Τσεκάρω στο blog και διαπιστώνω ότι έχω 3 χρόνια να πάω σε metal live. Τι μου συμβαίνει;! Γρήγορα να πάω με εκδρομικό σε άλλη γη σ' άλλα μέρη!
Σε ένα μουσικό λεξικό δίπλα στον όρο thrash metal θα έχει τη φωτογραφία των
Slayer. Δεν υπάρχει συγκρότημα που να συνοψίζει και να ορίζει όλα τα καλά και περίεργα του ιδιώματος. Τώρα που αποσύρονται, δύσκολα να βρεθεί αντικαταστάτης των κορυφαίων.
Κλείσιμο συναυλίας: επί ένα τέταρτο ο Araya επί σκηνής, απλά να χαζεύει τον κόσμο και αυτός να αποθεώνει το συγκρότημα. Είναι αυτή η σχέση ανάμεσα στον κόσμο και τα συγκροτήματα αυτής της μουσικής που χρειάζεται ειδική ανάλυση. Όλο το βράδυ να έπαιζαν, ξανά σήμερα να έπαιζαν όλοι θα ταν εκεί: χτυπημένοι, μικρά παιδάκια, 50ρηδες, έγκυες.
Από τις 10 που βγήκαν στη σκηνή, έπαιξαν μονοκόμματα, χωρίς encore όλα σχεδόν τα καλά τους. Αλλά ούτε η διάρκεια ούτε αν ήταν όλα τα τραγούδια ήταν το θέμα. Η πώρωση, το headbanging, τα mosh pit, τα αθάνατα riff. Όποιος ίδρωσε τη φανέλα, όποιος έχασε λίγη από την ακοή του, όποιος κοιμόταν με ένα χαμόγελο στο πούλμαν. Αυτοί νοιώσανε.
ΥΓ Μέχρι το live βρήκα τη χαρά μου και έφαγα τα πόδια μου γυρνώντας την αγαπημένη Σόφια. Αφού μετά χρειάστηκαν ώρες να ρθω στα ίσια μου.
ΥΓ 2. Αγαπάμε Βούλγαρους. Χωρίς ίχνος καφρίλας, αυθεντικοί, έδειξαν την αφοσίωση τους φορώντας η συντριπτική πλειοψηφία μπλούζες της μπάντας.
ΥΓ 3. Οι μεταλλάδικες καταστάσεις στο λεωφορείο και πριν το live μου είχαν λήψει πολύ. Μπορεί να μην έχω περίγυρο που να ακούει αυτή τη μουσική αλλά αυτό δεν είναι τροχοπέδη.
