Gamma Ray - Land of the Free

Μου φαίνεται απίστευτο που δεν είχα αναφερθεί σε αυτή την υπερδισκάρα. Με δυο λόγια είναι αναμεσά στους τρεις κορυφαίους δίσκους της δεκαετίας του 90. Απίστευτα ριφ, φοβερές αλλαγές, ήχος κιθάρας, επικές στιγμές, ανεβαστικη διάθεση, όχι filler. Ίσως με άλλα φωνητικά να έκανε ένα κλικ πάνω ακόμα. Πόσο παραπάνω πια;

Στη χρυσή δεκαετία του power metal, η Gamma Ray άφησαν το στίγμα τους. Ούτε αφελές, ούτε χαζοχαρουμενο, ούτε κλισέ. Το magnum opus του Kai Hansen . Τα λόγια είναι περιττά: ξεκινάμε το air guitar και το air drumming. 

Προστίματα

Κατέβηκα να πάρω κάτι με τις εκπτώσεις την Κυριακή. Και με έγραψαν για παράνομο παρκάρισμα. 

Καταρχάς Κυριακή δεν ψωνίζουμε άρα καλά να πάθω. Να τα λέμε κι αυτά. Ειδικά στις 11:30 το πρωί που περνάει η τροχαία. Εντυπωσιάστηκα ότι υπάρχει αυτή η υπηρεσία*. Αλλά μου έφυγε ο εντυπωσιασμος όταν μετά από αυτή την καταδρομική εξαφανίστηκαν και στις 11:32 όλοι πάρκαραν παντού και διπλοσειρες και πεζοδρόμια.

Μου έγινε μάθημα λοιπόν και πλέον δεν θα παρκάρω παράνομα. Τις Κυριακές στις 11:30 πριν περάσουν να με γράψουν (άμα ξαναβγούν ποτέ). Όλες τις υπόλοιπες ώρες και μέρες θα παρκάρω όπως όλοι οι υπόλοιποι. 

Το θέμα ξεφεύγει από την αφορμή του ποστ και πάει στην έννοια του σοφρωνισμού. Κανείς δε θα σταματήσει να παρανομεί (από όσους θα τύχει να πιάσουν) γιατί ξέρουν ότι ήταν θέμα απροσεξίας τους και όχι γιατί τα πράγματα λειτουργούν όπως είναι το σωστό. Δεν ενδιαφέρει κανέναν να επιβάλλει έναν σωστό τρόπο λειτουργίας γιατί τότε θα έκανε συστηματικούς ελέγχους σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας. Κοροϊδεύουν εμάς και εμείς αυτούς.

*τελικά δεν ήταν η τροχαία αλλά η δημοτική αστυνομία... 

Time is running

Με αφορμή  την ταινία Druk έβαλα κάποιες σκέψεις σε μια σειρά. Για πάμε.

Βλέποντας στιγμιότυπα κανονικής ζωής διαπιστώνεις πόσο έχει αλλάξει η ζωή μας από τότε. Ειδικά για όσους έκαναν κάτι και όχι απλά περνούσε ή κυνηγούσαν τη μέρα τους. Για να φτάσουμε στα προηγούμενα επίπεδα χωρίς να είμαστε επιφυλακτικοί θα μας πάρει χρόνο. Για όσους έχουμε προσθέσει και άλλους παράγοντες όπως παιδιά, δουλειές κλπ πολύ δύσκολα θα επανέλθει.

Ο προβληματισμός μου (ένας ακόμα) είναι  πόσο περίεργο και απαιτητικό θα ναι να πιάσουμε κάποια στάνταρ από τι στιγμή που τώρα ζούμε σε ένα καθεστώς περιορισμένο και υποεργασίας (ήταν που ήταν). Για να ανεβάσει στροφές η μηχανή και να ξεσκουριάσει θα χρειαστεί προπόνηση νοητική.

Οι συνθήκες απομάκρυνσης είναι μια καλή αφορμή να κάνεις αυτοκριτική. Πρέπει να εντοπίσουμε πως μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Συνήθως εμείς νομίζουμε ότι είμαστε άψογοι και δεν αλλάζουμε κάτι. Μετά πρέπει να δούμε το τι μαστε και αντικειμενικά. Ζόρικα πράγματα. Θέλει χρόνο, θέλει συγκρίσεις. Και μετά να μεταβάλλουμε τα κακώς κείμενα. Ο χρόνος περνάει και μεις ας μη συμπεριφερομαστε και σκεφτόμαστε όπως πριν 30 χρόνια. 

Σκόρπια σκέψη: Αν κάποιος προηγείται (επαγγελματικά, προσωπικά κλπ) ίσως μας προκαλείται ένα δυσάρεστο συναίσθημα και μετά προσπαθούμε να φτάσουμε τις εξελίξεις. Άμα προηγείσαι, είναι όπως ο δρομέας που δε βλέπει τους από πίσω και είναι σα να μην έκανε και κάτι σπουδαίο. Να το αλλάξουμε κι αυτό στα πλαίσια της αυτοκριτικής...

