά δεν είναι όλες οι χώρες αθλητικές και σωστές και μεις χάλια.
Μεσημέρι Κυριακής και έχει στην κρατική Καλλονή - Άρης. Λόγω Άρη κάθομαι και το βλέπω. Αναγκαστικά παράλληλα χαζεύω στο κινητό κλπ κλπ. Φτάνει το τελευταίο δεκάλεπτο και πιστεύω ότι και οι 100 τύποι που πήγαν στη μια κερκίδα του γηπέδου, χόρτασαν από θέατρο, ανυπαρξία φάσεων-ρυθμού και ψευτοτσαμπουκάδων.
Απόγευμα Κυριακής και βρίσκομαι στον σύνδεσμο της Λίβερπουλ για το ματς με την Μάντσεστερ Σίτυ. Τέτοιες περιπτώσεις καταλαβαίνεις γιατί σ' άρεσε το ποδόσφαιρο. Όχι για τα πολλά γκολ και τις επικές προκρίσεις αλλά για τον καταιγιστικό, αθλητικό ρυθμό. Που δεν βρήκες χρόνο να κοιτάξεις ούτε τι ώρα είναι. 

Καφέ γενιά

Δεν είμαστε μικροί αν και υπάρχει μια συνέχεια στη συμπεριφορά μας από τότε που ήμασταν μικροί. Ίσως δεν ωριμάσαμε τόσο. Τότε ήταν επίτευγμα να βγούμε για καφέ και εκείνος ο σκούρος, πικρός φραπές που έπιναν ξεχώριζε τους μικρούς από τους "φτασμένους".
Χιλιάδες καφέδες μετά και πολλά χρόνια αργότερα, ο καφές έχει γίνει σαν το νερό. Έχει πάψει να είναι σημαντικός σημασιολογικά ενώ από την άλλη πολλές φορές έχει υποκαταστήσει την έννοια της επικοινωνίας. Η συνάντηση με φίλους νοείται μόνο αν πας για καφέ ενώ και η αξία των λεγομένων έχει τη "βαρύτητα του". Μάλλον πρέπει να τον αφήσουμε λίγο στην άκρη...

Sabbath riff

Κάπου διάβασα ότι η 13 Φλεβάρη είναι η Παγκόσμια Μέρα heavy metal. Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια Παγκόσμια Μέρα αλλά αν υπήρχε έπρεπε να ήταν στις 13 Φλεβάρη. Αν ρωτήσεις γιατί, σταμάτα να διαβάζεις και μπες στο popjustice.com ή το thisisrnb.com :@
47 χρόνια πριν ξεκίνησε να χτυπάει το ρολόι αυτής της μουσικής. Και πριν λίγες μέρες η μπάντα που το έβαλε μπροστά σταμάτησε την καριέρα της. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε γιατί αποτελείται από ανθρώπους και η ανθρώπινη φύση φθίνει. Αλλά ο ήχος και τα riff θα μείνουν για πάντα. Ακόμα και σε αυτούς που δεν θα το γνωρίζουν, η μουσική κατεύθυνση που ορίστηκε από τους Black Sabbath, θα υπάρχει σε όποιον σκληραίνει τον ήχο του. Σε όποιου το αυτί δεν χάνεται στο θόρυβο αλλά παίρνει τη μελωδία και την πηγαίνει σε άλλα επίπεδα δυναμικής.

ΥΓ Ο Iommi είναι ο αιώνιος riffmaster. Άλλοι έγιναν διάσημοι χάρις σε άλλες ικανότητες αλλά οι εμπνεύσεις του, που αποτυπώθηκαν στα τραγούδια των Sabbath είναι και η ουσία και το νόημα της μουσικής. Αυτό που ξεχωρίζει τη μουσική από τον απλό ρυθμό και την ατμόσφαιρα.
ΥΓ 2. Εμείς riff δεν βγάζουμε παρά (εφήμερες) ατάκες.

Χιονάει

Εδώ και χρόνια γκρινιάζαμε που δεν έκανε δυνατούς χειμώνες στη Θεσσαλονίκη. Που παντού χιόνιζε εκτός από εδώ. Πλέον το βουλώσαμε.
Είτε λόγω ασθενειών είτε λόγω τριτοκοσμικού κράτους δεν το χαρήκαμε τόσο. Ίσως επειδή εδώ και πολύ καιρό οι πολικές θερμοκρασίες μας δυσκολεύουν. Ίσως επειδή δεν είμαστε παιδιά να βγούμε απλά έξω και να παίξουμε χιονοπόλεμο.

Φωτοσοπόστ

 

Αγαπημένη κατηγορία που επανέρχεται όταν έχει κάτι να πει.

