Κοιτάμε μπροστά

Είναι περιπτώσεις που το γεγονός ότι κοιτάμε μόνο μπροστά και το τι έπεται, είναι μάλλον αρνητικό. Γιατί δεν έχουμε πλήρη αντίληψη και δε δίνουμε την σωστή προσοχή στα προηγούμενα. Πολύ χαρακτηριστική περίπτωση η σχέση με τους γονείς. Θεωρούμε δεδομένο ότι υπάρχουν και κουραστικό που ασχολούνται μαζί μας. Όταν έρθει η ώρα και περάσουμε στη θέση τους, μας είναι απόλυτα φυσιολογικό και ξεχωριστό αυτό το γεγονός.
Ακόμα μία περίπτωση είναι το θέμα της ηλικίας. Ενώ πιστεύουμε ότι άνετα μπορούμε να κάνουμε παρέα και να είμαστε μαζί με άτομα 10 χρόνια μικρότερα μας, δυσκολευόμαστε να κάνουμε το ίδιο με 10 χρόνια μεγαλύτερους μας. Ακόμα και 3 χρόνια να είναι μεγαλύτερος ο άλλος σα να μας φαίνεται ότι ανήκει σε άλλη γενιά. Ίσως να μην ισχύουν ακριβώς και σε όλες τις περιπτώσεις αλλά η θεώρηση των πραγμάτων και η αρχή των πάντων γίνεται σύμφωνα με το πότε γεννηθήκαμε εμείς. Εγωκεντρικό μεν, πραγματικό δε.

Ομιλείτε ελληνικά

Θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια που διαπίστωνα ότι κάποιες λέξεις τις χρησιμοποιούσα ελαφρώς διαφορετικά από την πραγματική τους σημασία. Κι αυτό γιατί με το που την πρωτοάκουγα, καταλάβαινα το νόημα της από τα συμφραζόμενα και δεν αναζητούσα τη σημασία της στο λεξικό.  Υποθέτω κάπως έτσι αλλοιώθηκε γενικά και η σημασία των λέξεων στο βάθος του χρόνου.
Από αυτό κύλησαν πολλά χρόνια και φτάνουμε στη σημερινή διαπίστωση ότι τα ελληνικά που ακούμε δεν βγάζουν νόημα. Συγκεκριμένα όταν ακούς κάποιον να πάει να εκφράσει μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση, αν προσέξεις θα διαπιστώσεις ότι δε βγάζει κάποιο νόημα. Και συνήθως ακυρώνει αυτό που λέει. Δεν το κάνει επειδή είναι πολιτικός και θέλει να μπερδέψει τον ακροατή, ούτε επειδή είναι δικηγόρος και μιλάει νομικίστικα. Είναι επειδή δεν έμαθε σωστά ελληνικά στο σχολείο και χρησιμοποιεί έτοιμες-προκάτ εκφράσεις που δεν στέκουν συντακτικά. Παρόλαυτα οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε τι λέει γιατί αναγνωρίζουμε τις εκφράσεις και με το που τις ακούμε αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να πει. Όπως με την εικόνα του post ένα πράγμα.