Τρία ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που πήγα σε συναυλία. Ήταν από αυτά που μου έλειψαν πολύ εξαιτίας της κατάστασης με τον κορωνοϊό. Ίσως υπό κανονικές συνθήκες να μην πήγαινα στη συγκεκριμένη αλλά η δίψα ήταν μεγάλη.
Κόσμος μπόλικος αλλά δεν ήταν γεμάτο το Principal. Για τη φάση που είμαστε μια χαρά είναι. Ηλικίες εκεί που βρισκόμουν εγώ αλλά και γενικά, πάνω από τα 35 (από την πρόχειρη δημοσκόπηση που έκανε ο Tate :Ρ). Πολύ cool, χαρισματικός τύπος και με εμπειρία 40 χρόνων ήταν το επίκεντρο. Η μπάντα του ίδρωσε τη φανέλα και απέσπασε πολλά χειροκροτήματα, που είναι κατόρθωμα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ολόκληρο το Rage for Order: θεωρείται δίσκος-σημείο αναφοράς αλλά ποτέ, ούτε και τώρα με ξετρέλανε. Φωνάξαμε τα ρεφρέν, γουστάραμε τις εκτελέσεις.
Ολόκληρο το Empire: πιο φωτεινό, ανέδειξε ότι όλοι οι μεταλλάδες θέλουν τις εμπορικές τους στιγμές. Το χαρήκαμε.
Κλείσιμο με Queen of the Reich και δε γίνεται να μην έφυγες πορωμένος μετά από 3 ώρες στο χώρο.
ΥΓ Μου είχε λείψει η φυλή των μεταλλάδων. Τα σχόλια, οι επισημάνσεις, οι μορφές... Μόνο σε metal live θα τους ζήσεις.
ΥΓ 2. Your soul slipped away, It belongs to the Queen of the Reeeeeeich
