Νεοφιλελέ

Πριν από αρκετά χρόνια ήταν δεδομένο ότι οι υπηρεσίες υγείας προσφερόταν από δημόσιες δομές: γιατροί, αιμοληψίες κλπ. Σήμερα ελάχιστοι δεν πηγαίνουν ιδιωτικά. 

Πριν από χρόνια ήταν δεδομένο ότι η δημόσια εκπαίδευση επιλεγοταν από τη συντριπτική πλειοψηφία πλην των πλούσιων. Σήμερα ιδιωτικοί παιδικοι σταθμοι και στη συνέχεια δημοτικά και δευτεροβάθμια έχουν διεισδύσει σε μεγάλο βαθμό. Που να αναρωτιέσαι αν στερείς τα παιδιά σου από αυτό το αγαθό.

Πριν χρόνια η πρόσβαση σε υπηρεσίες του διαδικτύου ήταν δωρεάν. Εδώ και καιρό ο κόσμος έχει εκπαιδευτεί να πληρώνει για όλα αυτά μέσω ακριβών συνδρομών. Και το κερασάκι στην τούρτα ο νόμος της κυβέρνησης για να παρακολουθεί τα IP και να επιβάλει πρόστιμα. Δύσκολο για την ώρα να λειτουργήσει αλλά τα πληρωμένα εκφοβιστικα ποστ δίνουν και παίρνουν.

Αν δεν είναι όλα αυτά νεοφιλελεύθερα, τι είναι; 

Rock n Roll Children - Live at Eightball

Πλέον το Eightball έχει γίνει δεύτερο σπίτι μου. Αυτή τη φορά ήρθε η ώρα να παρακολουθήσω το γνωστό tribute band στον Dio.

Σε ένα γεμάτο club, τη βραδιά άνοιξαν οι Firefly, μια tribute μπάντα στους Uriah Heep. Ούτε θυμάμαι πριν πόσα χρόνια είχα δει τους αυθεντικούς στην Υδρόγειο αλλά το πάθος των παιδιών, μου τους ξαναθυμισε. Ωραίες εκτελέσεις σε όμορφα τραγούδια. Return to fantasy.

Με τον ίδιο κιθαρίστα (που τα έσπαγε) βγήκαν οι Rock n Roll Children. Πέρα από τον βασικό τραγουδιστή, ανέβηκαν στη σκηνή και άλλοι. Τόσο αυτό, όσο και η πόρωση των μελών του γκρουπ έκαναν το συγκρότημα ένα με τον κόσμο. Ουσιαστικά όλοι μαζί να τραγουδάμε όσα φοβερά μας χάρισε αυτή η τεράστια προσωπικότητα: ο Ronnie James Dio.

Εδώ ανήκουμε, έτσι τα έφερε η ζωή ώστε να είναι ένα μέρος του εαυτού μας. Τα λέμε στο επόμενο live.

Μαύρη Σαμπούκα vs Η Καρδιά του Σκύλου

Δύο θεατρικά μέσα σε ένα ΠΣΚ: δεν ξανάγινε. Κι όμως άξιζε. Κατάμεστα και τα δύο: βγαίνει ο κόσμος.

Στο Φαργκανη για μια κωμωδία με καλές συστάσεις. Μου έκανε εντύπωση που είχε πινελιές από χιούμορ προηγούμενων δεκαετιών και όχι στη λογική του πολιτικά ορθού. Γελάσαμε και ξαναγελασαμε. Φοβεροί και οι 2 ηθοποιοί. 

Μου είπαν καλά λόγια και ήθελα να δω τον Σερβεταλη. Πολύ δυνατή παραγωγή, συνδυασμός με κινηματογραφική ματιά και ατάκες λες και ήταν μονταρισμενες. Καταιγιστικες στιχομυθιες και παρουσίες στη σκηνή. Αν το άπλωναν λίγο, θα ήταν πιο ουσιαστικό και θα ανάπνεε. Τώρα δε μπορώ να πω ότι μου άφησε κάτι δυνατό - ενώ θα μπορούσε.

Grave Digger - Live at Eightball

Την προηγούμενη φορά με είχαν κλείσει το πάρκινγκ και δεν μπόρεσα να πάω. Αυτή τη φορά ενώθηκα με τους υπόλοιπους, φαινομενικά, νορμάλ μεταλλαδες για να δούμε τις παλιοσειρες από τη Γερμανία. 

Πολύ επικοινωνιακός o Boltendal ήταν η ψυχή του πάρτυ. Γιατί έτσι εξελίχθηκε με τις αντιδράσεις εκατέρωθεν. Στα επικά κομμάτια έβλεπες μια αναπάντεχη πόρωση από το κοινό. Στα old school το διασκεδάσαμε όσο γινόταν. Και στα κομμάτια από το Tunes of War το τερματίσαμε.

The clans are still marching 

Παναγιώτης Γιαννάκης - Τρωτός Άτρωτος

Μου το έφεραν δώρο και ξεκίνησα λίγο λίγο να το διαβάζω. Η αυτοβιογραφια ενός αθλητή έχει αξία σε όσους τον παρακολουθούσαν και ειδικά στη νεαρή ηλικία τους ηταν κάτι σημαντικό. Αντικειμενικά πάντως, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι από τους σημαντικότερους ανθρώπους του ελληνικού μπάσκετ.

