Από έφηβος άκουγα πολύ ραδιόφωνο. Τα βράδια τις μεταλλικές εκπομπές ενώ διάβαζα στο Ράδιο παρατηρητής ακόμα τις θυμάμαι. Όπως και τις μεταλλικές μέρες στον 1055. Και βεβαίως τις χιλιάδες ώρες στα αθλητικά ραδιόφωνα. Πολλές ιστορίες, πολύ κάψιμο, πολύ συντροφιά.
Και τώρα από το πρωί που σηκώνομαι ακούω ράδιο. Μετά στο αυτοκίνητο. Στο σπίτι καμιά φορά για background. Αλλά και από αυτό, που είναι κομμάτι της μέρας μου χρόνια, είναι λογικό να έχω παραπονάκια.
- Ότι σταθμό και να γυρίσεις τα τραγούδια είναι χιλιοακουσμένα. Εκτός και αν το βάλεις σε ποντιακούς σταθμούς που παίζει το ίδιο τραγούδι συνέχεια :Ρ
- Οι σταθμοί με νέες ελληνικές κυκλοφορίες δεν ακούγονται.
- Τα λαϊκά είναι για νταλκά και να θυμηθείς την παιδική σου ηλικία.
- Όταν βάζει Dire Straits και το Symphony for the Devil των Rolling Stones πάντα το γυρίζω
- Μου τη σπάει όταν ο παρουσιαστής λέει κάθε λίγο πόσος χρόνος απομένει μέχρι το τέλος της ώρας και της εκπομπής. Σα το φαντάρο που μετράει τις μέρες για να απολυθεί. Φαντάσου να το έκανα στο μάθημα μου.
