2 χρόνια. Το μυαλό σαν κολλημένο ρολόι, έχει μείνει εκεί.
Έρχεται και φεύγει σε διάφορες στιγμές. Πως θα ήταν, τι θα έκανε σε ανάλογη περίπτωση.
Στη ζωηραδα, στην ευστροφία, στην ανησυχία, στην αντίδραση, στην επιμονή, στο ίδιο το όνομα που κουβαλάει η μικρή, συνεχίζει να βρίσκεται εδώ μαζί μας. Δε θα φύγει ποτέ από κοντά μας.
Τέτοιες μέρες πριν 30 χρόνια ο Άρης έφτανε στο πρώτο final four. Όποιος δεν ασχολείται με τα αθλητικά (και γω πλέον ασχολούμαι πολύ επιδερμικά), όποιος δεν το έζησε, δεν του λέει τίποτα.
Κοιτώντας λίγο τον ημιτελικό, καταρχάς διαπίστωσα ότι δε θυμόμουν το ματς! Αλλά απευθείας ξύπνησαν τα συναισθήματα που είχα τότε όταν έπαιζε ο Άρης στα κρίσιμα ματς: αγωνία, σε κάθε διακοπή στην τουαλέτα, αίσθημα ότι πολεμάμε με τα θηρία, όλοι στο σπίτι να κρεμομαστε από την τηλεόραση. Και μετά χαμόγελα και ικανοποίηση.
Μπορεί σε εκείνα τα final four να έμεινε η σκιά της αποτυχίας. Μπορεί πέρα από την αίγλη της μεγάλης ομάδας, πάντα να υπήρχε και μια φαγωμάρα και αβεβαιότητα στην ομάδα. Μπορεί μπορεί. Αλλά εκείνη η ομάδα θα είναι πάντα ένας θρύλος στα όρια του παραμυθιού της παιδικής μου ηλικίας.
