Ποτέ δεν είναι αργά

Ποτέ δεν είναι αργά για ένα φαντάρο να φάει φυλακή. Ακόμα και αν είναι 8,5 μήνες στο ίδιο μέρος. Δε με πολυχάλασε που έμεινα μέσα τέσσερις μέρες. Για μένα πάντα το διαφορετικό είναι και ενδιαφέρον. Ποτέ δεν είναι αργά για έναν άλλον φαντάρο να πάρει την επιθυμητή του μετάθεση. Μετά από 2 μηνάκια στα σκηνάκια καιρός για χαλάρωμα. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουν τα πράγματα, να βρούμε το δρόμο μας.

Run to the hills

Σύντομος θα είμαι. Πριν από χρόνια, όταν ήμουν και εγώ μικρός, τα πράγματα αν και δεν ήταν πολύ καλά, αν και δεν υπήρχαν πολλά λεφτά, φάνταζαν τουλάχιστον πιο λογικά, πιο οργανωμένα. Σήμερα επικρατεί και επεκτείνεται μια οργανωμένη αναρχία. Στους δρόμους που ο καθένας κάνει ότι θέλει, στην οικονομία που οι κερδοσκόποι ανεβοκατεβάζουν τις τιμές, στην πολιτική που οι ιδεολογίες έχουν χαντακωθεί και όλα γίνονται για την καρέκλα, στην επαγγελματική εξέλιξη που το μέσο είναι το παν, στην προσωπική ζωή που η υποκρισία είναι απαραίτητο συστατικό (μην πω μαγκιά), στις αξίες που ο καθένας τις προσαρμόζει στον χαρακτήρα και την παιδεία του, στην καλαισθησία που τα χθεσινά σκουπίδια είναι τα σημερινά είδωλα. Όποιος δεν αντέχει όλα αυτά, δεν έχει άλλη λύση δυστυχώς.

ΥΓ Ο Γράψας (ο αρχηγός του στρατού) ήρθε και έγραψε τα στελέχη του τάγματός μου εκεί που ξέρουμε. Γελάμε οι φαντάροι με τους αιώνιους «ψαράδες»

