TV Crimes

Ενώ όταν γραφόταν αυτό το άρθρο γινόταν ένας κατακλυσμός από αποκαλύψεις, που αφορούν κυρίως την Εκκλησία (λες και ο Μούσιας άνοιξε το κουτί της Πανδώρας), εγώ είπα να πιάσω μια άλλη πτυχή του θέματος. Μια πτυχή που δεν εξαντλείται στο συγκεκριμένο αλλά στην όλη πολιτική των σταθμών.
Βασικά για τηλεοπτικά προϊόντα θα μιλήσουμε, τα οποία στην πορεία γίνονται εγκλήματα. Όπως ένα προϊόν έχει ημερομηνία λήξης και όταν αυτή παρέλθει γίνεται επικίνδυνο, έτσι και τα σημερινά τηλεοπτικά ειδησεογραφικά προϊόντα και σύντομη ημερομηνία λήξης και άσχημα αποτελέσματα έχουν. Κάθε βδομάδα θα προκύψει και ένα θέμα, σοβαρό ή του στυλ «έρχεται ο Αρμαγεδδών» γιατί θα χιονίσει, «πολιτική κρίση» γιατί αντιπαρατίθεται κυβέρνηση-αντιπολίτευση.
Όχι ότι δε γνωρίζαμε ή υποπτευόμασταν ότι υπάρχει διαφθορά στη Δικαιοσύνη και στην Εκκλησία. Ίσως η πρώτη να είναι από τους πιο καθαρούς κλάδους στην Ελλάδα αλλά όπως όλοι οι άλλοι, έτσι και αυτός έχει τα παράσιτά του. Όταν το συνώνυμο της Ελλάδας είναι η διαφθορά, τότε τι να περιμένει κανείς; Όσο για την Εκκλησία τα ξέραμε και από παλιά. Τι σχέση έχει αυτή η δομή, οι άνθρωποι που είναι υψηλά ιστάμενοι σε αυτόν τον οργανισμό με την εκκλησία του Χριστού; Ελάχιστη. Θα την έκαναν και ΑΕ αλλά θα χτυπούσε πολύ. Γι αυτό το σκοπό έχουν τις θυγατρικές. Αλλά σας παραπέμπω στα γραφόμενα του Radikal, που το έχει θίξει επανειλλημένα το θέμα.
Έγινε μια αποκάλυψη και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Κάθε κανάλι έχει ξαμολύσει τους δημοσιογράφους του για να ξετρυπώσουν ένα διεφθαρμένο από τους προαναφερόμενους κλάδους. Το κυνήγι της αλεπούς ξεκίνησε και όσοι πιαστούν τώρα θα εκμηδενιστούν αμέσως. Όποιος ανακαλυφθεί ένα μήνα μετά, την έχει πιο καλά…
Εκεί που θέλω να επικεντρωθώ είναι στο πως τα κανάλια μεταφέρουν τέτοιους είδους υποθέσεις στο κοινό και πως στο τέλος διαμορφώνουν απόψεις. Πιάνουν ένα θέμα, το τραβάνε, το ξεχειλώνουν, το ξεσκίζουν με συνέπεια το κοινό να κορέζεται γρήγορα, να μπουχτίζει και να το ξερνάει. Σύντομα μειώνουν τη «δόση» και εντός ολίγου το εξαφανίζουν εντελώς. Η δουλειά τους έγινε. Είτε κατασκευάζοντας ανύπαρκτα θέματα (είπαμε παραπάνω για χιόνια-Αρμαγεδδώνες) είτε με σοβαρά ζητήματα, κάνουν τα νούμερα τους και πουλάνε τα, με σύντομη ημερομηνία λήξης, προϊόντα τους.
Αν ήταν μόνο αυτές οι παρενέργειες, το πρόβλημα δεν θα ήταν τόσο μεγάλο, δε θα μιλούσαμε για TV crimes. Έλα όμως που δεν είναι. Γιατί με αυτή την τακτική το κοινό συνηθίζει σε μια τέτοια λογική – πρακτική. Μια λογική που λέει ότι κάτι είναι πρόβλημα για μερικές μόνο μέρες. Μετά χάνεται ή δε μας απασχολεί. Ο κόσμος το σιχαίνεται, το βαριέται, το συνηθίζει, το αποδέχεται. «Αυτός τα παίρνει, ο άλλος κλέβει, ο δίπλα είναι παιδεραστής, ο Κόκαλης ξεβρακώνει τους μεγαλόστομους πολιτικούς κλπ. ΟΚ…» Αυτό το ΟΚ, αυτή η ανοχή-αποδοχή είναι το χειρότερο. Γίνεται κομμάτι της νοοτροπίας σου. Αν και σου βρωμάει, σιγά-σιγά συνηθίζεις τη μυρωδιά του. Δεν το βλέπεις μπροστά σου αλλά ξέρεις ότι υπάρχει.
Κάπως έτσι διαιωνίζεται η κατάσταση και ενισχύεται το «υπέροχο» κλίμα. Οι δημοσιογράφοι θα πουν ότι δεν φταίνε ή ότι φταίνε λιγότερο από τους άλλους. Οι βουλευτές ότι δεν κυβερνούν, οι κυβερνώντες ότι κάνουν ότι μπορούν, οι εργοδότες ότι είναι νόμιμοι και ενισχύουν την ελληνική παραγωγή (…) κλπ. Το ρεζουμέ είναι ότι όποιος αποκτά λίγη εξουσία κοιτάει να την ενισχύσει με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων του. Και η κατάσταση χειροτερεύει, και η κοινωνία όλο και διαβρώνεται, και η ηθική ατονεί και η έννοια κοινωνική δικαιοσύνη είναι πια σαν το τέρας του Λοχ Νες…Welcome to the fall

ΥΓ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, πολύ μαυρίλα ρε παιδί μου..:| Και όμως εγώ περνάω καλά! Ίσως και σεις. Πως γίνεται αυτό; Ένας θεός ή μάλλον μόνο ο Θεός ξέρει. Καλά να περνάτε :)