1. Το αυτοκίνητο στο κέντρο ΑΠΛΑ έχει παρκάρει στη διασταύρωση των δύο δρόμων.
2. Η κυρία στο μηχανάκι με το εντυπωσιακό μαλλί, ροζ τσαντάκι, εφαρμοστό κίτρινο μπλουζάκι και κολλάν μας αποσπά την προσοχή από τον ΟΑΣΘ και τα προβλήματά του.
3. Μία από τις ινκόγκνιτο εμφανίσεις του Κώστα Καραμανλή, αυτή τη φορά σε θεατρική παράσταση στην πόλη μας.
4. Οι εκπτώσεις ξεκίνησαν και είναι πραγματικές.

(Then we take) Berlin

Όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις διακοπών σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έτσι και δω δώσαμε βάρος στο να δούμε τις ομορφιές του Βερολίνου. Έλα όμως που φημίζεται για τη νυχτερινή του ζωή. Δεν καταφέραμε πολλά λόγο κούρασης αλλά σε σχέση με τις άλλες φορές κάτι κάναμε.
Ένα θέμα είναι ότι δεν έχει κάποιο κέντρο να το περπατήσεις. Και ακόμα ότι οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Έτσι θέλει να είσαι "επαγγελματίας" για να μη μείνεις πίσω και χάσεις αυτά που θες να δεις. Πάμε στα επιμέρους.

Πολιτισμός - Ιστορία

• Εκατοντάδες μουσεία και με την αντίστοιχη κάρτα πρέπει σίγουρα να πας στης Περγάμου (και στο Neues): πύλης της Αστάρτης, πύλη της Μιλήτου, πολιτισμοί της Μέσης Ανατολής. Το μάτι εντυπωσιάζεται. Το μυαλό αντιλαμβάνεται πόσα βασίλεια ανέβηκαν και κατέβηκαν μέσα σε χιλιάδες χρόνια.
• Αν είσαι της τέχνης εδώ είσαι. Ξεκινάς με τα βασικά της Αναγέννησης (εγώ πάντως στον Ιερώνυμο Μπος κόλλησα) και μετά πας στη σύγχρονη τέχνη και στις γκαλερί που είναι διάσπαρτες.
• Το Τείχος. Η θλιβερή ιστορία που έφτασε ως τις μέρες μας. Και συ μέσα από το Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας, το East Side Gallery και το Charlie Checkpoint να προσπαθείς να αντιληφθείς πως λειτουργούσε το πράγμα.
• Βλέποντας τα εκθέματα και τα μνημεία για τις θηριωδίες των Ναζί αντιλαμβάνεσαι πόσο τα έχουν βρει με τον εαυτό τους. Ανατριχίλα.

Ζωάρα

• Χριστούγεννα χωρίς τις αντίστοιχες αγορές με ένα gluhwein στο χέρι και ένα apfel στο άλλο δε γίνεται!
• Από φαί έχει τα γερμανικά wurst αλλά τα βιετναμέζικα, τα τάι και τα τούρκικα είναι must.
• Αν είσαι στη βερολινέζικη club φάση θα στηθείς στις ουρές φαντάζομαι. Αν είσαι για kneipfen στο Kreuzberg. Hipster στο Neukolln. Gay στο Schoneberg. Θες να βγεις για ένα ποτό; Σε κάθε γειτονιά.
• Οι Βερολινέζοι κάνουν ζωάρα. Σε κάθε δρόμο είχε εστιατόριο, μπαράκι κλπ. Τα εμπορικά μαγαζιά άνοιγαν 10-11 και έκλειναν στις 8. 

Παρατηρήσεις

• Συγκοινωνίες σούπερ. Τιμές ακριβές στο φαγητό, νερό, μετακινήσεις, σουβενίρ, μουσεία. Μια χαρά στα ποτά και στα σούπερ μάρκετ.
• Από κρύο μια χαρά ήταν. Πάει κι αυτό το παραμύθι.
• Γενικά πολύ η κατασκευή/ανοικοδόμηση και τα καινούργια κτίρια
• Ειδικά πολύ το πυροτέχνημα και το ντάμπα-ντούμπα την Πρωτοχρονιά. 

ΥΓ Πέρα από όλα τα άλλα, αυτό που μου αφήνει προσωπικά ένα ταξίδι στο εξωτερικό είναι ότι (έστω και προσωρινά) σε κάνει να αλλάζεις λίγο το πως βλέπεις τα πράγματα. Αποστασιοποιείσαι από τη ρουτίνα, καθαρίζεις τη σκέψη σου, αναζωογονείσαι. Μόνο γι αυτά αξίζει να πας ακόμα και σε μέρη που ίσως δεν έχουν κάτι φοβερό και τρομερό.
ΥΓ 2 Διαμονή μόνο σε σπίτια πλέον: τα παιδιά που νοίκιαζαν το δωμάτιο ήταν τόσο καλά λες και ήταν συγγενείς μας.