Dokken, Firewind, Γάκης and the Troublemakers, W.A.N.T.E.D

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά οι Dokken ήρθαν στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά όμως δε θα τους έχανα. Την προηγούμενη δεν είχα ακούσει πολλά από αυτούς με αποτέλεσμα να τους θεωρώ όπως μερικοί άλλοι (ονόματα δε λέμε) μια ακόμη poser μπάντα των 80s. Όσοι πιστοί διαβάστε το οδοιπορικό και τα της συναυλίας γιατί ένα hard rock/metal live δεν είναι ποτέ ένα τυπικό live.
Βασικά επρόκειτο για ένα mini festival καθώς μαζί με τους Dokken έπαιζαν άλλες τρεις μπάντες: οι Firewind, ο Γάκης με τους Troublemakers και οι W.A.N.T.E.D. Ως παλιά καραβάνα (sic) αποφάσισα να μην πάω από τις 8 που ξεκινούσε το πρώτο γκρουπ αλλά λίγο πιο μετά για να δω και τον Γάκη με την μπάντα του που ποτέ δεν έχει τύχει να δω ζωντανά. Δεν ήταν γραφτό όμως ούτε και αυτή τη φορά γιατί συνέβησαν μερικά «ωραία» γεγονότα. Καταρχήν δεν έστριψα εκεί που έπρεπε με αποτέλεσμα να βρεθώ στου διαόλου τη μάνα και μετά από περιπλάνηση να φτάσω στο Μύλο κατά τις 9 παρά. Δε βαριέσαι κάτι θα προλάβω σκέφτηκα. Πάω και στέκομαι στην ουρά μαζί με αρκετό κόσμο, μικρότερης ηλικίας. Θα σκέφτηκαν όλοι όπως και γω είπα. Να που βλέπω στην ουρά και μια σειρά μου, το μεγαλύτερο αρχίδι που έχω γνωρίσει στον ΕΣ. Ούτε γεια δεν είπαμε. Τι να θέλει αυτός εδώ, αφού δεν έχει καμιά σχέση με τέτοια ακούσματα; Τέλος πάντων. Φτάνω στην πόρτα και διαπιστώνω ότι περίμενα σε λάθος μέρος: εκεί γινόταν ένα event hip hop. Ω ρε γλέντια!
Κατά τις 9+ έφτασα στο Ξυλουργείο του Μύλου όπου γινόταν το festival. Μικρός χώρος, πιο μικρός και από το club του Μύλου αλλά γεμάτος. Εκείνη την ώρα έπαιζαν οι Firewind. Το γκρουπ του Gus G. που μαζί με άλλους δυο Έλληνες (ανάμεσα τους και ο Μπομπ ο Μάστορας :P) και δυο ξένους παίζουν power metal. Τους είχα ξαναδεί στο Rockwave του 2004 αλλά τώρα τους άκουσα περισσότερο. Οι εντυπώσεις θετικές και τα σχόλια από τριγύρω θερμά. Έχουν επαγγελματικά χαρακτηριστικά ενώ και η μουσική τους αν και δεν είναι κάτι φοβερό τουλάχιστον δεν είναι μια από τα ίδια. Ιδιαίτερα οι κιθάρες τους ήταν πολύ καλές, ελέω Gus G. προφανώς. Ανέβασαν στη σκηνή και μια σουηδέζα τραγουδίστρια (όχι δεν ήταν ξανθιά, 1,80 με γαλανά μάτια!) η οποία περισσότερο νιαούριζε παρά τραγουδούσε.
Μετά από τους Firewind αναμονή για τους headliners υπό τους ήχους black metal. Ναι σωστά διαβάσατε o dj φαίνεται ήταν κανένας κάφρος και έχωσε Rotting Christ, Dimmu Borgir κλπ. Όχι ότι μας χάλασε.
Σκάνε μύτη επιτέλους και οι εκ Los Angeles ορμώμενοι Dokken, με τον Don Dokken να είναι ολίγον τι σαν ντουλάπα και με μαύρο γυαλί. Unchain the Night το πρώτο τραγούδι και θερμή υποδοχή από το κοινό. Ιnto the fire για τη συνέχεια και αρχίζουμε αν γουστάρουμε. Με καλό ήχο σχεδόν καθόλη τη διάρκεια και ένα setlist που βασίστηκε στην αγία τριάδα τους Under Lock and Key, Back for the Attack, Tooth and Nail ικανοποίησαν το κοινό γιατί αυτά θέλαμε να ακούσουμε! Κάτι μαλακίες με το μικρόφωνο και το drum set παίχτηκαν στην αρχή αλλά ξεπεράστηκαν χάρη στο χιούμορ του Don, που με κάθε ευκαιρία έπινε, κάπνιζε και μιλούσε. Από το πώς γράψανε κάποιο τραγούδι μέχρι και για τον Blackie Lawless. Mεγάλη μορφή ήταν ο ντράμερ Nick Brown. Με κόμη τέλη δεκαετίας 80, βαρεών βαρών και φωνή Μάκη Μανάβη αποτελεί το alter ego του Don εδώ και 27 χρόνια. Καλή διάθεση, πλακίτσες και ωραία τραγούδια μπορώ να πω ότι το διασκεδάσαμε. Δεν έπαιξαν encore αλλά ποιο άλλο τραγούδι να έπαιζαν; Τα είχαν παίξει όλα! Άσε που ο χώρος δεν είχε backstage!
Μια ευχάριστη βραδιά που τα απρόοπτα δε σε χαλάνε αλλά αντιθέτως σε διασκεδάζουν έλαβε τέλος. Παράπονα για τη διοργάνωση σίγουρα υπάρχουν αλλά ποιος ασχολείται. The night is all that we need

ΥΓ Όταν γύρισα σπίτι έκανα την τραγική διαπίστωση πως είχα να πάω σε live από το Rockwave του 2005 :S