Τέλος καμιά φορά σκέφτεσαι ότι ο περίγυρος σου (φίλοι, συνάδελφοι, σχέσεις) θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος. Και συχνά διαπιστώνεις ότι το βήμα για την αποχώρηση έγινε από την άλλη πλευρά. Πολλές οι υποθέσεις. Καλώς ή κακώς έτσι είναι καλύτερα: Όταν θα τους ξαναπετύχεις μετά από καιρό θα σου φανούν πιο γερασμένοι εμφανισιακά. Αν τους βρεις να έχουν κολλήσει στο ίδιο σημείο στη ζωή τους τότε προβληματίζεσαι γιατί είναι άσχημο να μην προχωράς. Από την άλλη αν τους βρεις να έχουν πάει κάπου πολύ αλλού ή κάπου εντελώς αδιάφορα για σένα, ίσως συνειδητοποιήσεις γιατί κάποια στιγμή θα σταματούσες εσύ να κάνεις παρέα μαζί τους.

Tainies

Μια στο τόσο να δω κάποια ταινία. Εκεί μας κατάντησαν οι αρκουδέηδες

• Druk
  Ούτε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να δω ταινία και να μου έχει προκαλέσει τόσο ενθουσιασμό. Από τη μια δεν ταυτίζεσαι (αλκοολισμός) από την άλλη κοντεύεις με την κρίση μέσης ηλικίας. Δεν έχω λόγια. 
• Nueve reinas
  Ισπανική περιπέτεια με συνεχείς ανατροπές. Βλεπόταν μια χαρά αλλά αν ανατρέξεις στην πλοκή, θα δεις ότι ήταν μια μπαρούφα. Λες και ξεκίνησαν να την φτιάχνουν και στο τέλος βάλανε ακόμα μια ανατροπή για να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα. Το γάμησαν.
• Relatos salvajes
  Μικρές ιστορίες εκδίκησης σε ισπανικό φόντο. Η ελληνική απόδοση Ιστορίες για Αγρίους δεν είναι άκυρη. Εμένα μ΄ άρεσε πιο πολύ αυτή με τον τσαμπουκά στο δρόμο. Πλέον πριν βρίσω ή χωθώ θα το σκέφτομαι ακόμα μια φορά :)
• Hail, Caesar! 
  Ταινία των Coen με πολλά γνωστά ονόματα αλλά παραήταν ασύνδετη.
• Ευτυχία
  Ωραία ταινία που όσο ανατρέχεις σε αυτή τόσο θες να την ξαναδείς. Μ άρεσε η αναπαράσταση, οι ερμηνείες, η προσέγγιση αλλά και η ίδια η πρωταγωνίστρια.
• Memories of Murder 
  Αν καθίσεις να τη δεις έτσι απλά, θα νομίσεις ώρες ώρες ότι βλέπεις βιντεοκασέτα του 80. Αν διαβάσεις σε τι πράγμα βασίζεται και μπεις στην ψυχολογία αυτού του λαού τότε πρέπει να την ξαναδείς.
• A Simple Plan
  Το βρήκα και το είδα για την ατμόσφαιρα και την εξέλιξη που θύμιζε Κοέν. Η εξέλιξη δεν κυλούσε στο ίδιο ύφος αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό.
• Σπιρτόκουτο
  Συνεχείς εκρήξεις, ασταμάτητα βρισίδια, φωνές φωνές φωνές. Πιάνεις τον εαυτό σου να είναι σε αδικαιολόγητη ένταση, ώρα μετά. Όσο και να προσπάθησα δε βρήκα νόημα πίσω από όλη τη φασαρία. 
• Το μικρό ψάρι
  Ελληνικός κινηματογράφος και Γιάννης Οικονομίδης. Σκληρή ταινία μέσα στην παρακμή, κατρακύλα, φθορά, διαφθορά, νύχτα. Χαρακτηριστικοί διάλογοι.
• Two Days, One Night 
  Από χρόνια την είχα κρατημένη και επιτέλους ήρθε η ώρα της. Ωραία, κοινωνική, ρεαλιστική, φεστιβαλική. Θίγει εργασιακά και ηθικά ζητήματα. 
• The Professor and the Madman
  Ταινία εποχής με τον Gibson και τον Penn. Χωρίς να είναι κακή, θα μπορούσε καλύτερα καθώς η προσέγγιση ήταν αρκετά επιφανειακή και εύκολη.
• Victoria
  Με δυο λόγια "It escalated quickly". Την είχα κατεβασμένη από τότε που πήγαμε Βερολίνο και μπορώ να πω ότι άξιζε που την κράτησα. Φεστιβαλικού ύφους.
• Hrútar
  Ακόμη μια Ισλανδική ταινία με τους διαλόγους σε όλη τη διάρκεια να χωράνε σε μια Α4. Δύο ηλικιωμένα αδέρφια μένουν στη μέση του πουθενά αλλά δε μιλιούνται χρόνια. Κωμωδία δεν ήταν, συνθήκες καραντίνας δείχνει.