Δεν θα αναφερθώ στη δομή, στο λογοτεχνικό ενδιαφέρον και το πόσο σε κρατάει. Το ζήτημα είναι να κρατήσεις από τη ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου τα σημαντικά για εσένα. Μέσα από τις αναφορές σε κορυφαία γεγονότα και την προσέγγιση του, ίσως δεις κάποια πράγματα διαφορετικά.

Αυτό όμως που δε μου άρεσε ιδιαίτερα είναι η σχετικά μικρή αναφορά στα χρόνια του στον Άρη. Γιατί εκεί έζησε τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη μπασκετική του περίοδο. Η Εθνική παίρνει το χρόνο που της αξίζει αλλά οι αναφορές στις άλλες ομάδες που βρέθηκε (είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής) είναι δυσαναλογες με τα χρυσά χρόνια στον Άρη. 

Khirki - Live at Eightball

Βράδυ Σαββάτου και έφτασε η ώρα να πραγματοποιήσω την ευχή μου να παρακολουθήσω αυτό το ανερχόμενο ελληνικό συγκρότημα.

Σε ένα Eightball με αρκετό κόσμο και κυρίως πολύ ενθουσιώδη, οι τρεις μουσικοί βγήκαν έκαναν το soundcheck τους και στο τέλος μάζεψαν χαμογελαστοί τα όργανα τους. Στο ενδιάμεσο σάρωσαν.

Σε 1,5 ώρα έπαιξαν σχεδόν και τους 2 δίσκους τους και δεν παρέκλειναν σε κάποια διασκευή. Δυναμικοί, αρτιοι εκτελεστικά, σε επαφή με το κοινό, μας έδειξαν ότι αξίζουν πολλά στο άμεσο μέλλον. Έφυγα εντυπωσιασμενος και υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να τους χάσω σε μελλοντική τους εμφάνιση. 

Εκεί που πάμε θα ‘μαστε οι ζωντανοί

Σαν αστραπή στη νυχτωδία

Που θα φωτίσει όσους έπεσαν νεκροί

Αυτούς που έπνιξε η αγωνία

Δεν (ξανα)κάνω φυλακή

Αυτές τις μέρες είναι πάλι στην επικαιρότητα η δική του γλοιώδη του Φιλιππίδη. Το τι γίνεται στη διαδικασία έχει ενδιαφέρον και όχι η επερχόμενη ποινή-χάδι.

Μες στη βδομάδα εξαρθρώθηκαν πολλά κυκλώματα. Σε αυτό με τις μεγάλες μπαζες στην πολεοδομία της Ρόδου, όλοι οι εμπλεκόμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι γιατί λέει δε θα κάνουν τα ίδια και άρα ας τους αφήσουμε να φάνε τα λεφτά που κονόμησαν.

Έτσι πάει σχεδον καθημερινά. Και στις αντίστοιχες ειδήσεις το μόνο που κοιτάω πλέον είναι η λέξη "αναστολή" δίπλα στα χρόνια. Δηλαδή ότι απλά δεν έγινε τίποτα που έκλεψαν, εγκλημάτισαν και μπορούν να συνεχίσουν.

Η δικαιοσύνη στα καλύτερα της.

ΥΓ Οι μόνοι που μένουν στη μπουζού μέχρι στιγμής είναι οι εχθροί του κράτους - οι λεγόμενοι τρομοκράτες. 

Comic World

 Αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες σε παγκόσμιο επιπεδο, είναι λες και είναι βγαλμενα από σεναριογράφους της Marvel και της DC. Μια δυστοπια. 

Το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, σε βαθμό να μην μπορείς να τα ανακαλέσεις εύκολα στη μνήμη σου. Θα πιαστώ από τα σημερινά. 

• ο γραφικός Τραμπ υποδέχθηκε στο Λευκό Οίκο τον κατηγουμενο για βιασμό ΜακΓκρεγκορ λες και ήταν αρχηγός κράτους. 
• Οι ισραηλινοί σκότωσαν 400 ανθρώπους γιατί μπορούν 
• Στη διπλανή Τουρκία έγινε πραξικόπημα εναντίον του κύριου αντιπάλου του καθεστώτος με μεθόδους που θυμίζουν Πουτιν

Το σόου Τραμπ με Ζελενσκι ήταν επιπέδου ριαλιτι, οι απαιτήσεις για τη Γροιλανδία αποτυχημένο σενάριο και πάει λέγοντας. Η ασυδοσία, ο αυταρχισμός και απολυταρχισμος δεν έχουν τελειωμό. 

Bucket List

Οι συναυλίες είναι σίγουρα ένας τρόπος να μεταφερθείς κάπου αλλού. Κάπου που θα επιστρέψεις διαφορετικός. 

Χωρίς να τα βάλω κάτω μου έρχονται κάποια συγκροτήματα που θα ήθελα λίγο παραπάνω να δω, αν και δεν είναι πολύ πιθανό. Μήπως αν έρθουν σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη να το βρω αφορμή και με έναν σμπάρο δυο τριγώνια; 🙂

Λοιπόν πάμε στο προκείμενο:

• Rage Against The Machine (παίζει να μην ξαναπεριοδεύσουν) 
• Μπάντες που είναι στα τελευταία τους (πχ Manowar...) 
• Khirki (δικοί μας είναι, που θα πάει)
• Nanowar of Steel (κάνουν το χαβαλέ τους με τραγουδάρες)

Λογικά θα βολευτώ με κάτι άλλο. Αλλά ας υπάρχει εδώ αυτή η λίστα.