Αγαπητό ημερολόγιο…

Καιρό είχα να γράψω. Όχι λόγω των αργιών του Πάσχα ούτε γιατί δεν προλάβαινα. Απλά τα πράγματα κυλάνε πιο ομαλά από ότι πριν και ως γνωστόν “good news is no news”. Στο στρατό τα πράγματα για μένα είναι καλά αφού και πολύ χαβαλές υπάρχει αλλά και σχεδόν καθόλου υπηρεσία. Καλυτερεύει όμως ο καιρός, κάτι που συνεπάγεται στρατιωτικές ασκήσεις και τρέξιμο. Στον ΕΣ είναι κάπως ανάποδα τα πράγματα. Φτιάχνοντας ο καιρός χαλάει η υπηρεσία και η ομαλότητα. Αγήματα όλη την ώρα, περισσότερες καθαριότητες, αγγαρείες. Λίγες μέρες όμως τους μείνανε.

Αν και βγαίνω πολύ συχνά πλέον, έχω χαθεί με τους περισσότερους φίλους μου. Οι περισσότεροι δουλεύουν κάπου και ο ελεύθερος τους χρόνος είναι λίγος, άλλοι είναι φαντάροι σαν κι εμένα (όχι και σαν κι εμένα :P) και βρίσκονται μακριά. (Άντε Radi τελειώνουν οι διακοπές στα νησιά του Αιγαίου, καιρός να έρθεις Σαλόνικα!) Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Η συνοχή ή καλύτερα η ύπαρξη παρέας έχει χαθεί ενώ διακρίνω ότι μεταβάλλονται σε κάποιο βαθμό και τα ενδιαφέροντά μας. Αναμενόμενα όλα τα παραπάνω, σε οδηγούν όμως στο να κοιτάξεις και πιο πέρα. Οι φιλίες από το στρατό δεν ξέρω αν κρατάνε, αξίζουν όμως μια προσπάθεια…

Η μουσική είναι κομμάτι της ζωής μας, πόσο μάλλον η καλή μουσική. Ανακοινώθηκαν επιτέλους τα ονόματα της 2^ης και τελευταίας μέρας του φετινού Rockwave. Της metal μέρας. Όσοι περιμένατε τους AC/DC (και είστε γραφικοί), τους Metallica ή τους Guns n’ Roses θα μείνετε μια ακόμη φορά με το πουλί στο χέρι. Έχουμε και λέμε: The Cult, Crimson Glory, Celtic Frost, Moonspell. Με μια πρώτη ματιά παρατηρώ ότι πρόκειται για αν όχι μεγάλα τουλάχιστον για καλά ονόματα. Αρχίζοντας από το τέλος, οι Moonspell είναι μια πολύ καλή μπάντα που βγάζει καλούς δίσκους μέχρι σήμερα. Το τελευταίο τους αν και δε το άκουσα ακόμα, μου έχουν πει ότι λέει. Οι Celtic Frost αποτελούν μια μεγάλη αξία του μαύρου ήχου καθώς τα έργα τους στα τέλη του 80 επηρέασαν ολόκληρες σκηνές. Ομολογώ όμως ότι δεν έχω ασχοληθεί μαζί τους. Όσοι τους ξέρουν όμως θα τρέξουν φέτος στη Μαλακάσα. Οι Crimson Glory με τον Midnight στα φωνητικά μετά από πάρα πολλά χρόνια, θα μας γυρίσουν και αυτοί στα τέλη των 80s με μερικά τραγούδια ύμνους. Τέλος οι Cult με το χαρακτηριστικό ύφος τους και τη φωνή του Ian Astbury θα μας χωρέψουν για τα καλά στους ρυθμούς του Firewoman, Edie (Ciao Baby), She Sells Sanctuary κλπ. Συνοψίζοντας, το πολύ θετικό είναι ότι με εξαίρεση τους Moonspell τα άλλα γκρουπ δεν τα έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια ως και καθόλου. Το αρνητικό ότι δεν υπάρχει το πολύ μεγάλο όνομα, όπως πέρυσι και πρόπερσι για να τραβήξει τις χιλιάδες κόσμου. Η αλήθεια είναι πως εγώ το σκέφτομαι τι θα κάνω.

Αυτά λοιπόν. Οι χιλιάδες αναγνώστες μου θα πρέπει να ικανοποιήθηκαν με το σημερινό μου post :P Ciao Babies

ΥΓ. Φεύγω για το live των Dokken. Better unchain the night…