Ανάμεσα στις καθημερινές μου σκέψεις πλέον, σπάνια έρχεται αυτό το ζήτημα. Περισσότερο να αισθανθώ την πικρία και την κάποια απογοήτευση που κάποιες φιλίες/επαφές τερματίστηκαν. Αν υπήρξε τελετή λήξης τους ίσως να είχα καθιερώσει και επέτειο ανάμνησης 😊 Ανεπίσημα αυτό πρέπει να κάνω για να εξανεμισθεί κι αυτό το συναίσθημα.
Το μυαλό ενός ανθρώπου μπορεί να κάθεται και να στεναχωριέται για την έλλειψη του σήμερα. Μέσα βαθιά να λέει ότι μπορεί κάποια μέρα να αντιστραφεί. Αλλά ταυτόχρονα καταλαβαίνει ότι η υπάρχουσα κατάσταση δεν είναι τυχαία. Ότι τερματίστηκε το αγαθό του χθες.
Σε μια απόφαση μπορεί να καταλήξει: να χαμογελάμε για αυτές τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε. Φαντάσου να υπήρχε έλλειψη αυτών. Αυτό θα ήταν ανεπανόρθωτο και μαύρο.
